Тука пишуваме на зададена тема

Мартин$

Модератор
Член од
2 март 2007
Мислења
5.234
Поени од реакции
148
Ми викаше да не заминувам. Ми викаше да не зафаќам за такви темни работи. Ми рече да не ја барам љубовта во парите. Но, јас не те послушав. Јас тргнав. Заминав, без да се поздравам. Заминав без глас затоа што бев убеден дека ќе се вратам, и ќе те почувствувам пак на моите гради, како возбудено дишеш и слатко се смееш. Ни за миг не помислив дека ова можеби ќе биде крај. Не одговарав на писмата, не ги читав. Реков, ќе останам овде, не мислам на никој, мора да заработам пари. Да ги донесам во родна Македонија. Да те усреќам, да ја видам твојата насмевка како насмевките на оние жени кои беа полни со пари, кои го живее раскошниот начин на живот. А, не нашиот крут, краток, немилостив. Мислев тоа гу прави среќни и поскавам да те видам и тебе таква. Но, се тоа ми пропадна кога стигна телеграма, телеграма во која прочитав дека прошлиот Петок мојата најмила, најсакана си го одзеде животот на местото кое со години се среќававме. Тамо каде што го имавме првиот бакнеж, тамо каде што за прв пат те видов. Само што ја прочитав, ми се вратија толку многу можности што можев за тебе да ги направам. Да не отсуствувам три проклети години, да размислев дека јас сум тоа што ти требав, зошто порано не ми текна? Зошто? Зошто не ми текна дека не се парите кои ќе те усреќат, тоа сум јас, токму јас со мојата љубов која не успеав целосно да ти ја дадам. Љубов која ја запоставив. Зошто не се вратив!?
 

Тикви4ка

Нарцис со сина крв
Член од
1 март 2007
Мислења
3.134
Поени од реакции
273
Те сакав. Те сакав многу, многу, многу. Зошто не го ценеше тоа? Мислеше дека тие што радо си ги шират нозете за тебе се подобри од мене? И? Беа подобри? Како што гледам сега не. Нема везе. Јас и понатака те сакав и сакав да сум со тебе. Изгледа поради аголот што го зафаќаа нивните раширени нозе неможеше или не сакаше да го видиш тоа. Но се случи и тоа. Почна да ја креваш главата од чипкената танга и заклучи дека ме немаш. Дека јас си заминав. И во стилот на What goes around comes around ти си тој што почна да ме бара мене. Што моли за да биде со мене. Епа касно е, мислам дека го знаеш тоа. Во мојот живот се појави некој на кого радо му ги ширам нозете. На некој кој го заслужува тоа. И сеуште те сакав. Ме прашуваше зошто иако сеуште те сакав нејќам да ти се вратам. Навистина. Зошто не ти се вратив? Касно е. Касно ти текна дека имаше некоја што те сакаше. Касно е да ми симнуваш ѕвезди и да се обидуваш да ме вратиш со твоите лигави жалопојки. Врати им се на твоите дрољи кои се надевам уште те сакаат покрај себе, врати им се на раширените нозе и чипканата танга. Јас сега имам некој и ти не ми требаш. И навистина е банално да ме прашуваш: Зошто не се вратив?​
 

Crazy in Love

Here's looking at you kid.
Член од
25 јануари 2007
Мислења
23.859
Поени од реакции
25.413
Зошто не се вратив?

Врнеше.Силно и јако.Ветрот дуваше безмилосно.Седев дома и ги гледав капките кои паѓаа на мојот прозорец и го слушав звукот на ветерот.Се чувствував осамено.Иако постојано бев опкружена со луѓе,јас се чувствував ко да сум сама на овој свет.Имав некоја празнина во душата.Нешто што ме јадеше одвнатре и не ме оставаше да бидам среќна.Во јавност секогаш бев насмеаната и среќната,но позади тоа насмеано лице имаше тага.И секогаш се прашував зашто.Никогаш не дадов одговор на тоа прашање.
Запалив цигара,иако немав некоја особена желба.Чисто онака.Од навика.Колку да имам нешто во раката.Од позадина се слушаше тивка музика,која секогаш е присутна во вакви моменти на осаменост.Гледајќи го дождот како паѓа,во мене се појави чудна вознемиреност.На крајот од окото почна да се создава една солза.Го игнорирав тој факт,се тешев дека е заради димот од цигарата и ја избришав.Дождот се повеќе и повеќе се засилуваше и надвор беше пусто,темно и жив човек немаше надвор.Дури и реткост беше да се види некој автомобил.
Го сакав дождот.Повеќето ми се чудеа,но јас го сакав повеќе од се.Гледајќи низ прозорецот,решив да се прошетам малку на дождот.Без чадор.Сама.
Ја облеков јакната,ги земав клучевите од станот и ташната и излегов.Го оставив телефонот дома,бидејќи не сакав да бидам вознемирувана.Сакав да бидам сама со себе.
Со првиот чекор кој го направив,ги осетив капките на моето тело.Најпрвин моето тело почна да се тресе од студ,но потоа се привикнав и и’ се радував на секоја наредна капка која паѓаше на мене.Се смеев.Како мало дете,почнав да пеам и да играм.На дождот.Не ми беше важно дали некој ме гледа.Уживав во моментот.
Одкога заврши таа моја претстава,продолжив да шетам и да чекорам понатаму.
Се вртев околу себе,немаше ништо.Градот беше пуст.Само некое куче-скитник ќе се појавеше одвреме на време и толку.„Веројатно сите се дома,на топло“,помислив.
По некое време здогледав една клупа и решив малку да одморам.Се вртев постојано наоколу и погледот не можеше да ми остане фокусиран.Размислував.Се навраќав во минатото со мислите.Ми текна на онаа вечер.Вечерта која ме промени.Истовремено најубавата,но и најтажната ноќ.
~
Дотогаш бев само едно разгалено девојче,која што живееше во својот розев свет и не му дозволуваше на никој да влезе во него.Но,тогаш го запознав НЕГО.Најпрвин не го приметував,дури ми одеше на нерви и бев крајно арогантна и дрска со него,а он секогаш фин и пријатен кон мене.Полека почнав да се заљубувам во него,иако дотогаш не знаев што е тоа љубов.Почнав да се менувам.Станав фина и мила и не бев онаа дива мачка која се накострешуваше кога ќе го види.
-“Оооо,каква е оваа промена,изгледа некој се заљубил“-почнаа да се шегуваат со мене сите,а он само се смешкаше.
Едно попладне ми заѕвоне телефонот.
-“Ало,знаеш кој е овде“-рече еден машки глас.
Тоа беше он.Рацете почнаа да ми треперат,а нозете ми се пресекоа па морав да седнам.
-“Да,знам“-краток беше мојот одговор,бидејќи не сакав да познае дека ми трепери гласот.
Правевме нервзан муабет и после некое време ми рече:
-“Сакаш да излеземе вечерва?Само јас и ти,да поразговараме малку?“
-“Хм...па...не знам...“ - се двоумев,незнаев што да му речам.Очајно посакував да го видам,но се плашев.Не знаев како да е однесувам кон него.
-“Ајде бе,не се плаши,нема да те изедам“-се насмеа.
На крајот прифатив и се договоривме да се чекаме на почетокот на паркот,каде што често друштвото се собираше.

Се подготвив,глумев пред огледалото начин на однесување,гримаси и се молев на Бога да не се изглупирам.
Отидов на местото.Беше точен.Ме поздрави и ја почнавме нашата прошетка.Се смеевме,се потсеќавме на вечерните излегувања и на сите мали глупости.Јас треперев и вриев во себе.Никогаш не сум се чувстувала така.Не знаев што ми се случува.
Почна да ми ја бушави косата,да ме зафркава,да ме зеза,бидејќи знаеше дека лесно се провоцирам и избувнувам.Јас почнав да се лутам и да му викам,а во себе си реков “Браво бе Марија идиоту еден,само ти дери се,после ќе се чудиш што нема да сака да те види“.Додека викав,он само ме гледаше и се смееше...“Што се смееш бе?“-му реков.
-“Многу си убава кога се лутиш“-рече.
Јас останав со подотворена уста,не ми се веруваше што ми рече.Мислев дека е пак некоја од неговите шеги,се изнервирав уште повеќе,се свртив и почнав да се враќам назад.
Ме фати за раката,ме сврте и ме повлече кон себе.Бевме толку блиску еден до друг.Се допиравме со телата.Ништо не ми збореше,само продорно ме гледаше.Мислев дека не постои светот повеќе.Мислев дека сме само јас и он.
Ме бакна.Уауууууууу...тоа се вртеше во мојата глава.Бев среќна.И он го чувствуваше истото за мене.Ми падна камен од срцето. Останатиот дел од вечерта го поминавме заедно,прегрнати насмеани.Лежевме,се тркалавме како мали деца на тревата и ги гледавме ѕвездите,кои трепкаа.Зборувавме за се и сешто,се чувстувавме слободни.Се беше толку романтично и баш како во филмовите.Најубавата вечер.Најубавата ноќ.
Додека лежевме еден покрај друг,ми се испушти нешто што не требаше да го кажам:Те сакам.
Одеднаш сфатив што реков и се здрвив.Он молчеше.Ништо не кажа.Беше нем.
-“Морам да ти кажам нешто“-нервозно проговори.
Леле,што направив.Мора ли секогаш јазикот да ми биде побрз од мозокот?Мора ли секогаш се да расипувам?Тие мисли ми се вртеа во главата и не знаев да очекувам.
-“Колку и да не сакам да признаам,ама ова меѓу нас нема никогаш да успее.“
-“Зашто?“ -реков.
-“Премногу сме различни,како север и југ сме“
-“Молам?“
-“Ти си супер девојка,но...а и да пробаме,залудно е.Наредната недела заминувам за Канада.Криво ми е што не се случи ништо посериозно меѓу нас.Подолго време ми се допаѓаш,но не ти пристапив,бидејќи ти секогаш лошо се однесуваше со мене.Да знаев дека и ти чувствуваш нешто за мене,работите ќе беа многу поинакви.“
Молчев.Молчевме и двајцата.И повторно направив грешка.
-“Е па убаво да си поминеш во Канада и комплетно заборави ме.И заборави дека сум ти рекла Те Сакам.Не го мислев тоа озбилно“. Станав и почнав забрзано да одам.Очите ми беа насолзени.Го слушав неговиот глас како вика:
“Чекај,каде одиш,врати се,да поразговараме,не биди инат.“
Го игнорирав.Продолжив да одам.Немав никаква намера да се вратам.Гордоста и тврдоглавоста надвладеа.
“Те молам врати се,можеби никогаш нема да се видиме,да поразговараме,барем да се разделиме пријателски,без огорченост.“
И повторно го игнорирав.Дури не се свртев назад,барем да го погледнев за последен пат.
Наредните денови пробуваше да стапи во контакт со мене,но јас не сакав да го видам.Сакав и тоа ненормално сакав,но не можев да се помирам со фактот дека веќе нема да го видам и мислев така ќе ми биде полесно.
Слушнав потоа,дека заминал и дека ме поздравил.
~
Една страшна грмотевица ги разби моите мисли.Времето се полошо и полошо стануваше и се спремаше страшна бура.Решив да одам накај дома.Додека се враќав,размислував.Зошто бев толку горделива,зошто едноставно не се свртев?Зошто не се вратив?Можеби сосема поинаку ќе завршеа работите.Можеби се уште ќе бевме заедно.Можеби ќе ги надминевме пречките и можеби он сеуште ќе беше тука,покрај мене.Единствениот човек покрај кој се чувстував сакана и кон кого чувстував љубов е далеку од мене.А зошто?Затоа што гордоста ми беше поважна и мојот инат го надвладеа моето срце.Колку сакам да се распрашам за него,би отишла и до Канада за него.Но што ако он е со друга?Што ако ја пронашол својата љубов?Возот пројде,а јас го пропуштив.Така размислувајќи,стигнав дома.Бев како накиснато маче и целата се тресев,но се чувстував убаво.Тажно,но убаво.

 
Член од
16 февруари 2007
Мислења
2.780
Поени од реакции
8.235
Во едно минато време,сивата боја најмногу би му одговарала,Малата Појава живееше за оние неколку часови кога го дели воздухот со неговиот идеал,неговиот мотор,неговата Лилит.Поим за совршеност во кој тој гледаше огледало кон ѕвездите без да мора да сонува.Секој ден немо набљудуваше,последна клупа,старо дрво,како 32 бисери светат посилно од сите сонца и како една насмевка дава боја на целото сивило.Со време,успеа од клештите на сопствената претерана калкулативност да испушти неколку збора и по долгите патеки низ кои минеа две години од сопствените животи,станаа блиски.Платонски блиски.Тоа го уништуваше секогаш.Ги јадеше пердувите од перницата секоја вечер.Бес,Гордост,Его,Страв,Корпа,Глуп!Она што е на дофат а се плашиш дали твојата рака ќе позлати или ќе се претвори во дом за црви кога ќе го грабнеш,е најголемиот страв и татко на студената пот која попречува секаква акција,секакво движење.Агонија
Ветената Земја чекаше.Со сите свои убавини.

Последна шанса.Пат.Северна земја.Смрдеа на автобус.Хотел.Грд кревет.Небитно:)Екскурзија на умот и телото во земјата каде конечно требаше да се спојат два света.
Вечер.Плочки.Музика.Концерт.Народ.Џагор.Море.Двајцата сами во целата гужва.Случајност?Шанса?Само таа до него меѓу овие непознати фаци.Совршенство дадено во моментот.Перфектен,совршен момент.Само еден потег беше потребен.Цврсто грабнување на идеалот во прегратки и агресија на аурата.Само храборост,зборови не се потребни,кажано е се.Само еден чекор напред,еден потег.И експлозија.Бура.Армагедон.Религија,Историја,Мит се раѓа кога супериорниот дух се спојува со својот еквивалент.Вдиши.Исстапи.Ја допра.Таа затрепери.Ја пушти.

Долго време потоа моментот го гонеше и неможеше да спие.Долго време себеси се сметаше за кукавица.Долго време сакаше да се врати.Плачеше по тој момент.Се што требаше да направи е да ја задржи раката и се ќе се одвиваше како што треба.Зошто се повлече?

Лилит продолжи понатаму прва.Симбиоза со друг ентитет кој успеа да ја направи среќна.Гледајќи ја целата нејзина новопронајдена среќа,тој свати дека се се одвивало како што треба,и постапил правилно во моментот.Се ослободи од ланецот кој го гушеше,посака се најдобро и продолжи со животот доволно среќен да најде нешто со кое симбиозата не е бура и Армагедон,туку мирно езеро во кое тој би нашол спокој.
 

Bush(av)

Aut inveniam viam aut faciam.
Член од
30 април 2007
Мислења
758
Поени од реакции
7
Зошто не се вратив?

Молња го параше небото во моментот кога излегував од дома. Не планирав да не се вратам. Сепак, сите работи ми беа во таа куќа крај езерото. Тие беа таму, знаев дека ќе ме чекаат. Секогаш ме чекаа.
Сепак, ми требаше време да ја разбистрам главата. Стандард. По секоја таква караница со неа ми требаше време. Седнав во колата и возев. Не знаев каде. Пак се сместив во истиот хотел, во истата соба.
Стандард. Легнав на креветот. Сменет е. Веќе не чкрипи како порано. Кога стигнале да го сменат? Одамна немам доаѓано.
Главата ми ја преплавија мисли и сеќавања. Ме болеше што не бев со нив. Неколку пати станав и тргнав да излезам. Не, ми требаше ВРЕМЕ!
Легнав и заспав со звуците на автомобилите што се лизгаа по дождот надвор. Стандард.
Кога се разбудив уште врнеше. Ја платив собата и излегов. Пак не знаев каде возам.
Куќата ми делуваше нестварно празна. Влегов очекувајки да ги видам нив насмеани на каучот во дневната гледајќи ТВ, како секогаш. Ги немаше. Мислата дека ’времето истече’ ми го гореше мозокот. Стигнав до спалната. На мојата перница имаше ливче.
’Веќе немам време за давање. Збогум.’
Знаев дека таа е сериозна. И децата. Ми се замагли погледот додека го читав и препрочитував ливчето.
Зошто не се вратив?
 
Член од
27 јуни 2007
Мислења
2.157
Поени од реакции
507
Снимена телефонска порака:
‘‘Не можев.Тоа беше посилно од мене.Како силно светло кое удира диркно во моите очи и ме заслепува.Но тоа не значи дека не те сакав.‘‘
Тишина!
‘‘Помина повеќе од година.Незнам зошто не се вратив.Но,ако е некаква утеха,сеуште не најдов мир.Сеуште не се вљубив.Сеуште талкам како дух,сосем сам.‘‘
Тишина повторно!
‘‘Сеуште те сонувам.Таму си сеуште среќна.Сеуште си истата,како она време кога бевме заедно.‘‘
Се слуша тивко плачење.
‘‘Знаеш мене што би ми било доволно?Само уште еден ден.Оној,знаеш ти кој.Би сакал да го живеам засекогаш.До самиот крај.Знаеш ти за кој ден ти зборувам!‘‘
Пауза!
‘‘Ти ме натера да ја засакам зимата.Не дека пред тебе не ја сакав.Но тоа не беше доволно.Со тебе,видов колку е таа убава.‘‘
Тишина!
‘‘На твоето прашеање,зошто не се вратив,незнам што да одговорам.Само дека ми е жал.‘‘

Посветено на една девојка која што ме натера да ја засакам зимата!
 

Bada Bing!

шшшшшш
Член од
14 јули 2006
Мислења
2.671
Поени од реакции
114
Зошто не се вратив?


Не се вратив затоа што сум мртов,
од прееска, -од- почеток
пред да се почне таков беше лешов.
Јас сум мртов,
пред да пукне
--- Бељата.
 
R

Razorblade Kiss

Гостин
Зошто не се вратив?

Дојдов како седумгодишно дете во овој град.Бев чуден во очите на другите,велеа-`тоа момче не е добро`.Не сакав да склопувам пријателства,беа превештачки за мојот вкус.
Ја сакав реката и нејзиното монотоно шумолење. Целиот ден го поминував таму,фрлајќи камчиња кои го рушеа нејзиниот мир.
А таа сакаше да го гледа залезот на сонцето. Така се запознавме пред 3 години,за првпат почувствував дека некој ме погледна во очи. Со поинакви очи. Сакавме да одиме покрај реката,и да сонуваме за живот надвор од овој град. Го сакав нејзиниот мирис,нејзината немирна коса која толку совршено го надополнуваше нејзиниот необичен изглед. Беше необично убава,зборувавме со денови и ноќи и никогаш не ми здодеа од нејзината појава. Бевме блиски,но не се осудував да и` кажам што чувствувам за неа.Се плашев да не замине,затоа што таа имаше немирен дух,патник,скитник заробен во овој проклет град.
Никој не разбираше што чувствувам за неа,никој не се грижеше се додека една ноќ замина сосема сама,и никогаш не се врати.
Луѓето со значки дојдоа следното утро кај мене,наеднаш бев опкружен со милион фигури кои покажуваа на мене.
Отидов до реката.Немаше никакви знаци на злосторство,само нејзината марама на влажната земја.
Беа сурови,се грижеа само за тоа да излезат добри граѓани пред другите,и да им дадат почесен медал.Моите зборови за нив беа пригушени,како да се борев за здив во реката во која се давам.
Во зорите отидов да се поздравам со неа.И оставив спомен од мене,ја исеков косата и ја завиткав во нејзината марама,и ја закопав во влажната земја,покрај реката.Морав да убијам дел од мене за пак да се преродам.
Еве ме пак по 5 години,во градот на полноќните сонети.Се чувствувам загушен во оваа соба,се плашам да отидам покрај раскошната обала да не се потсмева на мојата скромност.
Дали се врати?Дали е жива?Дали мисли на мене и на реката некаде на најдалечниот крај на светот...никогаш нема да дознаам.Бар ќе се сеќавам на нејзиниот лик додека вечно лежам на обалата која ме држи како заложник.
 

La Española

Лекот е отров!
Член од
1 февруари 2007
Мислења
1.808
Поени од реакции
556
Уште од дамна требаше да се свртам, да се вратам и да ти ги кажам тие два, за мене толку тешки зборови... Зошто никогаш не собрав хрраброст и не се вратив?
Можеби зошто се покажа дека оганот колку и да е силен, не му може ништо на еден ладен камен. Без разлика колку јако гори, колку долго... Се е залудно!
Почна и огнот да се предава пред студенилото, полека полека да се гасне, се додека потполно не згасна... или никогаш впрочем не изгасна?
Што ли имаше тој камен, полн со студенило, што при само еден допир успеа да го запали повторно огнот... Изгледа искрите сепак останале и малку им требало да пламнат...
Да! Те видов... Не ми беше прв пат да не те гледам долго, па да те видам сосем непланирано. И сеедно ми беше. Но, не и овојпат... Се прашувам што ли се случи? Беа ли твојата широка насмевка, твојот мирис, твоите усни кои најслучајно се најдоа толку блиску до моите, твојот парфем, доволни за да се разгорат и оние малку останати искри, да паднат сите штитови... Имаше тука нешто чудно, необјасливо... Посакав да те прегрнам... После толку време... И го направив тоа. Те прегрнав, го вдишував твојот мирис трудејќи се да го зачувам во себе, рацете се движеа по твоето телото- да го запомнам, со затворени очи како некогаш- да те почувствувам... Те држев цврсто, те сакав само за себе, не сакав никогаш да те пуштам. Но знаев дека ќе морам... тоа беше најтешко, зошто почувствував дека можеби за последен пат те држам во прегратка...
Продолживме по патот. Конечно собрав храброст да ти ги кажам зборовите кои слободно да дишам не ме оставаат. Се вртам кон тебе, а ти бегаш, не сакаш да слушаш ништо од мене.
„Зарем по толку време молк не заслужив?“- повредено изустив.
-„Не!- ми одговори.
Тажен прекорен поглед, насмевка... Реков „благодарам“, се свртев и заминав...
Ми одекнуваше во главата- „Ако не сега- никогаш, ако не сега - никогаш...“ И зошто проклето не се вратив и не ти кажав: „Колку што те мразам, те сакам!“... Или не те мразам... Сепак само те сакам... Премногу... Но, тоа и не е важно. Прашањето е- зошто не се вратив и не ги исфрлив тие отровни, тешки зборови од срцево? Зошто не се вратив?
 

Sussaro

Southern comfort, southern sun
Член од
27 декември 2005
Мислења
6.103
Поени од реакции
25.394
Зошто не се вратив?

Често одев во тоа кафуле. Атмосферата ми беше одлична а особено кога на смена беше таа. Не знам зошто ама во последно време многу ми се допаѓаат келнерки. Другарка ми ми рече дека тоа е психолошки момент бидејќи не се статични ти се шетаат пред очи ти се смеат те служат. Признавам одев и заради неа. А зошто да не одам? Тоа беше извор на женственост, бујни гради скулптурско тело од фирентинската ренесанса. Златно правило е на келнерки да не им пристапуваш бидејќи сите го прават тоа и смачено им е. Како и да е тој пролетен ден излегов со другар ми на кафе таму. Се погоди таа да не служи и беше весела, насмеана и расположена како и секогаш. КОга дојде време за заминување и оставив бакшиш како и секогаш. Милно ме погледна и ми рече Фала Мацо. Останав фрапиран за една минута и се мислев дека промрчела нешто друго како на пример Фала Фацо. Кога си отидовме другар ми ми рече абе брат оваа Фала Мацо ти рече? Значи слухот уште добро ме служел си се насмеав. Оттогаш не ја видов повеќе. Искрено и кафето не ми е толку убаво. Зошто не се врати? Или поточно зошто јас не се вратив?
 
Член од
8 февруари 2007
Мислења
1.968
Поени од реакции
43
Нешто ми велеше да излезам..да бидам некаде. Се двоумев. Некогаш тие мои претчувства знаеа да бидат толку погрешни...ама сепак излегов. Немав цел каде одам, не препознавав никого во тој момент. Чекорев напред замислена во каква нова авантура ме води претчувството.
Се свестив каде сум кога ми го донесоа кафето. Првото кафе тој ден и втората цигара во животов. Но јас не пушам помислив. Зошто повторно купив кутија цигари? Не е важно, сепак запалив...

Длабок, познат машки глас ме оттргна од мислите. Се наежив и препотив истовремено. Не бев слушнала ништо за него...веќе подолго време. Знаев дека некогаш ќе мора да се соочам со него ама не мораше баш сега, боже колку бев неподготвена да разговарам со него. Сепак го поканив да седне. Муабетот секогаш ни одеше па и овој пат не беше исклучок. Ете дојде и тој момент. Знаев, мораше да се случи, мораше да прашаш. Тоа е тоа што тебе те копкало сиве овие години. И како јас да ти кажам зошто..? Како ќе ме разбереш? Не, не..подобро би било дали ќе ме разбереш...?

Зошто не се вратив? Затоа што се плашев...

Ете, успеав го кажав конечно. Ми олесна. Товарот кој може да го предизвикаат некои неискажани зборови е преголем..и претежок. Сега можев слободно да се навратам на таа вечер. Знам колку ни беше убаво..си дадовме нешто посебно еден на друг..бевме искрени, заљубени, збунети... А утрото станав и ти го кажав она американско клише "одам по цигари"...и никогаш не се вратив. Бегав од тебе сево ова време, се плашев да се соочам со она што ќе биде.

Сега кога си тука мило ми е што може да разговараме како порано. Но сега сме само пријатели кои си се доверуваат...и се сложуваат со партнерите на другите. Патетика нели? Чудно а сепак ние така функционираме. Сепак сме само пријатели кои делат мала слатка тајна..
 

Lost Angel

Машко сум, конечно.
Член од
28 јуни 2007
Мислења
417
Поени од реакции
21
-Зошто замина, и зошто не се врати?- Нејзиниот глас му одѕвонуваше во ушите, додека седеше во авионот. Таа мислеше дека тој не знае. Тој зема парче хартија и почна да пишува:
"Зошто не се вратив... Затоа што сум повреден, и болката не ми дозволува. Ова ми се случило само еднаш во мојот живот, да бидам измамен од жената која вистински ја (за жал сеуште) сакам, и предаден од мојот пријател со кој ја поминав младоста, најубавите години во мојот живот. Некој ќе рече- Не е фер. Јас нема да кажам ништо. Мојата душа сега нема зборови, ни вистина, ни тишина. Не знам зашто ми се случи ова, навистина, не знам каде згрешив. Не знам што ти направив тебе, или него, какво зло... Ми вративте на многу убав начин. Благодарам.

Само знај дека те сакав вистински, и дека ми беше се`...
И него кажи му дека му верував повеќе од моите најблиски...

Ве сакам..."
Авионот слета на неговата посакувана дестинација. Се симна. Листот го фрли во најблиската канта за отпадоци. Можеби немаше намера да им објасни... Зошто не се вратил...
 
Член од
30 јануари 2005
Мислења
7.397
Поени од реакции
1.308
Сигурно дека ќе ти кажам... Сега убаво ќе ти објаснам...
Види, јас сум нормален човек како сите други. Секогаш тргнувам од себе и сметам дека моите постапки се исправни. Го гледам светот од моја перспектива, доколку не прават како мене мислам дека се луди. Ако прават малку се мрзеливи, ако претеруваат со мислење се фрикови. Глупав сум, и тоа сега го знам, но подоцна кога оваа самосвест и ова одделување од себе ќе заврши ќе се вратам на стариот јас мислејќи дека мојот живот е перфектен и дека сум на исто рамниште со најдобрите, најсреќните и најпаметните. А до тогаш ајде да видиме како вистински е...
Јас живеам во градот Скопје. Другите градови не ми се толку прираснати за срце, или подобро кажано воопшто не ми се. Го сакам центарот на градот. Ме потсетува на медитерански град со богат народ. На пладне од Вардар до Јужен булевар можеш да ги видиш сите оние типови кои можеш да ги видиш и во обични зафрлени градови низ Европа. Костумисани правници, девојки кои одмараат со кафе и озборување и обични клошари кои со себе немаат ништо друго освен картонска кутија за собирање монети.
Се симнав од 22ка на Рекорд, и погледнав нагоре во зградите. Тие живеат тука со сета бучава како да се некаде во Маџари. Без проблем. Дури и облеката е испружена надвор, како во секое нормално предградие на светот. Ме чекаа долго да се напиеме пиво и тоа токму во “Барцелона“. Реков дека не сакам, и инсистирав да седнеме во “Руби“ на само 20 чекори подолу каде работеше девојката од соништата на Сусаро. И реков, знаеш ли зошто никогаш не се врати? Затоа што никогаш не се разбуди, не продолжи да живее во илузијата на нормалниот свет. Тој знае кој е и што е, и беше сигурен дека неговото враќање нема да биде во ред.
Мислам дека не го прифати тоа. Знаеше дека ја лажам, но барем тоа добро го правев. Замина со сомнеж, а два дена подоцна сигурно му се јавила. За среќа, тој веќе имаше друга, беше среќен и знаеше дека е во право кога велеше секаде и секому... “Не сакам да се враќам... минатото е депресивно. Јас сум човек за шах, каде секоја партија е различна“
 

MorrisonKA

You need a fucking hobby, bitch!
Член од
23 март 2007
Мислења
815
Поени од реакции
27
Јас сум анемична, односно имам недостаток на железо во крвта.
Лажицата содржи примеси железо.
Јас шмукам лажици.

Мојот комшија го викаат Мачка.
Мачката има девет животи.
Мојот комшија има девет животи.

Јас секој ден се возам со 50 -ка.
50 -ката касни секој ден.
Јас каснам секој ден на први.

Зборот ми беше, зошто не се вратив сабајле да проверам дали ја имам исклучено ринглата?
 
Член од
17 август 2005
Мислења
1.410
Поени од реакции
23
Зошто не се вратив...

Не те очекував,си живеев мирно,весело и безгрижно...им се посветував на луѓето кои неизмерно ги сакав и подеднакво ми враќаа,моите пријатели...бев среќна.И ете во моментот кога најмалце очекував,се појави ти..колку кич звучи ова,како некоја нискобуџетна приказна од тинејџерски весник...а таква беше и нашата врска...
Ме маѓепса,не,не со твојот изглед,не со твојот карактер ниту со твоето однесување,туку твојот поглед...тој проклет длабок поглед со кој ме пиеше цела,ме правеше да се осеќам како најљубената девојка на светов...за после да откријам дека бил...лажен...
Толку време живеев за тој поглед,за таа прегратка и за тој магичен бакнеж...со нетрпение чекав да помине денот и да те гушнам и искрено да ти се израдувам...
и мислев дека и кај тебе е исто,и целосно ти се предадов,ти се посветив и те љубев како никој до сега,и како никоја од сега,и бев неизмерно среќна!ме измени,ми даде смисла, сето тоа ми даде мотивација за се во животот...се осеќав способна да постигнам се...и што е најбитно почнав повторно да сликам!о,какви слики, и во секоја од нив се осеќа мојата љубов према тебе...
и не очекував...туку така да ме повредиш,дојде со еден куп бедни лагички на кои најчесто замижував и си ги покривав очињата...овој пат беа непотребни..и покрај се ти посакав да си среќен и си отиде и ме остави сама,со еден куп неодговорени прашања,и додека јас се обидував да се справам со тоа, со маска на лицето пред другите и карпа во срцето ти се погрижи да ми биде уште потешко носејќи ја непристрасно ама грдата девојка секоја вечер под мој нос,како јас да те повредив тебе а не ти мене...и научив да голтам,и да дишам,и да бројам до 10000 и назад и да ги прифаќам критиките на другите у стилот на-како си можела и после се да го поздравуваш,и ПОКРАЈ се ја имав истата насмевка на лицето, а господ знае колку беше лажна...
и ете како и во секоја нискобуџетна приказна од тинејџерско списание,грдата девојка си отиде и ти дојде пак кај мене,повторно мил,повторно слаткоречив и понизен и повторно со истиот поглед...
зошто не се вратив?
бидејќи овој пат знаев дека тој поглед е лажен..
каков што бил отсекогаш...
 

Kajgana Shop

На врв Bottom