Ахам мислиш грешки од типот : педофил те силувал, „прекрасно“ детство, „прекрасен“ однос со родителите , малтретирања во школо, напад од куче, реденка на војници врз твојата другарка, психопат дечко и остали прекрасни спомени кои се по твојат вина ... јеј blame the people ...
Апсолутно ова нема благе везе со реалноста. За такви екстремни случаи, постојат психолози и со нив се работи на тоа да ги заборават тие настани. Да не ги мешаме тие филмски случаи, молим те.
Ај да видиме за другите сега.
Те нападнало куче.
Се кладам дека откога ќе те нападне, 50 пати повеќе ќе пазиш по кои улици одиш, ќе научиш дека стравот во таа ситуација може да те заебе, ќе учиш самоодбрана и ако следен пат се стрча накај тебе некоја џукела, ќе ја дочекаш со дрво во фаца.
А ако сето тоа го избришеш, следен пат пак ќе те нападне.
Малтретирање во школо - Со тоа ќе се зајакне твојата личност, можда ќе бидеш суров бизнисмен, успешен баш зашто ги мразиш и не им веруваш на луѓето. И оддеднаш, тој edge ќе го снема.
Прекрасен однос со родителите. Пак ќе ти кажам, тоа те обликува за цел живот. Сакаш да нагаѓаме што ќе се случи ако оддеднаш цело детство ти го избришеме?
Ментален колапс, тотално менување на личноста?
Психопат дечко. Па хеј, ти си го фатила. Можда ќе прекинеш да се дружиш со наркомани и дрогираши после тоа, можда ќе прекинеш со ХАцЕ андерграунд искачања и сумњиви луѓе.
Значи, за сите реални работи, постои причина. А ако дечко ти бил ултра психопат како Кристијан Бејл, тоа е веќе филмска работа, не се мешаме.
Поентата е, дека негативниот спомен е веќе завршен, освен што предизвикува болка (релативно, мала или голема) кога ќе се присетите, секогаш може да извадите некоја поука од тоа која ќе ве штити понатаму во животот.
Освен нели, ако збориме за филмски негативни спомени, една зграда, Божиќ, Џон Меклејн и 15 терористи.
. 
