Прозни искри

[Сатори]

Ладнокрвност на тацна

Додека танцуваат сомнежите на прозорецот во спалната соба, слушам шумови далеку во позадината, нечии малечки ножиња прават бука.Никогаш не го осмислив филмот со малечки ножиња во позадина, бар, целиот свој живот се надевав на нивното непостоење.
Ништо никогаш не е доволно добро и совршено за да може да го задоволи гладот на оние пластични дами кои што се најубавата проекција на филмското платно.Иконите на кои што понекогаш сакаме да им се поклонуваме додека нечии шумови не уништуваат свесно и потсвесно.
Потполна, тивка ликвидација.
Јас ја немам таа можност, да слушам нечии чекори и малечки слатки шеги, суровата и рационална страна од мене ужива во комплетната ладнокрвност која што може да се сретне на патот кон достигнувањето.Ќе беше жалосно да бев во средните години и со два пропаднати брака зад мене, но хеј, сеуште сум премногу млада за да бидам само уште една „затегната“ девојка упс жена на асфалтот.
Огроченоста е првиот стадиум кон прифаќањето.
Само што ги убив моите малечки ножиња, или, веќе беа убиени?

 

[Razorblade Kiss]

Пост оргазмичен компир

Никогаш не сум знаела да изберам едно од две или повеќе нешта. Или ќе ги имам сите или ниедно. Сепак,ќе се скарам со сите секунди ако се помират со ниедно и на крај ќе ги добијам сите.Иако на самиот крај. Научив да бидам трпелива,или не?
Секојдневието стана поопипливо. Не се сеќавам како заспивам деновиве,соновите ми се плитки,а баш научив да пливам. Да бидам каубој кој скротува бесен бик додека спијам на стомак,да ги бројам секундите на мојот бучен часовник додека лежам свртена кон ѕидот,плашејќи се да се свртам на другата страна од местото каде се е дозволено,затоа што можеби ќе видам дека некој седи на мојот стол и набљудува дали ќе мрднам.Се скаменувам и така останувам до првите срамежливи зраци додека не ја видам прашината на масичката и сфатам дека никој не ме посетил. Адреналински шумливи таблети во практично пакување без рок на траење.
Срцето ми тупоти и му се заканува на мојот ум полн со фантазии кои ги контролира оваа чудно битие дека еден ден ќе ги собере парталите на раскинатите полнети куклички со кои си играв,и ќе ме остави само со оваа вреќа полна коски и пломбирани шестки.
Што се однесува до мене,секој ден би можело тлото да се тресе под испуканиве пети и притоа да пробам да застанам на врвот од сите дваесет прсти.Добро деветнаесет. Секој ден би се прејадувала,би ги затворила очите и би седнала на столицата да се вртам и вртам додека белите точки не создадат оптичка илузија пред очните капаци и повраќаниците не направат кружница со дијаметар нула.
Но едноставно некои денови знаат да бидат прездодевни. Прездодевни дури и за слушање крици од ненаштиманата гитара додека вршиш потреби во светиот храм на телесните отрови и гледаш како мрежата на малото прозорче од бањата ги спречува мувите да влезат и да се нагостат. Ги заебав.
Има денови кога трите штекери во кабелот ти изгледаат како Светото тројство па сакаш да ги силуваш а има и денови кога сосема ти одговара нивната игра па задоволно ги гледаш и уживаш во целиот тој циркуз. Четкичката за заби целосно пенетрира во твоето грло,па се прашуваш до каде може да оди курвата.
За вечерва имам на мени броење на чекори во темнина. Мислам,да,целосна темнина,секогаш ги гаснам сите глупи stand by копчиња од сите глупи апарати. Ги сакам ѕвездите безбојни. И ќе ги добијам.
(чекај зар не се еднобојни)
Не. Безбојни се.
(сребрени можеби?)
Не. Безбојни се.
(...)
Сачма? Веднаш.

 

[UnholY]

Не е од мене, туку од еден дечко, кој несомнено може да го носи епитетот Драган Бодлер...

Уживајте во прекрасните емоции и суровоста на животот на едно гнасно момче кое ви ја сервира неговата убиствена меланхолија, а воедно и одличната способност да изработува плагијати од текстови на метал бендови со речникот пред компјутер.
А, воедно и да заборава дека пастира свои текстови по цедеата кои ги дава на луѓето за преснимување....

Уживајте...


Сив Парк од Драган Бодлер(односно од Katatonia, модифицирана во негова верзија)


Седев
Размислував
Мечтаев
Мечтаев по нешто недостижно

Без заробен во димензија во која
Можев од многу и тоа навистина многу агли
Да размислам, но од ниеден да сфатам која е суштината на моето постоење

Дали сум човек што сонува дека е пеперутка
Или пеперутка што сонува дека е човек

Дали сум производ на неизмерната љубов на мојот творец
Засега наречен Бог
Или пак јас сум единствениот Бог
И сите вие сте плод на мојата астрална проекција pos: морав )

Седев
Седев на таа дрвена клупа во сивиот парк
Седев во моментот кога ти ме здогледа

Напиша песна

Тоа е прекрасно навистина

Ме нарече незнаник

Колку си ти само девојко во право
Јас сум незнаник, точно

Не знам ништо
Освен тоа што знам дека не знам ништо

Но знаеш ли дека ми се допаѓа
Не тоа што не знам ништо
Туку ми се допаѓа твојата инспирација

Навистина
Ти си добра
Сакаш да ми помогнеш
И јас сакам
Но не можеш

Пронаоѓам во твоите очи принцезо моја
Пронаоѓам нешто што никогаш го немам пронајдено кај никого
Па дури и кај моите родители
А, вие тоа го нарекувате Љубов

Но во мојот свет тоа не постои
Моите паркови се сиви

Седев
И уште седам
На дрвената клупа во мојот парк

Благодарам што дојде
Што ме прегрна

Не барај од мене толку многу одговори
Бидејќи сум премногу истоштен од тоа...
Што се обидувам да ја извадам од мене стрелата
На омразата и свирепоста

Прегрни ме
И со прегратката твоја, обој го мојот сив парк
А, јас
Јас ќе те бакнам, со надеж дека навистина
Можеш да го измениш мојот свет
Кој не е воопшто интересен
Таква нежност како ти принцезо моја
Не би можела да опстои во него

Седам
Ја пишувам песнава
И слушам Pink Floyd....

,,Mother,should I trust her,,
,,Mother,is she dangerous,,
,,Mother,will she break my heart,,
,,Mother,will she crush your little boy on a part

 

[Fabullous_178]

Не е од мене, туку од еден дечко, кој несомнено може да го носи епитетот Драган Бодлер...

Уживајте во прекрасните емоции и суровоста на животот на едно гнасно момче кое ви ја сервира неговата убиствена меланхолија, а воедно и одличната способност да изработува плагијати од текстови на метал бендови со речникот пред компјутер.
А, воедно и да заборава дека пастира свои текстови по цедеата кои ги дава на луѓето за преснимување....

Уживајте...


Сив Парк од Драган Бодлер(односно од Katatonia, модифицирана во негова верзија)


Седев
Размислував
Мечтаев
Мечтаев по нешто недостижно

Без заробен во димензија во која
Можев од многу и тоа навистина многу агли
Да размислам, но од ниеден да сфатам која е суштината на моето постоење

Дали сум човек што сонува дека е пеперутка
Или пеперутка што сонува дека е човек

Дали сум производ на неизмерната љубов на мојот творец
Засега наречен Бог
Или пак јас сум единствениот Бог
И сите вие сте плод на мојата астрална проекција pos: морав )

Седев
Седев на таа дрвена клупа во сивиот парк
Седев во моментот кога ти ме здогледа

Напиша песна

Тоа е прекрасно навистина

Ме нарече незнаник

Колку си ти само девојко во право
Јас сум незнаник, точно

Не знам ништо
Освен тоа што знам дека не знам ништо

Но знаеш ли дека ми се допаѓа
Не тоа што не знам ништо
Туку ми се допаѓа твојата инспирација

Навистина
Ти си добра
Сакаш да ми помогнеш
И јас сакам
Но не можеш

Пронаоѓам во твоите очи принцезо моја
Пронаоѓам нешто што никогаш го немам пронајдено кај никого
Па дури и кај моите родители
А, вие тоа го нарекувате Љубов

Но во мојот свет тоа не постои
Моите паркови се сиви

Седев
И уште седам
На дрвената клупа во мојот парк

Благодарам што дојде
Што ме прегрна

Не барај од мене толку многу одговори
Бидејќи сум премногу истоштен од тоа...
Што се обидувам да ја извадам од мене стрелата
На омразата и свирепоста

Прегрни ме
И со прегратката твоја, обој го мојот сив парк
А, јас
Јас ќе те бакнам, со надеж дека навистина
Можеш да го измениш мојот свет
Кој не е воопшто интересен
Таква нежност како ти принцезо моја
Не би можела да опстои во него

Седам
Ја пишувам песнава
И слушам Pink Floyd....

,,Mother,should I trust her,,
,,Mother,is she dangerous,,
,,Mother,will she break my heart,,
,,Mother,will she crush your little boy on a part

Голема е...:pos2::pos2::pos2:
Пеер,воа е андерграунд-квази-декларативна-површна-ноншалантна-поезија.
Али фацата шо ја напишала,е крај на краевите.

 

[Winston]

Te sonuvav vcera... Cel den nemam mir posle toa. Sonot me natera da razmislam malce podlaboko. Moze ti prenesov losha energija pa sakam da te prasam ...

Dali si dobro ? Eve ... kako i da e ... sakam da si dobro i da bidesh srekna.

Se nadevam pravilno ke me razberesh sega.

Jas ednostavno ne mozev da podnesam ti da postoish a da ne si so mene. Bev sebichen mozebi no takvi se zaljubenite luge sakaat da bidat sakani. No toa ne e ljubov.

Bev so zadrshka i so zadnja namera da bidam sakan od tebe priznavam. Se nadevav a toa ne me pravi nikako poseben . Se probav da te pridobijam i ljut na sebe na krajot puknav.
Ne si ti kriva , tebe samo ti treba mir da se najdes samata sebe. Znam deka me sakashe , no nesto beshe uvek pojako od tebe , znam deka beshe u tesko sranje i me izbegavashe , mozebi i te razocarav ne znam no koga ti nudev raka na pomos sekako bev iskren .
Vredish jas toa go znam od prviot moment , so nikoja ne sum se obiduval ovolku do sega ... mislam deka duri u momenti te sakav poveke od sebesi.

Nebitno, sakam da ti kazam ne si ti odgovorna za nisto sto mi se sluchuva i so ova te osloboduvam od se vo vrska so mene. Samo ne mozev poveke da izdrzam da te ischekuvam , nemozev da izdrzam objasnuvanja sakav da mi se smiri dushata i da te zaboravam a toa ne e vozmozno koga znaam deka postoi moznost da se cujam pak so tebe a tvojot glas da ne mi kaze sakam da bidam so tebe.
Se drugo bi me ubilo povtorno i povtorno. Zatoa sto jas koga sakam nema granica , ne mozam nikako drugachie da funkcioniram. A za tebe mislev TI si ona sto mi treba.

Dakle kako i da e ne se grizi NEMASH NIKAKVA OBVRSKA na tvojata dusha kon mene nikakva... jas samo sakam da bidesh srekna i ako srekata ti e bez mene i toa me pravi sreken tesko mi e ova da go kazam mnogu , no sepak taka e pravedno a ti go zasluzuvash toa...

Go gledam sega tekstot i znaesh sto mislam jas za ova se ?

Ne go osekam ova, sakam da go osetam no ne mozam , sakam da prostam , sakam da zaboravam ama najrado bi ti ja skrshil glavata so bezbol palka. Kako da prostish na kreten , kako ? Koj kur sum jas jebeni angel koji hoda... ne mozam iako sakam ova da go cuvstvuvam i da ne ocekuvam nisto , no omrazata ke me obzeme na kraj ...od kade da najdam sila da prostam se, od kade ?

Kretenko edna sebicna tolkava ljubov i razbiranje , sebicno moze ama jas sum samo covek , kade postoi toj priracnik za angeli ? Kade e ? Jas ne go gledam , gledam samo deka mrazam se sto storiv vo vrska so tebe, mrazam sto sum glup , mrazam mnogu losho cuvstvo, premnogu losho sve da ti ebam degensko. I ova go osekam no koga bi pomislil deka si mrtva deka te nema , bi umrel . Preteruvam ne bi umrel no umiram sekoj den kako te nema, sekoj den del od mene umira kako sto bledneesh ti i toa me boli.
Ne bi se raduval ete zatoa najmnogu te mrazam , ni vo omrazata ne mozam da uzivam . Picka ti mater. Ne oti ke ti go kazam ova nekogash , nema moze nikogash veke da te vidam no totalniov haos vo koj se najdov za se si vinovna ti i jas sto vlegov vo nesto od sto ne znam da izlezam i propagam, vremeto zastana u eden mig , mig na omraza i praznotija sve da ti jebam.

Moj izbor neli , poluden pisuvam sam so sebe . Ne smeam ni da pomislam kade si , kako da te ubijam majku li ti ebam ednash za uvek. Kako ? Ednashka posle tolku godini ke zasakas nekogo i doagas u situacija da moram jas da ti prostam na tebe zatoa sto si ti bila kreten so mene ... pa da ti go ebam apsurdot neviden . Pa proshka se bara ne se nudi a jas moram da ti podaram proshka za tebe kaj mene da te izvestam deka se e vo red za da stanam podobar covek. Sto imam jas od toa ? Sto ?

Kako da prestane covek da posakuva nesto ako storil dobro , kako da ne pobara feed back zarem toa ne e pravedno , zarem toa ne e redot na univerzumot ... kako da sfatam so srceto deka samo pravilnoto e da dadesh bez da ochekuvash nisto za vozvrat ... pa toa vikaat bilo ljubov cistata ljubov ...a ova moeto e sepak sebicnost i niska strast. Kako odednash da stanam plemenit , koj go moze toa koga emocii se vo prasanje. Zboram sam so sebe so denovi , barajki odgovor i ne go naogam .
Opusti se samoto ke dojde , ne misli ne pobaruvaj ke ja osetish srekata, ne ischekuvaj bidi Buda prosvetlen , nauchi ja zivotnata lekcija.
I sto nauchiv jas, deka zenite se kurvi ete sto nauchiv... i deka ke bidam izrazito losh i srceto ke mi se skameni ete toa nauciv da stanam kukavica i da ne se davam celosno. AKo se dadam da ne ocekuvam nisto od lugeto za vozvrat, da ne kalkuliram da teba da bidam prosvetlen i site da me gazat. A jas da ne se nerviram poradi toa , da go svrtam drugiot obraz i da se oslobodam od zelbite.
Pa za koj kur ke ziveam togash ? KOja e poentata na zivotot , samo da pravish dobrini pa se ke se naredi kako teba kockickite ke se spojat ...kolku sakam da veruvam deka e toa taka srceto go saka toa no glavata ne naoga logika . Se boram , dopiram do dnoto na ludiloto baram nacin . Srceto stegnato ne moze da go najde veke patot a glavata vodi, i tivko umiram znam poradi toa .
A tebe te nema , a jas ti davam amnestija za tvoite zlodela , te postavuam vo mojot parlament da vladeesh i se pravam deka nisto ne se sluchilo, moeto bitie te saka i ti prostuva...pa zarem e mozno toa ?

Proshkata se bara ne se poklonuva ma kako toa energetski ke me sjebe nemam sila veke za oprost, crkni picka li ti lepa materina.

 

[Тамарче]

Танцот на осаменоста

Обожавам да танцувам, секакви танци..
Посебно го сакам вкусот на танцот на осаменоста кој несебично ми ги подарува оние чекори за кои најмногу копнеам.
Полека, тивко, се движиме низ воздухот. Оставам тој да ме води, бидејќи тој најдобро ги знае чекорите, и најмногу знае да го долови вкусот.
И додека така танцував, одеднаш осетив дека некој ме трга надолу несакајќи да го продолжам танцот. А мене ми е совршено добро, не сакам да престанам да танцувам затоа што знам дека морам да се соочам со суровоста на иронијата, со лагите на реалноста.
Упорно се обидувам да избегам од неговите груби ладни раце, кои сакаат да ме одделат од совршениот танц и да ме слезат долу.

Ма добро ми е овде, добро ми е да сум опкружена со розеви лаги, со мојата фантазија во која нема ни трошка грев, каде што владее мирисот на имагинацијата и ме греат зраците на совршеноста.
Но, беше посилен од мене.
Ми ја подари реалноста како подарок, велејќи дека е најубавиот и најсовршениот подарок.

Танцот остана недоигран. Колку апсурдно, нели?..

 

[Saladin]

Одлука

Седна на креветот. Погледот и` беше вперен во куферот што седеше крај масата. Конечно ќе биде сама. Посегна по врвките на кондурите. Почувствува големо олеснување додека ги вадеше. Растеретување, Болката престана. Мал бран на студ ја полази по стапалата. Си ги покри со ќебе. Ги склопи очите и потона.
- Кажи ми што ти е?- ја гледаше со нежен поглед.
- Ништо...
- Не е ништо... Знаеш дека можеш да ми веруваш...
Да ти верувам??? Зарем заслужуваш?
- Знам дека бев глупак, но те молам разбери ме... Не ми е лесно...
- Ах ти ќе ми кажеш... Како можеше?
- Немој сега...Знаеш добро зошто така постапив...
- Не... не знам повеќе ништо! Не те познавам тебе!!!
- Ај ти се молам...
- Што ми се молиш.... Не значи тоа дека ако не можам да...
Се разбуди со јака главоболка. Срипа од креветот и се погледна во огледлото. Завојот веќе одамна и` беше изваден. Пиеше некои апчиња колку да се врати во нормалата. Цел месец труење за да си го поврати животот во нормален тек. Посегна по кутивчето. Што ако...земе повеќе? Дали сите грижи ќе престанат тука?“
Го преврте кутивчето на дланка. Се ронеше составот од внатре. Истурајќи се на дланката во форма на мали тркалца. Десет. Не, петнаесет. Не, дваесет... ги броеше. Го фрли кутивчето на земја. Се замисли. Го слушаше него како дише покрај неа шепотејќи и`:
- Врати се кај мене...врати се...
И` се стркала солза по образот. Посегна со другата рака по едно тркалце. Го допре со двата прста и го подигна.
- Жал ми е но не победи. – си го слушна сопствениот глас како прекорно го затишува неговиот. Ја симна раката надоле, истурајќи ја содржината на масата.

 

[Nemiseverue]

Беше навистина весело деновиве.

Секогаш и се радувам на убавината на Европа, бидејќи колку и алтернативците да сакаат да ја наречат курвата од Вавилон, сепак изгледа толку совршено кога седи на барското столче со долга нога која светка од миризливото масло и кремата која ја прави неодолива. Да, на крајот ќе треба да и платиш за нејзиното време но сепак е толку совршена. Сеедно, Европа е сосема неважна во мојата мала ретроспектива на минатава недела.

Можеби ако некој чита би сакал да дознае за убавините на централно европската архитектура или за прекрасните алпи, но кога јас би читал и би пишувал би ви кажал за морничавата страна на католичките цркви кои одново и одново ми докажуваат дека не се чуствувам убаво кога сум во нив. Не знам дали е заради сознанието за палење вештерки но повторно се најдов сам во катедрала со огромни оргуљи зад мене и голема слика на Исус пред мене, стихови од библија на латински во моите раце и ме поминаа морници како да гледам згазено маче на автопат. Како ли успеваат тие фини човечиња кои со насмевка служат пиво да седнат во олицетворението на злото и да го поврзат со божествениот мир? Секоја им чест на слепилото кое без проблем успеваат да си го наметнат врз својата свест.

Додека појадував куп месо на скара пропратен со голема кригла домашно пиво некој прозборе англиски. Кротка азиска госпоѓа како вип гостин со мака се обидуваше да сфати што се случува на борилиштето. Јас како добро воспитан македонски принц, морав да ја спасам принцезата со моето гостопримство, иако се наоѓав пар илјади километри од дома. Добив нов “его буст“ и пар комплименти, но чудно, никогаш не е доволно од тоа, па дури и кога доаѓа од главниот гостин на манифестацијата.
Ден подоцна, беше навистина досадно на онаа стандардна свечена вечера каде сите изгледаат скоцкани и прекрасни и внимаваат како се однесуваат. Македонизмот повторно проработе, па од мирна европска атмосфера местото го претворив во џунгла каде и скромниот претседател на светската федерација пееше македонски песни и пиеше македонска жолта лута ракија. Се смршти од алкохолот и наздрави со своето вино додека оџарен уживаше во песната која не ја разбираше ни збор.
Наеднаш вниманието ми го одвлече препотентата грда романка која пребрзо се збогати настапувајќи за Германија. Идејата од пред малку за лажирање роденден не смееше да се изостави. Тоа прекрасно напудрено лице сепак поцрвене кога целата сала стана да и честита, а ние сеирџиски аплаудиравме бидејќи не сакаше да се слика со нас. Хеј, what goes around comes around, но зошто би чекале само да дојде кога можеме и сами да го сториме тоа. Сеедно, се извинив во име на тимот шегаџии дека некој морал да биде насанкан, а таа едноставно провоцираше.

Од она што секако би ги интересирало емотивците и оние другите, нема многу да се каже. По кревањето во облаци и непрекинатото алармирање за нови пораки со честитки за роденден, деновите течеа како подмачкани. Она што мене ме зачуди но и ми внесе доза на пријатен немир е што музата повторно се врати во игра низ мојата глава. Чаир е повторно жив а мојата интуиција неверојатна. Дома, ме пречека песничка со посвета и тоа токму онаква како што секогаш била. После толку години, ништо не е сменето, а јас... јас сум трпелив човек.

Драги наши... најдобриот комплимент на наша адреса, на земјата со сонцето ни ја прати една унгарка која насмеана и задоволна од нашето присуство рече на кратко: “Не сте нормални“, мислејќи на нашата непресушна позитивна енергија и живост. Иако бевме катастрофални во обврските на терен, сиромашни како клошари и нервозни од стандардно расипаниот автобус... сите уживаа во нас, бидејќи сме македонци, а нив не можеш да не ги сакаш.

 

[Goddess of Chaos]

Не е од мене, туку од еден дечко, кој несомнено може да го носи епитетот Драган Бодлер...

Уживајте во прекрасните емоции и суровоста на животот на едно гнасно момче кое ви ја сервира неговата убиствена меланхолија, а воедно и одличната способност да изработува плагијати од текстови на метал бендови со речникот пред компјутер.
А, воедно и да заборава дека пастира свои текстови по цедеата кои ги дава на луѓето за преснимување....

Уживајте...


Сив Парк од Драган Бодлер(односно од Katatonia, модифицирана во негова верзија)


Седев
Размислував
Мечтаев
Мечтаев по нешто недостижно

Без заробен во димензија во која
Можев од многу и тоа навистина многу агли
Да размислам, но од ниеден да сфатам која е суштината на моето постоење

Дали сум човек што сонува дека е пеперутка
Или пеперутка што сонува дека е човек

Дали сум производ на неизмерната љубов на мојот творец
Засега наречен Бог
Или пак јас сум единствениот Бог
И сите вие сте плод на мојата астрална проекција pos: морав )

Седев
Седев на таа дрвена клупа во сивиот парк
Седев во моментот кога ти ме здогледа

Напиша песна

Тоа е прекрасно навистина

Ме нарече незнаник

Колку си ти само девојко во право
Јас сум незнаник, точно

Не знам ништо
Освен тоа што знам дека не знам ништо

Но знаеш ли дека ми се допаѓа
Не тоа што не знам ништо
Туку ми се допаѓа твојата инспирација

Навистина
Ти си добра
Сакаш да ми помогнеш
И јас сакам
Но не можеш

Пронаоѓам во твоите очи принцезо моја
Пронаоѓам нешто што никогаш го немам пронајдено кај никого
Па дури и кај моите родители
А, вие тоа го нарекувате Љубов

Но во мојот свет тоа не постои
Моите паркови се сиви

Седев
И уште седам
На дрвената клупа во мојот парк

Благодарам што дојде
Што ме прегрна

Не барај од мене толку многу одговори
Бидејќи сум премногу истоштен од тоа...
Што се обидувам да ја извадам од мене стрелата
На омразата и свирепоста

Прегрни ме
И со прегратката твоја, обој го мојот сив парк
А, јас
Јас ќе те бакнам, со надеж дека навистина
Можеш да го измениш мојот свет
Кој не е воопшто интересен
Таква нежност како ти принцезо моја
Не би можела да опстои во него

Седам
Ја пишувам песнава
И слушам Pink Floyd....

,,Mother,should I trust her,,
,,Mother,is she dangerous,,
,,Mother,will she break my heart,,
,,Mother,will she crush your little boy on a part

Aaaa ааааааа??! :nesvest:

Хмм.
Obsessive pathetic dark омладина, thats what we'll turn into...just a little more help.

 

[Goddess of Chaos]

А зошто да се комплицира?
Да се губиме во вртоглави анализи, компарации, непотребни продлабочувања на лесната вистина.
Затоа што комплицирањето е преинтересно.
Чиста дрога.
Но за да бидеш успешен и цврст комплицирач, кој нема да се изгуби во своите сопствени бесконечни мрежи, секогаш пред да започнеш со плетењето, мораш веќе да ја знаеш едноставната приказна.
Мора да се гради врз основа.
Мора да знаеш каде е дома, и каде да се вратиш во случај епизодите да добијат карактер кој повеќе не соодветствува со луцидноста на твојот разум.
Знаеш, тоа ти е така.
Луѓето се подеднакво некакви, какви што на многумина не им одговараат, и секогаш во етерот има мрчење.
И сите се такви. Чукнати на свој начин, патетични на свое ниво, но суштински исти.
Секој е себичен идиот, но кон различно нешто.
Секој е дискриминирачки диктатор, но кон различно нешто.
Секој е луд, но се разбира, луд во правецот за кој поседува најголем талент.
Се клеветат меѓу себе само бидејќи реакциите кои се исти кај сите не секогаш се насочени кон ист субјект.
Чиста илузиорност.
Сепак, едни можат да се изборат со реалноста и да ги искористат ситуациите, па да ги примораат другите да гледаат на нивното драматизирање со воодушевување, а други неможат да го фатат чекорот и не сакаат да жртвуваат одреден комфор, и остануваат да седат од страна носејќи обезвреднувачки етикети.
Не си ја промовирале сопствената лудост доволно, тоа е се, целата разлика.
Многу е јасно, иако ја крши магичната мистична аура околу проблематиката на индивидуалноста.
Целата таа ценета посебност, прекрасност, света длабочина на духот; тоа се само признанија за кои, како што прави и секој друг работник на светот, треба со тешко спечалените пари да си ги одбереш и купиш во една блескава продавница.
Таму подоле, карши комплексот згради на затворот и институцијата за ментални нарушувања.
Чист маркетинг.

 

[Сатори]

Ми зборуваше тој за љубов?
Ми зборуваше тој за доверба?
Ми зборуваше тој за верност?
Мене?
Додека го повлекувам димот и ги слушам сите зборови кои што се вржуваат таму каде што сликите се безначајни и сите светови се топат во очите на странците, рамнодушноста владее а умира со секој поглед на црвеното, знаев!
Каде сум стигнала, кои патишта ги одам.
Не!

Никогаш ништо не сум жртвувала за некој, секогаш сум давала време и пари кои што ништо не ми значеле, ноќта паѓа а јас доаѓам назад во својот часовник кој што не се ни помрднал.Ништо не е изгубено.
Моите малечки посебни луѓе кои што ги сакам повеќе од сите бои на мојата наводна среќа, не, јас да бидам во ред, само јас да бидам во ред.
Не!

Еве, стигнавме до точката ...
Каде што ми фали секој сегмент од оној живот, од онаа девојка што јас ја сакав, ја сакаа и другите.Сите солзи ги оставив на покривот, се убедив дека се е лага и дека никогаш никој не сум го повредила, сите се виновни за се што се случило.Не знам јас да забодувам ножеви.
Ха!
Не!

Палам уште една цигара, дојде еден ангел и ми рече, важно е само он да биде добар.Некој да го сакаш повеќе од што се сакаш себе.
Даааааааа ... да.

 

[BliND]

Тажна песна.Погледни наоколу , на сите им се насолзиле очите. Секој со своите сваќана за вистинската вредност на животот.Љубовта,парите,пријателството , што ли е вистинската вредност? Сите се прашуваме ова бар еднаш во животот... Јас се прашав неодамна и решив дека вистинската вредност е љубовта. Некој да ме прашаше претходно немаше да го знам вистинскиот одговор , но нешто треба да го видиш и со сиви очи за да ја разбереш неговата вистинска вредност. Сте се прашале ли како е да ја чувствувате љубовта кон некој , да посакувате толку многу да бидете до него , да уживате во секој момент, а неможете да го направите сето тоа ? Зар знаете како е да го почувствуваш ова на своја кожа ? Јас знам...Сета осаменост,тага дури и омраза произлезена од љубовта ме направи она што сум денес. Јас гордо го кажувам тоа ЈАС бидејќи знам што сум. Јас сум само роб на вечните љубовни страдања заробен во општество кое неможе да ги свати моите чувства. Зар сево ова произлезе од една песна ? Не , ова произлезе од мојата душа , ова сум навистина јас. Јас , оној кој те сака тебе , оној кој го сака тоа што си ти,оној кој се сака себеси поради тоа што ТИ ми го направи. Да , ти. Ти за мене ја преставуваш љубовта , а кога знаеш што е љубовта можеш да ја почувствуваш и вистинската омраза, вистинската тага . Но ти можеш да ја почувствуваш и вистинската среќа , вистинските моменти во кој солзите не претставуваат тага а вистинската љубов не изгледа толку лажна.
Но ти,мојата љубов, си причината поради која го пишувам ова . Ти си онаа поради која ми се насолзуваат очите кога ќе посакам да гушнам , бидејќи те нема.. Кога тебе те нема ништо не е исто. Кога тебе те нема ме нема и мене. Јас не сум тоа што сум. Јас не сум тоа што сум бил. Јас никогаш нема да бидам тоа што треба да бидам. .Се до следниот пат кога ќе те видам , јас сум човек без душа ,човек без љубов. Ти за мене ќе останеш како како тажна песна се до следниот пат кога ќе ја слушнам...




Смешно е како луѓето плачат на жалниот текст на песната мислејќи дека знаат што е тага, а никогаш не почувствувале како е да загубат некој...

 

[џимеј]

Полноќниот Експрес...

"...Кога една љубов побавно се одвива...бавно, но сигурно ќе трае подолго. Кога една љубов брзо ќе се разгори...брзо ќе згасне..."

Сега знам која, како и зошто...и знам дека е грешка. Неможев никогаш да ја пронајдам онаа златна средина. Затоа што кога нештата не се кажани или направени во вистински момент, потоа залуден е секој поусовршен обид.

Стануваш рано наутро...мирисот на апстрактноста те исполнува, се пронаоѓаш себеси како дел од природата во таа метафизичка фаза. Погледнуваш надвор, денот е сончев. И новиот почеток е на вистинскиот пат.
Го поставуваш најфундаменталното прашање - Вреди ли?
Планови за ноќта веќе немаш...затоа што си заслепен од прекрасниот ден. Сакаш да го искористиш секој миг, секој зрак од сонцето да го осветлува твојот пат. Го запознаваш денот подобро од кога и да било, сакаш нешто...но тогаш доаѓа ноќта. А ти немаш план - и ти одѕвонуваат зборовите на твојот најдраг пријател - Треба да го фатиш Полноќниот Експрес.

Доаѓа тој...ти незнаеш што треба да правиш, никогаш не си се подготвил за на таа убавина која некогаш ти го осветлуваше денот, да и' се поставиш посериозно. Збунет си...незнаеш дека тоа е правиот момент кој треба да се искористи во секоја врска. А Полноќниот Експрес си замина веќе, пријателе - шетајќи сам по дождот, го слушнав него пак.

А веќе се разденува...ти облеан во солзи од изминатиот ден, го чекаш новото Изгрејсонце. И не било се' така црно, колку што се зацрнило наеднаш. Полноќниот Експрес го испушти...кутар плод на човечката интелигенција. Ама за друг пат ќе знаеш...сега во овој нов ден, ти и' си само Пријател. И мораш да бараш нова светлина...затоа што нов ден доаѓа. Нема да се кријаш. Полноќниот Експрес ќе помине пак.

 

[ForMyLove]

Момче и девојка,заедно,неразделно, заљубено ги живееја првите месеци од нивното спојување на срцата. Секојдневно се гледаа,уживаа во своите погледи.Таа на него му преставуваше:спој на убавина,љубов,божественост и се што го опкружуваше, едноставно таа за него беше се, а тој за неа....Со секое затворање на очите таа му го преплавуваше сонот со бурни мисли, а сите мисли се сведуваа на тоа дека еден ден ќе ја изгуби. Сите лудуваа по неа,непознатите,младите,неговите другари.... Се натпреваруваа кој прв ќе ја бакне на нејзиното лице кое што ги пробудуваше и најмалите чуства во тебе. И така минуваа дните, секој ден гледајќи ја се повеќе копнееше таа да остане само негова и негова. Секој ден како одново да се заљубуваше во неа, секој ден. Никој не можеше да ги раздели, се додека таа не се запиша средно училиште. Таа секој ден се повесела и среќна, а тој тажен и осамен. Кога тој ќе ја погледнеше во очи помислуваше дека таа е истата искрена и чиста љубов како некогаш, но не тоа беа само нејзините сини, бескрајно мили очи исполнети со сјај. Се по ретко и по ретко тој и беше во мислите. Сега неа ја опкужуваа други момци, момци од повисоката класа. Иако таа не беше тип на девојче коа ја интересираа парите,славата.... сепак околината и иднината си го правеа своето. На секој состанок тој знаеше да ја гушне и бакне, покрај тоа со љубов исполнети да ги каже зборовите ТЕ САКАМ, а таа.... ДРУГАР ХАХ, па и за тоа ќе ви кажам.
Тој имаше многу другари сите беа различни. Другар кој до првиот миг не ја запозна неговата љубов се грижеше за него, а сега по секоја цена сакаше да и се приближи. Секако секој иден месец таа знаеше да го изненади со некој сите поклон,тој миг тој беше најсреќниот човек на светот, но потоа пак го обземаа старите мисли... Ова што ви го раскажав е од мојата гледна точка, а можеби се прашувата од каде го знам сето ова...? - Па, да тоа бев јас, човек кој што го имаше во глава сето ова се додека не сватив дека грешам,дека јас бев само обичен халуцинист кој што си ја сакаше својата љубов. Можеби претерав, но тоа го мислев, а таа.....Знам дека ме сакаше,дека ме сака и да се надеваме дека сеуште ќе ме сака:smir: искрено ова ми е прв текст да напишам па сакам да ги слушнам вашите критики и нормално ако има и пофалби....ПОЗДРАВ

 

[UnholY]

Оптимистичко слепило
​

Не знам од каде да започнам.
Немам пред се доволно познавање, увид и креативна контемплација да го протолкувам субјектот на доволно егзактен начин.
Сепак ќе се обидам.

Дали е тоа само илузија, или прикривање на сопствената сентиментална кршливост која е константа или е веќе флексибилизација кон таквата состојба не можам да знам, пошто тоа го знаеш само ти.
Сепак, сметам дека е илузија, која е иминетно да биде откриена од околината, пошто е премногу моќна да остане заклучена во сферата на самиот себеси.
Борба со меланхоличните, депресивни емоции предизвикани од неуспешниот обид да се оствари и да се континуира таа средба или појава на две плунки кои ќе поминуваат одреден дел од своето време заедно.
Жртва на постоечката изолација и бегство од оптимизмот, препуштање на себеси во сферата на депресијата, меланхолијата, кататонијата и немоќта да се триумфира над вечните победници на човековата среќа.

Ужасно е колку само темнината и се поврзано со неа ме привлекува.

Животот станува неподнослив, секој си дели себеси рецепти за среќа и успех, секој го чека моментот да се изрази, секој сака да биде темелен елемент во водството на туѓиот живот.
Трансформација на сопственото его во нешто кое е само жртва на оваа егзистенцијална игра, која сме принудени да ја играме.
Целиот историјат и мануфактура на идеи за позитива и среќа се сведуваат на песимизам и ништожност, колку и да одбиваме да ја гледаме реалноста од тој аспект.

Музика, поезија, преточување на сопствените чувства во еден секојдневен елемент кој го конзумираме и кој има улога да спроведе чувствена варијација и да креира нешто ново од нас, парченцата месо и совест.

I can't see the meening of this life Im leading
I try to forget you as you forgot me
This time there is nothong left for you to take, this time is goodbye

Резигнација.

Виртуелна исповед.
Обид да се постигнува нешто кое ќе преставува иницијатива за оддалечувањата од таа носталгија предизвикана поради една полидефинирана појава на средба помеѓу две плунки.
Нешто кое не можам да си го разјаснам себеси сето тоа, иако би креирал теоретски концепции за да си разјаснам.
Проблематиката се појавува шо не можам да си разјаснам како сето тоа добива една улога во практиката, во целовкупната реалност.
Значи животот само преставува една игра без идеали во која туѓите ја контролираат нашата реалност.
Резигнацијата смрди.
И тоа многу.
Триумфирај над неа, и искорени ги тие веќе цврсто вкоренети елементи на покорување кон таквиот начин на живот.

Дали едно суштество може да биде најрелевентен фактор за да се покориме кон депресија и да го модифицираме целиот индивидуален концепт кој сме го зацртале и поседувале?
Може, доколку изразиме пасивност и само да набљудуваме како сето тоа еволуира на погрешен начин, доведувајќи не до стадиум на моделирачка материја која е во зависност од тоа нешто, и се флексибилизира себеси на стегите на сеопфатниот песимизам и депресијата.

Погледни им во лице.
Не се плаши од нив и трезвено застани кон двете групации на животни состојби кои ти се понудени.
Триумфурај над стравот од таа црна дамка која многу тешко се пере од самите себеси, доколку се пасивираме и резигнираме.
Запали цигар, и спроведи еден мисловен процес кој ќе креира една цврсто закоренета авто сугестија кој ќе те одведе во насока во која заслужуваш.
Поседуваш интелигенција и повеќе од доволно, и исто толку си способен да го создадеш тоа.
Време е да испаднеш од универзалната игра на ништожноста, пошто доволно време беше таму, а искрено не сакам повеќе.


Пристапи им на начинот на кој што Крис Барнс им пристапува во сферата на твојата, верувам најголема љубов.

Now go my friend, and rock....




​