Јас сум еден од најнапатените овде со оглед на тоа што ја следам репрезентацијата од самиот почеток. Се сменија многу генерации и времиња, многу порази, малку победи, многу надежи, малку остварувања. Конечно ни се погоди и системот и генерацијата па некако видовме бел ден.
Првата генерација ни беше најсилна, без никакво двоумење, но за жал во тоа време немавме никаква структура за да се направи некаков резултат. За селектор го назначија Дончевски, чија стратегија се состоеше од покажување слики на Гоце Делчев и викање „играјте патриоти“. Освен натпреварот со Данска во Скопје, во останатите во главно се браневме. Мачно беше за гледање. Од црвениот на Панчев со Данска работите тргнаа на лошо. Екипата беше составена од имиња кои немаа баш некаква минутажа и самодоверба во моментот. Кога ќе извлечевме бод со екипа како Белгија тоа беше национален празник, а го извлековме така што топката случајно го погоди Милко во колено
Во тие малку натпревари што ги одигра Тони Савевски видов за каква класа се работи, ретко потценет играч, денес би играл во најсилните лиги. Еднаш се сеќавам Аек играше во група со Милан и Ајакс, кои потоа играа финале, а Тони им даде по еден гол и на двете екипи. Легенда. Штета што во тоа време немавме вистински селектор и што работите не беа поставени на место, иначе Данска не беше ништо посебно, Шпанија беше единствената екипа од светска класа во групата.
После дојде генерацијата на Хаџиевски која лично ми е омилена генерација. Го играа фудбалот што требаше да го играат нивните предходници, но за жал се уште имавме губитнички менталитет и секогаш страдавме кога се кршеа натпреварите.
После тоа се изнаредија тренери, не ни памтам повеќе кој бил селектор кога сме го постигнале овој или оној резултат. Но паметам едно време кога игравме пријателски со Босна и Украина, стадионот беше полн, со Босна беше зимно време, мрзневме како пингвини, а се баараше карта повеќе. Очекувањата беа големи, но никогаш не се материјализираа.
Од натпреварите што ги гледав во живо, а ги гледав скоро сите заклучно со поразот од Ерменија на обновениот Градски, после што заминав во јабана, најмногу ми останаа во позитивно сеќавање Холандија (2-2), Хрватска во калта (2-0), и Хрватска 1-1 кога беа трети на светско. Тоа беа лудница од натпревари. Од натпреварите во кои претрпевме големи разочарувања, Турција два пати, секогаш ќе ги пикневме во шише едно полувреме па ќе ни дадеа гол од никаде, и Србија кога ни дадоа 4 гола набрзина. Едно е кога гледаш на ТВ, а друго е кога одиш на стадион 2 саати пред натпревар, ја чувствуваш атмосферата, се ежиш на секој момент, за после да те спуштат на земја.
Се сеќавам добро и на двата натпревари со Англија, чекав ред за карти од зори, предобра атмосфера беше иако изгор цени за картите.
Од натпреварите гледани на ТВ, Словенија беше посебно чувство, и кога ја тепавме Англија 2-2 со голот на Артим
. Исто и еден натпревар што го игравме со Турците во Бурса, мислам дека 3-3 заврши.
Сега кога ни се погодија правилата и кога има одлична атмосфера во екипата, добро е што ја искористивме приликата. Ќе речат дека е лесно со оглед на противниците, но во минатото меч како со Грузија сигурно ќе го оплескавме под притисокот. Сегашниве играчи имаат и повеќе самодоверба и подобар менталитет, и мора да им се честита на сите.
Милан Стојановски.
Мислам дека ова ни беше најдобрата одбрана.
Не би ја отворал таа тема, ама не го памтите Панчев. Не се ни слични играчи па да ги спореди човек, ама во некоја виртуелна реалност да играа заедно, тоа ќе беше убиствен тандем. Едниот технички фантастично поткован играч, другиот убиец во 16 метри, човек со неверојатен инстинкт за гол. Секако за репрезентацијата Гранде Пандев е далеку позначаен, Даре играше малку на залезот на кариерата.
Штета за оваа генерација, не ми е јасно како потфрлија ни ден денес.
Во секој случај, конечно не огреа сонце. Штета што успехот дојде во овие катастрофални времиња, и најдвероајтно ќе се игра пред празни трибини, иначе каква фешта ќе беше...
