Филмови, режисери, актери: Генерална дискусија

[Gazpapir]

Од најдобриот идат надоле, не обратно. Што значи, 1. е најбољи, па така надоле. Логан е далеку од богохулие, можда најбоље филм од Марвел универзумот според мене. Дури боље од „Капетан Америка" трилогијата, што ја обожавам.

A како во мојот пост сконта дека ја мислев обратно идат? Па баш убаво реков како може сите тие филмови пред Логан.

 

[Daedalus]

A како во мојот пост сконта дека ја мислев обратно идат? Па баш убаво реков како може сите тие филмови пред Логан.

Ја мислев дека ме прашуеш како можам да мислам дека тие филмови се полоши од Логан. Не сме се разбрале.

Од една страна не сфаќаш како може да се пред Логан, ама од друга страна „и да си фан на суперхерои, филмот е богохулие", сфатив мислиш дека е лош. Ако не сфаќаш како може да се пред филмот, а истовремено да мислиш дека е лош, тоа значи дека под „пред", подразбираш „полоши", а не „подобри".

Ти си мислел, ИТ, е богохулие. Што според мене е погрешно, пошто филмот од многу аспекти е предобар, исто и Бејби Драјвер. Тур де Фармаси, не е толку глуп ко што мислиш, посебно ако си гледал мокјументарис.

 

[Gazpapir]

Ја мислев дека ме прашуеш како можам да мислам дека тие филмови се полоши од Логан. Не сме се разбрале.

Од една страна не сфаќаш како може да се пред Логан, ама од друга страна „и да си фан на суперхерои, филмот е богохулие", сфатив мислиш дека е лош. Ако не сфаќаш како може да се пред филмот, а истовремено да мислиш дека е лош, тоа значи дека под „пред", подразбираш „полоши", а не „подобри".

Ти си мислел, ИТ, е богохулие. Што според мене е погрешно, пошто филмот од многу аспекти е предобар, исто и Бејби Драјвер. Тур де Фармаси, не е толку глуп ко што мислиш, посебно ако си гледал мокјументарис.

Еден збор те мачи само 'богохулие'. Во мојот речник тоа значи предобро нешто [DOUBLEPOST=1508520293][/DOUBLEPOST]Башка ја нигде не реков дека Тур де Фармаси е глуп филм, не знам од каде ми го ископа тоа. У секој случај еден збор го сјеба разговоров

 

[Daedalus]

Еден збор те мачи само 'богохулие'. Во мојот речник тоа значи предобро нешто [DOUBLEPOST=1508520293][/DOUBLEPOST]Башка ја нигде не реков дека Тур де Фармаси е глуп филм, не знам од каде ми го ископа тоа. У секој случај еден збор го сјеба разговоров

Па добро, дека кажа на курташак е напраен, мислев го девалвираш. Мискомуникација, пар екселанс. XD

 

[Gazpapir]

Па добро, дека кажа на курташак е напраен, мислев го девалвираш. Мискомуникација, пар екселанс. XD

Епа реално филмот е направен у се на се колку што и трае 40 минути Затоа и реков од к*рот играње е направен. Па и коа ќе видиш лик ко Енди Самберг знаеш за што станува збор.

 

[Krk1]

 

[beaverknight]

Спојлер: Baby Driver stuff

 

[filip1975]

Незнам дали некој ја гледаше вчера новата српска серија на Радош Бајиќ “Пси лају, ветар носи“ на РТС во неа за прв пат после долго време на малите екрани се појавува нашиот (Јор)Данчо Чеврески во улога комшијата Трајче изгледа Радош сака во секоја серија да има по барем еден македонец во Село гори а баба се чешла беше Мето Јовановски. Исто Данчо игра и во најновиот филм на Вељко Булајиќ кој е во постпродукција.

 

[Zlatikevichius]

@Хоуп кај ја најде темава за пилето бе? Зајдов од смеа. Какви глупости во 2012 ми текнувале, не се сеќавам ни дека сум го пишувал ова.

 

[Zedd]

Може поради тоа што го гледам после 35 години, ама Blade Runner ми беше многу лош.

 

[Daedalus]

It
Можеби моите очекувања се нереални, можеби барам премногу или само сум склон кон мрчење. Искрено очекував повеќе, оти од приказната и може да се исцеди уште. Ова не е лош филм, си има светли точки (децата се една од нив), но ми се чини дека екранизацијата можеше да биде многу поуспешна доколку кон книгата на Кинг се пристапеше онака како што тоа го направи Кјубрик со „Сјаење“. Општо познато е дека Кјубрик бил доста слободен и создал филм кој ги надминува дострелите на книгата, а се разликува до оној степен по кој Кинг е „изненаѓен и увреѓен“ од мајсторијата на Режисерот. Е сега, Andy Muschietti не е Стенли, ама сепак можело можело да се вложи малку повеќе инвентивност, која очигледно недостасува. Овде имаме таква доследност (со некои не/значајни исклучоци - времето на дејствието е сменето, а одвоен е и делот кога децата се возрасни) кон изворот која не остава многу изненадувања и е високобуџетен римејк на мини серијата од 90-те.

Обично, во уметноста постои едно непишано правило: Кога едно дело ќе го постигне врвот во една уметничка форма, конвертирањето на истото во друга, ќе резултира со полоша уметност, првенствено пошто губи некои битни сегменти што не може да се пренесат во таа форма, а потоа поради тоа што елементите кои можат да се пренесат, може да се лошо пренесени во другата форма, со што, нема да работат како добар механизам. Решението на тој проблем, е режисерот да направи своја адаптација, да ја смени кожата на наративот со што ќе ја задржи основата структура ама во ново руво, кајшто не може да ги замени тие компоненти, ќе надокнади или со други елементи за да го етаблира тоа што го прави како засебна форма или ќе ги модифицира првите, за да не постои потреба од елементите кои фалат.
Кјубрик бил еден од режисерите што знаат како да убацат свои елементи кои го прават филмското остварување засебно ремек дело. Ја на пример, кога ја читав Одисејата на Кларк, имав едно естетско доживување, а сосема различно кога ја гледав Одисејата на Кјубрик, со што, сакам да не ги споредувам и мешам, ги гледам ко засебни дела. Сличен пример е Куросава со „Blood Throne", кајшто „Macbeth" на Шекспир го конвертирал у самурајски формат или „The Tempest", конвертиран у сај фај формат (Forbidden Planet на Вилкокс).

Ја не сум му ја читал „It“ на Кинг, така што не можам да коментирам за тоа. Филмот, како прича сама за себе, ми беше екстремно многу добар. Мизенсцената растураше. Главни контрасти и споредни контрасти, тежини, бои, движење, оддалеченост и агли на камера (тоа Корејчето од „Oldboy“ и „Handmaiden“ чудесии праи), сите кадри и како беа поврзани... све си функционираше совршено. Од експресионистички аспект, Мускети си играше со емоции на публика, ко со дете. Како идеше наративот, музиката у склоп со визуелните естетски елементи правеа контраст од емоции, сеа имаш паничен напад, следниот момент се газиш од смеење, тензијата ја држи колку што треба и знае кога да ја пушти. Карактеризацијата беше одлична, со дубоки психички слоеви, ментални пореметувања од секаков калибар, ама не така просто и површно иако беше стилизирано све тоа. „It“ (спомнав негде тука мислам), ептен ме потсеќаше на фузија од „Бабадук“ и „Супер 8“ на Спилберг у некоја супер хармонија. Мене лично, многу повише ми се обичаше од стариот иако нејќам да мешам баби и жаби, има размак од многу години меѓу двата. Децата беа срциња, со што Ричи ми беше суперфаворит.

Вака сума сумарум, не глеам што конкретно те разочарало, све си беше ко што треба. Али ако не те мрзи, пиши и твоја перспектива, повлечи и паралели со книгата ако си ја читал.

 

[Gazpapir]

Блејд Ранер 2049 е подобар од оригиналот. Just saying... ( за коментарот над мене е ова).[DOUBLEPOST=1508781597][/DOUBLEPOST]Иначе и мене ми беше тапа ИТ. Типичен пример во кој крајот го усерува , а не краси делото.

 

[Сабазиј]

Обично, во уметноста постои едно непишано правило: Кога едно дело ќе го постигне врвот во една уметничка форма, конвертирањето на истото во друга, ќе резултира со полоша уметност, првенствено пошто губи некои битни сегменти што не може да се пренесат во таа форма, а потоа поради тоа што елементите кои можат да се пренесат, може да се лошо пренесени во другата форма, со што, нема да работат како добар механизам. Решението на тој проблем, е режисерот да направи своја адаптација, да ја смени кожата на наративот со што ќе ја задржи основата структура ама во ново руво, кајшто не може да ги замени тие компоненти, ќе надокнади или со други елементи за да го етаблира тоа што го прави како засебна форма или ќе ги модифицира првите, за да не постои потреба од елементите кои фалат.
Кјубрик бил еден од режисерите што знаат како да убацат свои елементи кои го прават филмското остварување засебно ремек дело. Ја на пример, кога ја читав Одисејата на Кларк, имав едно естетско доживување, а сосема различно кога ја гледав Одисејата на Кјубрик, со што, сакам да не ги споредувам и мешам, ги гледам ко засебни дела. Сличен пример е Куросава со „Blood Throne", кајшто „Macbeth" на Шекспир го конвертирал у самурајски формат или „The Tempest", конвертиран у сај фај формат (Forbidden Planet на Вилкокс).

Ја не сум му ја читал „It“ на Кинг, така што не можам да коментирам за тоа. Филмот, како прича сама за себе, ми беше екстремно многу добар. Мизенсцената растураше. Главни контрасти и споредни контрасти, тежини, бои, движење, оддалеченост и агли на камера (тоа Корејчето од „Oldboy“ и „Handmaiden“ чудесии праи), сите кадри и како беа поврзани... све си функционираше совршено. Од експресионистички аспект, Мускети си играше со емоции на публика, ко со дете. Како идеше наративот, музиката у склоп со визуелните естетски елементи правеа контраст од емоции, сеа имаш паничен напад, следниот момент се газиш од смеење, тензијата ја држи колку што треба и знае кога да ја пушти. Карактеризацијата беше одлична, со дубоки психички слоеви, ментални пореметувања од секаков калибар, ама не така просто и површно иако беше стилизирано све тоа. „It“ (спомнав негде тука мислам), ептен ме потсеќаше на фузија од „Бабадук“ и „Супер 8“ на Спилберг у некоја супер хармонија. Мене лично, многу повише ми се обичаше од стариот иако нејќам да мешам баби и жаби, има размак од многу години меѓу двата. Децата беа срциња, со што Ричи ми беше суперфаворит.

Вака сума сумарум, не глеам што конкретно те разочарало, све си беше ко што треба. Али ако не те мрзи, пиши и твоја перспектива, повлечи и паралели со книгата ако си ја читал.

Во основа јас и не реков дека филмот е лош (додуша, ни ти не го пишуваш тоа). Немам ни некои забелешки во однос на тоа како изгледа (ефекти, естетика и сл.).
Веројатно моите резерви произлегуваат од тоа што ја имам читано книгата. Повеќето од нас, ако не и сите, го визуелизираме, го замислуваме прочитаното, кое не мора да соодветствува со нечија екранизација (тоа не значи дека јас сум „замислил“ подобро, туку дека се јавува извесен расчекор, оти се оди однапред со некакви очекувања кои нормално не можат да бидат исполнети, освен во некои ептен ретки случаи. Освен тоа, овој тип стории веќе станува повторлив (со извесни, помали или поголеми варијации - Гуниси, E.T., Stranger Things, Summer of Night (роман)), па оттаму и по малку заморен. Дури и кловновите ги исцедија како генератори на страв и ужас.
Книгата е прилично добра, и прилично голема (некои 1000+ страни). Авторот си има блескави моменти (Кинг не е лош писател) но знае и тешко да засере на моменти, иако тоа е избегнато во филмот, што е за поздрав. Толку многу текст нуди доста повеќе содржина од она што е сместено во филмот (затоа бев изненаден кога разбрав дека ќе биде филм, макар и во два дела, а не серија / дури и Американските богови ја екранизираа како серија иако е три пати пократка, со сите ограничувања што ги има толкав материјал).
Извесен број важни настани недостасуваат, и ликови (и позитивни, но главно негативни) кои се појавуваат во филмот, а се нешто едвај повеќе од статисти имаат да испорачаат многу за збогатување и за проширување на приказната, па и да ја направат уште поморничава и подобра. Понекогаш доаѓа и до „спојување“ на ликови за да се заштеди во време. Едноставно мислам дека потенцијалот на приказната не е докрај искористен, барем што се однесува до она што е пропуштено.
Како и да е, ова не ми е единствен случај да имам резерви кон екранизации на книги кои веќе сум ги прочитал, дури и тогаш кога филмовите/сериите се често широко прифатени повеќето како добри, многу добри или ремек дела, што не враќа на тоа дека во процесот на читањето си градиме наша претстава за приказната која не може да биде иста со онаа на режисерот и со целиот процес на филмување.

 

[Daedalus]

Во основа јас и не реков дека филмот е лош (додуша, ни ти не го пишуваш тоа). Немам ни некои забелешки во однос на тоа како изгледа (ефекти, естетика и сл.).
Веројатно моите резерви произлегуваат од тоа што ја имам читано книгата. Повеќето од нас, ако не и сите, го визуелизираме, го замислуваме прочитаното, кое не мора да соодветствува со нечија екранизација (тоа не значи дека јас сум „замислил“ подобро, туку дека се јавува извесен расчекор, оти се оди однапред со некакви очекувања кои нормално не можат да бидат исполнети, освен во некои ептен ретки случаи. Освен тоа, овој тип стории веќе станува повторлив (со извесни, помали или поголеми варијации - Гуниси, E.T., Stranger Things, Summer of Night (роман)), па оттаму и по малку заморен. Дури и кловновите ги исцедија како генератори на страв и ужас.
Книгата е прилично добра, и прилично голема (некои 1000+ страни). Авторот си има блескави моменти (Кинг не е лош писател) но знае и тешко да засере на моменти, иако тоа е избегнато во филмот, што е за поздрав. Толку многу текст нуди доста повеќе содржина од она што е сместено во филмот (затоа бев изненаден кога разбрав дека ќе биде филм, макар и во два дела, а не серија / дури и Американските богови ја екранизираа како серија иако е три пати пократка, со сите ограничувања што ги има толкав материјал).
Извесен број важни настани недостасуваат, и ликови (и позитивни, но главно негативни) кои се појавуваат во филмот, а се нешто едвај повеќе од статисти имаат да испорачаат многу за збогатување и за проширување на приказната, па и да ја направат уште поморничава и подобра. Понекогаш доаѓа и до „спојување“ на ликови за да се заштеди во време. Едноставно мислам дека потенцијалот на приказната не е докрај искористен, барем што се однесува до она што е пропуштено.
Како и да е, ова не ми е единствен случај да имам резерви кон екранизации на книги кои веќе сум ги прочитал, дури и тогаш кога филмовите/сериите се често широко прифатени повеќето како добри, многу добри или ремек дела, што не враќа на тоа дека во процесот на читањето си градиме наша претстава за приказната која не може да биде иста со онаа на режисерот и со целиот процес на филмување.

Више ако зборуваме за засрани дела, највише ме акна „Dark Tower" по глава, пошто сум го читал тој серијал. Кринџав секоја секунда од филмот и тоа премиера кога беше, отидов да го гледам.

Иначе, те сфаќам за ова што го зборуваш. Знам, Кинг има убацено оргијашење на крај, тој и Алан Мур, мора да намалат со троа дрогите. XD

За ова со Гајман, книгата ми беше медиокритетна у најголема рука, у споредба со други такви книги од таа бранша. Серијата некако ми е боље, у споредба со други такви серии.

 

[wot]

http://www.indiewire.com/2017/10/world-of-tomorrow-episode-two-trailer-don-hertzfeldt-1201889938/

@Zlatikevichius