Луцидни кошмари и ти во нив, ме направи да се потсетам на нешто... да се потсетам дека те лажев кога ти кажав дека не те сакам и дека сеуште се лажам дека не те сакам... изгледа ќе морам да продолжам со тоа и да живеам во лаги... Знаеш, долго време барав некоја која ќе дојде и ќе ме преврти... ти згора на тоа ме сруши и ме крена од прашината, ме изгради пак за на крај да ме убиеш. Интересна игра, било лошо дури и премногу пати, така да ова ти го пишувам за последен пат... Сакам да се видиме, сакам да е сега се ко порано, пред нас, тие кафиња и зезања до 3-4 сабајле без никаква намера... Ќе биде, ќе биде и тоа, во овој живот или наредниот. Глувата ноќ ме сваќа, дури и премногу добро, поради што е глува и нема, испушта некои звуци кои не ги разбирам, а ми доаѓаат ко утеха, звукот на дождот што понекогаш го слушам од високо и неколку луѓе ситни како мравки... Во секој од нив те барам тебе, секогаш кога ќе застанев на тоа место, но тебе те немаше. Премногу се убивав со тебе од кога си замина, премногу мислев, заспивав со помислата на тебе и се будев во илузија дека ќе ги видам тие очи пред мене на мојата перница, понекогаш и халуцинирав (изгледа нешто има во тутунот) ... Знаеш уште спијам во ќошот, некако сакам да си тука кога ќе се разбудам ама изгледа се е само сон, тоа нема да се случи... Знаеш ли колку ноќи си ја мавав главата од ѕидот? Не, неможам да ти простам... уствари ти и ништо не си згрешила, неможам себеси да си простам што не учам од грешките и неможам понекогаш да предвидам шта би било кад би било. Незнам зошто тогаш ме излажа дека ме сакаш, или можда не ме излажа незнам, но незнам како толку брзо ме заборави, тогаш кога останав без зборови, таа проклета ноќ... Стари слики уште ме прогонуваат, некаде по улица го слушам твојот глас, а уствари халуцинирам. Се опседнав со тебе? Можда, тебе човек не те заборава лесно, некои работи оставаат лузни, а некои дупки... Ти си од вторите, веќе незнам што да осеќам, поточно незнам ни дали осеќам нешто повеќе. Ме јаде депресија барем така ми велат, не, не е тоа ама и сам не знам што е. Само знам дека кога ти би била покрај мене тоа немаше да се дешава. Сега ти си продолжи, си ја најде среќата, а јас уште те чекав со некоја лажна надеж, но можда некогаш некоја негде ќе сака да ме свати мене и сите мои глупости и недостатоци и да живее со тоа. Пошо очигледно ти неможеше. Знам дека веќе и не ти е ни гајле толку за мене, но можам да сум ти пријател. Сега, сега само остави ме, ми остана уште една чаша очај, и нејзе ќе ја испијам и ќе преживеам. И немој да мислиш дека те мразам, не, се мразам себеси и секогаш сум се мразел, а кога се мразам себеси, зарем сакам и некој да ме сака? хех... не оди тоа така...
Нема да пробам да те вратам, веќе доволно се трудев и измачував, само запамети секогаш си добредојдена на секаков начин и секогаш ќе сум тука за тебе...
за крај само ќе ти ја посветам песната од човекот што не го сакаше (незнам зошто)
ti, jedina moja tebi koja odavno nisi jedina
svaka sekunda kao godina
al' barem znam na cemu sam
i barem znam da nema nas
i spreman sam da budem nasmejan
pred svima, iako te kad sam solo
i dalje oblikujem od oblaka dima
i kroz paucinu vracam dane
kad smo ti i ja
jos bili tim
oprosti sto nemam snage da te slazem
da ti zelim srecu sa njim
a i sta ce ti
to od mene
sve uspomene s' kaputa stresi
samo budi to sto jesi,
tu gde si
sta god da se desi
ti budi ok
i nikad ne saznaj kako to boli
kad nekoga volis, a mrzis
kad mrzis, a volis
i lomis se da izdrzis...
(малку претерав со муабетов)
п.с. I'll miss those angel eyes... bye
п.с.с. фала, фала за секој момент, за секој допир, за секој бакнеж и секоја прегратка. фала за секоја насмевка и шега која ми помагаше кога ми беше тешко, фала што беше тука за мене... твојот Мики