Тука пишуваме на зададена тема

[MorrisonKA]

Сосема обичен ден. Обичен како комшијата спроти. Обичен како продавачот на ѓевреци. Обичен како мене. Ме дави полека, недоволно јако да ме докрајчи, да ме проголта како жив песок.
Го мразам денов, ја мразам неговата обичност, го мразам фактот дека и јас сум обична. Сакам да сум портокалова точка на ѕидот, дамка на избледената блуза, песна на Балашевич, книга на Селимовиќ, микрофон на концерт на Мизар. А, не сум.
А и спалнава соба е обична. Недоволно голема да се чувствувам удобно, недоволно мала за да почнам да добивам напади на клаустрофобија. Кога Животот поминувал низ населбава, најверојатно ја заборавил скршнувајќи лево. Ѕидовите се бели, досадно бели. Посакувам да сум молер. Да носам син, избледен комбилизон и капа на главата.
Прозорецот е мал, погледот низ него помизерен од моите текстови. Одам во вецето, таму се чувствувам пообоено и посигурно.

 

[зунза]

Еј таа спална соба....секогаш кога ќе влезиш мириса на прашина.

Од милионите книги што ги чува мама.
Ти текнува дека ме учеше карате на големиот кревет? Не се смеј! Ме научи на удар што понатаму во животот ептен ми се најде. Успеав да ги зезнам сите машки што ми додеваа од прво до трета гимназија, вклучувајќи ги и сите манијаци и напорни удварачи.
Од тоа карате,преминувавме во Кунг-Фу и на крај ти веќе ми ги скокоткаше стапалата,прашувајќи ме дали се предавам. - Се предаваш?! -Нееее! - Молам??! Пак ме скокоткаш. Смеа до болка. -А сега?! - Дааа!
Кои тепачки со перници паѓаа таму,се сеќаваш? Пердуви насекаде.
Еднаш кога игравме Криенка ти се скри над високите плакари. Над нив!! Јас имав грип и тешко кашлајќи те барав наоколу. А ти беше таму. Горе. Со главата во таванот.

Ужасно ми недостигаш знаеш? Не знаеш. Гајле ти е.

Секогаш одевме на сред ноќ во тој кревет. Секогаш ја молевме мама да не прими до неа оти не боли стомакот,главата,ни се лоши,имаме температура, се плашиме од грмежот или ни е ладно.
Сега еднаш годишно сите четворица легнуваме на креветот заедно во доцното попладне. Не гледаме телевизија. Туку едноставно се смееме и разговараме. Дремиме прејадени од големиот ручек. Уживаме во реткиот момент,кој го цениме само кога нас ќе не нападни емоционално срање,а тебе носталгија и желба да не видиш.

Еј ти текнува на нас двајца?

- Глупо чупе! Ти треба да јадеш многу повеќе ќотек!
- Не ме мавај,ќе те кажам на мама!!
- Чврга или ластик?
- Маааааамааааааааа!!.....

.....Јадев ќотек. Јебига. Нека не ти биди сега криво. Мене не ми е.
Камо да го јадев него сега, место да ги држиме оние глупи дебати.

- И ти си ебиветер. Не можеше ова порано да го направиш,место да дремиш пред компјутер?
- Прекини да ми досадваш!
- Не туку стегај леб. Никој не сака дебели жени.
- Ми е гајле! Ако не сака,нека се носи!
- Ај оди земи филм да гледаме.
- Неќам.
- Чекај,не бегај,седи да разговараме.
Солзи. Смеа. Живот пише драме.

 

[SWEDEN]

Spalna soba

Televizorot naednash se ukljuchi samiot od sebe . Imashe nekoj americki film . Resiv da obratam vnimanie , se slusashe glasot na naratorot :

They were seating around the flames of the fire. Two Indians and one white old man. One metre away from each other, in the dawn, they silently looked into the distance. Only the strong mountain winds broke the silence; which they cherished at that moment. In the horizon they saw one spot, one flame, which was slowly approaching towards them.

The older Indian, the fearless White Eagle, started to comment: “Every beginning is difficult for most of them. Look, the flame which is slowly approaching towards us.”
“Yes, I see. It is third this week; do u think he can make it?” – asked the younger Indian, Crazy Bear.
“Only…if he is a good climber and has good climbing gear” – said the white man cynically.
“No, no my friend. From all the years that have passed you haven’t learn anything. A strong heart is the only thing that man needs to climb this mountain, nothing else.”
“Well, we will see” – answered the white man as he placed one more log on the fire, which was beginning to loose its strength.
Nothing changes on this mountain.


E da jebiga , nisto ne se menja ni u mojata spalna soba pomisliv i koj kur !

Nervozno stanav od krevetot , zapaliv cigara .

Od kaj kur be dvajca indijanci i starec u sred nok na planina be ? Pa uste demek gledaat ozgora , koji kurac , koje picke materine ? Sto filmovi znaci davaat ti ibam ... si pomisliv

Pocnav nervozno da setam okolu televizorot...

I sto be koj e sea ovoj sto se kacue po toa planinistevo ? I ja se kacuem pa ne praat filmovi za mene more fak this... - pocnav da pcujam

Ebate toa nadrealizmot ... sto imam ja od toa koa spalnava soba mi e prazna sea ?

Zazvoni telefon

Halo
Halo , kaj si be kopuk slusnav poznatiot glas na mojot prijatel Misko.

HEj sto ima ?

Se javiv da ti kazam jebiga , te odbija za rabota ne si znael Angliski - rece Misko

Ok be coek cool - zatvoriv slusalka i sednav na krevetot

E sve mi e znachi jasno , ama sto kur se kacuese ovoj na planinava pak nema nikad da mi bide jasno - promrmorev i legnav da spijam . Dodeka zaspivav vo pozadinata go slushav samo ehoto od muzikata od filmot so Indijancite.

nothing changes in this mountain

 

[Димитар]

Денес беше тажен повеќе од обично. По долго време имаше инспирација, но беше полн песимистички мисли. Повторно почна со ноктите да гребе, и да запишува стихови по ѕидот.

Во огледалото на мојата душа ја гледам темнината,
опкружена со младост, и клетки кои изумираат,
Таму, каде што ладниот воздух продира кон синилото,
а телото, повеќе не може да се бори со лудилото.

А собата, иако ја викаа спална соба, таа за него беше целиот свет. Беше дел од него. На нејзините ѕидови беа дел од неговата душа од неговите мисли. Исполнети со стихови. Приказната на неговиот живот. Приказната за тажниот младич, кој го мразеше целиот свет.

Денес беше посебно тажен но и најтрезвено размислуваше. Размислуваше за филозофијата на Ниче. Ако си инфериорен во овој свет, тогаш која е целта на живеењето? Кога веќе не можеш да научиш да леташ, зошто веднаш не би паднал? И да го нема, никој нема да жали за него, тој беше никој и ништо.

Повторно во неговата глава пролета мислата да се самоубие. Не беше тоа прв пат, но не знаеше како - се досега. Извади федер од креветот и го голтна... почна да се гуши, а од неговата уста течеше крв.. во тој момент, почна да ја губи свеста. Во таков тажен ден, конечно беше среќен, што пополека умира во неговата спална соба.

Се разбуди по два дена во Градската болница. Покрај креветот стоеше стражар. Му направиле операција, и му го спасиле животот. Зошто? - размислуваше. Кој им го дава тоа право...

За една недела го вратија во Психијатриската болница. Но, овојпат не во неговата спална соба... и, му облекоа лудачка кошула. Повторно му дадоа комична улога во трагедијата на животот.

 

[Unicor777]

Никогаш не размислуваше за собата во која му поминаа голем број години На ваков начин. Со години влегуваше и излегуваше без воопшто да погледне налево или надесно, кон подот или таванот, креветот или наткасната. Некако ја знаеше собата, која од секогаш беше тука за него. Дрвеното стол~е и работната оревова маса под прозорот, во кој џареше стариот орев. едниот единствен плакар кој секогаш беше претесен за неговите работи, вклучувајки ги школските. Ах.. да .. школските денови... колку далечно само изгледаат тие сега, како сето тоа да му се случуваше на некој друг, во некое друго време... Само колку пати влегуваше во собата за да ја фрлки ташната, колку ноќи се прикрадуваше преку стариот орев, и се среќаваше со Биљана....
А сега... старата соба ...заедно со старата куќа немо чекаат да бидат изрушени... и бог знае какви се не мисли ке продолжеа да му се возат по нервните завршетоци на мозоЧните вијуги да не го прекинеше безмилосното брмчење на булдужерот, кој доаѓаше како Ѓаволот по своето.
ТРАС! ПоЧна руШењето на старата куЌа, нова ке никне тука за година или две.
А каде ке бидеме сите ние за година или две... кај ке бидам јас- помисли...

ТРАС...ТРАС... Не можеше веЌе да гледа... одлуЧи да ја запамети собата каква што беше во најубавите години, а не куп рушевини. Се заврте, ветрот му ја подмести коста, ја замази со левата рака, и продолжи...

 

[Sussaro]

Спална соба

00:00 Ајде спиј сега имаш таман време да одмориш.

01:00 Што требаше, како требаше кој, што зошто? Абе спиј немаш време треба да се стане.

02:00 Аргх, доста се вртиш ко будала те на една те на друга страна.

03:00 Таман се има време да отспиеш и колку толку да се одмориш. Утре е голем ден тогаш ќе се разгледаат работите.

04:00 Како бе другите само што ставаат глава на пернница заспиваат. Ајде фокусирај се затвори капаци.

05:00 Касно ти е веќе. За 2 саата мора да се стане. Тури му к*рот на цел нареден ден и така ти е пропаднат. Подобро да не се спие воопшто ама неее за 15 минути ќе бидам кома баш онака два саати спиен тоа најлошото подобро ич да не си спиен отклоку само два саати.

07:00 Титититиититиитити :zid::zid::zid:

Посветено на инсомничарите.

 

[Тикви4ка]

Ебати креветот... Ебати перницата... Ебати спиењето... Тиии ништо да не се погодело... Човек на денешницава да не може да најде асол место за спиење.. Се вртам на едната страна, па се вртам на другата.... незнам дали сум проблематична јас со спиењево или креветов стварно нечини... Ехеее кај се деновите кога само што ќе ја допрев главата на перница заспивав.. Кој ѓавол ме тераше да мењам креветов... или ваљда проблемот е во тоа што спијам сама... Тоа ќе да е.. Си го земам мечето али ебати бељата преголемо е... Од цела куќа празна јас неможам во ниеден кревет да се скрасам.. Ебати девојчето... останува последна опција: ја земам перницата од која нема шанси да се одделам и се влечам до спалната соба на мама и тато... легнувам во огромниот кревет... еееее ова е живот....... ова е кревет.... мм... допирам глава до перница и заспивам... Господ да ја благослови спалната соба​

 

[*OSS*]

Таа вечер Тој повторно ја посети. Како и обично ја изненади со своето присуство додека таа како хипнотизирана гледаше во мониторот.
-Обожавам кога ме изненадуваш така...
-Знам, малечко мое, и знам дека срцето ти престанува кога ќе го почуствуваш присуството мое, како што ти престанува кога ќе го видиш Твоето срценце како те чека на вашето место, и кога ќе чуеш некоја прекрасна за тебе песна... Да продолжам ли?
-Немој... Ќе дојдеш до делот кој не ми е пријатен за дискутирање...
-Знам, малечко мое, немам намера да те повредам го знаеш тоа! Знаеш и зошто сум тука!
-Да, твојата цел е да ме водиш!
-Токму така, малечко.
-Туку, кажи ми зошто си тука токму денес. Се чуствувам просечно, нерасположена како и обично, ми тежнеат мисливе, ме измачува иднината која толку нестрпливо ја чекав, но има некоја друга причина зошто си тука...
-Да, гледаш колку сме поврзани? Дојдов да те прашам за твојата СПАЛНА СОБА...
-Хаха знам, тоа е темата... Но можеби нема да пишувам...
-Мене нема да ми ја кажеш приказната за твојата спална соба?
-Не, тебе не морам ништо да ти кажам ти веќе знаеш...
-Малечко, знам колку тие зборови се тешки за изговарање, ама мене ќе ми кажеш.
Вдишав длабоко, срцето ми биеше како лудо. Бев свесна за моите разговори со него, татко ми, Хадес. Го чуствував оној немир кој секогаш го чуствувам кога сум пред крајот, пред она откажување од се и секого, некако тој ми е утеха за срањево...
-Каква спална соба? Збориме за мојата спална соба? Ма тоа не е спална соба!
Почнав да зовривам, тој го осети тоа и ме охрабри да продолжам понатаму.
-Тоа е дупка кај што се кријам кога ме фаќа депресија, тоа е соба темна како бунар, има два кревети за мене и брат ми, брат ми личноста која има за цел да ми го уништи секој можен ден, понекогаш посакувам да не постоеше! Еден прозорец кој внесува вештачка светлина во собава и ме потсеќа на народов со кој живеам. Компјутеров е единственото нешто што ми носи барем малку радост, со своите 15 гига музика и интернетов, преку него бегам од светов во кој живеам... Собава не е спална соба, таа нема вредност, ниту материјална ниту духовна, во неа се случувале најлошите нешта, се слушнале најгрдите зборови, во неа седеле моите таканаречени другарки... Во мојата спална соба се кријат скелети, скелети на луѓе кои не постојат повеќе за мене, солзи исплакани зад очите на сите, скриени дури и од ѕидовите кои ме опкружуваат... Каква ти спална соба...
Се обѕрнав и него го немаше. Повторно исчезна! Ништо чудно... Секогаш ми прави така, јас се губам во сомнежите мои и тој доаѓа и ме буди, ми ја враќа свежината, ми ја враќа надежта...
Еве седам во мојава тн. спална соба и полека ги затворам очиве. Нема бегање, барем сега за сега. Повторно темнина, густа магла пред мене и шум од вода како тече. Каде сум?

 

[Lost Angel]

Седеше на креветот во неговата спална соба. Соба која некогаш беше негова и на жена му. Соба во која имаше многу љубов. Соба во која беше зачнат плодот на нивната љубов, нивната ќерка. Жена му умре млада, на некои 33 години, кога нивното девојче имаше само 10 години. Тој се стави во улога и на мајка и на татко. Беше доктор. Работеше дури и прекувремено за да ги задоволи желбите и каприците на неговата мала принцеза. Слободното време целосно го посветуваше на неа, а таа беше арогантна и пргава, секогаш нешто и фалеше, на неговата добрина газеше. Колку тој беше добар, нежен и фин со неа, таа секогаш го обвинуваше за се и сешто. Не сакаше да ја става под казна, затоа што мислеше дека неговата принцеза, неговата гордост и радост ќе се измени со текот на времето.
Но, како што поминуваше времето, неговата ќерка се повеќе беше надвор, и дома се вртеше некои 15 минути, за да земе пари и пак надвор. Тој се обрати во советувалиште, проба да разговара со неа, но попусто.
-Каков татко си ти? Не ми даваш да се дружам, да излегувам, што треба да правам? Да седам дома и да плачам по мама?- по ова најчесто следуваше шлаканица, тресок на врата, тој остануваше дома, не знаеше што да прави а таа- надвор. Кога тој беше на работа, мислеше дека таа оди во училиште, имаше 15 години, и беше прва година средно. Но, таа се занимаваше со грозни работи- дрога, алкохол, проституција...
Тој не можеше веќе да ја контролира...
Еден ден некој заѕвони на нивната врата. Таткото отвори. Неговата ќерка лежеше пред вратата. Се топеше во мирис на алкохол и цигари, облеката на некои места и беше искината. Тој беше вон себе. Викна брза помош...
Седеше на креветот во неговата спална соба. Соба која некогаш беше негова и на жена му. Соба во која имаше многу љубов. Соба во која сега тој беше потполно сам и во ушите му одѕвонуваше оној звук на таа зелена права линија која означува смрт, смрт на неговата ќерка.

 

[Nemiseverue]

Имам само една соба. Втората која гостите ја нарекуваат салон, јас ја викам предворје. Место каде мора да се запознаеме пред да одиме во собата.
Седевме синоќа неколку момци и уште неколку девојки. тотално опуштена атмосфера пропратена со густ чад. Реге музика за душа и светло колку полиција да може да не најде ако има потреба од нас. Сите тајни агенти во својата област, но никој сеуште не ја сфатил вистинската задача на земјата. Дебатиравме на стандардни теми, логични за секој земјанин... аурата на прстенот на Сатурн, фисијата на атомите во поинаква галаксија од нашата и кризата со вода во средна Америка.
Во погледот на пионерката пред мене сфатив дека и таа е родена по времето на големиот бог, но тоа и не е некоја причина за да не се покаже собата во вистински светло нели? Немаме предрасуди. Но имав чуство дека таа не го сфаќа тоа па бев упорен да и докажам.
Кога дојде време за метафори и компарации сфатив дека сепак на училиште сакав повеќе математика, а алкохолот кој го обожаваме заедно стапи на сцена па немаше потреба од никакви додатоци. И тогаш...
И тогаш се појави духот од минатиот божиќ. Или барем така мислевме додека не се претстави. Тоа беше духот на спалната соба од доцниот септември. Голем, розевкасто виолетов се обидуваше да не убеди дека е страшен и голем и може да ни наштети. Ја сфативме неговата намера, неупсешните обиди да не заплаши ги продолжи додека ние се бакнувавме страсно. Згрме силно кога мојата рака беше на нејзиниот патент, а јас продолжив со прстите надолу. Го штракнав копчето и се ослободи и покрај тоа не стегнатиот екватор. Додека нејзините заби беа на мојот врат а моите очи вперени во погледот на виолетовото чудовиште, ја спуштав надолу нејзината облека. Одмазднички го правевме тоа додека огромниот дух немоќно не гледаше. Кога се заврши, и тој исчезна. Утрото исчезна таа. Недела подоцна исчезна желбата, потоа исчезна и вербата, и силата а нешто подоцна исчезнаа и блиските. Исчезнаа пријателите. Долги години по таа вечер, седев на прекрасна веранда во скромно елитно предградие на Рио. Потпивнував благо кафе и ги гледав минувачите на улицата. Опкружен со стотици зелени растенија се чуствував како во рајот. Се загледав во сладок пар, момче и девојче кои се додворуваа едни на други. Децении поминаа, но мене ме удри духот на доцната септемвриска спална... се сетив. Се насмевнав, и сфатив. Целиот живот трагав по совршенството. Трагав по смислата, а покрај неа поминав уште во раните дваесети. Животот не се сфаќа на осумдесет, туку на дваесет.
Веројатно ме нашле истиот ден подоцна, починав со шиока насмевка на лицето, токму како што сакав...

 

[кики]

Се чувствуваше толку осамено кога ќе влезеше во таа соба. Ја исполнуваше со некој немир.. Не се препознаваше кога ќе погледнеше кон големото огледало поставено покрај пространиот кревет. Не сакаше да спие на него.. сметаше дека е преголем и не ја разбираше потребата да го има. Ноќите ги поминуваше во дневната на малото неудобно за спиење креветче, покрај телевизорот.
Секогаш кога беше тажна одеше во спалната. Уживаше во тоа да се повредува самата. Тажна и осамена, плачејќи постојано нешто шепотеше кога беше таму. Таа спална соба криеше некоја тајна. Таеше и чуваше некој спомен, некакви измешани чувства, некоја напнатост, а чудно таму немаше никој.

Поминаа години...Нешто се имаше случено во спалната. Вратата преку која се излегуваше на терасата беше отворена. Се гледаа силуети на луѓе.. Чудно таа не примаше многу гости, никогаш никого не пушташе да влезе во спалната. Погледнав кон влезот и видов многу луѓе. Преовладеа во мене онаа женска љубопитност и решив да одам и да дознаам што се случило. Додека се пробивав низ гужвата една девојка викна по мене, ми подаде една стара тетратка и си замина... Влегов внатре кај чудната дама, таа за мене секогаш беше тоа дама. Која иронична слика затекнав кога влегов... Не сакаше да спие на големиот кревет а сега лежеше мирно и спокојно на него. Личеше на сцена од филм на Хичкок. Руса жена, облечена во бел фустан прошаран со црвено. Затоа беше цел комшилук излезен и застанат.

Сосем заборавив на тетратката што ми ја даде девојката. Кога влегов дома решив да ја прочитам. Седнав на креветот во мојата спална соба и ја отворив тетратката. Целиот живот и беше запишан таму. Дознав дека била балерина..за жал имала повреда и престанала да игра. Дознав и зошто не сакаше да влезе во спалната соба... Онаа која го превзела нејзиното место во балетската група и го одзела и она најсаканото во животот. А тоа го видела самата...во спалната соба...

 

[Маwечко]

Седев сама...
Седев помеѓу 4 ѕидови,приклештена,имав чувство дека тие се повеќе се стеснуваа и почнував дури да се гушам...Тишината ме полудуваше,но немав сила да ја прекинам,немав сила за ништо...лежев беспомошно на креветот во мојата соба.
Се уште не знам што се случи,што ме доведе до тој очај и депресија...можеби тоа што секогаш сум песимиста,никогаш не ја гледам добрата страна на работите...но што беше овој пат?
Дали се плашев од пропаст?
Дали се плашев од неуспех?
Дали од помислата дека ќе останам сама,отфрлена,повредена...од сите?
Не се ни мачев да помислувам на решение и излез од таа ситуација...не бев ни свесна што ме доведе до неа...
Едноставно,во тие мигови заборавив дека имам прекрасни личности до мене...личности кои се грижат и ме сакаат...
Можеби причината за тој немир во мојата душа беше стравот дека ќе останам без оние кои најмногу ми значат...премногу изгубив во последно време,неколкупати бев на работ а растурам нешто прекрасно...
Премногу моменти,спомени,случки ми прелетаа низ мислите,ме пролазеа морници од тие сеќавања што за момент ми причинуваа болка и празнина во душата и очајно барав нешто што ќе ја пополни,но...не можев да најдам.
Бев потечена од плачење...Зошто?
Од плакарот ги извадив фотографиите од моето детство,прелистав неколку албуми,набрзо солзите се засушија и почнав да си ги средувам мислите...
"По ѓаволите,па што ми се случи?",си реков.
Одеднаш бев среќна,ми се врати енергијата и насмевката на моето лице.
За миг исчезна личноста која што бев пред 10тина минути,бев среќна за сите убави работи што ми се случиле,а не тажна бидејќи завршиле...некои не се ни свесни како изгледа,барем за миг да си среќен како што сум била јас...за некои среќа претставува парче леб,5 денари,парче износена и парталава облека...
Веднаш се јавив на сите личности,кои имаат посебно место во моето срце за да им кажам едно "ТЕ САКАМ,БЛАГОДАРАМ ШТО СИ ДЕЛ ОД МОЈОТ ЖИВОТ!"...една личност ја чував за на крај...го свртев добро познатиот број и само проговорив-"Те чекам на старото место"...
Фотографиите сеуште беа расфрлани по креветот,решив да ги соберам подоцна...
Мојата спална соба повеќе не беше истата...се смени нејзиниот сјај,ѕидовите како да паднаа давајќи ми слобода,пространство,до мене допреа цвркотењата на птиците,мирисот на пролетта...не беше повеќе онаа "соба за тага",никогаш повеќе нема да биде...будалче...
Насмевни се,се` ќе биде в ред...
Животот е убав...навистина убав...

 

[Тамарче]

Спалната соба..ми буди толку спомени..
Го чувствувам нејзиниот мирис, и те чувстувам тебе исто како да си меѓу нас..Памтам..Ќе дојдевме јас и сестра ми и ќе почневме да скокаме на креветот..Ти по нас ќе дојдеше и ќе почнеше да не скокоткаш, а ние со нашето викање, ќе ја креневме цела куќа во воздух..Ќе дојдеше мајка ми, и ќе речеше:-Јас како да имам три деца, а не две..А ти ќе ја погледнеше со твојте црни малечки очи од кој извираше топлина, и ќе речеше:-Дали не се две преубај малечки ангелчиња?и ќе не погалеше за нашите главчиња..-Ангелчиња на тато! После следуваше гњаважата за ти нешто да ни засвириш..И ајдее, ја земаш гитарата и почнуваш:-Ночас сам ти опет сам..Да ме барем нешто удари..Ко ми тебе узе, Тамара..И ќе се надоврзеше..Јованоо, Јованкее..крај Вардарот седиш..Долго ќе се смеевме, на твојте вицој шо ги знаеше во неизмерена количина...А после ќе речеше:-Ајде чупки на тато одете на спиење..Ќе не бацеше и ќе не покриеше..
Поминаја 4 години..Кога ќе влезам во спалната соба уште го слушам твојот длабок глас како пееш..Ама сега, не толку близок..Како да си некаде далеку..Далеку, а сепак блиску..Сеуште ги памтам твојте мали топли очи од кои извираше неизмерна татковска љубов..Која не правеше да се чувстуваме безбедно, сигурно и мирно покрај тебе...Не е исто без тебе..Спалната соба го нема оној топол бран..Ниту ние сме исто без тебе..Ќе те сакам секогаш и знам дека секогаш ќе бидиш со нас..Ќе живејш вечно во нашите срца..и Секој мој успех ти го посветувам тебе..!
Знам дека од некаде ме гледаш и ми се потсмевнуваш со таа твоја смешна насмевка..и ми велиш:-Ангелче на тато..
Се молам за тебе секој ден..Се до денот кога ќе те сретнам пак, и кога пак ќе бидиме како шо бевме..Вистинско семејство!
Те сакам Тато!!!

 

[[MkD]Scout]

Лежам сам на овој кревет , исполнет со ароматични спомени од претходната вечер. Доволен ми е само еден здив вдишан од перницата за да ми пролетаат по којзнае кој пат немирните мисли од претходната ноќ. Понатаму , доволен ми е еден поглед кон светилката врз која имаше фрлено парче облека, божем романтика, да ми се врати целиот филм. Претходната ноќ, во оваа спална соба ги имавме најубавите мигови; со пресврти , со наизменични „победи“ , со превешти потези. Емотивно исполнет , физички испразнет и душевно пресреќен седам на овој кревет и го премислувам целиот настан од ноќва. За нас е тоа само уште една од многу непроспиени ноќи. Исполнети со напнати ситуации, со крцкање на заби, со вешти потези. Погледнувам на часовникот на ѕидот од спротива и забележувам дека е цагер. 3:15. Па побогу зар само 5часа сум спиен? Како ли ќе издржам уште една таква ноќ? Знам - целиот радосен и со страст дека ми светна прекрасна идеа - Знам. Ќе купам два енергетски пијалока и ќе ги испијам пред да дојдеш ти и отмено да се заседнеш во најудобниот дел од креветов.
Најверојатно ќе ми дадат доволно сила да издржам уште една ваква ноќ со тебе.. барем се надевам..

Сепак , само колку да знаеш , вечерва нема да ти попуштам како вчера. И нема да можеш повторно да се фалиш по маалово дека си ме победил во бриџ!

поздрав Скаут

 

[Nemiseverue]

Без увод, со помош на умното мозоче на Форчн... Зошто не се вратив?