Драга,
Последен ден од годинава, а јас сум во страшни дилеми и трилеми.... не дека другите денови не сум де, ама сега е поинаку.
Си легнав сабајле во 6 и решив денес за промена, да поспијам до покасно. И како за инат, телефонов се уби од ѕвонење, ми иде да го фрлам во некој ендек. Инаку знае по цел ден да не заѕвони, денес магично сите сакаат да ме слушнат.
Намерно се наместив да бидам втора смена, за да имам изговор вечер да не „славам“. Убедив уште 2-3 будали да не одиме никаде, да си седиме дома, да гледаме филмови и да пиеме винце. Вечер како и секоја друга. Поубаво здравје.
Случајно се сретнав со класната од средно. Жената ми се израдува повеќе отколку што ми се радуваат моите дома ми кога ќе ме видат после неколку месеци.
Понекогаш осеќам по малку вина што изгубив контакт со сите од средно, и соучениците, и професорите. Ама тоа е, живот иде даље.
Спомнав дека сум во дилеми и трилеми? Да? Ако, да спомнам уште еднаш. Мислам дека прв пат во животот ќе барам совет од мајка ми. Не, мислам дека прв пат во животот ќе барам совет. Точка.
И тоа. Се читаме догодина.
С.
