S
StormRage
Гостин
Кајг, прееска кога денот се будеше, онака традиционално пред спиење застанав на пенџера и видов едно светло од другата страна, не сум единствениот буден. Ме стресе исто чувство ко да е декември и да чекам да заврне снег... Баш такво беше светлото од надвор, зора. Ме фркаа инспирации да изнапишам многу редови со бесмислени реченици, истрипана филозофија и толку измешани чувства шо и сам ќе немав појма што значат наредниот ден.* Instead, си легнав да спијам. И сето избледе во истиот момент кога ги отворив очите и го отерав алармот у три лепе.
И сега, додека комшиките се спремаа за излегување и едно 10 пати ми тропаа на врата да им се придружам, ја седам тука и се мислам на таа случка од сабајле. Едноставно се избледува, работите се толку минливи што остануваат како ситни моменти за сеќавање, а понекогаш и сеќавањето е премногу. Нешто што вчера те оставало без здив денес ти е: мех. Онака буквално : мех. Пошо валда толку вредело за да остане, дел од секунда. Исто ти е, се е релативно и константно се менува. Ако се навикнеш на промените, едноставно ништо ново нема да се случува.
Понекогаш си замислувам слики од мене каде сум на некое интересно место и колку тоа би било убаво, а после гледам на околу и сфаќам дека сум многу далеку од таму. А и пак тогаш исто, знам дека и тука ми е супер, само како да не припаѓам овде веќе. Сивиот бетон почна да ми штети, сивилото ми стана секојдневие и уживам во него. Одамна...
А таму, исто во таа соба, таа што светеше... тоа слабо светло кое растурено од едвај проѕирната завеса се ширеше по стаклото, светлото што ми ја разбиваше сивата нирвана на бетонот, таму имаше некој. Некој што го знам, некој што понекогаш ми фали. Или валда само една широка насмевка и малку зезање... И одма, ново просветлување, знам дека скоро секое такво утро сум бил сам, па и ова нема да е ништо поразлично.
Сред колоквиумска, чудни работи се дешаваат... и треба и cv да пишам...
*дап ипак дојдов да истресам нешто
И сега, додека комшиките се спремаа за излегување и едно 10 пати ми тропаа на врата да им се придружам, ја седам тука и се мислам на таа случка од сабајле. Едноставно се избледува, работите се толку минливи што остануваат како ситни моменти за сеќавање, а понекогаш и сеќавањето е премногу. Нешто што вчера те оставало без здив денес ти е: мех. Онака буквално : мех. Пошо валда толку вредело за да остане, дел од секунда. Исто ти е, се е релативно и константно се менува. Ако се навикнеш на промените, едноставно ништо ново нема да се случува.
Понекогаш си замислувам слики од мене каде сум на некое интересно место и колку тоа би било убаво, а после гледам на околу и сфаќам дека сум многу далеку од таму. А и пак тогаш исто, знам дека и тука ми е супер, само како да не припаѓам овде веќе. Сивиот бетон почна да ми штети, сивилото ми стана секојдневие и уживам во него. Одамна...
А таму, исто во таа соба, таа што светеше... тоа слабо светло кое растурено од едвај проѕирната завеса се ширеше по стаклото, светлото што ми ја разбиваше сивата нирвана на бетонот, таму имаше некој. Некој што го знам, некој што понекогаш ми фали. Или валда само една широка насмевка и малку зезање... И одма, ново просветлување, знам дека скоро секое такво утро сум бил сам, па и ова нема да е ништо поразлично.
Сред колоквиумска, чудни работи се дешаваат... и треба и cv да пишам...
*дап ипак дојдов да истресам нешто
. А не беше нешто посебно. И да го правам секој ден, сто посто и помалку време ќе ми треба. Ај, еден ден може ќе го претворам во пракса тоа што го знам. 
. Многу, ама онака најмногу, немам кондиција. Среќа што никој нема што оди 
. Ама едвај чекам. Ми фали тоа. Се надевам ќе биде доволно убав ден и за да напраам и некои сликички 
