Слобода?

[Goddess of Chaos]

Се мисли на човечката умствена, психичка, внатрешно изградена слобода од едната страна; и другата лична слобода, креативна и отсликувачка во надворешноста, слобода да се поминат границите доколку е потребно или слободно да се создава своето меѓу создаденото од другите (без разлика какво е нивното)?

Дали личната слобода на духот може да се спореди со на пример, некој неповратен термодинамички процес во природата? Односно, може да се изгуби без шанса да се поврати, целосно, вистински?

Дали внатрешната слобода ја условува онаа која се изразува кон околниот свет, дали луѓето прво почнале да ставаат граници сами во себе а потоа почнале да се условуваат меѓусебно со морални принципи и слично?
Или дали прво би требало да се стави контрола над надворешното дејствување, па да се ограничат и умот и душата?
*welcome*

 

[Crazy in Love]

да дефинитвно мислам дека човекот може да ја изгуби својата слобода,меѓутоа сепак сметам дека може да се поврати..инаку да..ние луѓето често сме ограничени од околината да се изразиме или да дејствуваме на одреден начин,затоа што не бил во склоп со таканаречините правила и принципи кои ги наметнува самото општество..доколку ги прекрши некој т.н општествените правила ведаш тој на тој човек му се ставаат етикети или го зборат дека е ваков или онаков

 

[Razorblade Kiss]

Онаа внатрешна слобода,која не те ограничува од нашата преголема а сепак прекратка перцепција,е тесно поврзана со креативната слобода.Лично,повеќе сакам кога сум ограничена,затоа што така создавам најдобри дела,воркохолик сум и работам најдобро под притисок.Кога не ми се поставени граници,се прашувам до каде можам да одам,а сеуште не се осмелувам да се најдам на другата страна.Ќе ме разберете што сакам да кажам ако сте го гледале спотот на Staind-Outside.
За второто...
Па би се согласила дека најпрво луѓето започнале прво сами да си поставуваат граници,а тоа резултира нормално и на цело општество.Сепак,скептик сум дека тоа им успеало сами,затоа што знаеме дека човекот делува во групи, итешко кои се храбри да истапат сами,рака за исклучоците кои секогаш ги има.
Ако се ограничат и умот и душата,би биле слични на експериментални глувци.И мислам дека слободата во било кој облик-слобода на изразување,слобода на тело и дух може да се вброи во процесите кои можат да се изгубат и да не се повратат.Тоа се траумите кои ги преживуваме,некој помалку неклој повеќе,сепак никој не го заобиколуваат.Тие даваат два резултата,во зависност од карактерот на личноста за која зборуваме:
Преобразба во друга личност со различни карактерни особини од претходно или народно кажано кога ќе ти пукне некоја жичка.
Целосно затворање во себе(повлеченост).
Тоа би било се од мене..засега.

 

[Emma]

Дали внатрешната слобода ја условува онаа која се изразува кон околниот свет, дали луѓето прво почнале да ставаат граници сами во себе а потоа почнале да се условуваат меѓусебно со морални принципи и слично?
Или дали прво би требало да се стави контрола над надворешното дејствување, па да се ограничат и умот и душата?
*welcome*

Под слобода, подразбирам можност да кажам што мислам, да се изразам (од било кој аспект и на било кој начин), да дадам до знаење дека постојам и имам право на избор, сопствено размислување, желба и волја. Да се поставам кон средината според она што јас го чувствувам.
Е таа средина, ми оди на нерви. Зошто бе има луѓе што не се осмелуваат да употребат главата и јасно и гласно да кажат сопствен став, без разлика на реакцијата од глупата околина? Ако општеството живее според некои основни критериуми и стандарди (кое самото си ги налага), тоа не значи дека јас морам да бидам дел од нив. Па ако мене нешто ме прави единствена и уникатна, тоа ми е ништо друго, туку слободата. И не сакам да се топам во масата на мнозинството. Како што ја имам јас, ја има и секој друг, и по секоја цена, мое е да ја почитувам како својата, така и туѓата.
Она што денес се нарекува етички и морален принцип, е според мене, резултат од огромниот број истомисленици, кои биле доволно гласни и успеале да го постават како правило или граница. Ако не ми се допаѓа, сакам нешто друго, похрабро и невообичаено за менталитетот на околината, добро. Имам слобода, така? Тоа е мое право. Ама имам и обврска да си ги сносам последиците од моите постапки. Дали едното или другото, или баланс (кој е исклучително тежок да се постигне)... И бидејќи (за жал) не можам да го натерам светов да се прилагоди на мене... Условите се се` уште тие, изборот е (повторно) мој. Или една од многуте еднакви меѓу себе, или личност што си ја користи слободата... Лично, второто. :jaj:

 

[Goddess of Chaos]

Ќе ме разберете што сакам да кажам ако сте го гледале спотот на Staind-Outside.
За второто...
Па би се согласила дека најпрво луѓето започнале прво сами да си поставуваат граници,а тоа резултира нормално и на цело општество.Сепак,скептик сум дека тоа им успеало сами,затоа што знаеме дека човекот делува во групи, итешко кои се храбри да истапат сами,рака за исклучоците кои секогаш ги има.
Ако се ограничат и умот и душата,би биле слични на експериментални глувци.И мислам дека слободата во било кој облик-слобода на изразување,слобода на тело и дух може да се вброи во процесите кои можат да се изгубат и да не се повратат.Тоа се траумите кои ги преживуваме,некој помалку неклој повеќе,сепак никој не го заобиколуваат.Тие даваат два резултата,во зависност од карактерот на личноста за која зборуваме:
Преобразба во друга личност со различни карактерни особини од претходно или народно кажано кога ќе ти пукне некоја жичка.
Целосно затворање во себе(повлеченост).
Тоа би било се од мене..засега.

Одлично те сфаќам дека работиш подобро кога си ограничена.
И баш потенцирам дека тие две се тесно поврзани, а најчест е случајот кога луѓето сами себеси се ограничуваат и заробуваат, а од тоа произлегува и ограничено и оскудно создавање и влијаење на околината.
А обратно? Дали ако околината ограничува, поединецот автоматски се приспособува кон тоа и се ограничува себеси, и само најсилните можат да издржат лична слобода во такви услови? Можеби и тие несвесно се ограничуваат, и почнуваат за актови на слободна личност да го прифаќаат само екстремното?

Дап, и јас мислам дека губењето на таа слобода е неповратен процес.
Прити грл, можеш да објасниш зошто ти сметаш дека може да се поврати?

Под слобода, подразбирам можност да кажам што мислам, да се изразам (од било кој аспект и на било кој начин), да дадам до знаење дека постојам и имам право на избор, сопствено размислување, желба и волја. Да се поставам кон средината според она што јас го чувствувам.
Е таа средина, ми оди на нерви. Зошто бе има луѓе што не се осмелуваат да употребат главата и јасно и гласно да кажат сопствен став, без разлика на реакцијата од глупата околина? Ако општеството живее според некои основни критериуми и стандарди (кое самото си ги налага), тоа не значи дека јас морам да бидам дел од нив. Па ако мене нешто ме прави единствена и уникатна, тоа ми е ништо друго, туку слободата. И не сакам да се топам во масата на мнозинството. Како што ја имам јас, ја има и секој друг, и по секоја цена, мое е да ја почитувам како својата, така и туѓата.
Она што денес се нарекува етички и морален принцип, е според мене, резултат од огромниот број истомисленици, кои биле доволно гласни и успеале да го постават како правило или граница. Ако не ми се допаѓа, сакам нешто друго, похрабро и невообичаено за менталитетот на околината, добро. Имам слобода, така? Тоа е мое право. Ама имам и обврска да си ги сносам последиците од моите постапки. Дали едното или другото, или баланс (кој е исклучително тежок да се постигне)... И бидејќи (за жал) не можам да го натерам светов да се прилагоди на мене... Условите се се` уште тие, изборот е (повторно) мој. Или една од многуте еднакви меѓу себе, или личност што си ја користи слободата... Лично, второто. :jaj:

Добро, колку и да си уникатна и единствена личност која си ја користи слободата (за која очигледно малкумина се свесни дека ја имаат или па дозволуваат да ги завлечат традициите и нормите!), мислиш дека околината воопшто неможе да влијае на твојата слобода ако ти решиш да неможе? Неможе да те промени, да те фрустрира и на крај краева онеспособи да се искажеш за одредени работи?

Луѓето, како една голема маса, ја имаат сета слобода на најразлични начини и со најразлични вкусови на почетокот.
Но потоа многу од тоа дозволуваат да им се скуси, или го скусуваат самите. Тоа ми поентата на едно од прашањата

 

[Emma]

Добро, колку и да си уникатна и единствена личност која си ја користи слободата (за која очигледно малкумина се свесни дека ја имаат или па дозволуваат да ги завлечат традициите и нормите!), мислиш дека околината воопшто неможе да влијае на твојата слобода ако ти решиш да неможе? Неможе да те промени, да те фрустрира и на крај краева онеспособи да се искажеш за одредени работи?
Луѓето, како една голема маса, ја имаат сета слобода на најразлични начини и со најразлични вкусови на почетокот.
Но потоа многу од тоа дозволуваат да им се скуси, или го скусуваат самите. Тоа ми поентата на едно од прашањата

Тврдам дека не може.
Многу сум свесна за влијанието кое го има таа маса врз мене конкретно, како поединец, и признавам дека тоа страшно иритира, па и фрустрира. Дека нема да променам ништо, и тоа знам.
Ама фактот дека сум способна да си ја користам таа слобода, или при комуникација со претставник од масата, да го натерам да стави прст на чело (не сум сигурна колку често се случува ова, ама се случува) и ако ништо друго да се подзамисли барем на кратко... Мене ме исполнува и ме прави среќна. И никогаш нека не ме разберат... Ако сум решила да останам цврсто на своето, така и ќе биде. Верувај, да си останам верна на себе, отколку да се надмудрувам со некој што не ме сфаќа, мене ми е многу посилна причина да го бранам мојот став, и да не и` придавам значење на масата.
Скусувањето на таа слобода, сметам дека зависи од самата личност, и никој друг. Ако дозволи да се случи тоа, во ред. Можеби смета дека не си скусува ништо. Дека нормите што ги налага мнозинството се правилни и има желба да верува и живее според нив. Битното е самата личност да знае што сака, и коректно (според неа) да си пресуди, ништо повеќе.
Проблемот (ако може да се нарече така), е во тоа што најголемиот дел од луѓето ги следат тие правила кои им` се наметнати, и не се ни трудат да размислат. Затоа велам, слободата дава право на избор. Биди дел од масата, ама не зашто Некој Си Таму ти рекол така, туку зашто ти вистински го сакаш тоа.

 

[Razorblade Kiss]

Одлично те сфаќам дека работиш подобро кога си ограничена.
И баш потенцирам дека тие две се тесно поврзани, а најчест е случајот кога луѓето сами себеси се ограничуваат и заробуваат, а од тоа произлегува и ограничено и оскудно создавање и влијаење на околината.
А обратно? Дали ако околината ограничува, поединецот автоматски се приспособува кон тоа и се ограничува себеси, и само најсилните можат да издржат лична слобода во такви услови? Можеби и тие несвесно се ограничуваат, и почнуваат за актови на слободна личност да го прифаќаат само екстремното?

Дап, и јас мислам дека губењето на таа слобода е неповратен процес.
Прити грл, можеш да објасниш зошто ти сметаш дека може да се поврати?

Со ова се соочувам секојдневно.Како што реков погоре,се` зависи од карактерот на личноста.Пример-Откривам дека имам симпатии за личности од женскиот пол (немојте ова озбилно,си го сакам јас машкиот род)и ако решам да го кажам тоа на цел `свет`(под свет подразбирам оној поширок круг на познаници)и ако не ми е грижа од исходот на мојата слобода на говор и право да кажам што мислам и чувствувам,би била храбра и би се вброила во тие силни луѓе.Овде зависи и во каква околина се развиваш како личност,ама тоа е веќе друга тема на разговор.
Но ако наидам на отпор од околината би се створиле прашалници во мојата глава,дали она што го правам е исправното,или пак би поитала да се вратам на `вистинскиот` пат,потиснувајќи ги вистинските чувства,следејќи `нечии` правила и прописи, и би била уште еден член на мнозинството кои се изгубени таму некаде помеѓу чувствата и предрасудите.
Во овој случај се ограничуваме и самите и за слободна личност земаме како дефиниција-Личност која не се нашла во проблем со законот и не е зад решетки.Ме разбирате што сакам да кажам?Поимот слобода тогаш зазема друга димензија,многу оскудна,многу банална,многу типична за луѓе кои во црно-бела слика гледаат само црно-бели потези.

 

[KohlBass]

Се мисли на човечката умствена, психичка, внатрешно изградена слобода од едната страна; и другата лична слобода, креативна и отсликувачка во надворешноста, слобода да се поминат границите доколку е потребно или слободно да се создава своето меѓу создаденото од другите (без разлика какво е нивното)?

Дали личната слобода на духот може да се спореди со на пример, некој неповратен термодинамички процес во природата? Односно, може да се изгуби без шанса да се поврати, целосно, вистински?

Дали внатрешната слобода ја условува онаа која се изразува кон околниот свет, дали луѓето прво почнале да ставаат граници сами во себе а потоа почнале да се условуваат меѓусебно со морални принципи и слично?
Или дали прво би требало да се стави контрола над надворешното дејствување, па да се ограничат и умот и душата?
*welcome*

Секој човек може да ја има слободата (до одредени граници, за границите подоцна) се додека успее да ја надмине пречката*. Има два начина да се направи тоа. Првиот, да ја чуваш слободата само за себеси, притоа неповредувајќи никој и воедно прикривајќи ја таа слобода доволно умешно за да не ја исплаши ограничената околина која се плаши од слободата. (пример, сите оние уметници на кои што никој незнае што им се вртело во глава, а сепак се ценети поради тоа што го правеле (Jackson Pollock - истурал бои на платно, па е еден од највлијателните абстрактни сликари). Вториот, да се биде искрен до крај. Искрен за својата слобода и да се проба да се надмине пречката* докажувајќи им на сите колку е убаво да си слободен и колку е лошо да си ограничен. Ваквиот начин никогаш не успева. (пример, Џони Штулиќ (не членот на форумот, автентичниот Џони) кој бил визионер и толку отворено им кажувал на луѓето колку се ограничени и глупави и колку се безцелни работите кои ги прават... Денеска Џони живее во некое селце во Холандија, без ниеден документ за лична идентификација, пуши трева по цел ден и си чека...)

За неограничената слобода... Нели тоа е тоа што го имаат животните???

Не верувам дека слободата може да се спореди со термодинамички процес. Доколку е вистински здобиена, нема да се изгуби. Доколку се изгуби, не е здобиена.

Границите се последица на `еволуцијата` на луѓето. Тука се надоврзува муабетот за неограничената слобода... Прашање е кога после одредено време, луѓето ќе го доживеат максималното ниво на еволуција, по што ќе се разликуваат од животните?




*пречка = околина, општество, луѓе кои ја опкружуваат единката, луѓе како поим....

 

[ada]

(пример, сите оние уметници на кои што никој незнае што им се вртело во глава, а сепак се ценети поради тоа што го правеле (Jackson Pollock - истурал бои на платно, па е еден од највлијателните абстрактни сликари).

Се повеќе се дознава околу тоа што му се вртело низ главата на Jackson Pollock, и како почнал неговиот познат, и извикан морам да додадам, driping. Неговата жена, неговите пријатели и колеги после години на молк конечно решаваат да го демистифицираат ликот на Џексон, и не сакајќи откриваат еден искомплексиран творец, кој бил свесен за својата техничка некомпетентност, и истата ја затскрил со неговите дела изработени со dripping(истото на пример не може да се рече за Пикасо или Дали). Затоа денеска, современите ликовни критичари со резерва гледаат на неговото творештво и неговото поимање како гение, бунтовник против наметнатите стеги во ликовната уметност, и борец за ликовно ослободување, а се повеќе ја земаат во предвид неговата исфруструираност и недостаток на ликовна ерудиција.
А конкретно на темава. Поимот слобда не е дефиниран (барем досега). Но кога би ја земала во предвид нејзината колоквијална дефиниција,морам да нагласам дека не верувам во некоја слобода на човекот (иако со тешко срце го прифаќам тоа). На страна нашите физички ограничувања кои се очигледни. Сметам дека не сме слободни ни во областа на емоциите, творештвото и сл.
Уште со самото раѓање кога се манифестира нашата потреба за љубов и внимание, ни се одзема дел од слободата, т.е затоа што сме зависни од туѓото прифаќање (и од се она што ни го дава околината) не може да очекуваме дека нашите постапки ќе бидат неограничени и апсолутно слободни. Како социјално суштество, човекот не може, а да не ги приспособува своите ставови и постапки на опкружувањето, со што се губи голем дел од "автономијата" на истите. И што е искуството, ако не начин преку кој се учиме како да се приспособиме со цел да не бидеме повредени(во секој смисол на зборот). А, тоа баш и не кореспондира со општата замисла за слобода.
Никој ниту твори сам за себе(иако можеби го тврди тоа), ниту прави било што без влијание на блиската и поширока околина. Живееме во систем. А системот не може да функционира без ограничувања. Кога некој оди против суштината на системот без исклучок плаќа и цена. Или е целосно изолиран или прифаќа компромис. Да, ова звучи како '84-та на Орвел. Но, не е толку страшно. Едноставно на тој начин функционира се на Земјава. Инаку би грцале во хаос.
Веројатно адолесценцијата е периодот кога луѓето најревносно се борат за некоја своја слобода. И периодот кога општеството најмногу ги "крши". Затоа што тогаш ( а и низ целиот живот) копнееме за слобода, која би подразбирала немање на било какви ограничување и не сносење на било каква одговорност. И се додека така ја перцепираме слободата ќе се разочаруваме и ќе се однесуваме девијантно.
Можеби потребно е да сфатиме дека што си послободен, поголема е и личната одговорност.

 

[Goddess of Chaos]

Се повеќе се дознава околу тоа што му се вртело низ главата на Jackson Pollock, и како почнал неговиот познат, и извикан морам да додадам, driping. Неговата жена, неговите пријатели и колеги после години на молк конечно решаваат да го демистифицираат ликот на Џексон, и не сакајќи откриваат еден искомплексиран творец, кој бил свесен за својата техничка некомпетентност, и истата ја затскрил со неговите дела изработени со dripping(истото на пример не може да се рече за Пикасо или Дали). Затоа денеска, современите ликовни критичари со резерва гледаат на неговото творештво и неговото поимање како гение, бунтовник против наметнатите стеги во ликовната уметност, и борец за ликовно ослободување, а се повеќе ја земаат во предвид неговата исфруструираност и недостаток на ликовна ерудиција.
А конкретно на темава. Поимот слобда не е дефиниран (барем досега). Но кога би ја земала во предвид нејзината колоквијална дефиниција,морам да нагласам дека не верувам во некоја слобода на човекот (иако со тешко срце го прифаќам тоа). На страна нашите физички ограничувања кои се очигледни. Сметам дека не сме слободни ни во областа на емоциите, творештвото и сл.
Уште со самото раѓање кога се манифестира нашата потреба за љубов и внимание, ни се одзема дел од слободата, т.е затоа што сме зависни од туѓото прифаќање (и од се она што ни го дава околината) не може да очекуваме дека нашите постапки ќе бидат неограничени и апсолутно слободни. Како социјално суштество, човекот не може, а да не ги приспособува своите ставови и постапки на опкружувањето, со што се губи голем дел од "автономијата" на истите. И што е искуството, ако не начин преку кој се учиме како да се приспособиме со цел да не бидеме повредени(во секој смисол на зборот). А, тоа баш и не кореспондира со општата замисла за слобода.
Никој ниту твори сам за себе(иако можеби го тврди тоа), ниту прави било што без влијание на блиската и поширока околина. Живееме во систем. А системот не може да функционира без ограничувања. Кога некој оди против суштината на системот без исклучок плаќа и цена. Или е целосно изолиран или прифаќа компромис. Да, ова звучи како '84-та на Орвел. Но, не е толку страшно. Едноставно на тој начин функционира се на Земјава. Инаку би грцале во хаос.
Веројатно адолесценцијата е периодот кога луѓето најревносно се борат за некоја своја слобода. И периодот кога општеството најмногу ги "крши". Затоа што тогаш ( а и низ целиот живот) копнееме за слобода, која би подразбирала немање на било какви ограничување и не сносење на било каква одговорност. И се додека така ја перцепираме слободата ќе се разочаруваме и ќе се однесуваме девијантно.
Можеби потребно е да сфатиме дека што си послободен, поголема е и личната одговорност.

Баш и не мислев на ова, немам причина да отворам тема со таква суштина бидејќи воопштп не ја перцепирам така слободата . Особено па не сносењето на било каква одговорност.

Прашањето ми беше многу подлабоко, во корените, и првите ограничувања кои луѓето си ги поставиле, а тука од сега го вбројувам и она што го спомна за првото ограничување кога се раѓаме и сме зависни од туѓото прифаќање и внимание.

А зошто сметаш дека не сме слободни во емоциите и творештвото? Поради зависноста од општеството и влијанијата?
Ако се разграничи дека апсолутната слобода не е возможна колку и да сакаме да ја пробаме поради многу фактори што не ограничуваат од раѓање и тако даље; тогаш и покрај некои зависности и некои влијание што веќе сме ги примиле и не ги сметаме за ограничувања бидејќи се веќе дел од нас, можеме да бидеме слободни и свои во чувствувањето или изразувањето на своите емоции/творештво?

Потребно е да сфатиме дека што си послободен, поголема е и личната одговорност.

Ова ќе дојде како одличен потсетник за секоја немирна душа што ќе ја отвори темава .

 

[MaRiNa`Oh]

Премногу слобода водит кон хаос. Премногу хаос кон мобилизирање на внатрешни негативни побуди во несакани егоистички појави. Премногу несакани егоистички појави кон судири. Премногу судири кон војни. А јас сакам мир

 

[joki]

Ограничувањата на човечкиот мозок се толку подмукло вградени, што ретко кој сфаќа дека уствари е затворен. Религиите, општествените системи и семејството за мене се ништо друго туку затвори за она што се вика скапоцена умствена слобода. Очигледно тие како такви мора да егзистираат пошто прекумерната распуштеност го исцрпува нашиот физички дел, матерјалната страна која го крие нашето его, нашиот шаблон на размислување. Матерјалното без духовното ипак не функционира. Зборот ми беше јас сум за распуштени синџири, НО тогаш кога ќе индивидуата ќе е способна да се контролира себеси.
(звучи контрадикторно, контролирање-затворање-исти кур, но има и тоа каква разлика помеѓу границите поставени од страна на самиот себе и од страна на некоја сосема трета особа)

 

[Бејко]

Слобода е да ги отфрлиш сите норми на општествен морал и добро поведение,
слобода е да не седиш на компјутер и по глупави форуми,
слобода е да излезиш со луѓето и да разговараш,
Слобода е да правиш што сакаш.,
Слобода е да пиеш во паркот,
Слобода е да спиеш во паркот,
слобода е да ги испуштиш животните од зоолошка,
слобода е да киднапираш девојка,
слобода е да се степаш ако некој ти оди на нерви (ако те ограничува),
слобода е да крадиш,
слобода е да лажиш,
слобода е да обиеш банкомат и да ги поделиш парите на сиромасите,
слобода е да убиваш,
слобода е да уживаш,
слобода е и да бегаш,
слобода е да си ограничен само од природните граници,
слобода е да го напуштиш телото - е ова малку потешко

 

[JASMIN]

Има една размисла, интересна по мене, и пасува по прашањево на корените, слобода - внатрешно/надворешно.

Слободата е обратнопропорционална од свесноста. Колку повеќе човек е свесен , толку помалку е слободен, оти свесност значи совест, правила, норми, морални кодекси.
Или, примитивниот човек бил послободен од нас, оти бил близок до инстинктот, до несвесните процеси.
Тешко се одредува потеклото на свеста, тоа е големо прашање, но еве една идеја: свеста е резултат на емотивен шок. Пример, Бушманот кој се обидувал да улови риба цел ден, и никако не успевал, а бил премногу гладен, на крајот од денот, во момент на очај си го убива синот. Подоцна, кога сфаќа што всушност направил, и кога ја почувствувал болката од емотивниот шок, е моментот кога се развила свеста.

И веројатно тука држи идејата каде многу големи имиња, гении и уметници ги направиле најголемите дела кога биле во посебна состојба на свеста.
И затоа, ако е прашањето, кога сме најслободни? Кога сонуваме. Свеста спие тогаш, несвесното царува.

Чувството на слобода е побајаги индивидуално. Пример, калуѓерка која цел живот ќе го пројде во манастир молејчи се на Бога, може да живее во спокој и мир, и љубов и да се чувствува милион пати послободна од еден научник кој ќе би ја сожалувал, а тој самиот ќе живее во немир, и никогаш нема да биде задоволен иако сите поставени граници ќе се труди да ги надмине.

 

[Сатори]

Ништо не си постигнал ако ја ограничуваш слободата која ја имаш...се е меѓусебно поврзано и неопходно е се меѓусебно да се врзува а сепак да биде слобода на внатрешноста.