„Годините, животот што е тежок и безмилосен, полека го убедуваат човека дека идеалите, колку и да се благородни, бидејќи без сомнение се преблагородни идеали, не се направени за луѓето такви какви што се. Тоа се идеали измислени од сонувачи, поети, би рекол јас. Многу убави, многу соодветни за пишување книги, за говори на барикади, но целосно невозможни да се спроведат во практиката. Би сакал да видам еден Кропоткин или еден Малатеста да води фирма како оваа и да се бори секој ден со нормите на Централната банка и да мора да прави илјада и еден маневар за да го избегне синдикатот или Перон, или заедно, да му направат сопка. И во друг сплет на околности, многу е во ред едно момче или девојка да ги имаат тие идеали за несебичност, за социјална правда или за теоретски општества. Ама потоа ќе се ожените, ќе сакате да ја регулирате својата положба во општеството, ќе треба да го изградите домот, природно тежнеење на сите благородни луѓе, а тоа доведува до бавно напуштање на тие илузии. Многу е лесно да се поддржува анахистичката доктрина кога е некој млад и е издржуван од родителите. Друга работа, многу различна, е да мора да се соочи со животот, да биде обврзан да го одржува домот што го создал, пред се‘ кога доаѓаат децата и другите обврски поврзани со семејството: облека, училиште, текстови, болести. Многу се убави социјалните теории, ама кога треба да се наполни лонецот, како што народно се вели, тогаш, пријателче, треба да се работи напорно и да се сфати дека светот не е направен за тие сонувачи, за тие како Малатеста и Кропоткин.“ Херои и гробови од Ернесто Сабато
Цело време си викав нема да учам кампањски, нема да учам кампањски.... али ипак ќе учам кампањски. 
