Тука пишуваме на зададена тема

[bebush]

Ноќта тивко се спушташе на нејзиниот прозорец, но таа без некаков осет за времето, седеше во ќошот во кој секогаш ја бараше нејзината утеха.Местото кое ја исполнуваше со мирисот на избледената боја и распаднатиот бетон од зидовите, и' помагаше да ги собере изгорените парчиња душа, за потоа повторно да ги состави и исполни со најголемата светлина и енергија.
Никој никогаш не би можел да замисли колку може животот да биде суров кон нас, но никој никогаш не би можел ни да почуствува до кој степен истиот беше суров со неа.Согазувана, повредена, измачувана, тепана, таа ја пушташе солзата немачејќи се да ја сочува .После првиот пат, секогаш има и нареден, велеше таа.
Не беше некоја светица, но не беше ни некој голем грешник.
По цели денови седеше во ќошот, ненахранета и жедна.Соочувајќи се со ладниот ветар кој често ја посетуваше низ скршените стакла на нејзиниот прозорец, некогаш ќе поткашлаше или пак ќе кивнеше.Но тоа беше се.Никогаш не се пожали дека и е ладно, дека не и е добро.Задоволна беше со се што и е дадено,а всушност според секој друг тоа би било малку.
Сите посакуваме да бидеме среќни, успешни и никогаш осамени.Но што ако, таа среќа премнофгу ја посакуваме, што место да ја зграбиме, таа ни бега како пеперутка од раката.
Среќата баш и не ја служеше Марија, бар последниве 17 години.
Оставена како бебе во контејнер, пронајдена од луѓе кои потоа заработуваат пари од неа, живот во дом и празни простории.Празен простор, празна душа, празни листови од тетратката таа листаше, празни листови од животот.
Немаше нешто впечатливо и чуствено да внесе во нив, само тагата и огорченоста како и многубројните прашања:”Која сум јас?Од каде потекнувам?” и слично.
Никој никогаш не ја посетуваше, само неколку соседи кои незнаеја што и е,па и носеа храна,вода и останати работи за преживување.Се заблагодаруваше за добрината, еден поглед само беше доволен.Но таа никогаш не ја подаде раката кон светлината, не ја прими целосно добрината која и беше пружена.
Денес полнеше 18 години, но тоа не и беше важно.Таа не беше од никакво значење за неа затоа што секоја година за неа е иста, се повторува како дежаву без некои посебни промени.
Живееше во свој свет, доколку би можел и свет да се нарече.Свет на мислите, каде што тие се разбркани во главата, распостранети на секое поле, во секоја насока.Ништо не и беше поважно од мислите.
Мораше да најде начин како да ги совлада, да ги најде одговорите кои толку време ги бара.Очајно, ден по ден, несвесна дека пропага дури и побрзо отколку едно заебано општество,седеше кротко и мирно опкружена со мислите.
На касата од веќе откорнатата врата, едно утро се појави стара бабичка.
Марија ја погледна со длабок поглед, а потоа повторно ја стави главата во својот скут, да се наврати на мислите.Како и сите други што дошле и си заминале, очекуваше дека ќе и остави храна,вода и дека потоа ќе ја остави на мира,сама во тишината,која сепак и шепотеше.
Одеднаш почуствува топол допир, некакво движење и здив на пеперминт кој и беше толку познат и ја потсеќаше на старите за неа добри времиња кога престојуваше во домот.
Поткренатиот поглед се соочи со старите набрчкани очи, очи кои како да ги препознаваше.Како да имаа некакво значење за Марија во овој бесмислен нејзин живот.
Чуствувајки ја топлината на старата рака врз нејзината млада и ладна кожа, не реагираше никако освен што ја спушти главата повторно мегу коленици, препуштајки им се на мислите.Но, сега ја окупираа сосем други мисли, мисли на кои досега се немаше посветено:"Која е оваа бабичка?И зашто по гаволите седна до мене?!.Зарем не гледа дека сакам да бидам сама и да не бидам вознемирувана?!"
Старицата како да ги прочита тие нејзини мисли, но сепак не ја напушти и остана покрај неа.Почна да и раскажува приказна држејки ја за раката.Приказната беше за малото девојче кое цел живот било оставено само на себе и незаштитено.Приказната беше толку позната,дури и невозможна за Марија.Толку многу ја привлече бабиниот глас и неговата динамичност, што почна внимателно да слуша иако можеби и не се забележуваше тоа.Почна да се интересира за судбината на тоа девојче, девојче кое има иста или слична проклета судбина како нејзината.Кулминацијата на приказната навистина ја изненади.Старицата раскажуваше работи кои се невозможни за Марија и кои никогаш не би и го исполниле животот на толку жив и воздбулив начин, онаков каков што треба да биде сечиј живот.Си дозволи на неколку секунди да фантазира, да си го замислува животот толку совршен како оној на девојчето од приказната.Наредниот момент ја тргна раката грубо, како да се налути што приказната е поубава и подинамична од нејзиниот суров и подмолен живот.
Раскажувајки понатака,старицата дојде до самиот крај.. Девојчето очекуваше таа да си замине, да ја остави каква што беше кога ја најде.Беспомошна,замислена и напуштена.
Старицата подстана, спремна да си иде, но во следниот момент се сврте накај Марија и и рече:"Ти подарив приказна наместо поклон за твојот 18ти роденден, приказната што ја раскажав можеме заедно да оживееме и оствариме, само доколку ме фатиш за рака и заминеме одовде."
Марија го крена погледот кон старицата,се замисли од каде би можела баш таа старица да знае дека денес и е роденден,но овој пат ги остави мислите, само се навраќаше на некои моменти од приказната кои од се' срце ги посакуваше.Стана, ја фати под рамо, и остана сликата на два лика кои си заминуваат од старата,демолирана соба.
Остана тишината која веќе немаше кому да шепоти.
Личноста на која шепотеше замина од неа, замина со нова надеж, цели и мисли кои сега не ја окупираа, туку ја исполнуваа..


..that's the end of the story, and the begginig of one new hopeful desirable life.

 

[Вештица]

Tе мразам затоа што на најподол начин успеа да влезеш во мене. Затоа што повеќе би сакала втората половина да ми скапува од мувла, отколку да бие за тебе. Не успеав да го убијам вториот живот кој го роди во мене, кој ја извалка крвта што теќе предавнички низ моите вени. Дури и ја гледам како проѕирајќи се низ моите раце цинички ми се насмевнува. Свештеникот би рекол дека е најблагороден исцелител, но јас го презирам чуството на грижа на совест кое се појавува во мене секој пат кога мислам само на себе.Каква патетика- се чуствувам приврзана за тебе ко за сопствената кожа па и те галам ко таков. Сфаќајќи дека го милувам сопствениот џелат со таква наклонетост се преколнувам себе си што конечно му се покорив на телото- те сакам.
Никогаш нема да сфатиш што всушност напишав ниту пак зборовите со кои те опишав. Никогаш нема да сфатиш зошто ова јагне и виеше на месечината без да ја изгуби својата невиност.

ХАРМОНИЈА

Виолината свиреше, пеперутките танцуваа и розите испуштаа занесен опиум. Беше топло како никогаш до тогаш. Таа седеше и се прашуваше ,,Како може виолината сама да свири?`` Ја затвори книгата, баш кога стигна до кулминацијата, бидејќи не беше ни приближно заитересирана, ко пред една минута.
Сега, сега ја гледаше месечината, која само што надојде. Се зачуди, зошто пеперутките сеуште танцуваат?
Го виде како доаѓа од никаде. Како трча занесен во една точка, во нејзините очи. Беше животно, кое во темницата имаше налик на човек. И баш кога му беше на дофат тој застана. Ја праша
,,Зашто не бегаш?``
,, Кога може виолината да свири, без никаков допир на жиците и пеперутките повеќе да се радуваат на ноќта отколку на утрото, тогаш и јас ќе застанам пред тебе без страв. Овој момент е совршена хармонија. Ако ја нарушам тогаш се ќе застане и волината и пеперутките, па и јас ќе можам да бегам и ти ќе можеш да ме нападнеш. Но ова не е таква ноќ. Зарем не приметуваш ``
,, Ти си само еден човек. Од кај знаеш ти што е хармонија. Ти си таа што ја нарушува тука. Виолината свири зошто те оплакува, а пеперутките те испраќаат со танцот.``
,, Но јас никаде не одам.Зашто би ме испраќале?``
,, Одиш, каде што јас како ѕвер би требало да те однесам. Е тоа е хармонија``
Таа од тогаш не е видена....




Ова е мојата најдобра приказна (според мене) и ми е многу мило што ја делам со вас денес:smir:

 

[Точкест]

Приказнава, место поклон ти ја дарувам - Напишано од Точкест, со мисла дека ќе биде оценето од ВикторГГ

Да. Пак немам пари.
Се сетив на деновите после факултет кога трчав до пазарчето кај тебе во комшии и ти купував по една роза. Нормално розата нема да биде твоја роза ако не е со твоите бои. Црвената ми беше некако кич и многу филмски ко за секс, па затоа ти ги купував сите бои освен црвената. Да да и ми текнува секој пат кога ќе ти купев немаше да заѕвонам кај тебе на врата туку ќе си отидев накај автобуската и ќе ти пишев порака "Излези пред врата". Баш таму ти ги оставав розите, сите имаа најубави панделки на нив. Не беа скапи, штедев на јадење за да ти купам и изненадам еднаш на неколку месеци. Ми беше мило што звучеше изненадено кога и да најдеше роза на твојот праг. Меракот беше најголем што на најситните работи ти беше среќна, така знаев дека ме сакаш. Знаев и по очињата твои дека ме сакаш, толку прекрасно ти блескаа кога и да ме погледнеше, тие твои очиња прекрасни ме тераа да ти кажам ТЕ САКАМ. Многу често немам пари, ама ич пари ни за автобус. Ама секој пат ти подарувам нешто, секој ден по еден дел од мојата душа. Од моето срце не ти дарувам делови, туку од првиот ден ти го дадов целосно на тебе. Го заслужуваш. Сите овие 548 денови тоа срце ти припаѓа само на тебе.
Душата ти ја давам на парчиња затоа што сакам последното парче да ти го подарам кога ќе престанам да дишам, ко што би рекле во американските филмови "Till death do us apart". Се до тој ден јас ќе живеам за тебе, затоа што ти си смислата на мојот живот. Можеби е чудно но ДА, јас ја пронајдов смислата на животот. Многу ќе си помислат "Види го мизерниов" ама само да им кажам дека половиот орган не ми слуша за нив, а камоли моите уши. Моите уши го слушаат само твојот прекрасен глас, прекрасен дури и кога ме кара. Ги разгледувам сликите од нас двајца паралелно со овој текст, ме исполнуваат до максимум. Дури и неколку солзи паднаа од моите очи кога ја видов сликата со датум на неа 01.07.2007.
За жал пак немам пари, отиде платата уште пред кич денот за давање подароци. Искрено несакав тој ден да ти дадам поклон макар и имал пари. Демек денот бил ден на вљубените, можеби јас сум малце чуден ама мене секој ден со тебе ми е ден на вљубените. Ете и денес после лошите дејствија повторно ми е ден на вљубените. Сигурен сум дека те сакам, а знам дека и ти ме сакаш мене. Затоа текстов место поклон ти го подарувам на тебе...


А на сите други им подарувам една преубава изведба од феноменалниот Зоран Џорлев

 

[[vladimir]]

Не барај да ти ја раскажам нашата приказна – уште не е допишана. Зборовите се тука, тука сме и ти и јас, тука се и мирисот, допирот, бакнежот, бушавата коса, чоколадните очи, плимите од храброст и страст, рециклираните зборови.... а таа упорно одбива да се испише.
Можеби зашто спомените пружат повеќе од сите фотографии некогаш направени, можеби зашто мазнотијата на твојата кожа никогаш не може да биде заменета од милувањето на хартијата или па зашто.... не!
Не терај ме да ти ја раскажам нашата приказна! Не сакам никогаш да биде раскажана. За никој да не дознае за тебе. За никој да не посака да те украде....


Најубавата приказна никогаш не е напишана.
Во неа, времето не постои, прегратките се вечни, а јас и ти никогаш не брзаме нeкаде.
Небото е привид, а таму има одговор на сите прашања. Дождот никогаш не престанува да паѓа.
Јас и ти сме секогаш заедно....
Можеби најубавата приказна е најубава, зашто сè уште не е раскажана.

Останав да размислувам за последната реченица....

Јас вистински морав да ги исплукам зборовите....
Некои приказни никогаш нема да го дочекаат својот крај!

 

[Polaroid vanity]

Прости.
И оваа вечер правев ситни чекори. Гледав тепачки,немирни деца.
Чуден мир ми ја корнеше душата. Имав желба да викнам дека те љубам многу,премногу,најмногу..посилно од сонцето во август.
Имав желба да ти се вовлечам во постела..пожешко од огинот во каминот.
Имав желба да ти шепотам на уво цела ноќ..понежно и од телото на едно мало бебе.
Имав желба да ти ја држам раката..поцврсто и од кората на мудроста.
Имав желба да го вратам минатото..
Знам. Прости.
Знаеш и ти.
И без да бидам гласна и без да врескам силно..знаеше и ти.
И без да те погледам во очи со најголем копнеж..знаеше и ти.
И без да се стрчав во твоја прегратка како мало дете..знаеше и ти.
Ќе мине сето невреме. Сакам да ти го наполнам животот со најубавите разновидности..да ја купам најубавата насмевка,да ги милувам најубавите рачиња.
Да ги бакнувам најубавите усни.
Да стојам до тебе во бело..
Но дотогаш..прими ја приказнава место секоја пора која ти ветува најубав подарок со златни зраци.
Бев многу мала. А неверојатно близу до мудроста.
Беше безвремен. А неверојатно совршен.
Таква сум сега. Таков си и ти.
Се сеќаваш кога сакаше сите поред да ти истепаш зашто ме пипнале со мало прсте?
Се сеќаваш кога првпат ме виде полугола?
Се сеќаваш кога ми рече дека знаеш зошто..?
Врати ги одговорите..кога уште бевме деца. Врати ги денес кога мислиме дека дишиме со главата а го притискаме срцето?
Врати ме мене во живот. Те молам. Не можам повеќе да ги држам крвавите стапала.
Трчам во сон.
Не можам повеќе да се давам лажно и на рати.
Земи ме било каде. Земи ме со твои раце.
Филмов не е наш. Претставата е непрофесионална.
Се изгубивме. Ќе те најдам каде што се раѓа насмевката,животот.
Оттука натаму..ти ја водиш бајката.
Не можам без тебе.

 

[bucio]

Јас: Несреќен сум.
Таа: Несреќен си затоа што сам ти имаш одлучено да бидеш.
Јас: Несреќен сум и тоа е надвор од мојата контрола.
Таа: Фаза ти е ќе ти помине.
Јас: Чудно ми е вака да се отворам пред тебе, ми откажа одбранбениот механизам за непокажување на слабост.
Таа: Немој сега да ми плачеш големиот ти.
Јас: Нема да плачам големиот јас.
Таа: Заборави, нов живот нови луѓе нови предизвици, знам дека не излезе како што сакавме ама тоа е тоа, не чувствувам повеќе болка.
Јас: Ама тоа не значи дека не сум одговорен.
Таа: Добро де одговорен си за тоа што се случи.
Јас: Ова ми го кажуваш за да се чувствувам полесно?
Таа: Не, тоа ти го кажувам затоа што е вистина и затоа што секогаш сакаш да сум искрена со тебе.
Јас: Во право си.
Таа: Зошто се плашиш и не оставаш никој да допре до тебе?
Јас: Не се плашам.
Таа: Ауу заборавив дека си бестрашен.
Јас: Не сум бестрашен и го знаеш тоа.
Таа: Да се плашиш пак да не повредиш некоја.
Јас : Не се плашам.
Таа: Пак ти со своите глупости. Ајде ако не се плашиш те предизвикувам тебе големиот ти да најдеш некоја што ќе ја сакаш и нема да ја повредиш.
Јас: Еј не можам сега вниманието ми е насочено во друга насока и не можам да го расцепкувам.
Таа: Оо одбиваш предизвик што е ова со тебе, големи промени кај тебе гледам, се исплаши како што се исплаши тогаш.
Јас: Се исплашив тогаш, ама не се плашам веќе таа емоција е далеку од мене, во иста или слична ситуација само спокојство околу мене. И на црниот косач косата од раце ќе му ја земам, ќе го погледнам во очи и ќе ја искажам својата бестрашност.
Таа: Таков те сакам левата тупаница цврсто стегната и не дозволувај ништо да те порази. Појди до село извикај се еднаш земјата да се затреси, истреси ја лутината од себе, затоа што ако премногу ја држиш затворена во тебе ќе еруптира како вулкан, на погрешно место и во погрешно време. Не заборавај дека предизвикот сеуште важи.
Јас: Нема да заборавам.

 

[Nemiseverue]

Бидејќи повеќе моите поклони не се добредојдени кај неа, а и кога јас насила би се обидел да и подарам дел од себе и моите мисли тоа би било налудничаво но морам да признаам иако од прво лице еднина - глупаво.
Сепак, пред очи ми е тоа лице со обравчиња како пролетна англиска трева во рано утро. Да, споредбата е чудна за вас, но вие и онака никогаш не сте осетиле како дланката може да се претопи во тој миг ако ја ставите врз малите ситни зелени ливчиња. Тоа се обравчиња идеални за моите прсти... да бидат помилувани страстно како коцка мраз врз нејзините гради, и да остават жешки отпечатоци исти како оние кои остануваат во форма на пламени јазици врз другите два заносни образи во највозбудливиот дел од играта која непрекинато трае со часови.

Иако сега моите промислени мали поклончиња се веќе спремни да отпатуваат на една друга адреса, со задоволство и ја испраќам приказнава... место поклон, да се сеќава на моите прсти.

 

[Nemiseverue]

Следната тема на која би сакал... добро, нема да давам директни насоки, па, следната тема се вика Прсти

 

[Polaroid vanity]

Сменив број. Така ќе се лажеме повеќе.
Облеков џемпер со кратки ракави..го предизвикував студот.
Не носев прстен,немав бурма..немав боја на ноктите..се сакав безлична денес.
Ковчињата се здрвуваа,па опуштаа..и одново водеа битка со комичноста на движењата.
Еден,два..еден,два. Обиди до бескрај,до измачување..ама сепак слатки како горчината на неговото убаво лице.
Го гледав без престан. До ден денешен се предизвикував со должината и ризикот на воздишки кои ми ги одземаше.
Напати се навраќав за да помилувам..но прстите секако ја издаваа својата немоќ и слабост над нежноста на јаболчниците.
Паѓаа во занес,малаксуваа и со трепет се бореа за опстанок над широката површина.
Тенки,ковчести..се сретнуваа со зглобот и со молк бараа помош.
Раката диктираше.
Не ги пушти да пливаат во фрустрација. Им даваше дива,груба,брза музика..за да неосетно и отсутно ја заборават суптилноста и весело без граница поминат по лицето на животот.
Гребаници. Траг. Крв. А никој повреден.

 

[даки]

П Р С Т И

Твојите лепливи прсти поминуваат по моето испотено тело,тело кое желно ги очекува твоите допири,твоите магични прсти.
Магичноста на твоите прсти егзотично и сочно пастуват по венеричниот брег стопувајќи се со лепливите сокови на возбудата.
Прстите не запираат,шетаат победрите кои се движат по нивниот ритам,нишајќи се горе доле,како да неможат да го издржат тоа прекрасно шетање на прсте.Се сопираат на белиот стомак,протегајќи се до набрекнатите гради желно исчекувајќи ги твоите вешти прсти, вистински виртуоз кој многу добро го познава инструментот во неговите раце и прсти.Шетаат и по долга црна коса ,мрсејќи ја како бурен ветер занесен од убавината на мирисот.

П Р С Т И

Јас моето тело ти го дарам
допри ме со твоите прсти
сакам магија на моето тело
да горам,изгорам од љубов.

Шетај по моето испотено тело
гради,усните,бедрите мои
прекриј го моите треперливи очи
срамот да исчезне во твоите прсти.

За твоите прсти,јас вечерва ги очекувам повторно да бидат на моето не заситно тело кое желно те очекува :wink:

 

[Foxy`BuTTerFLY]

Гледано наназад приказнава е завршена уште пред да почне, а камо ли да ја достигне својата вредност да се напише..
Кратка е, сувопарна е. Но сепак сакам да ја напишам, бидејќи говори за време, за моменти кои се толку искрајни, невини и наивни.
Љубовна приказна која заврши пред да почне.
Таа беше детиште, преокупирано со се само со она потребното не.
Тој беше, или бар требаше да биде, веќе оформена личност која имаше само една желба пред очите: далечната прекуокеанска Австралија, за која сонуваше целиот свој живот.
Таа беше во својата фаза на освојување на што повисок трофеј, а тој толку незаинтересиран за нешто друго подалеку од начинот како да стигне до ветената земја.
Се сретнаа негде на пола пат, таа со својата цигара во рака, нешто што страшно го нервираше него.
Не можеше да ја смисли, беше се она што не треба да биде девојка која би му го одзела вниманието, барем за миг. Беше толку самоуверен, што си велеше дека не му е достојна.
Сепак таа вечер нивните усни се споија.
Никогаш не дочекаа да видат дали нивното безредие и неморално однесување ќе прерасне во нешто поголемо и поубаво. Се среќаваа, понекогаш мислам дури и дека беше тајно, само за никој да не има ни мала можност тие мигови да ги попречи или скрати. Беа доволни двајцата, еден за друг. Само за нив имаше место во нивниот мал свет, иако никогаш не дефинираа што се. Немаше време за тоа. Непомислувајќи на денот кој доаѓа, тие се повеќе и повеќе беа заедно. Без изговори, договори и влијанија од страна.
Последната вечер го дочекаа изгрејсонцето. Не размислуваа на утре, на тоа како ќе се разделат.
Тој ја достигна својата цел, беше време да одпатува.
Таа никогаш не дозна дали тој барем само за миг се покаја што замина, никогаш не дозна што ќе стане доколку тој останеше со неа.
Останаа само прекрасните спомени од секој момент и нејзините прсти кои нестрпливо чекаа да ја напишат приказнава, за заедничките спомени да останат вечно памтени

 

[Точкест]

Прсти

Прсти ко прсти, долги, кратки, дебели, тенки, со нокти, со кал, со рана, со нокт во месо, крвави, тетовирани. Секакви.
Моите прсти се долги, малце подискривени како и целото мое тело. Изгрицкани нокти од досадни периоди. Два прста од левата рака мирисаат т.е. смрдат на катран, тутун. Два прста од десната рака во една позиција, тоа го викаат професионална деформација од постојано држење на компјутерско глувче. Десет прсти залепени на тастатурата и десет прсти залепени за земјата, пригушени од три дена не сменети чорапи. Уживаат во мирисот на киселините кои ги испуштаат со помош на новите бели патики кои се како Киндер јајце, од надвор прекрасни а од внатре никакви, празни и смрдливи. Пет прсти кои држат шише пиво или кригла, сеедно. Уште два прсти кои држат цигара со пивото. Десет прсти кои неуморно притискаат на разни копчиња од софистицираната технологија. Американизирани прсти, по цел ден се на американски производ кој сепак не е американски батак, па остануваат слаби какви што се цел живот. Десет прсти што пукаат кога си немаш попаметна работа. По еден прст од двете раце за удирање ластици на глупи деца. Два прста од една рака за удирање "мацолка", испукани почетоци на прстите од играње џамлии. Обоени прсти на авто лакер или сецнати прсти на касап. Среден прст кој наликува на машки полов орган и преку кој понекогаш излегува бесот кога неможе да излезе преку уста. Мал прст со долг нокт за "шибицарење" на Камени Мост. Мал прст со долг нокт за вадење "мед" од ушна шуплина, затоа што стапчињата со памукче се опасни. Показацел за вадење "руда" од носна шуплина затоа што палома марамчињата прават рани на надворешниот дел од носот. Палец за позитивен одговор, понекогаш и за ироничен.
Десет прсти со секаква намена но сепак, овие десет прсти мене ме прехрануваат. Имам десет златни прсти кои си ги сакам најмногу на целиот свет...

 

[[vladimir]]

Знаеш дека ќе дојде ден кога веќе никогаш ќе неможеш да ме гушнеш, нели? – Те прашав таа вечер кога како крадци се гушкавме во едвај осветлена просторија. Ги видов солзите кои ти потекоа, иако сакаше да ги задскриеш некаде зад мракот. А нив не можеше да ги изглумиш. Тоа беше делче од твојата душа кое почна да испливува на површина. Тогаш за првпат ти стана јасно дека еден ден веќе ќе ме немаш. Тогаш за првпат го почувствува стравот....

...Одлучив да ти кажам дека во миговите кога ги чекорев првите чекори од патот до тебе, многу нешта ми се вплеткаа во мислите....Но единствено што направив, те помилував со прсти низ коса...

...Знаеш дека те сакам точно онаква каква што си – несовршено совршена во твојот свет во кој не постојат граници! Ми требаш ти, со обете твои лица прекрасни, и светица и курва, во истиот здив!

Прстите ни се допреа, едвај, но ни оддалеку доволно за да се задржат....
​

 

[Гладиус]

Седевме потполно сами во тој чуден ресторан. Ти беше насмеана, а јас, јас бледо гледав во твојата бисерна насмевка, и светло-сини очи.
Нешто ми го одвлекуваше вниманието, иако околу нас немаше никој друг освен стариот келнер кој и така не ни придаваше големо значење откако не’ послужи.
...................................................................................................................

Додека ти ја допираше мојата рака, која трепереше на масата, забележав дека постепено пропаѓам во еден свет на фантазија. Те погледнав длабоко, се насмевнав, и набрзина се фрлив врз чинијата преполна со пилешките прсти. Тоа беше она, за кое копнеев целата вечер. Ниту твојата бисерна насмевка, ниту сините очи, ниту милозвучниот глас не беа она кое ме знаесе. За мене таа вечер постоеше само едно нешто. А тоа беа прекрасните пилешки прсти.

 

[Nemiseverue]

Имам криви прсти. Личат како прсти кои од 2 години свират гитара иако рака на срце никогаш не научив да свирам ниеден инструмент бидејќи сум премногу смотан за да научам нешто површно и да го знам за да можам да изигрувам шармер. Моите прсти се идеални за свирење, но не се сложуваат да свират ништо помалку од перфекција. Според тоа, моите прсти се нетрпеливи.

Јас и моите прсти пречесто не можеме да се сложиме. Тие имаат поинакво гледиште на работите и не ретко го искажуваат својот став иако моите размислувања секако на крајот доаѓаат до израз без разлика на нивните потреби. Но морам да оддадам признание дека се мошне лукави и знаат кој момент е најповолен за искористување на ситуацијата. Особено е симптоматичен оној случај кога девојката јасно нагласи дека не би сакала моите прсти да се шетаат околу нејзините задни намери, но ете, нивната желба е само нивна, и додека јас бев презафатен со изнаоѓање начин како да ги соберам сите залутани емоции насекаде низ универзумот, тие решија да се дружат токму со нејзините задни намери.
Но, тоа ме доведе до нови сознанија и ме изненади истовремено. Девојката воскликна од возбуда и радост, а нејзиниот глас наеднаш беше незадржлив. Сфатив и дека таа исто така има проблем со контролата на нејзините прсти а особено нокти, откако тие недвосмислено оставија длабока трага на мојот грб. Тоа пак беше поттик, болката која наеднаш ја почувствував, да ја вратам со одобрување на акцијата на прстите што доведе до низа случки. Имено, откако перницата се најде на другиот крај на собата и попат ја сруши столната ламба, таа ја испружи раката кон малата масичка рушејќи се` пред себе, меѓу што и сината шољичка чај со доза на рум. Наеднаш целата соба доби арома на цимет, таа се смири бакнувајќи ги моите гради страстно но и уморно, па целата сцена прејде во адаџо за комплетно да прекинат движењата на сите засегнати страни по неполни пет минути.

Јас и моите прсти сме среќни денес, бидејќи најдовме компромисно решение, барем до следниот концерт за виолина и фрула. Навистина, без цел во овој текст и животот, но кога секој пат би кажувале нешто паметно би кажале и нешто доволно за да го спасиме светот и себе си од агонијата во која сме. Сиот свет, со сите шеесет милијарди прсти, плус - минус.