1. Не можам да се движам од точка А до точка Б, бидејќи на двете патчиња низ кои поминував сега имаше мртви мачки отруени. Три дена стоеја таму. Кружев 10 минути подолг пат, само да не проаѓам од таму. Сега секојпат кога поминувам откако се тргнаа ми доаѓаат сликите, ми се лоши, гади, повраќа... Се поради тоа што му текнало на некој “генијално решение“...
2. Канализацииве се полни со гомна, малку дожд врне одма цели улици се преплавени со гомна, поминуваат коли те прскаат со фекалии, кроиш алгоритми како да поминеш за најмалку да пропаднеш во твоите гоман претставени како вирови. Не дај боже да има пообилен дожд, сите знаеме што се случуваше и низ каква мака поминуваа луѓето на некои места.
3. Клиниката во Козле нема место, немаме воздух за дишење. Трпиме главоболки, несоници, болки во грлото, пржење на очите, иритации на кожата, никој мува не го лази. Маглата поминува, проблемот се заборава, но не изчезнува. Пак се појавува, наше е само да преживуваме, тоа ни е единствената понудена солуција.
4. Државата ни се празни. Третина од децата од средно ги нема више во државава. Новиве деца што учат се на ставот “само да завршам и да избегам некаде каде било, само тука не“. Па и што би имало тука за да останат, ни они не се криви што се родени во банана држава.
5. Пораснав со сликите како на минус температури праќаат на семафори мали деца со бебиња во раце да просат, гајле им е на “родителите“ што мрзнат, искористи ги убаво дури се мали. Родителите битно може и цигари да пушат, нека се експлатираат децата за да се добие пари преку сожалување.
Ама секако ниеден од овие проблеми не се интересни за нас. За нас е само интересно што ќе објават Диџеј Марте и Иван Исцелителот, па да се тагнуваме по коментари, да се посмееме.
И морето да е мастило а небото хартија нема да можам да ја опишам целата гомнарија