Многу добра и поучна книга, ја работевме во првото полугодие во I година и имам еден состав поврзан со темата што се разработува во Шагринска кожа.
Дали желбата за моќ, слава и пари “убива”!?
Животот е чуден сплет, чудна мешавина од ликови, настани, човечки судбини. Од една страна животот ја издигнува на пиедестал човековата интелектуална замисла, од друга страна ја понижува мрачната мисла на темниот ум.
Во тие подеми и падови, централната фигура, секако е човекот, оној што мисли, што чувствува, што посакува. Со самото негово постоење е сврзана и неговата желба, неговата надеж за едно подобро утре.
За да се постигне целта, методот не е важен. Барем така е во војната, а често и во љубовта. За човекот да ја оствари својата желба, тој (оној кој цврсто верува во неа) е решен на сè, со помислата “немам што да загубам”. Да се достигне имагинарното совршенство, да им се стави крај на маките и проблемите, да се ужива во моќта, славата и парите е желба на која ретко кој оддолева, на која малкумина останале рамнодушни.
При остварувањето на она за што се мечтае, за што се сонува, се заборава еден исклучително важен сегмент од животот - среќата. Таа е чувство кое му дава смисла на животот, на човекот, на неговото суштествување. Без неа животот е пресушена река, запустено поле, без неа животот како веќе да нема значење, како да го изгубил во бескрајноста на времето.
Да заборави човек на сопствената среќа, да заборави на својата вистинска желба, да заборави кој бил и каде е сега, а да мисли дека постигнал нешто, тој самиот се лаже.
Во романот “Шагринска кожа” многу објективно и живописно е отсликана одисејата на еден таков човек со срушени илузии.
Рафаел де Валентин е човек кој малку добил во животот. За да го оствари својот сон тој посегнува по сé што би му помогнало во тоа. Кога станува богат, ја сфаќа реалноста, ја сфаќа грешката, го сфаќа суровиот дел од животот. Рафаел доцна дознава дека материјалната страна на животот е понизна, безвредна во споредба со духовните вредности на еден човек. Затоа што Бог на секого му дал дарба, му дал талент за нешто. Без разлика на човековата позиција во општествената пирамида.
Да се искористи дарбата, да се работи со труд, да се верува во сопствените потенцијали е добар пат кон среќата, според нечија (моја) дефиниција.
Духовните вредности на човечкото битие се половина од тој пат до среќата. Нивното развивање и нивното значење е огромно. Зашто од нив, и преку нив добиваме желби, добиваме надежи кои подоцна ги забораваме, потпаѓаме под нивната безвредна, опојна напивка.
Суштината на животот не лежи ниту во парите, ниту во блесокот на славата и моќта. Тие “убиваат”, со нив смрттта е бавна, но речиси сигурна. Тие го убиваат човечкото во човекот, тие ја убиваат надежта за живот, во вистинската смисла на зборот.
Како поука за оние кои тргнале по патот на своите желби е и размислувањето на нашиот великан во литературата, Григор Прличев, кој им се восхитувал на оние кои со труд и мака се возвишуваат себеси, а своевидно ги презира другите кои го имаат стекнато своето богатство и слава врз туѓи плеќи и со туѓа пот.
Со други зборови, животот дава можност, а од човекот зависи како тој ќе ја искористи.
Охрид,
13.XII 2006 г.