Фактот што пола нација би се иселила од државава и
радо би работела како чистач во Мекдоналдс кажува многу
Да се разбереме, ја нема таа пара што го заменува чувството на дома. Никој од добро не заминал.
Не можам да зборувам генерално, ќе ги кажам мојте причини. Работам како програмер, така да финансиите не ми беа проблем дома. Баш напротив, кога ќе се удри математиката тука процентуално помал дел од платата ми останува како заштеда. Далеку од тоа дека немав простор за напредок, значи во поглед на кариера немав никакви препреки. Финансии исто.
Е сеа зошто се иселив .... Пошо сме најчкарт народ. Пошо нишо не функционира, секој ден се нервирав за такви банални работи што си идав дома секој ден исфрустрирана. Колку за илустрација :
- почна на плацот спроти мене да се гради зграда, ни празник ни делник од 7 сабајле со булдожерите ајде врррр. Земјотреси во зградата, се бунат сите џабе, кадија те тужи кадија те суди
- се раскопа улицата цела заради некој дефект, живеев во центар на Скопје а како да живеев во зафрлено село во источна Македонија. Јави се за некоја служба да дојде сите си ја префрлаат одговорноста, никој не е крив, ти цапај си по кал.
- секој ден со тие протестите оди врати се на работа сите нервозни
- ни ред знаеме да формираме како што треба, ни да го почитуваме редот, се некој ти дише во врат залепен до тебе, personal space, who dis? Одам на шалтер на банка до мене застанува рандом лик. ЏАБЕ и жолти и црвени линии и машини со бројчиња, кога се нема во главата.
- здравство ужас, значи ужас ми се гади. Настрана фактот што нема термини, кога ќе стигнеш до термин сто пати ќе зажалиш што си дошол. Влегуваш внатре 5 мин има докторот за тебе, ајде како на лента, како на норма да е, да се иштанцаат што е можно повеќе за денот да се задоволи квотата. Ќе стигнеш до некоја дијагноза некако и се молиш Господ да е точна, одиш да земиш лекарства, НЕМА. Плаќај ти секој месец и здравствено и пензиско и сите курци палци, на крај нема. Почекај си почеток на месец да се ресетира квотата и тоа е тоа.
- Јавна администрација пренатрупана, никој ниту работи нешто, никој не е одговорен, те шета од еден на друг на трет шалтер, кога ќе ми текне дека дел од платата и данокот ми оди за финансирање за некој петко да дојде на работа во 9 и да си оди во 12 коса ми се крева.
- политичката ситуација во државата секако, уште стојам на ставот дека вмро беше најголемо зло што и се десило на државава, мада и овие не заостануваат нешо повеќе. Отвори вести само препуцавања, ништо конструктивно, конструктивна критика немам слушнато упатена од една политичка партија кон друга, се е поганство и собирање поени за следните избори
- загадувањето. Никогаш не мислев дека една од клучните одлуки за заминување ќе ми биде ова, ама почнав да имам здравствени проблеми и алергии така да ....
- и општо фактот дека немаме култура и свест како народ. Никаква, 0 , море и во минус сме. И се ова се рефлектира во сите сфери на животот. Сите се нервозни, се познава по фацата веќе, и цела таа негативна енергија се пренесува. Едноставно не сакам да водам таков живот. Пример има луѓе што едноставно не се замараат и нив им е топ. Не знам како успеваат, навистина.
Дојдов во земја каде што се нервирам од тоа што нема што да ме изнервира. Град со 2 милиони, поголем сообраќај од Скопје, абе си лие. Просто се чудам некогаш како може да е толку тивко во најголемиот сообраќаен метеж. Луѓето не се нервозни, кај сите владее некаква опуштеност, релаксираност. Си има правила и си функционира системот. Данокот што го плаќам е голем, но го гледам секој ден.
Дали би се вратила? Можда, некој ден ако се научам да бидам од тие луѓе што не се замараат за нишо.