Пак тој 9ти Јули, специјален ден за мене, ден кога пред 7 години се одлучив конечно дека Беласица е клубот за кој вреди да се борам, клуб за кој ќе навивам.
Ме пука една носталгија и чуствувам една болка која длабоко е во мене, и после три поминати години раната никако да зарасне, никако да ми поминат тие чувства кога ја изгубив мојата Беласица, мојата светост.
Ми фалат деновите кога се расправав со мајка ми дека ќе одам на гостување у некое село, ми фалат моментите кога се враќав дома и на компјутер пишував извештај од тоа што се случувало на терен и трибини, ми фалат моментите поминати на стадион, ми фали да се вратам со зарипнат глас кога едвај можам да изговорам еден збор, ми фали навивањето, ми фалат насмевките по победа и нервозата по пораз, ми фали да ги видам патиките и фармерките цели во кал кога сум се вратил од утакмица, ох колку само проклето ми фалат овие скапоцени моменти.
Сеуште се надевам дека ќе те видам пак таква каква што те засакав од првиот миг, да одам на стадион, да запеам песна за тебе, да го облечам твојот дрес и да кажам гордо, Една е Беласица, но на жал се повеќе сум свесен, дека тоа никогаш најверојатно нема да се случи.
МИ ФАЛИШ БЕЛАСИЦО, МИ ФАЛИШ