Некогаш изгледа толку лесно да оставам, да се откажам, да кренам раце и да речам, „ Малинче, ти ова го можеш, стани од масата и седни на маса во чие друштво убаво се чувствуваш.“
Секоја вечер легнувам со таа помисла и секое утро се будам со неговата насмевка и таа насмевка крши се што е ѕид, бариера којашто од вечерта цврсто сум ја поставила, наоѓам оправдување за работите коишто сум ги дознала и си велам
„И онака карактерот ти е нула моментално, ако веќе не планираш да се откажуваш, немој ни да кукаш, освој го. Обиди се. Прво, многу му значиш, второ, те запозна со малтене сите роднини, трето. ТУКА Е, кај него си, каде и да оди, на крај безбедното пристаниште си му ти. Уште си тоа ти. Потруди се така и да остане, кога веќе немаш моќ да покажеш која си и колку вредиш и колку заслужуваш. Вистината е таа, не е најкарактерниот човек на светот, не за џабе толку години неженет и покрај тоа што не практикува разуздан стил на живот и дел од него всушност сака да се смири. Ти прифати. Врската ви беше во огромна криза, живо чудо што уште не сте раскинати. Кога веќе свесно, на овие години и зрелост и покрај тоа што имаш услови за самостоен и независен живот, ти избираш да се бориш како во петнаесетти век кога задржувањето на маж значело одржување егзистенција, штом не сакаш да се спасиш по пократкиот пат, тогаш во оваа позиција дади се од себе. Ако не биде ништо од тоа, ни вака ни така нема да биде ништо од тоа, освен времето што ќе изгубиш? А што ако не изгубиш?“
,,,
.