Тука пишуваме на зададена тема

[girlll]

*Ја подадов раката кон масата.. Неможев да го стигнам колачето и да прочитам што пишува на него.. А на масата беше клучот за малата вратичка во кошот на собата..*
Памтам вака одприлика беше содржината уште на самиот почеток на - Алиса Во Земјата На Чудата.. Можеби беше во трето лице.. Не памтам..
Како и да е, добра книга.. Ми се допадна. Се најдов себеси во одсјајот на мало девојче кое верува во чуда, кое не се плаши да промени нешто, и не се плаши да ризикува.. А сепак сега кога се навраќам на таа книга, се прашувам зашто мечтаам да сум сонувач.. Сонувам будна, а барам реалност во сонот. Гледам напред, навраќајки се упорно назад. Барам пекол, посакувам рај. Колку сакам, толку мразам. Колку ризикувам, толку се плашам од ризик. И колку сум отворена, толку сум и затворена под маската на гордоста. Живеам за денес, знаејќи што следи утре..
Контрадикторна сум.. Се успорувам себе во она што еднаш ќе го кажам.. Го шкртам утре, тоа што денес ќе го помислам..
Многумина ми велат - млада си, ќе ти помине.. Маска на возрасен, душа на дете. Маска за да не порасне детето во мене никогаш.. Знам дека ќе останам секогаш иста, а пак знам дека утре ќе се предомислам, а можеби задутре и ќе се променам..
Ех, залутана сум.. Барајќи спокој во нескротлив темперамент, срце на вечен борец, и немир на авантуризам никогаш неостварлив докрај.
Некогаш велев - Знам дека ништо незнам..
Потоа - Паметниот учи на туѓите грешки
А денес - Искуството пред се.
И сепак не наоѓам вина во себе.. Ние луѓето сме такви. Се газиме себе, сепак бранејќи го својот став до крајот. Лажеме, за да излеземе до вистината. Мразиме, за да научиме да сакаме. Тоест незнам.. Повторно.. И пак ќе речам.. Контрадикторна сум.. Незнам што сакам и незнам зошто.. Или можеби знам? Знам.. Знам дека сум вечен борец, ќе останам тоа до крајот. Секогаш со лага ќе ја творам вистината. И секогаш ќе го бранам своето. И ќе останам реалист.. Сум, ке бидам, одсекогаш бев, и ќе останам. Тоест незнам, нерешителна сум.. Ех.. Се збунив пак..

 

[Razorblade Kiss]

Сум...и ќе бидам

Во моите очи опстојува камуфлиран умор.Никој не знае дека го крие моето лице. Таму паразитира змија со зашеќерен отров.
Сонцето ја прави кожава сува,со пукнатини еднакви на кора од деведесет годишно дрво.Дождот,пак,хомогена каллива смеса која бессрамно ползи за да чуе врисок и да из`рте зрно патетика. Патетика која ја посеала секоја неплодна сезона. А такви се сите.
Пеколот го прати рајот по ѓаволите. Никој не пее повеќе,зошто создавањето на музика е ампутирано.
Кога изборот се сведува на избор помеѓу жива песок и ситнење на парчиња,бирам ситнење.Така ќе се соединам со топлиот ветар и ќе лебдам над живата песок.
Совршен план за спас.
Но не сум борец. Само лукав паразит.

 

[зунза]

Ми мириса како да се приближува некое друго време.
Некое ново, но не знам дали е подобро.
Јас само стојам настрана и гледам како се губи белата линија на црниот автопат. Така смирено, бездушно. Ни мртва насмевка нема.

Секое утро се будиме исто.
Скокнуваме од грдиот кошмар за потоа пак да му се вратиме на истиот. Гледаме дека нема сонце..дури и облаците одат во еден правец и не се враќаат.

После секој во различен правец.
Ти на воз кон сонот што го презираш, а јас на трамвајот кон она што ќе те направи горд на мене.
Господе, толку се трудам да успеам во тоа!
Умира се во мене.
И мојата насмевка, и зениците ми гаснат во неповрат, а зборот лебди пред мене глуво. Можам и да коленичам пред твојот допрва неосвоен свет, ама се сомневам во блажината на зимата што доаѓа.

Понекогаш не ја гледам ни месечината со нејзината трагична гримаса. Обично доаѓа кај мене да ми се пожали на тоа колку и завидуваат ѕвездите па од завист паѓаат. А ние будали, мислиме дека сакаат да ни исполнат некоја желба. Пф.
И јас верувам во тоа. А месечинката тоа го знае и ме залажува.
Јас бев, сум и ќе останам една наивна композиција на тешки ноти со лесен звук. Извини што не можам да го задоволам твојот критериум и навистина ми е тешко поради тоа, меѓутоа се работи за мојата сроната насмевка и изгубен сон.
Сигурно не си слушнал дека гасеницата се претвора во пеперутка.

 

[Midori]

површна верба и слаб видик
три чекори назад и некаде пред мене можеби уште неколку
со милион желби и идеи и ни грам амбиција
Running before time took our dreams away
его од овде до плоштад
со постојаното прашање - уште колку време? само една секунда од цела минута...како другите 59 да не псотојат, во нив постои место за сеќавање и размислување на она што го немам. патење по сегашноста која уствари никогаш не ја живеам. заробена во спомени, живеам во можности на иднината и не се движам никаде.
што всушност воопшто и може да се смени. зошто би се сменило??? и да...секогаш тоа прашање - зошто???
преполна со очекувања и потоа разочарувања
очекувања дека ќе престанам да очекувам....
јас сум оска околу која што се вртам и нон стоп тапкам во 4 точки.
no one told you when to run, you missed the starting gun
и покрај се мене и натаму просторот и времето ќе ме убиваат

 

[Goddess of Chaos]

Чекор по чекор. Со по некоја лажица страв.
А што останува позади? Што бев? Илузија.

Една врз друга, една преку друга, една низ друга, симбиоза на повеќе, харем од илузии, водопад од киселински остатоци, доле се собираат застоените и од нив цедам една нова, илузии во замена за илузии! Најгнасниот момент беше оној кога ги делев свечено во туѓите раце. И тие најчесто, ги примаа со топло задоволство, им даваа почесно место на најчистата полица, ги сакаа бидејќи мислеа дека им бил подарен дел од вистината за дамата која има тенденција да им стане многу важна, чии искри во очите им оддавале многу смисла.
-Очите никогаш не создаваат илузии, попрво бегаат од местото на злосторот.


Голем чекор, ситна еволуција.

Сега веќе сум конечно спремна да останам сама доколку е потребно, светот ќе мисли дека треба да се чувствувам засрамено и осамено, бидејќи немарно сум си дозволила да останам без неговото топло медиокритетско друштво, но му забивам нож у гради, бидејќи цуци, се е во ред. Бидејќи навистина е.
Подобро сама и самостојна, единствено и првенствено одговорна за она што го зборам и дејствувам, отколку замотана во куп лаги и себе убедувања дека и така е добро, покривајќи ги кутрите на кои им требам но откако ќе заспијат, постојано стоејќи на прсти за да гледам што се случува во далечината надвор, доле, горе, таму каде што навистина сакам да бидам.
Болка, единствената силна емоција која можеше да продре низ стаклениот вакуумиран кафез во кој сите стерилизирани, со отворени очи и стегнати усни, пиевме навистина квалитетна едноличност.

Тоа е се што нивните драги робовладетели се грижеа да им го пружат.

Мора да се спомене дека и моите демони ја имаа таа нестрплива желба, но јасна бев дека нивните подноктни нечистотии во мојот распоред на интереси мораат да се сметат.

Уживам што морам таква да бидам, за име на привидната грубост како онаа на дрводелецот која всушност е воден од најопојна љубов.

Ионака не сум вампир повеќе.
Нема враќање назад, ова е мојот гол стомак и бесен на изгубеното време поглед, парталите што отпаднаа ќе ги упие земјата, сигурно ќе му се најдат некогаш на некого кому преку внимателен избор ќе му ги подари таа милостлива мајка.

 

[Saladin]

Сум и ќе бидам...

Автобиографија
by Saladin

Оф леле... Зар пак со тоа (самоанализирање - саморекламирање). Почнувам...

Денес..
Човек... Обичен смртник кој копа, истражува, ги бара границите на нормалата. Ако пречекори надвор се смета за идиот... Често ги постаува прашањата “Спосообен ли сум за тоа?’’, “Ќе успеам ли?’’. Дозата несигурност е секогаш присутна. Но тоа животото му го прави повозбудлив... Не се дава така лесно, не оди по линијата на помал отпор... Мистериозноста го привлекува, сака да ја анализира. Голем идеалист во многу нешта што го опкружуваат. Но знае и да биде непопустлив, ако има доволно силни аргументи да ја победат другата стана. Ако ги нема не оди во војна. Зихераш со тапија. Секогаш се подотвува пред опсада со многу опсадни оружја, војска која ги заштитува катапултите и опсадните кули... Стратег кој некогаш од толку многу размислување прерано заминува од бојното поле, но ретко... Многу ретко.
Утре...
Човек...Сеуште истражува, учи, ги бара границите на нормалата. Не прејдува преку границите - искуство. Поретко си поставува прашања за неговата способност, отприлике знае што сака но сепак, сеуште трага по одговори. Мистериозноста му е сеуште омилена, сака да ја анализира. Повеќе попустлив, но таму каде што му е загрозен опстанокот, не се дава. Стратегијата ја прави во што е можно покус рок, со помалку опсадни справи - пак искуство.

 

[Serpico]

Сцена: Продваничка, од оние маалските каде ако сакаш да купиш паста за заби, ќе мора да одбираш помеѓу Зиродент и Колинос.

Актери: Продавачката, теткицата и јас.

Јас: Добар ден
Продавачката:Добар ден

Теткицата подмукло влегува во продавничево додека го отворам фрижидерот за да си земам 2 паштети. Тргнувам кон касата, а теткицата со брзина на светлина ме заградува како што Најдоски го заградуваше Марадона пред шеснаестерец, и со милозлив глас (бар таа мислеше дека е милозлив) прозборе:

теткицата: Извини дечко, ќе може прво јас да поминам на касата? Брзам!

Додека ги ставаше килото масло, 100-грамското пакетче кафе и швепсот на касата, невообичаено и промрчев:

- Сите некаде брзаме.

Се сепна за миг, но веднаш досетливо одговори:
-Ама, јас мора да одам до мајчин дом и....

Веќе не ја слушав. Откако замина, ставајќи ги паштетите на каса, одлучив, незнамзошто, да споделам дел од своите филозофии за вечното брзање со продавачката:
- Да, сите некаде брзаме. Секогаш брзаме. 5 до 12... тоа е нашата максима. Навика. Тврдам дека секаде може да се стигне на време. Еве на пример, доволно е да се разбудиме наутро 30 минути порано - и секаде каде ќе касниме од 5 до 7 и пол минути во нормален ден - да стигнеме на време.

Ја навалив главата кон девојката зад пултот. Божем, очекував некаков одговор, стендинг овејшн за измислената топла вода; некаква афримација, потврда и оправдување за моето мрчење по гестот на теткицата. Сепак, она што го слушнав од неа беше:

-76 денари.


-Повели. Фала и пријатно.




Сум бил, и секогаш ќе бидам..... бавен.

 

[Nemiseverue]

Вие мислите лесно е... но не е... Јас мислам вас ви е лесно, но и вам не ви е. Повелете... Упатство...

 

[girlll]

Го памти како да е вчера сјајот во тие очи, и во едни други, и други, и други..
*Нестабилна сум. Или не?* - се прашуваше девојка од 30тина години, седната на црната кожна гарнитура во луксузно наместениот апартман.. Повеќе би рекла.. Размислуваше гласно..
*Можеби не е до мене.. До нив е..* - Кој нив? Што нив? Сеуште тивко шепотејќи си, гледаше во големиот плазма телевизор на ѕидот.. Сликата на екранот беше одамна изгубена.. Но таа уште гледаше.. Во него.. Или можеби преку него.. Некаде.. Којзнае каде.. Далеку..

Таа беше уште дете.. Тогаш листот од стариот дневник останат од мајка и.. Што и беше задача да го пополни до крајот, го намокрија солзи.. Одтогаш солзите станаа дел од нејзиното постоење..
Тогаш не и помогна молитвата пред старата икона на ѕидот.. Никогаш и немаше помогнато, а се молеше секогаш..
Несреќа ја следеше уште од раѓање..
Уште како бебе ја имаа дадено на посвојување.. Го дозна тоа кога научи да ги разбира воопшто работите.. Така наречениот татко се одкажал уште пред да се роди од неа.. А мајка и умрела брзо после пораѓањето.. Ја нашле со бебе и со стар дневник во раката..
Фамилијата што ја имаше посвоено беа лоши луѓе.. Имаа 3 деца од претходно, момчиња.. Постари од неа.. Тие ја сакаа.. Им беше сестра, дел од нивното семејство.. Но за родителите таа одсекогаш претставуваше копиле.. Ништо друго.. Живееше лошо во нивната фамилија, навистина лошо.. Мислеше дека се спаси кога на 11 години нејзиниот биолошки татко ја побара назад.. Ја дадоа без размислување.
Тогаш работите тргнаа на полошо..
Се молеше за корка леб секое утро.. Тој беше пијаница, незнаеше да покаже љубов ни кон сопственото дете.. На нејзината 15та година ја силуваше, тогаш таа избега од дома.. И не го виде повторно.. Не ни сакаше.. И се гадеше од она што го гледаше дотогаш, од онаа суровост на еден татко кон своето дете.. И се гадеше од животот.. Животот го продолжи на улица, прљави луѓе и прекршувани правила.. На 16 се заљуби првпат.. Тој беше исто со црна судбина.. Иста.. Ако не и полоша.. Мислеше дека се разбираат, дека се едно, дека животот ги повел по ист пат.. Ја побара нејзината несреќа во неговите очи.. Привидно ја најде.. Но не и лекот..
Прва солза на дневникот што никогаш го немаше оставено.. Секогаш го носеше со себе.. Таа сакаше среќа и љубов.. Тој сакаше дрога.
Зачекори по најлошиот пат на улицата.. На 17 години почна да го продава телото.. Тогаш живееше во добро уреден стан, не беше веќе на улица.. Не знаеше дека е прљаво тоа што го прави.. Всушност знаеше.. Но несакаше да си признае.. Ја болеше.. Но ја изостави болката.. Тоа за неа беше битка за преживување..
ТОЈ ја спаси од тоа.. Тој ја спаси од пеколот.. Барем привидно..
На 19 се омажи.. Бизнисмен.. Богат човек.. Како да и се насмевна среќата.. Бар навидум.. Во него виде спас, среќа, љубов.. Решението за развод го доби на 24 години..Тој беше далеку од тоа што таа го бараше.. Таа повторно бараше среќа.. Тој бараше таа да ја исполни неговата амбиција.. Со разводот и остави многу пари..
Се откажа од љубов.. Се научи да се води по она што тој ја научи.. Амбиција.. Отвори градежна фирма што и донесе милиони..
Пред неколку недели го запозна него.. И даде повторно смисла за живот.. Нешто поинакво.. Посебно.. Навидум она што таа одамна го бараше.. Повторно почна да верува во љубов.. Се откажа од таа амбиција.. Но после првата вечер помината заедно.. Него го снема.. Таа залудно бараше среќа и љубов.. Тој бараше само секс..
Сега на својот 30ти роденден седеше сама дома пополнувајќи со бол уште една страна од дневникот.. И повторно се молеше.. Овојпат побара нешто поинакво.. Не застана ни пред иконата да се моли.. Својата молба ја запиша во стариот дневник.. Тој и значеше повеќе од се.. Во оние одамна испишани листови од мајка и се пронајде себе.. Не се молеше на Бога.. Се молеше на мајка и.. На нејзиниот ангел чувар.. Врежа во дневникот со букви крвави но само од привиден бес -
*Мамо, не барам ништо.. Само упатство за употреба на мажите.. Тоа е мојата равенка за среќа..*

 

[Сатори]

~*~

Вие мислите лесно е... но не е... Јас мислам вас ви е лесно, но и вам не ви е. Повелете... Упатство...

---
​

-Ми треба ли упатство?Сакам да знам дали ми треба упатство Никола?Аман, зборувај со мене!
-За што бе Виолета?За што дали ти треба?
-За нас?За животот?За тебе?
-Што ќе ти е упатство за нас, кога за тебе не постои нас?Што ќе ти е да се грижиш за мене кога само ти си само на сама себе битна.Дај затвори ја вратата на одење.
-Никола.

---

-Зошто не му се јавуваш него кога ти е тешко?
-Кој рече дека не му се јавив?
-Го побара ли во вторникот?
-Да.
-Супер, сега дознавам и дека не сум првиот кој што го бараш, не знам само што правам сега овде со тебе.
-Те чекам да ми дадеш упатство.
-А се надевав дека за тебе сум различен од сите други бивши.

---

-Виолета?
-Затвори ја вратата на одење Никола!
​

 

[Маца_мк]

Упатство

Шетајќи низ продавниците забележав една забавна игра.Решив да ја купам затоа што ми изгледаше интересна.Кога дојдов дома веднаш се фатив за упатството за употреба:кој е начинот на играње,колку луѓе смеат да ја играат итн.
​

Но се замислив..зошто само производите имаат упатства за употреба?Зошто немаме некои упатства кои ќе ни помогнат како да ги избегнуваме проблемите,како да се снаоѓаме во тешките ситуации?Зарем не му текнало на некој кој доволно проживеал,видел доволно проблеми и маки,но успеал да ги преброди,да ни каже на нас почетниците како ние да ги избегнеме таквите ситуации?Да ни каже како да ги избегнеме тагата,солзите,проблемите;да ни каже како да ја најдеме љубов,среќа,богатство..се она што ни е потребно за да имаме нормален живот?
Но не.Тие среќници своите упатства за добра игра си ги чуваат само за себе.Среќни се што постигнале нешто,па сега решиле да се исмејуваат на туѓите несреќи.Или пак сметаат дека треба сами да го пронајдеме начинот за добар живот?
Во ред.Не ми требаат вашите проклети упатства.Сама ќе се снајдам во оваа игра наречена живот,сама ќе ги пронајдам упатствата и сигурна сум дека ќе изиграм подобро од вас

 

[Midori]

- се извинувам, како може да стигнам до црква св.Сфоија?
- ооо, па тоа е лесно....одете само право,ќе го поминете плоштадот и ќе продолжите лево и така ќе одите едно 500тина метри нагоре...ииии....тука сте
- оо благодарам, цел ден тапкам ваму - таму, тешко се ориентирам, навистина благодарам многу
- да бе...тоа е....нема гајле, тука сме
додуша видете....јас цел живот тапкам ваму - таму...тешко се ориентирам...дали можеби вие би можеле да ми кажете како да се снајдам? кој од сите можни избори е правилен...не, не...кажете ми кој од сите можни избори јас го сакам?
дали можеби треба да продолжам лево, или можеби десно? се губам!
- но јас тука не можам да ви помогнам!
- а зошто мислите дека јас вам ви помогнав? зарем јас можам да дадам правилно упатства а вие не? па нели сме тука да си помогнеме
- јас не можам да ти помогнам во твојот личен избор дури и кога би била дел од твојот живот, дури и кога не би ме заборавила утре...
- да, да во право сте

што да правам со себеси? на кој начин да поминам низ се пореалната досада? цел живот се залажувам дека уживам, дека сум среќна, ама зошто мислам дека сум среќна кога тоа е само дефиниција на еден "нормален" свет. која е границата меѓу среќата и...едно секојдневно обично чувство? која е фреквенцијата на среќата?
јас...не знам
а зарем очекувам да знае некој подобро од мене?

 

[Nemiseverue]

Се мислам веќе извесно време како да напишам нешто што пред се ќе ме заинтересира мене да го препрочитам, а потоа и вас. Не ми оди... не ми оди веројатно бидејќи не можам повеќе да кажам ништо искрено на ова место. Заробен сум во тривијалности, во смешна ситуација од шпанска серија каде и без текстот може да се види кој кого сака да убие.
Напишав пар редови, уште на самиот почеток, во првиот пасус, па морав да ги избришам, бидејќи секој збор и секоја реченица потсетува на нешто што не сакам да се појави како слика во нечија глава. Морам да смислам секој пат различна реченица, која естетски нема да личи на ништо, која нема да ја долови ни поентата можеби кон која целам, но која сепак нема да испровоцира гримаса кај никого.
Што значи морам да смислам комплетно текст, пост, како сакате наречете го, кој нема да има никаква врска со она што сакам да го кажам. Не би сакал да гњавам со такви смешки па еве оставам извесен период празни портокалови постови.
Но сепак еве денес... и покрај тоа што за мене е исклучиво глупаво да пишувам на свој наслов, успеав да се снајдам. Да го прелажам Свети Петар, да се шмугнам меѓу решетките на капијата и да земам и јас учество. Сакам да прашам и да укажам... кој е начинот да се учествува во ова мало општество портокалово, да се ужива во него а сепак да се остане разумен и искрен? Доколку некој знае, го молам да ме поучи. :helou:

 

[Black LiLy]

Упатство.

Ми доаѓа да се насмеам. Не, не да се насмеам. Да паднам од смеење. Да ми снема воздух, да почнам да се гушам од смеење. Имам доста интересна причина да се смеам на светот. Ми личи на кловн. Ми личи на едно глупаво, назатно, социјализирано, префригано, преекспонирано, одвратно битие. Ама, јас никогаш не сум се смеела на кловновите. Нити на горенабројаните суштества, туку на мојата способност да ги направам такви. И најчесто, сум била во право. И тоа е за смеење. Од задоволство. Не ми смета светот мене. Не сум ни искрена како што бев некогаш, па сега внимавам во секој еден збор во текстов да внесам чистина на глупоста. И нема да знам ни самата што сум сакала да кажам. Ех, мојата зелена младост бараше упатства за се. Сакаше да знае како да се тргне од лажните ликови, како да ги поправи несреќните, како да ги сретне вистинските. И ниедно упатство не се појави. А младоста упорно трагаше.
Единственото упатство што и дојде при рака беше она за компјутерскиот модем.
Е денеска, упатствата, си ги пишувам сама, иако не сум некое си заебано докториште, нити пак сум тетка апотекарка, нити пак компјтерски гениј, нити пак директорка. Глупости. Станав иронична, лоша, крвава.
Сакате упатство за тоа?
Е нема!
Мене ми е убаво.
Сакате упаство и за тоа?
Е и за тоа нема!
Се е зачувано во недостапна архива.

 

[dejan_k]

Те гледам одалеку како се пробиваш низ целиот тој хаос од погледи.Убава си вечерва.Убаво ти стои мирисот на рај.

Извини,не знаев дека тоа е мирисот на твојата кожа!

И како може да си единствената која додека ја бакнувам и ги затворам очите,пред себе да ја гледам повторно.Само тебе.

Тоа е само мал знак,дека ти си единствената која после целата таа празнина го избои она што беше само замисла во мојата глава.Како е возможно да си ти девојката што плаче по мене кога во себе чуствувам срам и страв.

Среќен сум,знам!Погледниме!Ова е првиот ден од остатокот на мојот живот,и тука си ти.

Упатство:
-Има многу причини,но ти си базичната.Без тебе секоја друга се губи без реална основа.Без тебе се е помалку вредно.
Со тебе може да се состави секој ден во едно чудо.Некои тоа го викаат заљубување.Ти си единствената на која и успеа да ме врати од таму каде што моите зборови беа небитни за сите.
Со тебе можам се!А нема контраиндикации!!!