Дури уште е актуелно ова со миленициве.
Јас во повеќе наврати сум разговарал со луѓе на оваа тема и еве сега нека стои и во пишана форма. Одлуката за чување на миленик е обврзувачка. Тоа ви е еден вид на непишан договор помеѓу вас и потенцијалниот миленик. Од ваша страна вие се обврзувате дека ќе обезбедите минимум услови за негов достоинствен живот, топол дом, заштита, храна, ќе посветите дел од вашето време за него а за возврат, од негова страна ќе добиете верен пријател во целото значење на зборот, што е повеќе од фер договор. Втората страна без исклучоци секогаш се држи до него, до крајот на животот. Проблем е иницијаторот на договорот - човекот, кој во случајов се коси со основните начела на разумот до степен каде што целосно се демантира себе си.
Ако животните се водат по сопствените инстинкти а човекот ги потиснува преку разумот тогаш: Дали би нарекле некого разумен, супериорен на еволутивната скала во однос на останатите животински видови, флора фауна и што ти јас знам...дали оставање на отров на јавни површини би го нарекле разумно и еволутивно супериорно?
Ако се декларирате за разумни тогаш делувајте согласно тој епитет кој што сте си го залепиле самите. Без генерализирање, не ми е тоа целта, постов има таргет група.
Комшијата му зел на дете, негов син од 4 години, куче. Му било мерак на детето, ете. Го чува неколку месеци, на детето му минува меракот и ете го кучето шета по канти низ населбата. Не е само овој случај, има мал милион и сега, каде е проблемот?