Echt jetzt??
@wot
Денес на враќање од Џим, сонце печи, денот и небото јасни. Сепак, синилото и градскиот пејзаж ко да беа прекриени со сив инстаграм филтер. Нешто не им даваше на боите да пукнат со сиот свој блесок и слава. Бар не во моиве очи.
Решив да пешачам пошто теретаната ми е блиску до станот. Врвам така сам низ маалските улици, извонредно тивко, вообичаено саботно е така во мојата населба, а и низ работната недела. Урбаната тшината ме лечи. Стојам пред врата, клучот врака, ми текна дека изминатите 10 минути пешачење, мозокот не ми беше воопшто уклучен, немав ниту една мисла. Дури ни на боите ни на сивилото не ми текна.
Како човек кој поминал низ...многу добро и многу зло, за 30ет години, исто ко за 300та, си честитав себе си, што успеав да се исклучам на краток период.
Со полна пареа до 60ет кеј, не ме плашат седи влакна. Заприметив дека последниве години, редовно си давам 1на или 2ве години плус. Кога ќе ме прашаат колку сум стар не им ја кажувам актуелноста, туку им велам, за 6ет месеци ќе бидам 30ет. Како да трчам натака.
Не сакам назад на 20ет, ох јеботе не сакам воопшто назад на 20ет.
Поздрав до Господин Господин (господин на квадрат? или квадратен корен од господин??) Müller со Богата сиротиња на Александра Пријоввич, ама ремек делото ќе го слушате во друга ставриева прилика.
Ова не е пост за него, ова е пост за мене.