Ме остава колата вчера во сред вожња, кај кружниот тек кај Еаст Гате. Ми се гаси, и не може да запали. Палам 4 жмигавци, искачам од кола и бутам како ненормален, сам, да ја качам на тротоарот. Ај што никој не се понуди да застане и да ми помогне да ја избуткаме, тоа е 10 секунди работа, туку ми свират сите како нездрави и зборат нешто во кола, ме пцујат валда. Како што зборат и свират и ми праат притисок, така им редам се женско по ред и само чекам некој да излезе и да пројаде гомна и да му ја ебам мамата тука на асфалт па сакал и Урко бил. Ја качив, отидов до еден сервис во близина, кажа само за Волксваген бил, а електроника беше во прашање, си викнав шлеп служба, ја однесов на мајстор и ја реши за 20 минути. Се испрчив 3600 вкупно, и се скарав со жена ми на крај, ни крива ни дужна она го доби.
Вака ли ќе живееме, вака ли ќе бидеме браќа, вака ли ќе го сакаме својот ближен како што се сакаме себеси?
Имам стотици слични примери. Колега мој дур чекал во гужва летово, во ред во Автокоманда, веројатно од топлото колабирал, а попречувал цела лента, никој не застанал да му помогне, случајно се нашла колешка да му пристапи.
Од каде оваа себичност, саможивност и кукавичлок стварно не знам. Сакам да ги сакам луѓето, да им помагам, во опасност сам сум се ставал за да им помогнам, и само јас ли ќе бидам тој, на крај будала ќе те направат што сакаш џентлмен и витез да бидеш. Кај Бога ли ќе ми биде вратено? А во меѓувреме, вака ли ќе живееме на земјава, само за себе а другите да умираат?
Нема надеж и нема верба за подобро утре.
