Не можам да се сложам, навистина не знам која е нетолерантноста на Православната Вера кон другите религии. Точно е дека повеќе од другите се држиме до ставот дека вистината е кај нас, но не ги тера Православието другите со насилство да веруваат во тоа, туку го докажуваме тоа.
Сега не со насилство. Али така се проширувало кога веќе се објавило дека Христијанството е официјална религија. Тие луѓе не ја прифатиле од што им се свиѓала, него од што морале. Од тука и причините зошто имам ногу пагански верувања вплетени.
Се разбира дека Црквата ќе го искаже својот став според своите гледишта дарувани од Бога. Што треба да правиме да молчиме? Па нели секој има право да се искаже што мисли! Така ние верниците кои ја сочинуваме Црквата имаме слобода да се искажеме што мислиме во врска со абортусот. Ако некој возрасен превзема одредена постапка тој тогаш тој треба и да биде одговорен за последиците од постапката. Оние кои се способни и одлучиле да водат љубов, треба да бидат и одговорни ако од таа љубов дојде до несакана бременост. Или како што му вели еден татко на неговиот син кога женската му останува бремена: „Кога си знаел како да шириш женски нозе тогаш ќе знаеш и да гледаш дете“. И се покажа дека бил во право. Денес ни 2% од абортусите не се поради силување или други екстремни причини за абортус. Дали е нормално тоа по 5 пати да се абортира. Знаеш дека има повеќе абортуси од породувања. Како може да очекува овој народ Бог да ја благослови земјата кога си го убиваме сопственото потомство.
Едно е искажување мислење, а друго е мешање у политика за да се уведуваат закони против тоа. Тука се крши слободната воља на човекот.
Хипокритичност, дали ова е вистинскиот збор. Ако ние веруваме, ние веруваме за себе и тоа го пренесуваме на оние кога им е тешко како што нам ни било тешко и им кажуваме како ние сме се утешиле преку спасителната моќ на Спасителот. Ако некој мисли дека му е добро да не верува, никој не му се наметнува. Ако не веруваме во Христос Спасителот во кого да веруваме. Во Тито, во Сталин или во Оли Рен и Солана. Да не треба да веруваме во Бранко Црвенковски. Нема друг кој се дава себе си за на човекот да му биде добро. Не знам некој друг да искажал поголем акт на љубов од Христос. А нема таков затоа што сите се луѓе и не се добри, Христос не е човек туку е отелотворен Бог во човек и затоа само Тој е/беше способен за таков акт на љубов.
Господ Христос и христијаните никого не примораа на некакво верување, но си имаа право на сопствен живот според своите убедувања. Еднаш на еден форум (идивиди) цела вечер работев и извадив статистика кој со какви убедувања какви теми отворил. Ситуацијата беше поразителна за атеистите и муслиманите. Исклучиво се интересираат за да го критикуваат христијанството, а ни десет посто не трошат за да ги афирмираат своите вредности. Ситуацијата кај православните беше спротивна само десет посто сакаа да нападнат нечие верување а 90% сакаа да зборуваат за својата вера. Знаеш зошто е така. Затоа што нам ни е убава светлината на нашата вера и немаме потреба да се занимаваме со други. Додека другите не можат да најдат свое задоволство освен да се занимаваат и да ги напаѓаат другите. Можеби тоа се менува. Бидејќи нападите се повеќе не поттикнуваат на вакви теми како оваа која ја отворив, но статистиката сеуште е во наша полза.
Дали хипокритичност е вистинскиот збор, ме прашуваш....па не ми го разбра постот како што треба. Иди препрочитај и ќе ти светне.
Извини ама ова мене ова ми личи на каша попара.
Извини, ама и мене тоа у што ти веруваш ми е каша попара од персијски, сумерски и египетски митови.
Очигледно никогаш не си ја осознала вистинската христијанска духовност затоа што нема потреба од никаков страв од ѓаволот, ниту пак страв од казна од Бог. Ние треба да се плашиме само од себе. Ѓаволот не ги присили Адам и Ева да вкусат од познавањето на доброто и злото, само ја искористи нивната желба да станат богови. Бог не не казнува. Тој е љубов и е „неспособен“ да казни. Тој само ни кажува што е полезно за нас, а кога грешиме нас не казнуваат самите универзални закони на природата.
Брат, не сите христијани проповедаат ова. Со ова фактички ја се слагам....до некаде (само заради спомнување на Адам и Ева и Ѓаволот)
Ако велиш дека ти е добро, јас немам што да додадам. Но ако може уште две прашања. 1. Што се случи сестро со твојата личност сега откако уживаш во земниот живот во целост? Дали си истата или се случија промени со тебе и како ги оценуваш? 2. Кога беше short1 повеќе и поверно сакана? Сега или пред да почне да ужива во животот? Уживање во онаа смисла како се искажа бидејќи и јас и тоа како уживам, ама со пофини и потрајни задоволства?
1. Не сум истата. Со поврзување со целата природа во мене се роди и друг вид сетило - на светото баш во природата и универзумот. Не се плашам дека правам грев ако не го казнувам физичкото тело со целибат, пример. Не зборам за уживање во земниот живот на начин на којшто би била злобник и без обзир кон други луѓе.
2. Повеќе сакана сум сега, откако го прифатив овој земен живот како убаво и нужно искуство, а не како нешто што треба што побрзо да помине за да отидам во другиот свет конечно.
