Види друже, не дека јас не го сакам градов кој е мој колку што е и твој (шокантно откритие на еден млад сегде-прилагодливец). Бил мој и вчера,мој си е и денес, ќе биде и утре. Што утре? Утре ќе предавам некои програми на факлутет, ќе се напијам едно кафе во Еспресо, локалчето карши факс во кое на некој начин плаќам кирија за времето кое го минувам таму, подолго од она кое го минувам овде. После тоа можда ќе прошетам до старо маало, да го однесам брат ми Јовче на најубавите пилешки зезалици во ДМ (долго време се трудев да го пробијам акронимскиот код на името на ова Дебар Маалско кафанче: Варијантите беа Дебар Маало, Добра Манџа, Дебел Мев....на крај се одлучив за најприфатливата ДоМа). Доста е веројатно дека времето меѓу последниот залак и првиот сонлив здив на попладневната дремка ќе помине во една попречна прошетка низ Скопје, од парк до Капиштец. Вечер можеби ќе одам во Маракана. Го сакам тоа место. Ги сакам и Марков Манастир, Средно Водно и еден куп други места за кои сум слушал додека ми раскажувале оние кои некако "пронашле време" да ги посетат, за разлика од мене. Но, ќе ги посетам и јас, можеби задутре.
Го сакам Скопје и е мое, иако некогаш ме сардисува и шашардисува со денот или ноќта - не би знаел како точно да го наречам тој феномен на превез над небото во Скопје како филтер од стар сто-кец, кој често скржаво не ми дава нити еден сончев зрак, барем да ме залажи, малку да ме освежи, онолку колку треба за еден музикољубец како мене да засвирка со усните и да направи монализанска насмевка кога ќе помисли на предизвикот и стравот од соочувањето со него. Нејсе, денес е таков ден. Се друго е неважно, се што било, се што сме отсонувале или незапомниле после сонување е во чистилиштето на заборавот. Денес е убав ден.
Го сакам градов и е мој...како да не го сакам градот на првите сино-зеленкасти очи кои сум ги сонувал, очи - узенгии, кои секогаш кога ме пречекуваа на втората најголема улица во Кисела Вода пред пералната кај Мечкаров ме врзуваа со нов бакнежовиден ланец кој оставаше траги на снегот, црвени и зелени траги во таа, прва вистинска, од вкупно 2000-те зими дотогаш броени и запаметени? Како да не го сакам градот во кој денес растат најкафените диви костени (или најдивите кафени костени, не сум сигурен) на еден тринаесетти спрат меѓу колосите со црвени тули и чудни кровови, какви има само овде? Како да не го сакам градот во кој живее моето срце отуѓено од мене, кога е вистина она што го велат старите и малку постарите кои уште знаат што зборуваат - домот ти е таму кај што ти е срцето? Да, на ваков ден ќе ти кажам друже мој дека имам дом. Кога ќе е пак магливо, бездомник ќе сум. Таков е овој град.
Јас и градот...Јас и градот другарче мое, сме се дружеле и на Ленинова, и на Рузвелтова - ех таа Рузвелтова...уште ги паметам нејзините есенции во доцна пролет, особено после краток пролетен дожд кој ги миеше улиците на компактен начин заедно со секогаш насмеаните момци од комуналец. Знаеш за што зборувам, нели? Бујна и мирисна, мистериозна и префинета под слојот на саѓи и калливи траги...девојка за почит. Една од поубавите скопски девојки, ако се прашувам јас. Сепак, откако тргна со Орце Николов, ми се чини дека ме заборави. Јас неа не, и напати кога од мојата калдрма ќе наближам кон неа, застанувам за миг, замижувам и се проектирам во една доцно пролетна ноќ која може да биде се' само заборавена не, под една липа на Рузвелтова, со раце навидум празни, а гради целосно полни со мирисот на првите спомени од мојата љубовна сторија со овој град.
Сега пак сакам сосема на кратко да ти кажам за еден друг град, град на многу поштенски картички и разгледници, прекрстени судбини и бистри спомени...и како еден таков град понекогаш може да биде само мој - слично на твоите летни сплотувања со сопствената сенка на растопувачка температура под Скопското сонце. Градот се вика Охрид, и многу од нас го сакаат "највише" во периодот меѓу две испитни сесии на плус 36 според чика Целзиус. И јас го сакам тогаш, бидејќи колективната позитивна емоција во градот тогаш е со толкава густина, што можеш да ја сркаш со лажица доколку си гладен; a да не е покусо, и за жедните има чаре. Ама најомилен период за Охритска ренесанса на духот, после напорните сонувања во летните ноќи може да доживееш во септември. Тогаш, во градот мој олабавен од динамиката на глобалното лудило, всушност може и да уживаш во оние нешта за кои блебетиш по цела година во манир на сопственик на туристичка агенција кој сака да ќари по некое евро некој странец незнаец, а не успеваш дотогаш зошто доколку посакаш ќе мора таа убавина да ја делиш со сите луѓе на светот: а некои убавини сакаш да ги задржиш само за себе. Себично, знам. Ме разбираш, и тоа го знам.
Уште повеќе, можеш да си дозволиш една нова авантура...повторно спознавање на градот,а можеби и првично сознание за себеси - ако имаш среќа. Ако седнеш на вистинското место, ако заталкаш по правото непознато патче, може да го најдеш Ел Дорадо-то на мирот и уживањето. Ма, цел камп на будисти крие Охрид...ако го побараш и пронајдеш, твој ќе биде. Епа, во тој период кога птиците туристи летаат насекаде по светот, јас седнувам на брегот на белото море, точно на местото на кое Рахмањинов и Ленон напишале половина од својата музика (не мислам на психоделичната половина), на истиот камен кој го крепел задникот на Леонардо додека овој во сјајот на сонцето прераскажан од брановите го барал сјајот на очите од Џоконда со штафелај и четка во рака, под истото дрво во "испод палме" фазон под кое Александар, Самоил и Гоце разговарале за организација на зимска олимпијада на Галичица, која од далечината со нејзината обелена коса мудро им се смешкала знаејќи дека иако биле далеку од реализација на идејата, зачнале една убава мисла која здравје Боже, ако трае планината можеби и некогаш ќе се реализира.
На такво место одам, без разлика дали е среда или сабота - само да е сончево. И тогаш, во таков момент кога можеш да си ништо или се , а некогаш и двете одеднаш, не ти треба физичкото присуство на некоја сексуално слободоумна содружничка, за да додадеш апсолутна романтика на моментот. Дури и да токму таа "совршена" појава со силуета на остварена мечта го има поседовниот лист на твојата градокошна искомерцијализирана пумпа, која понекогаш живот значи. Ако и е доволно, нека и е неа срцето.
Јас и градот пееме песна во повисоки октави.
Охрид ја поседува - мојата душа.
