Дојдов на темава за да си го цитрам постот што го пишав после утакмицата со РНЛ ама Сабја ме претекнал.
Аууу, каква утакмица беше тоа сеа да им ебам германско...така не сум исклучил ни после утакмицата со Фленсбург кога не знаев кај терам, ни после последниот напад против Магдебург, ни кога не газеа на Кале/Борис со по 10-15 голови разлика. Да имав јаже со мене на таа утакмица без размислување го ставав околу врат и одма бесење на централниот монитор/телевизор во Јане. Неколку ден пред тоа ги помочавме швабиве во сред Германија и кога требаше во Скопје да им покажеме кој е Вардар се посравме во буквална смисла на зборот т.е. не посраа колегите на Деки Бој.
Искрено во тој момент од не знам која причина бев максимално разочаран од се што е поврзано со спортот...едноставно изгубив надеж дека било која екипа на Вардар некогаш ќе успее да направи некој позначаен успех. Тоа се веројатно и едни од оние моменти кога и самите ние бааги претеруваме т.е. забораваме дека и ракометарите се само обични луѓе кои не може секогаш да победуваат, но убеден бев и тогаш дека овој Вардар има сили и квалитет да ја победи било која екипа и затоа не ги поднесувам поразите без разлика дали доаѓаат од РНЛ, Барса, ПСЖ или од смешна екипа како таа од автокоманда во ситуација кога на актуелниот европски првак му даваме 40 голови како тоа да е најлесна работа на светот. А може требаше и јас да изедам бурек па конечно и ние да отидеме на тој завршен турнир...еве ветувам дека и наредна сезона после првиот кикс ќе мрчам на темава па ваљда ќе имаме шанса да одиме и на одбрана на титулата.
Она кое што мене ми паѓа во очи во прв момент е напредокот кој што го има Вардар во последниве 5-10-15 години. Од екипа која што за успех го сметаше играњето квалификации за ЛШ, од екипа која што пораз со 15 разлика од Кил го сметаше за добар резултат, од екипа на која што и крадеа клучни играчи како Додер, до екипа која што веќе 3-4 години е во топ 5 екипи во Европа, а годинава и ЕВРОПСКИ ШАМПИОН. Многу луѓе се заслужни за овој Вардаров успех, но најзаслужен без сомнение е Сергеј Самсонеко кој што вложи тешка пара во Вардар како никој до сега. Фала ти за се мајсторе !
Оваа сезона без сомнение е најдобрата сезона во историјата на клубот. Ова не го викам затоа што освоивме 4 титули меѓу кои и онаа ‘‘најтешката‘‘, туку затоа што ова е сезоната во која што Вардар од првата утакмица одиграна во август-септември па до последнава со ПСЖ покажа една игра каква што до сега не е видена ниту од еден македонски клуб, а титуливе се само потврда за сето тоа. Ова сигурно се должи на тоа што годинава имаме најширок тим, но исто така мора да му се честита и на маестро Раул кој што инзворедно ја темпираше формата на тимот. Ако до лани паѓавме во вториот дел оваа година успеавме да ја задржиме свежината и на крајот сето тоа резултираше со она во кое што сеуште не можам да поверувам дека е во наши раце...ТИТУЛАТА од ЛШ !!!
Што се однесува до завршниов турнир стварно не знам што да кажам од едноставна причина што 90% од случувањата не ги ни памтам.
Ќе мора деновиве пак да ги изгледам од ново двете утакмици зошто освен на некои ситни детали на ништо друго не се сеќавам...како сон да беа овие два дена у пм. Само знам дека на другар што сме киснеле на РК и ФК Вардар на бош утакмици со уште 15 души, 10 редари и 50 полицајци вчера му реков дека ПСЖ паѓа со гаранција пред Вардар од едноставна причина што овој пат Господ е со нас. Кога дојде ред ние да добиеме утакмица со шут во последна секунда и тоа против Барса во 1/2финале од ЛШ јасно беше дека Келн ќе биде црвено-црн наредниот дел. Финалето со ПСЖ исто како и претходната утакмица со Барса, вистинско ракометно дерби во кое што нијансите одлучуваат. Кога поведовме со 5:2 веќе беше јасно дека сме екипа спремна за титула, но и французиве покажаа дека не се дојдени на екскурзија во Келн па за кратко време не само што изедначија туку во последните 50 секунди и ја свртеа целосно утакмицата во нивна корист. Нарцис мора да се признае дека не утепа во второ ама кој го ебе...на крај пак последен напад за нас и пак гол, овој пат гол вреден ЕВРОПСКА ТИТУЛА !!! Вака не памтам од кога сум се израдувал за спортски успех последен пат...како влезе топката во гол така прославив со клизач на колена во стил на големиот Дидиер Дрогба.
За крај малку глупо е да издвојувам поединци од едноставна причина што СИТЕ до еден изгинаа овие две утакмици, но морам да го потенцирам моментот кој што ми направи најмногу ќејф а тоа е голот на ИЛИЈА АБУТОВИЌ !!!
Алал да ти е мајсторе. Заслужи гол, заслужи ЛШ титула, ја заслужи цела среќа на овој свет за тоа што го направи во изминативе години за црвено-црниот дрес. И за крај само да го спомнам оној кој што највеќе ми фалеше на прославата, Немања Прибак !
