Тука пишуваме на зададена тема

[Nemiseverue]

“Но, но, но... ти мене не ме сакаш! Како можеш да кажеш дека се би сторил за мене кога не можеш да најдеш време ниту да ме однесеш на обична циркуска претстава, знаеш дека тие доаѓаат само еднаш во неколку години, а последниот пат јас имав само две години и не се ни сеќавам, мама ми кажа дека биле, но не ме однеле бидејќи морале да платат патики за бато.
Не не, ти навистина не ме сакаш, се сеќаваш оној пат кога ти реков дека сакам да ме носиш на Матка за да ловиме риби, ти ми рече дека мораш да одиш на работа, а јас те следев и видов како цел ден седиш под една сенка и разговараш со пријателите. Потоа дојде еден камион и те зема да се возите, се врати после три часа целиот испотен, сигурно сте играле фудбал некаде. Кога си дојде, и мама ја излажа, и рече дека си носел некакви пакети кои биле потешки од неа. И неа не ја сакаш. Ти никого не сакаш, ти само сакаш ние да одиме да ти купуваме цигари кога тебе ќе ти текне, и да не искараш ако скршиме нешто со бато додека си играме, и да го бараме далечинското низ цела куќа зашто тебе те мрзи после работа да станеш да го уклучиш телевизорот рачно.
И сега јас се` што сакам на светот е само нови патики, а ти ми велиш дека немаш пари за нив, ти не ме сакаш“.

“Сине мој, знам дека нема да ме разбереш, но ако некогаш се сеќаваш на разговоров... немој никогаш да си дозволиш сопствена среќа на сметка на оние кои ги сакаш, тие те прават цел, тие се оние за кои сакаш да постоиш и животот има смисла. Сам никој не знае да живее, биди умен на време, бидејќи кога ќе дојде нож до коска, ни Господ не ја оправа работата.“

 

[Nemiseverue]

Таа е лудо заљубена, и нема причина да чека до... Недела





-
Crazy in Love ја бара темава, таа ми е грб, кој промрчи на бан иде. Хихи

 

[Crazy in Love]

Недела

Полека ги отвори очите, нежното ветре го помилува нејзиното заспано лице. Полека се протегна и се сврте околу себе. Се насмевна, се насмевна кога помисли на сонот кој го сонуваше ноќта. Беше магичен, реален, прекрасен. Беше со него, беа заедно... нешто кое во тој период можеше само да го сонува. Толку далеку, а сепак толку блиску го чувствуваше. Знаеше дека луѓето не разбираат. Се им беше чудно, таа им беше чудна, ја сфаќаа здраво за готово, мислеа дека живее во нејзиниот детски свет, со нејзината платонска љубов. Но, таа не се грижи за тоа, воопшто. Само ќе замавне со косата, најнеелегантно што може, најтрапаво ќе се насмевне и ќе си продолжи со своето.
Се уште размислувајќи на сонот, седна на компјутерот. Чекаше да дојде вечер, да излезе, да ги разбистри своите мисли макар на миг. Не знаеше зошто толку се надева, не знаеше дали ова што го прави е правилно. Водеше војна, внатрешна војна која ја јадеше. Не знаеше дали да го слуша разумот кој и даваше совети како сите останати околу неа или да го слуша срцето кои одеше против сите. И реши дека ќе ризикува. А никогаш не ризикуваше, никогаш. Напротив секогаш одеше на сигурно. Но, овој пат реши да биде како покер играч, кој на невидени карти оди all in. Но, не, не става чипови на залог, овој пат таа го става своето срце на маса, а судината каква рака ќе подели, не е познато... се уште не е познато. Можеби нејзиното срце ќе биде најсреќно, ќе биде преполно, а можеби заедно со нејзината надеж ќе се скрши на милион парчиња и ќе се разлета како пепел.
Со вакви мисли излезе и таа вечер, повторно со прекрасни луѓе, имаше прекрасна вечер. Иако досаден ден. Секогаш најдосаден. И во текот на зимата и во текот на летото. Ја убиваше монотонија на тој ден, одвај чекаше да заврши, да дојде наредниот... наредниот беше секогаш убав, секогаш беше во негова близина. Ова лето, повторно истиот досаден ден, но немаше некое посебно значење, сеедно беше, ист како и претходните.
Сепак, за разлика од порано, овој пат беше убав денот. Започна убаво, течеше убаво, иако имаше една проклета празнина во себе, толку и недостигаше топлина, имаше војна меѓу срцето и разумот. На крај си рече: Screw you, мозоку! Не се предавам, не одам надоле без борба! Макар седела сама, макар се распаѓала сама на крај! Но, не овој пат! Ќе стојам сама! Сама против сите, сама против светот и сама против тебе мозоку, ооо ти голем разум!
Ги облече нејзините пижами, ја гушна нејзината пeрница...тешко воздивна, но се насмевна... Деновите се повеќе и повеќе се намалуваат, а уште една долга, здодевна, празна недела е зад неа.

 

[Пеам на свадби]

Недела

Течението на мислите е секогаш најзабавено во недела. Животот како да стиснал на ,,пауза". Социјалистичките недели, сигурно биле поинтересни од современите. Во тогашната недела, барем знаеле да ја ценат топлата вода за бањање, во денешната-знаат да ценат ако некој оди да им купи хамбургер затоа што ги мрзи да готват.
Неделата никогаш не е пожелна за анти-носталгичарите и депресивците. Затоа, секоја недела се трансформирам во тоа. Самото сознание дека си на средина меѓу изминатата лумпувачка вечер и утрешното амалско работење, ти ги удира нервите. Особено ако си планер, тогаш нема ни да ја почувствуваш неделата, размислувајќи за понеделникот.
И не знам зошто уште како малечка, имав поинаква замисла за неделата како творба. Но никогаш не ја запознав таква... Мојата имагинација ја смести неделата во шкафчето каде деновите се смирени и опуштени, пријатни и топли, раздвижени, но само малку. Денес, нема ништо од тој сон. Освен свеќите. Но-над неговата надгробна плоча.
Денес не е недела. Ве излажав. Но секој ден, откако загина, е недела за срцебол.
​

 

[Nemiseverue]

Мостовите на Вардар. Недела.

Ретроспектива два, откако на средината на мојот форумски живот ја напишав првата и заклучив еден дебел катанец со околу илјада клучеви, сега ќе ја напишам ретроспективата два, со голема надеж дека еден ден ќе добуткаме до двоцифрена бројка, за исто толку прекрасни... тешки... смешни и неодоливи личности.

Значи, животот е тежок, тоа сфативме одамна. Пред повеќе месеци сфативме дека може да стане и потежок. Сфативме дека емоциите се важна работа и дека без нив нема мрдање. Го прифативме тоа, и се држиме до тоа. Потоа сфативме дека народните поговорки се всушност оние кои го вртат светот, не се тоа ниту парите ниту рулет машината. Сфативме дека времето разјадува се` а денес сфативме дека Вардар го разјадува кејот исто како што недела ја разјадува душата, а деветката ја разјаде пеколната тага и мизерија во мојот личен емотивен свет.
Точно една година пред денешниов ден бев на кулминацијата на мојот тродневен пост. Деновиве се потсетувам на истиот и си реков а зошто да не го направам ова традиција. Веќе еден месец се подготвував за јубилејот и веќе ослабев повеќе од 5 килограми, но свесно, без тага и нагони за повраќање, бидејќи со тоа знам дека одам напред. Моето тело е полесно и постабилно, а резултатите доаѓаат веднаш. Упорноста и напорната работа се исплати, затоа сум и каде сум, бидејќи кога времињата беа тешки а ножот висеше на влакно од коса над мојот врат јас не паднав во агонија, не одев мижеечки по патот кој ќе ме спрепнеше на првиот чекор... јас плачев и градев. Солза - цигла. Денес животот ми наликува на совршена приказна која би ја повторил без збор, со сите срчи и модрици на мојот газ од паѓање и гризање. Денес се чувствувам совршено и денес заокружувам една прекрасна приказна за мојот живот, од која излегов без број пати посилен, помудар, посреќен и екстремно задоволен од себе и околината. За жал она кое јас го изградив со сопствени раце морам да видам како некој друг нема да успее, но исто така една од работите кои ги научив низ овие месеци е да знам да разберам, сфатам, простам и да оставам некој да си го уништи животот ако така решил бидејќи јас не сум навистина Дедо Мраз да делам поклони и онаму каде не ги побарале. Не сум ни Исус да делам правда, јас сум само обично амбициозно момче кое точно знае што сака од животот а рака на срце има и доволно години да престане да се однесува детски и да не знае да повлече граница помеѓу желбите, чувствата, потребите... рационалноста и флексибилноста се задолжителни, љубовта и желбите на самиот трон, на столчето веднаш до кралот, како негова нежна сопруга, и тоа како целина ме прави моќен и непотклеклив. Едноставно, јас сум на врвот, јас лично, и немам намера да си одам од тука.

Што видовме во водите на Вардар... Во еден момент додека задоволно ја истражував реката со насмевка која не можев да сфатам од каде ми доаѓа се видов себе си во неа. Ако нешто Вардар знае да прави, тоа е да ми укаже секој пат дека што и да се случува во животот, било тоа добро или лошо... ќе помине. Да, толку едноставно, без никакви филозофии, водата продолжува надолу и не се враќа на истото место, немилосрдна е. Дури и да сакам да се вратам некаде во минатото, тоа е моментално некаде во средоземјето, и ако тргнам да го барам тогаш подобро да понесам масло за сончање, бидејќи сигурно ќе изгорам во потрагата. Затоа мудрата река ме советува а јас ја слушам, како внукот што го слуша дедото. “Биди умен сине, работи вредно и чувај ги своите, сакај ги мама и тато, а реката нека го донесе она кое треба да го извлечеш на брегот“. Оставам реката да ги реши дилемите, а за тоа време, ќе работам највредно што можам, бидејќи тоа е битно.

 

[Luka Peruzovic]

I'm easy like sunday morning. Зашто секоја недела ја гледам постирана? Ок си била у хавана Саут парк ја свират у сабота, ама бре девојко, разбери, ти намерно ја ставаш песната за да ти искоментира некој шо клепи цел ден на фб дека си лесна и ти да речеш ау вие само на тоа мислите. Зашто ми е предвидлива човечката глупост? Не сум попаметен, или барем не на начинот на кој што јас сакам да бидам попаметен. Нејсе.
На чуден начин, ама неделата е ден кога реалноста ме мава директ. Не е тоа ненадејно кроше или зашеметувачки аперкат него онака директ од кој што ми играат замислени пусикет долс околу чело. Недела е ден кога буквално никој не помислува на спонтана прошетка како што тоа обично бидува во сите останати денови, сите планираат релаксација. Побогу, каков парадокс. Истите тие луѓе синоќа се пијанчеле,мувале, дупеле, јаделе симит у 6 сабајле и сеа им треба релаксација. Од што побогу. Која од овие работи може да влијае и напиња уствари? Задолжение е да се излегува? Задолжение е да се прават сите претходно наведени работи? Авторот кине глави на тој/таа шо ќе рече да. Тука лежи зајакот зошто скопје има сјебан ноќен живот. Има сјебан ноќен живот затоа што тоа им е свечена прилика.Замарање. Кројат палнови, собираат пари, се дотеруваат. Кој за самопромовирање, кој да си фати женска/дечко, сеедно, луѓето факат многу се оптеретуваат за тоа што ако неам пари за втора пијачка, што ако неам кола да ја вратам дома и можеби најгротескното од сите, што ако не ме пуштат на врата.
Него избегав од темата. Зашто во недела реалноста мава директ у глава. Затоа што е ден кога сите тие што наводно одмараат, јас седам тмурен,имам вишок енергија, психопатски ми е сам да шетам на кеј, ме мрзи да возам точак,имам билатералка со билтенот, сите цело време звонат и четуваат ама никој не е за шетање, сегде било пусто. Во една ваква констелација, на 20 годишен чоек, без брат и сестра не му останува ништо, освен да тоне во безначајни метафизики кои носат само главоболки. Реалноста е во осаменоста.сфаќаш дека тие луѓе претходната вечер со тебе глумеле дека се ок дека им е убаво и дека им годи друштвото за следниот ден да се релаксираат, само зашо било недела. Као шо анведов ја сум единец понекоаш знае да биде факат досадно дома, ама имам елан за излегување. Не дека не ми е убаво со себе, цинизмот на луѓето го имам сфатено одамна, ама да се однесуваш како пензионер на свои 20 години под изговор со некои мудролии од старите дома дека у недела не се шета се седи дома, истиот тој веќе во понеделник си има најнормален социјален живот. Сите ќе идат вечер после 12 на позирање за кадевечер, ама што со тоа? Излегуваат за да бидат шема, не за да си поминат убаво и да се видат со тие што им се пријатели.Мислат ли они побогу што ќе им раскажуваат на внуците?

 

[Красулка]

Sunday morning rain is falling
Steal some covers share some skin...

Недела.Сите во недела се дома.Пуштен е бојлерот за сите да се избањаат, претпазливо се внимава на скапата и ефтината струја, се пуштаат машини,Веро Тинекс се преполни и секако тука се генералките и чистењата.Домашните задачи се завршуваат, лекциите се учат се спремаат сите психофизчки за новата работна недела и очајуваат зошто толку брзо им мина викендот.

Недела е ден кој го мразам и не можам да го поднесам никако.Ги мразам рандом работите, ја мразам целата таа неделна еуфорија го мразам течкиот почеток на неделата и она што ме очекува.Мразам што дозволувам да не го минам викендот онака планирано,мразам што сум толку покорна,мразам што е НЕДЕЛА.
Господ го смислил тој ден за одмор.Мене ми е тортура.
Исто како странецот од Ками, не го сакам тој ден.
Тој ден ужасно ме потсеќа на него и таа кобна разделба.Мојата мокра коса од неделното бањање и солзите кои се правдав дека се капки вода...
Неделата е крива за се...Но пак ќе дојде нова недела.И како ќе дојде така и ќе замине.Но со секоја нова полека одзима еден мал ден од мене...

 

[marsovka]

Недела е ...
Недела е ден на одморот,одмор од се ,од работа па се до дружење и излегување.Одмор од ефтина шмика и скап парфем.Одмор на кој ги симнуваме маските на ентузијазам и среќа и со оние кои го знаат секој наш грев,секоја наша добрина,секоја мана и доблест седнуваме и почнуваме еден на друг да си раскажуваме како ни поминала Неделата.Дали сме направиле нов грев или сме направиле ново добро дело за да севишниот од кој се боиме не прати во рајот а, не во пеколот.Кој ни згрешил а, кој ни помогнал.Која е новата грижа што не мачи.Дали е тоа новото озборување која комшивката го пуштила или не можноста да се плати сметката за струја,уф знам не знам како да го убедам мажот да ми купи нови завеси а со тоа и некое парче облека,па сеа прашувам за совет.Уф син ми има кец во школо што да праам некоја ја знае таа наставничка?Лелееееее вчера запознав ново момче ....
Така изминува неделата по кафиња ,по нечиии домови ,по шеталишта а, некои седат и пред телевизор...

Утро е ,недела.
Се будам сама облечена во долга ефтина пижана со кичест мотив ,секое утро кога ќе ја видам се смеам.Откако ќе се изнасмеам на себе си, на пижамата, на се во огледалото .Се враќам назад повторно тој индифирентен израз на лицето кој редовно го носам ,само една солза зошто тебе те нема .Сама .Тука .Го пијам кафето како ништо да не ми фали и размислувам што е следно ,кројам планови .Се е во ред.Се е како што треба .Шкрап.
Денеска ќе зборуваме за децата...

Утро е,недела.
Се будам гола не покриваат само чаршавите,малце студи веќе е септември, нема врска не ми пречи ,има кој да ме грее.Те гледам тебе спиеш прв пат цели 8 саати.На моите усни се развлекува голема ѓаволеста насмевка .Вчера и неколку чаши вино.Станувам и се шетам гола ,гајле ми е.Удобно во своја кожа.Правам кафе за двајца .Омлет .
Додека оставам малце да се излади кафето и омлетот, облекувам обична долга маичка.Неговата маичка.Мириса убаво.Те гледам си се разбудил, се смешкаш ѓаволесто. Јадеме заедно и правиме планови за претстојниот ден.
Сакаш да се обложиме?...

Пладне е,недела.
Седам на кафе,кај еден другар.Долги исповеди за тоа како вчера комшијата на криво го погледнал и неговата болна умисла дека сите сакаат нешто од него.Молчам и климам со главата."Аха" е секој мој втор збор,надвор е жешко.Наоколу се збираат тетки,стринки да не видат заедно.Нов материјал за зборење и оговарање."Митови и легенди од нашето маало" -книга која еден ден ќе ја напишам и издадам,цинично си реков во себе.Се шетаме додека он непрестајно збори а, јас си викам во себе: Боже а, после жените не знаеле да заќутат.Ми треба прошетка во тишина ,во паркот, под сенките на дрвјата, кои ја менуваат бојата од зелена во златна.
Заборавив ова да ти го кажам......

Пладне е ,недела.
Се смееме, денеска е ден на клошарите.Јас се смеам кога мораш денот да го поминеш со само 50 денари,иако на моменти посакувам да беше така цело време.Денеска си смртник,денеска се шетаме по кејот и разговараме за филозофски поими и војна на половите.Редовно се караме на тема либерализам против конзервативност.Не е важно ,дебатираме со жестина .Некој од страна ќе мисли дека се караме.Тврдоглави сме .Најверојатно и кога ќе дојде апокалипсата ние ќе се расправаме за истите теми до последен миг.Се смееме ,ти кажуваш морбиден виц а, од страна некој кој не слушал останува со зината уста.
Знаеш не сакам ова да заврши .
-Ама мора ...

Вечер е ,недела.
Сеуште седам со истата личност.Му кажувам културно дека треба да заминам .Одам полека по уличките .Колку е сив градов,се помалце зеленило, се повеќе ова одвратно сивило кое убива секое чуствно освен гадење и бес.Полека ,чекор по чекор земам здив. Си викам можеби наредната недела некој ќе се согласи со мене да се шетаме во парк, денски.Не е важно и онака имам куп обврски и онака е септемрви.Почнува сезоната на работење и тоа турбо.Се повеќе возила, колоните се подолги,лицата на луѓето се посериозни и поиндиферентни.Ги гледам сите се како роботи,со ист израз на лицето.Како некој да ги хипнотизирал,како да се под тешки дроги,не перцепираат ништо освен предметите од нивниот мал свет.
Сите имаат свет во кој припаѓаат,своевиден универзум во кој егзистираат освен јас .......

Вечер е,недела.
Уморни сме,барем јас сигурно.Заедно се тушираме и милуваме.Страста не опива а, се останато станува неважно .Законите на физиката престануваат да важат барем за момент.Светот не постои ,само јас и ти...
ах........

Доцна вечер ,Недела.
Изминува времето ,уште неколку минути до полноќ.Нема никој освен јас и мојата фантазија .Уморна а, сепак не можам да заспијам.

Нема никој,бела соба .

 

[Johnny Stulic]

Денеска е недела................
Ден за одмор според сите нормативи и регулативи од феудално - рисјанско до нудистичко - либерално но тоа не го знае соседот хипохондрик и упорно го потврдува секоја ебана недела.
Почнав да се надевам дека ќе скине конци уште во 1987 кога му кажаа дека од инфекција на забен камен се умирало и го направи тестаментот, купи нов црн костум за умирачка и еден резервен бел да не случајно се оженел на тој свет од Вартекс, црна чевла од Димко Митрев и почна да кука секоја ебена недела.
Од неговата великодушност нас ни следува како соседи 30 метри јолук и две кривулина за бории.
Како се започна и ми се чини дека започна во недела кога дедо ми бог да си го прости му кажа еден доктор пензионер дека од срцев удар се умирало и кутриот тој после 5 - тиот срцев удар по недела дена рикна на 6-тиот.
Од време викав дека знаењето не е моќ туку умирачка ќе си преживееше уште 40 срцеви удари дедо без око да му трепни.

Комшијава кога разбра дека му умрел другарот од дете секоја недела палеше свеќа во блиската црква да но го викне и него, и еве недела 8 и пол сабајле и комшијава почнува со неговиот ритуал.

Комшииииииииии !!!!! Аирлија работа му свика на татко ми кој го закопуваше 5 гулаби кој паднаја на џуљуз да не ги јади мачката.
Амин комши и за главче да исчекаме за тебе си промрморе во него.
Старио мој е заебан тип, лимар е кој занаето го научи во државна установа, јас стално се чудам од каде со комшијата Миле се школски ,знам дека Миле е 68 години и бивш директор во ЗИК кој го избркаја за проневера на пари ама ете по некоја линија се школски, малку подоцна разбрав факултет за аутолимар немало и не бил 8 години како што ми викаше мама.

И почна одвратниот хипохондрик да лелека дека го боли си, дека никој за него не се грижи и морав да се измолкнам од кревет.

Неделата ја сакам зошто стално има мевце за ручек и бољеро работи цел ден.
Го гледам старио се токми да гледа трка кај Миленко ,а јас немам некој поголем избор ,лапнувам малку и фаќам нога правец вкладилница.

Ќе влези оваа од шкотска 3 кец во двојка па мајка јана нека е, барам ортак да му го загорчам животот и правам калкулација 27600 денари 10 посто данок пак останува некој динар да и платам на онаа пачаврана абортус 3600 и многу сум заборчен кај Мујо на поста, ме одра некни онај Турчино на покер маме му ебем.

Таман да влезам вкладилница ево го Мујо кој само да спомнам лижи шумечи таблети наместо тик-так.

Наебав ко жути се вртам и се чешам по деветката и забегувам, но ме регистрира Мујо како руски радар и ево го се приближува.

Кај си бе мали те нема да поминиш?

Не можем Мујо местиме јолуци со старио по селана па нема време, еве денеска е недела па така малку да одморам и да шетнам му давам до знаење дека ќе се опарам за брзо.

Скраја да е од мене ама ти си почнал да работиш ела малку поблиску да ти кажам два - три збора.

Наебав дури сега некни Мујо ја турнал кафаната во Бучин кога на грешка го погодил главниот носач со бокс, го мерел коњот да го удри.

Кажи Мујо а бе и јас чекам да ми исплатат за јолуциве знам дека сум борчлија еве вторник ако ми да пари. всреда ти ги носам му мачкам очи да спасам гас.

Не бе мали знам дека си борчлија ама се знај борчлијата и ебанио си памтат.
Јеби га сакав да му речам дека памти ко слон ,а не е борчлија никаде треба да е нешто друго во прашање ама со Мујо не си никогаш начисто.
Заврти кожњак на рамо 38 степени и замина со две средношколки на мотор.
Ми кажуваше брат ми дека некни ја ковал некој школска негова и ја извадил периката, баеги бил закелаен ама врти жена.


Ајде всреда да се нацрташ со 20000 на поста.

Нема проблем Мујо која камата е ова ОК кредит треба да се прекрстат во Уницеф.

Нека иди у курац која црна Недела е ова јас ако имам ксмет немаше да го сретнам Мујо сега треба да чекам 1 во 2 кој парадокс.

Се враќам дома го гледам старио легнат и као медитира нешто знам што е работава изгледа го гледа ебаниот Стево од Телма кој има едноличен и монотонен глас како Буда химселф и вежба јога бесплатно, ако почне да рецитира нешто од Роберт Фрост би го воскреснал и Чарлс Бронсон да ја дигне Америка во воздух.

Се ближи термин за шпанско и причината која Монти Пајтонци се откажаја од снимање ебаниот Бошко и неговиот ретардиран син Игорче кој бај д веј има 55 години и сеуште е Игорче.

Еднаш го слушав Далај Лама ко купувавме правосмукалка со мајка ми впродавница и нековата филозофија која беше дека духот може да биде млад додека телото старее со посебни вежби и терапии.

Да г-не Далај Лама секоја ебана недела го потврдуваат тоа Игорче и Бошко тие се 50 и 70 години, а нивниот скромен дух е на ниво од 5 и 7, знаев дека има нешто источно кај нив освен врските и костумите од кинески пазар.

Завршува неделата со спортски преглед на МТВ, која патетика човече најавната шпица е од РТС, очекувам црно-бела слика на плазма 50 инчен, штета што скина конци Ристо Нически со шаховски коментар за идилата да биде совршена, уште Љупка Димитровска да запее и Зона сумрака е реалност за нас.

До видување до следната недела

 

[bucio]

Сред ништавило сивило и облачно време сум јас и мрачните мисли.
Недела е и одам да гледам филм.

 

[sonne]

Уште од дете ја мразам неделата ... Посебно ваква сива и тмурна , есентта е прекрасна , ама сива недела во доцна лето не ќе е „надобро“ ... Имам некое чувство на мачнина незнам зошто , со никого си немам разменето лоша аура - си помислувам , но сегашноста е сосема поинаква , со огромниот дел на „аномалии“ и хендикепи - сигурно можеби грешам , ја плаканам мојата загрозена суета ....

Гледај позитивно колку прекрасни недели си имал ... да ама по епохи кога сите земни задоволстба и приоритети се сведуваа на великодушност , прангите на периодите маваат по веќе нетака отпорните критериуми .

Се тешам дека мојот „преживеан“ соговорник нема да има мамурно утро , да ме разведри ... Ако не наебав , ќе се преполовам .

Туку сегогаш има „спас“ во модерново општество .. секогаш можеш да се спасеш ... технологијата ... е тука

Се надевам кон подоцна бар да се расчисти небово , да се спремам за авантура со моите проблеми , бар да ме фати свежост .

 

[Buterfly]

Недела

Недела... денот кога се трезниш и сфаќаш што си направил деновите претходно. Недела, денот кога се мислиш дали да ги фрлиш деновите што поминаа или да продолжиш да ги живееш истите. Денот кога сите те нервираат, ама зашто? Зашто тогаш си посветуваш време на себе, зашто тогаш си ги пронаоѓаш грешките и не сакаш да се помириш со тоа. Грешката дека не си ја средил собата, не си се јавил некому, грешката што си кажал нешто или едноставно направеното нешто што не се исправува. И така секоја недела истото, освен ако немаш некои незначителни промени од рутината. Е, моите недели се слични, но за малку поголема нијанса се разликуваат. Секоја недела ми брои нешто, брои моменти и скриена насмевка. Се потсетувам на мирисот на тазе направениот леб или торта, мирисот на само што донесеното овошје од пазар како го редам на свое место. Мирисот на бензин на самошто изгасената кола во двор. И да, најубавто нешто - неделниот ручек ммм, немаше ништо поубаво од тоа, ништо повкусно, ништо посмирено ништо позаедничко во недела. Да, токму така, недела беше денот кога едвај чекав да соопштам некоја вест, да уживам во мирот на својот дом, да се гушкам со тато, мама и дада. Во ниеден момент тоа не беше рутина или досада, недела беше нешто свето за мене. Хех како да ги заборавам неделните прошетки во парк со тато. Прекрасно. Прекрасно до моментот на трагедија, спокојно до моментот на бол.
...
И еве ме, денес е недела. Се трезнам од грешките, не сакајќи да се помирам со тоа што сум - повредена, исцрпена, скршена.. Свесна дека го нема повеќе домашниот леб, прошетките и уживањето. Се трудам да се помирам со хаосот наречен живот, хаосот наречен реалност. Знам да прошетам до парк, знам да си зготвам нешто и да се залажувам дека мирисот е скоро ист ко ручекот на мама. Ха ха ручам со иронијата, со тишината, со самата себе. Домашниот ручек одамна е минато за мене, живеам друг живот каде нема спокој ниту мир. Недела е денот кога се хранам со спомени, премногу ги има и никогаш не сум гладна.
Недела денот што беше
Недела денот што е
Подигам чаша и наздравувам во име на успесите, истапканите патеки, во име на спомените, во име на среќните недели. Се помирувам со супститутот на домашното вино, се помирувам со хаосот со кој сама се справувам, со животот кој сама си го кројам.

 

[~windy~]

Мирис на кафе и дожд. Голема развлечена маица, навлечена врз темна кожа под топло ќебе со мотив на срни во шума. Класика. Сигурно баба и го дала на мама во чеизот. Зар е важно? Топло е.
Куќата мириса на кафе. Сестра ми се истетерави од кревет, ќе одела во црква. Фала мила, јас не чувствувам потреба да се молам денес. Ти слушај ја тишината, те прави спокојна знам. Јас ќе останам да го дослушам тато како се издерава од под туш. Ооо Боже, среќа мама не е тука. Таа ќе се дереше од кујна за тој да престане. Смешни се. Како деца во пубертет. Ни ваму, ни таму.
Недела.
Мирис на свежо кафе и дожд. Перфектен спој. Зошто ли уште ја чувам онаа завеса со кловнови? Јас мразам кловнови. Мразам роденденски забави со кловнови. Мразам кловнови во циркус. Мразам кловнови-играчки. Го мразам кловнот пред Мекдоналдс во Аеродром. Ги мразам морбидно обесените кловнови во стариот, валкан излог на некоја оставштина од театар, театарска работилница или не знам што под железничката станица во Скопје. Тогаш зошто не би ја мразела и оваа завеса со кловнови, која во моментов проклето многу се ниша од ветрот? Морничаво, но во било кој друг ден. Денес ми се чини сосема во ред.
Недела.
Мисли. Киртан во 10 сабајле, а потоа топло кафе со малку млеко и многу цимет во The Coffee Bean на аголот на Arizona and 2nd Street. Енергичен танц со себе и енергијата и Андрес пред мене. Љубезниот шофер во 8-ца и блага, задоволна насмевка. Зелено јаболко.
Недела.
Спакувани торбици. Чисти алишта. Мирис на дома. Мајка ми готви ко луда а јас трчам по скали во очаен обид да ја избегнам мирисната фузија од зелник, проја и она варивото со листови од цвекло. Сестра ми писка. Сака да и ги оставам маслинестите обетки. Јас ја сакам. Возот доцни 30 мин. Сосема доволно за состанок со тато под липите на станица. Вдишуваме љубов и се смееме.
Недела.
Тиркизен фустан со гол грб и високи потпетици. Мазна, маслинеста кожа. Свирка. Јас го скокоткам Нино додека на цел глас ја пееме You're the one that I want. Мил е и има најмногу скокот. Тие се убави. Телата ни се движат заедно со ритамот. Знаев дека требаше да ги облечам ниските римјанки и да скокам ко луда. Вискоите потпетици ми ја ограничуваат слободата аnd that's fucked up.
Недела.
Малку размачкана маскара и бушава коса. Маицата е исто толку голема и развлечена. Рамената и колената се голи и топли. Мирис на кафе што испарува повторно ми дразни сетила. Ќе врне. Свежи смокви на маса. Тато се жали дека пак треба да го менува диоптерот на очилата додека листа "Утрински". Не ја сака староста. Мајка ми мљацка од смоквите и се запнала да ја дочита книгата.
Сестра ми сеуште спие.
Јас сум спокојна.
Бакнеж. Недела.
Убаво е, чувствуваш?

 

[[vladimir]]

...Го имав пробано секој дел од нејзиното тело, ја имав бакнато секаде, го имав нурнато лицето помеѓу нејзините гради, ја имав држено цврсто во прегратки, беше моја, но не беше исто. Секогаш крадев само делови од неа, од нејзиното тело. Тогаш за прв пат ја видов во полниот сјај. Тогаш за прв пат се соблече пред мене, за малку што не умрев.

Никогаш порано не можев да го сфатам глупиот француски филм со сомнителен квалитет кој го имав гледано многупати на локалната телевизија, само заради една сцена која никогаш и неможев да ја разберам. Стариот француски барон ја прогонуваше младата и вкусна Арапка, се до оној момент кога таа не попушти, отиде кај него и со еден потег ја отстрани сета облека од себе. “Баронице моја“ рече тој откако и се покори на колена. И тоа беше ама баш се што можеше да изусти во тој момент, а веднаш потоа падна испуштајки го својот последен здив. Многу години поминаа, но најпосле во потполност можев да го осетам тој момент.

Мислев дека срцето ми застана кога ја турна бањарката од раменици и остана сосема гола. Јас и пред мене едно совршено извајано женско тело, баш онака како што е запишано во некои списи, кај поимот жена, без никакви исклучоци. Веќе знаев дека писателите не претелувале кога се расфрлале со зборовите како “кралица“, “божица“, “убавица“...Ако некогаш такво нешто чекорело на Земјата, тогас стоеше пред мене. Бо еден момент се присетив и на заклучокот кој си го извлеков која го гледав Малена. Си реков во реалноста толку убави жени не постојат. А, се токмев да си ги изедам зборовите. “Баронице моја“ си изустив во себе и едвај зедов здив...

Ме турна на креветот и грубо се фрли врз мене. Беше ненаситна. Зеде да ме бакнува, да ме гризе по вратот, да ме гребе со ноктите по целото тело. Секој нервен завршеток беше надразнет. Мислев дека ќе експлодирам! Не знаев што попрво сакам да и направам. На крајот испадна дека нема да можам ништо да направам. Се случи одново истата проклета работа. Преголемата желба го уништи тогашниот миг.

Како што си заминував, посакав да не успеев да го земам тој здив кој ме оттргна од смртта. Така никогаш таа немаше да ја види мојата несовршеност, а јас ќе избледев со сликата на совршенството како последен отсјај во зениците...Едноставно беше совршена...

недела, 24, ноември 2000
​

 

[Viktorijabt]

Недела...

Уште еден совршен ден да го посматрам оловното небо низ прозорецот и да се прашувам зошто денес ме мрзи и да сонувам... Да, добар ден за опуштање со Dire Straits и толерирање на некои здодевни контакти на мсн кои немам поим зошто не сум ги блокирала досега.

Не сум расположена. Иако звуците на гитарата се волшебни дури и преку ова глупаво парче технологија не успеваат да ме расположат. Не денес.

Сакам да заврне.

Нема ништо на ТВ, дури и водителите и актерите изгледаат уморни и депресивни. Темно е. И студено. Човек би помислил дека наесен неделите треба повеќе да се ценат. Нема работа, нема училиште. Сеедно. Ова темно расположение ќе се пренесе и во текот на работната седмица ако не заврне наскоро.

Sultans of Swing...

Барем кога би можела да го преспијам некако ова време... А и не мора да спијам. Кога би можела барем да сонувам. Здодевен филм на ТВ. Нема акција, но подобро е од оваа темна и студена тишина. Забога, нека се случи нешто!

Сакам да заврне.

Убав начин да сврши седмицата. Не се жалам. Само да не дојдам до тој степен да посакувам денот да заврши и да почне работната седмица. Можеби сепак има нешто убаво во ова седење и не работење ама баш ништо. Уште оваа песна и мислам дека ќе го пуштам светлото, бидејќи е темно и студено во собата. И покрај Sultans of Swing. А можеби дотогаш и ќе заврне...