Абе мене ми треба превод дека имам канал на Јутјуб со трејлери па им ставам македонски наслови, а за овој не знам како да го ставам. Ако некој знае најблиску што е точно до приказната нека ми каже
Низ другите европски држави го преведуваат некаде како - „Прирачник за оптимисти“, некаде како „Водич за среќен крај“. Можеш и „Сребрениот прирачник“ или „Прирачникот обложен со сребро“, ако сакаш буквално на македонски, ама за последниве две пак ме фаќа смеа
--- надополнето: 16 ноември 2012 во 14:59 ---
Инаку, синоќа на Cinedays го изгледав Amour, и мора да признаам дека не ме остави рамнодушен, но сепак не знаев што да кажам по проекцијата. Не сум којзнае колку запознаен со филмографијата на Ханеке, но ова ми изгледаше како дело на извонреден режисер. Се забележува влијание и од француската, но и од германската кинематографија. Пред се би сакал тука да ги издвојам умртвувањето на дејството, до таа мера што на моменти кадрите изгледаат како слики врамени и закачени на ѕид, како нешто неподвижно, пластично, мртво... И не ретко таквите кадри траат и по десетина секунди. Гро-планот не е во којзнае колкава мера изразен, но не дека го нема. Кинематографијата е навистина извонредна - јас веднаш би го дал оскарот за кинематографија на овој филм!
Ханеке ја зема темата за љубовта и ја прикажува од еден сосема поинаков агол - лишена од контекстот на надворешниот свет, изолирана во ликовите на двајца старци кои се затворени во својот стан и до кои не допира ни звук од надвор. Споредните ликови се до таа мера занемарени, што речиси и да не се забележуваат - тие само случајно влетуваат во животот (и љубовта) на Жорж и Ен и исто толку незабележливо излегуваат од него. Ова не е едно обично холивудско опишување на љубовта, Ханеке навистина оди до крајности, најверојатно сметајќи дека вистинската, чиста љубов е токму таква - не-платонска од една страна и не-мелодраматична од друга. И не застанува со happy end, како и што никогаш љубовта и не завршува така. Ги прикажува жртвите кои партнерот мора да ги принесе, а нималку водат кон happy end. Можеби звучи брутално, а верувајте дека така и изгледа, но... се во име на љубовта!
Интересно е што тишината игра огромна улога во креирањето на целосната перцепција за филмот - во ниту еден дел на филмот нема музика во позадина, т.е. музика која не е дел од дејството, туку само изразно средство. Целата музика која ја има само малку, е музика отсвирена од страна на ликовите, т.е. музика која и самата е дел од дејството, а не изразно средство. Навистина интересен пристап, но не би знаел со сигурност да кажам што сакал Ханеке да постигне со тоа - можеби самото отсуство на музиката е негово изразно средство со кое ја покажува осаменоста пред крајот, пред смртта; можеби сака да ја апстрахира љубовта дури и од музиката, т.е. да не натера да ја видиме љубовта во нивните очи, а не да ја „слушаме“. Не знам.
Во секој случај - Amour можеби ќе биде номиниран за најдобар филм, но по ова што го видов, уште поубеден сум дека Тринтињан и Рива дефинитивно ќе изостанат од борбата за актерските награди.