Пошо претходниот пост исчезна магично...
Би пишал многу... премногу. Од настинкава која ми навлезе преку левото уво, преку борбата со администрации од почетокот на годинава, до постови за оттуѓување од општеството.
Но би сакал нешто друго, бидејќи тоа што најмногу погодува е кога почнуваш да чувствуваш дека работите недостасуваат. Особено боли тоа што блискоста не е блискост каква што некогаш била. А надежта те подгрева да бидеш будалчето и да веруваш во невозможни работи.
Неминовно беше тоа што другарка ми еден ден ќе купи карта во еден правец и дека ќе замине засекогаш од ова парче земја. Повеќе од година бев свесен дека денот ќе дојде, но искуството минато ме тешеше дека нема ништо страшно во тоа. Да се разбереме, сум испраќал неколку блиски другари, секој со различно множество на чувства, некои со индиферентност, други со силно стегање на раката и еден ветувачки поглед дека повторно ќе се сретнеме. Дури и во времето пред технологијава да стане толку масовна, кога постоеше само електронски писма. Па сепак сега иако поминаа нецели недела дена откако се имавме видено, веќе ја осеќам онаа носталгија на чувства дека можеби работите не би биле толку сериозни да не постоеше онаа приврзаност како брат што има со сестра. Свесен сум дека технологијата ќе ми помогне тука колку-толку, но од друга страна па отсуството на присутноста на неколку дециметри до мене ми долева благи меланхолични чувства на беспомошност. Викај ме патетичен песимист, но разбери го она чувство кога се судруваш со реалноста и не можеш баш богзнае колку да смениш. Ти преостанува само надежта да прогураш понатака. Барем тоа што посакавме еден на друг е да бидеме среќни. Па отом потом и ќе споделуваме.
So says Saladin...
