Драга,
По неколку години активен органски менаџмент со ретвитни оброк, сфаќам дека во оваа земја недостигот од воспитување, едукација и она внатрешно компасче што треба да ти го стават со жиг родителите, прави од нас колектив што спие, се претвора во големо зомби, себејадач, самоуништувач. И не, глетката не е само од набљудување, ами и разговор со луѓе, со живи мртовци, со лажни и препотентни парајлии што ги боли курац за иднината - ним им е важно газот да им е стоплен и да им течат низ ногавици скапи мевца, патувања у Аргентина, децата да им учат во добри школи, а да бидат емотивни и социјални инвалиди.
Светот не е добар, но ние го правиме уште полош. Вербата си ја крепам со кревки и луѓе малку на број. И мојата наивност во комбинација со презир, периодов ме направи уште поневидлива. Ме замараат атерисувања, не одам на места кај што има вампири (особено лажни „уметнички“ збиднувања, кај што секој со секого се мрази, небаре Сохо сме) и гледам да си го следам хоризонтот.
Во меѓувреме, либето ме побара и му реков да. Во сета оваа агонија на човечки вандализам, јас и тој ќе си почнеме живот. Со многу хаос, но и љубов. Од тоа нема поважно. Цинични се оние што плукаат на основниот мир да се биде со некого што ти прави раат и можеш во пижами да гледаш Симпсонови.
Да, редно време е да се превоспитам.
М.