Алфа
Стојан го избегна прегледот на дебелото црево.Самата помисла дека буквално сето тоа може да заврши со некоја пластична ракавица на доктор во неговиот анус или евентуално црево од правосмукалка на истото место,беше незамислива за него.Целосно беше уверен во библискиот факт дека машкиот род не смее да биде допрен таму и дека тоа место служи само за екстракција.
Кога Стојан излезе од амбулантата,беше задоволен што со потпис го повлече барањето за преглед кој жена му го натера да го закаже.Им се јави на пријателите и ги однесе на частовка во локалната биртија.
Заглавија таму се до раните утрински часеви.Извртеа многу шовинистички муабети за тоа колку едниот од неговите пријатели би сакал да го валка својот пенис како колаче низ телото на пејачката во биртијата,колку другиот веќе и ја дал таа понуда кога и ставил пари у цицки,и како третиот негов пријател со ќотек ја натерал сопствената жена да и свари кафе на неговата швалерка.
Стојан уживаше во друштвото на своите пријатели и во целокупната циркулација на тостестерон која како мелем ги залечи раните во неговиот анус.Беше горд на себе.Остана маж и покрај болката и неможноста правилно да исфрли фецес.Остана верен на идеалот.
Излегоа од биртијата и се разделија,секој по својот пат.
Стојан не живееше блиску.Имаше долг пат до дома.
Не му беше проблем.Иако четириесет години му тежеа на грб,а и пијанството го замаглуваше,сепак младешката кондиција не го имаше напуштено.Полека тргна низ темнината,спремен да го искачи ридот кој го делеше од неговиот дом.
За неполн половина час,излезе од градот и почна да се доближува до пругата која стоеше како граница помеѓу неговата обскурна населба и светлината на градот.
Таму,на еден камен,кој го познаваше уште од младешките години кога тој ист камен им беше зборно место за екипирање него и на другарчињата пред да играат фудбал,здогледа фигура.Беше темно,ама Стојан беше сигурен дека некој човек,прилично голем,седи на тој камен и неподвижно го одмерува.
Сите сомнежи умреа кога виде дека фигурата се исправи,стана од каменот и почна да му се доближува.Наместо сомнеж во своите претпоставки,сега го облеа страв.Застана во место и почна да пребарува низ меморијата дали познава некој така висок и грамаден.Му проструија неколку лица низ глава,па тоа го утеши малку.Можеби тој негов познаник само сака да се поздрави со него.
Но,кога фигурата беше доволно блиску за да се одмери правилно,тој виде дека никогаш порано не го сретнал овој човек.Имаше долга црна брада,исто долга и црна коса.Очите му беа малициозни и мрачни,а гримасата на лицето успеа да ги исправи сите влакна на телото на Стојан.
Додека му текна дека треба да бега,човекот го зграпчи.Знаеше дека ова е крајот.Знаеше дека треба да се покае за гревовите,да бара прошка од сите на кои им згрешил,од сите кои ги разочарал.Ги затвори очите и го чекаше убодот или истрелот.
Почувствува силна болка.Ги отвори очите.Беше легнат на шините,а огромниот човек во црно лежеше над него.Инстинктот за борба се појави,но грамадниот убиец беше невозможно да се надвладее.
Стојан си помисли дека ќе биде врзан за шините за да возот ја заврши цела валкана работа.Самата помисла го извади од памет.Знаеше дека вака или онака,тој вечерва ќе умре.
Но,човекот во црно не извади никакво јаже.Наместо тоа,почна да ги соблекува панталоните на Стојан.
Стојан беше во недоумица.Што ли планира овој манијак?
Му стана јасно кога тој манијак го извади својот пенис.Равенката беше решена кога непознатото "x" беше голиот газ на Стојан,а непознатото "y"-извадениот пенис на манијакот во црно.
Стојан почна со сите сили да се бори.Преташе колку што можеше,се додека не почувствува како огромната рака на човекот го фати за глава и му ја удри еднаш силно од пругата.Се зашемети.Почувствува огромна болка во анусот.Одвај имаше сили да офка додека болката се повеќе и повеќе се зголемуваше.Солзи му течеа и се прелеваа со крвта која извираше од неговото чело.Неможеше да смета колку време беше силуван од овој човек,но низ целата таа магла,јасно слушна сирена на надоаѓачки воз.
Огромниот човек во црно се сепна и наеднаш стана.Додека си го средуваше појасот на панталоните,Стојан собра сили,се заврте и со цел бес кој можеше да го покаже,го шутна човекот по тестисите.Тој падна во непосредна близина на пругата.Стојан се довлечка до него и почна да му ја удира главата од пругата.За возврат доби тупаница во лице.Возот веќе беше во близина.Немилосрдната борба помеѓу предаторот и жртвата се одвиваше во полн тек,пред него,на пругата.Кога самиот воз веќе беше пред нив и ударот стана иминентен,и двајцата се свестија и почнаа да лазат на различни страни.
Возот закочи,а тие лежеа онесвестени,едниот на левата страна,другиот на десната страна од машината.
Стојан се разбуди во болнички кревет.Целиот преврзан и со игли во раката.Погледна наоколу и виде цвеќиња на масата веднаш до него.Го посетиле неговите.Му олесна.Битно е дека знаат каде е.Ама зошто е таму,беше сигурен дека немаат претстава.
Влезе болничарката.-"Добро утро,се разбудил некој"-му рече низ насмевка.Се обиде да и одговори,но набргу стана свесен дека може само да мрмори и нема енергија да изусти еден единствен збор.
-"Сте имале убав муабет со господинов на креветот до вас.Незнам зошто се тепате така крвнички,ама...има на кој да му објаснувате."
Господинот на креветот до него?Зборовите на болничарката го направија Стојан целосно свесен дека не се ни сврте да види дали има некој на креветот до него.Кога го направи тоа,го виде истиот лик кој му го направи тоа што му го направи.Грамадниот човек беше врзан низ голем дел од главата,но убаво можеше да се примети дека таму каде што има преврски,ги има баш поради рандевуто таа судбинска ноќ.Спиеше крвникот.Или беше во кома.
Му се насолзија очите и го зафати неверојатен бес и желба за убиство.Болничарката го праша што е проблемот,а тој иако сакаше да и одговори со мимики,во делот од секундата ја повлече таа идеја и остави место на една нова,поетски пооправдана.
Имаше посети тој ден.Му зборуваа луѓе,му плачеа,го прашуваа што се случило,му ставаа пенкала и листови во рака да им напише зошто,од каде....да им даде причина и отчет за неговата сегашна ситуација.Гордоста не му даваше да признае што му се случило.Го фрлаше пенкалото и одбиваше секаков обид на луѓето да извлечат нешто од него.
На крај,сите си заминаа,а тој остана сам со човекот,кој беше сеуште во кома,на креветот до него.
Сите светла се изгасија,дежурните доктори и болничарки се повлекоа во своите одаи да пијат кафе и да оргијашат...а Стојан тоа и го чекаше.
Ги извади иглите од раката,се одврза,ја зема перницата и полека почна да лази кон креветот каде лежеше човекот кој му ја зема машкоста.Кога стигна до таму,и покај нагонот да повраќа и гравитацијата која го тераше да се струполи,со сила на одмаздољубива хиена која штотуку го пронашла лавот кој се измочал на нејзина територија,ја стави перницата на главата на човекот.Стисна силно и ја држеше перницата некои пет минути.Ја тргна,му го провери пулсот...и кога виде дека нема пулс,воздивна и се онесвести.
После неговото опоравување,беше пратен на суд да одговара за тоа што го направи.Бараа од него да каже мотив,но тој упорно молчеше.Си ја поврати гордоста и машкоста и беше спремен да ги трпи последиците.
Го осудија на дваесет години затвор без право на условно.
Имаше цимер во ќелијата.Скинер.Кога за првпат влезе во ќелијата,со ќебе и чаршав во раце,големиот ќелав и истетовиран скинер скокна од двоспратниот кревет.
Се претстави како Адријан.
Го праша и Стојан како се вика.
Стојан му одговори.
Адријан му рече дека од денес па натаму тој не е веќе Стојан,туку Стојанка.
Стојан ја наведна главата.
