Драга Кајгана (виртуелен дневник)

[ВардарскиМКД]

Се помоча урбаното граџанство што еден ден ќе биде без вода. Се убија од твитање како било 2000 евра квадрат во Скопје без вода. Прво јадеа гомна дека течело вода во Карпош, сега кога ќе се искочи и ќе се санира дефектот, се јаде гомна зашто ќе биле без вода. Па ај ако не луѓено нека копаат и во исто време нека им џврка вода у фаца ви ебам тоа плачипичките што само плачат и кукаат за све нешто. Ако се поправа, зашто се поправа, ако не се поправа зашто не се поправа. Крајот не може да му се најде на размазеното урбано граџанство што е навикнано на комфорт и комодитет цел живот. Од пенкало потешко немаат кренато, све дадено и пружено во животот, од лажичка, до стан, кола, работа, све средено и наредено, е сега еден ден што ќе биле без вода и тоа им е тешко, у дупе ве ебам смрдливо дојдено Галичанско.

 

[Хоуп]

Јас, после долго време, ме немаше целосно оправдано.

Некогаш во три месеци можат да се изнадесат толку многу работи, што не ти случувале во три години вкупно.
Добро, лошо, нормално, стандард, лошото веќе доаѓа да го ставам ко нормално и стандард, посебно искуствата со здравствени институции, а посебно посебно со здравствени работници.

И работодавци. И тоа. Долга и широка приказна, може некогаш ќе пишам и за овие и за тие погоре. И со здравјето не сум баш, имам грип.

До лани бев еуфорична овој месец, ептен го сакав, па редев по дома елки, украси, сијалички, поклони купував, украсував. Остарев набрзина.
Немам дома ни елка ни сијаличка. Поклон ни давам ни сакам.
Ете, се е нормално и стандард.