Прозни искри

[Lanna]

Само ние бевме во темнината и темнината беше во нас...Притаени, а немирни и гласни.

Во почетокот бевме само ние. И потоа, нашите треперења во нокта ги разбудија сите ангели и демони кои го нарушуваа спокојот во годините низ кои јас и ти заедно растевме, созревавме, се сакавме...

Ти се восхитувам на силата со која ги примаш моите удари и ги претвараш во пепел. Ми го нудиш најнежниот допир, а јас го отфрлам како да е најголемото губре. Тогаш почнувам со старите срања за гордоста и достоинството, а ти ми возвракаш со идеалот за љубовта и простувањето.

Те мразам заради големината на твојата личност, заради тој дел од тебе, во тебе, кој успеал да собере толку многу љубов, а да не препукне. Се срамам зошто не се срамам заради работите кои и покрај ваквото сознание продолжувам да ги правам... и јас од љубов ама не кон тебе...

Се извалкавме себеси во желбата да останеме најчисти. Трагајќи по најголемата срека се изгубивме самите себе. Ниту еден збор на крајот од уште еден ден поминат во залудни објаснувања нема да ја намали болката од пролонгираното страдање. И се што не можам да изустам на крајот на уште еден ден е да не се обидуваш да ме задржиш кога веќе одамна си замижал на моментот кога престанав да ти припаѓам. И тоа заради љубов...ама не кон тебе...

Се затвара уште една кутија на работ на темнината која е со нас и во нас. И повторно многу работи ќе останат надвор од таа кутија... мојата омраза кон твојата љубов, мојот срам заради моето несрамење, мојот восхит на силината на твојата љубов, мојата љубов, ама не кон тебе...

Во почетокот бевме само ние... А потоа дојдоа и другите - сите духови на патот на среќата кои ми даваа храброст, со овие зборови кои ќе ги читаат многу други кои не си ти, да го скратам и твоето и моето мачење. Затоа безвредена е било која реченица со која ќе завршам уште еден монотон ден зошто јас не пишувам поради желбата да си олеснам себеси, туку поради надежта дека токму ТИ ќе читаш...

Пишував со љубов... ама не кон тебе...

 

[Magde.]

И тогаш кога бесниот ветар ќе дува во моето лице,кога душата ќе ми игра од возбуда,кога нема за ништо на светов да ми биде грижа..
Дури и оној ден кога ќе погледнам накриво,кога нема да те сакам,кога ќе си играм со твојата коса само затоа што знам дека те нервира..
И оној ден кога ќе бидам скршена од тага,внатрешно мртва од болка,бескрајно осамена..
И оној ден кога ќе летам на крилата на љубовта,кога ќе ја имам онаа глупава насмевка на лицето,кога ќе имм сила да се качам на месечината и да ти донесам зрнце само за да ја видиш истат убавина што ја гледам јас..
И оној ден кога ќе и се воодушевувам на истата месечина,кога ќе му се воодушевувам на огнот и неговата моќ да ги менува предметите,кога ќе му се воодушевувам на воздухот и неговата моќ да ми даде чувство на спокој,мир и чистина на длабочината на душата...
И оној ден кога ќе плукам од нервоза,кога ќе ти се инаетаа за никаква причина,кога ќе се караме без мерка,кога ќе плачеме во солзи од болката за нејасноста на нашите зборови и постапки..
А најмногу во оној ист ден кога ќе ти бидам бескрајно мила...не заборавај да ме гушнеш. Тоа ми дава воља за секоја наредна секунда од животот.
Ми дава сила да продолжам да се борам.
Тоа ми е потпора која бескрајно ми значи во секој момент.
Толку малку од тебе,а толку многу за мене.

 

[Nemiseverue]

Во светот на големите деца, како што сме ние, секојдневно се случуваат падови. Кревањето глава кон убавото сонце со раширени раце како петгодишно момче со сеуште незовриен мозок и чисти идеи, не го гледаме како нешто невообичаено, го прифаќаме без приговор. Но кога ќе се стркаламе надолу по скали и со главата ќе ја удриме последната тараба, па држачот од страна и на крајот подот, тогаш седнуваме да размислиме што всушност сме направиле, зошто, и како од тука натаму.

Помага чиста неготинска домашна ракија попат процесот на чистење мисли, фокусирање и канализирање енергија на она што сме решиле, но не со претерување, бидејќи во спротивно се` смислено ќе се распрсне како голем балон од сапуница, и следното утро ќе бидеме истиот тој клапчо од претходно.

Хипотетички, тоа е смрт. Тоа е конечно ослободување од товарот кој се носи доолги години, и веќе потоа нема потреба од убедување или кревање на рамена за фантастична победа. Не, тоа е ситуација на голем бел летен облак, кој само плови по небото и јасно е дека нема да донесе бура. Убав сончев ден, кој ќе трае до крајот на животот, кога конечно нешто поинакво ќе се всади помеѓу моите коски. У, се надевам дека ќе биде тоа убаво пролетно кокиче.
Претпоставувам, од тука веќе нема да има возбудливи игри, борба на карактери или жед кон нови ликови и сочни спознанства за кои светот непрестано копнее и мечтае, би го прифатил тоа бидејќи добивката од одрекувањето на овие благодети е исто така голема.
Моќта за манипулација е тука, свесно би ја прифатил и би ја користел бидејќи знам дека таа никако не може да заврши во погрешен правец, тоа е позитивна контрола на нештата и секогаш ќе остане во рамки на дозволеното. Подоцна евентуалната таа би заминала на ново боиште каде веќе не е симулација и во смелиот напад за борба гради в гради и неколкуте нанижани трупови на својот бајонет, ќе падне полумртва. Халуцинации ќе се појават, и ќе мисли дека е сеуште жива, дека е сеуште моќна и дека не може да биде поразена, а всушност таа веќе ќе биде мртва. За сето време јас од далеку ќе го пратам целиот процес, благо незаинтересирано или воопшто за нејзиниот живот, тешејќи ја својата совест дека онаа која навистина би требало да ја имам во превид и да ја пратам во чекор како ангел чувар за да не биде повредена, исто така ја загубив од вид... што од немарност, што од неукост. Работата на ангел чувар не ја бирам сам, ми ја доделува некој. А колку е тоа слатко, да се наречам себе си ангел чувар, зар не би било поприкладно (иако по сурово) да бидам евнух или глувонем слуга? Ма како и да е, тоа е позитивна страна на целиот “проблем“ - елиминација на проблематичниот дух е крајната добивка.
Потоа, како придобивка би ја навел и грижата од таа смрт и тоа што доаѓа по неа. Сепак, тоа е сериозна преокупација на умот, и тој никогаш нема да и го наметне реалното на потсвеста, таа секогаш ќе се грижи за фактот дали требало да се умре или да проба да го спречи обичниот хематом да прерасне во рак. Но, тоа ќе повлече со себе и низа други акции кои повеќе нема да се случуваат, наеднаш целиот процес на оптоварување со непотребни баналности ќе исчезне, а оние мали делчиња од нашиот мозаик кои цело време недостасуваат ќе решиме дека нема ни да ги бараме, бидејќи главнината на сликата веќе се гледа, па зошто да се мачиме со досадно склопување, кога можеме да уживаме во погледот. Можеби тоа нема да биде исправно, но секако ќе биде добар пат за одење до крајот, каде ќе не чека голем лав, како чувар на царството отаде портата. Ќе се поклонам понизно пред двата стражари кои стојат свртени со лицата еден кон и ќе ги отстранам прелесно. Но потоа лавот ќе мора да истрпи неколку стрели ако се обиде да ме одврати од идејата да поминам.

Реално, тоа е смрт. Клиничка можеби, пар доктори веќе се обучени за оваа процедура па ќе видиме каква е дијагнозата по стручниот конзилиум кој го свикаа завчера. Знаете, симптомите се чудни, непостојани и непредвидливи, па никој не знае каква ќе биде конечната одлука и евентуалната дрога. М, се надевам дека нема да ме стават во лудница, таму нема бубашваби како во затворот. Таму сите се проклети бубашваби, никој не умира, а дури и кога ќе умре е среќен. Не е интересно, таму сум како и сите други, немам што да докажувам а сум единствен со вистински проблем и со потреба од доктор, за разлика од тие несреќни души.
Јас ќе се обидам да го лекувам што и да е тоа што ќе ми го кажат. Ќе ми препишат можеби капки за мозок или маст за срцеви заболувања, но тргнувам во болничка офанзива. Поднесов барање за очила, изнакупив витамини за здраво тело и веќе нема лабаво.
Од денес, јас сум газда на своето тело и ум. Мртов можеби, ама официјално газда.

 

[Polaroid vanity]

Писмо за неа..

..Јас многу добро знаев дека вината за презиме го носи моето име.
Бидејќи не сакав мајка ми да солзи над мојата несмасност,немо собирав трошки леб и голтав рушење,пад,грутки земја.
До последниот ден,ѕидот готов беше,некој толку силно кивна и го однесе.
Да,Драга,го ѕидав од хартиени воздишки,пластични моменти и ребрасти,готово малолетни парчиња шеќер задоволства.
Кој беше лудиот кој ќе застанеше зад мојата анемична силуета? Кој беше будалестиот кој ќе ме поеше со вода? На крајот на краиштата,јас самата луда и будалеста го правев тоа.
Единствено,единствено грешев со маските,не знаев,о колку проклето не знаев да разликувам бои на моето лице.Смрдеа бре,завиткана во кора од лимон. Дали јас вистински го љубев тој мирис?
Фамозниот ми фрлаше пепел в очи.
Се отрув.
И после демек уринирањето ме поттикнуваше na благо,молчеливи,скапоцени редови полни со надеж.
И една прегратка в зима ма,ретки се тие моменти Драга,а денес имав таков,кога некој сака да те држи в раце и при секоја помисла на испуштање свеста му се губи некаде над маглата.
Колку денес нечиј збор ме купи и колку само нечиј поглед ме направи ништожна курва. И си доаѓав дома во искината облека.
Но кое дома,зар ова? Каде огледалата ти ја покажуваат суровоста на милосрдието,а ти грабаш уште,уште и уште. Голташ како пустина,сакајќи наеднаш да помине низ гркланот и да ја расчеречиш среќата во твојот папок?
Зар виното ќе го пиевме од чаша? ..Хах,толку ќе ветам,колку нема да исполнам.
Си ги чував прстите..секако требаше да собираат прашина од нечии срца.
И зелено светло од неговата ќерка?
Па што ако,јас и онака спиев врз мојата кула од карти,та чиниш бебе легнало врз градите на својата мајка..и како после очекував земјотрес без последици !?
Се лакирав во невидлива боја,но косата ја бојадисав во искуство.
Но,скршена врата,парчосани прозорци..каде ли ќе се стоплував,во кој агол ќе го цицав својот неред во комбинација со остар јазик и рекишта крв?
О,сивило на моето лице,кога успеа да победиш палета бои ?
Барем успеа ли да ја доловиш сигурноста на постоењето? ..Немој,не мисли дека ти плаќам сместување и дека ќе пливам низ себеказнувањето.
Немој,не мисли,биди сигурно во тоа.
Но..се дур ветиш дека ќе бараш долни страсти за заблажување.
А јас ќе милувам модринки и гребаници на изгрејсонце.
Не плаши се од развратници,јас само сакав да ти прикажам оргазмични моменти од неподносливата леснотија на моето безделничење.
За да свршам вознемиреност облечена во негова кошула.

 

[џимеј]

- Добро ај да си се изнакажам и јас сега.
Кога седнавме да резимираме што беше како беше цела проклета една година, се почудив од материјалот кој што сме го изработиле. Застанавме јас и мојот имагинарен пријател еден наспроти друг. Не дека ми беше полесно така да го мачам да ме сослуша, но мораше да се преправа дека е некако заинтересиран. Такви се интеракциите во секое општество. И кога не ти е интересен некој мора да се правиш дека го слушаш. Во вокабулар бевме пасивни, користевме ефтина поезија базирана на симнување ѕвезди и молење да ме сакаш. Вечерва беше некако подруга. Надвор беше ладно, ама за разлика пак, внатре беше многу жешко. Средината можеше да се достигне ако заминиш на мала нужда и притоа да се изладиш на чешмата која немаше сапун.

Започна, или поточно кажано - заврши вчера. Ахм, колку што се сеќавам имав потешкотии со видот, неможев да гледам надалеку, но овој чин ко за баксуз се изврши точно пред моиве очи. Каков малер невиден беше...и уште си. Не е важно дали имаш раскрстено со минатото, битно е тоа што минатото не завршило со тебе...

 

[*OSS*]

Fears

***
-I bet your ego is making love with reality right now.
-Not quite.
-It happened in the exact same way init?
-It did, just like I wished it would, like you said it would daddy...
-But it doesn't please you, I know. But it does a real big atonement to your ego. It's like when you wish wrong
after a wrong, is it sinning or is it just human? It's like you watch them yellow leaves in the streets screaming
out for attention but you still step on them. It's winter for his ego, but also for yours? I thought you wanted to
go back to basics?
-Now, lets make it clear daddy, basics yes, but it still burns like hell that they have to learn on their own that
their fears always come true no matter what. So what if we all behave under the open eyes of our ego? So what?
Our fears still come true, and they just won't admit it that it's their ego that hurts and bleeds and not reality.
So back to basics? Basics daddy, do I go back to the hardcore anti emotional freak, or do I go back to the
naughty little short haired child who used to wreck every doll? Or maybe I should go way back to when I used
to drown in the pre-natal period? Maybe I should go back to that one moment when I saw the demon under my
warm blanket? Darn fears daddy!
-There is one particular fear you're dying to face init?
-It's warm and wet, and it bruises my skin from time to time, it's extremely alluring. And it's back to that
demon under my blanket. His hugs are too affectionate...
-And affection is your biggest fear of all...
***

 

[~windy~]

Висока е зградата знам! Да, и лифтот одамна не работи а скалите се стрмни, стари, правливи, кршливи, изедени од времето! И мене ме чека тоа драга! И тебе! Сакаш да дојдеш со мене, да почувствуваш како ти се рони тлото под новите Manolo Blanhik чевли?М? Таков е патот до врвот драга, стрмен и непредвидлив! Ама Manolo Blanhik чевличките се само за разгазени патеки а јас имам дупка на ѓонот од моиве стари, избледени старки кои совршено одговараат со добриве стари црно-сиви фармерки излижани на колениците! Стрмно е ти реков! Но понекогаш брзаш, мислиш дека си фатил темпо и грабаш напред со големи чекори! И тогаш оп, одрон на патот без предупредување и заштитна мрежа која и онака е бескорисна и неквалитетна! Се сопнував неколку пати и ги сјебав фармеркиве а и на коленициве имам сеуште свежи лузни, кои ги корнам и крварат како кога мало детенце ке падне додека игра брканица на маало и ке си ги срине ножињата!
И темно е во зградата! Знам дека не ме разбираш, ама понекогаш подобро гледам во мрак а кога ќе ме фати паника застанувам и дишам длабоко! Понекгаш имам мала џебна светилка со мене, за секој случај! Можеш да се потпреш и на ѕидот до тебе, тој никогаш не паѓа!
Што ќе правам на врвот велиш?
Ќе им дозволам на ангелите да ме погалат со крилјата! Ќе си шепотиме со ветрот, ќе се гушкаме со мракот и ќе се шмекаме со ѕвездите! Потоа ќе и се предадам на тишината за целосно задоволување на хедонистичките нагони! На ангелите не им гајле што косата ми е распуштена и несредена а ѕвездите умеат да ми го видат сјајот во истоштените очи размачкани од маскарата која никогаш не научив прецизно да ја нанесувам! Мракот нема да го ми го забележи бледилото! Тишината ме прифаќа во овие стари фармерки кои ете пак ми се рашириле! Се топам, ама не, нема да исчезнам! Неможам да му дозволам на светот да ужива без моето мизерување во него! Нема да го лишам од моето постоење колку и да се смалам и соберам!
А сега одам!
Не, не сум гладна фала! Доволен ми е никотинот низ вениве и по некој вегетаријански дар од мајката природа од време на време! Ќе седам со цигарот и пивото во рака! Барем нив, таму горе не им е гајле што изгледам како мрша!
Заминувам!

 

[Magde.]

Ни сама не беше свесна зашто ги кажа тие зборови,ни самата не можеше да си објасни зашто немаше доверба во него,едноставно нешто внатре не и дозволуваше да му верува на зборовите.
Не можеше да го објасни својот страв,не можеше да му објасни на светот зашто не може да му се препушти нему,на чувството на љубов...
Ги криеше своите желби и соништа,зашто имаше чувство дека ако нешто од тоа каже на глас,се ќе се распрсне како балон од сапуница..
Сакшеда сонува за него...за нив..
Сакаше да ужива со него но неможеше,не му веруваше.
а како да му објасни на него за што станува збор и беше уште потешко.
Подобро и беше кога со него се караше,кога му кажуваше она што мислеше дека он ќе сака да го слушне и да се расправаат за бесмислени работи,и беше полесно да му каже дека не се согласуваат,дека се различни карактери,дека се различни светови отколку да си признае себеси и на светот дека премногу пати се фатила себеси како помислува дека сакала да го каже токму тоа што он го рекол пред неколку секунди,дека имаат исти соништа,дека покрај него се чувствува смирено,дека само ако го погледне во очи наеднаш во нејзиниот свет се доаќа на свое место,дека само он може да и ги прочита мислите и без да каже било што да го направи оној потег што таа го сака...но...
Но,не смееше да си дозволи тоа да го знае било кој..никој не би ги сватил причините зашто не се заедно,никој не би им дозволил да се на две различни страни на светот,да сакаат други луѓе,да се заборават и да заборават на се добро низ што поминале..
Затоа молчеше,плачеше во себе и секој ден продолжуваше со животот како знаеше и умееше.
Еден ден се разбуди со мелахонија во душата,немаше кому да каже,се члувствуваше толку осамено како да нема никој на светот да се грижи за неа.
Се симна по скалите сеуште облечена во ноќница,го пушти компјутерот и ги намести сите песни кои ја потсетуваа на него,пушти најгласно,седна во ќошот од малата соба во која живееше и почна да плаче,одпрвин тивко и нечујно,како да плачеше за својата душа,липташе,почна да плаче на глас,имаше чувство дека некој и го корне срцето,и го вади последниот здив,си поигрува со нејзиниот ум,почна да плаче на глас,веќе не беше само плач,беше барање прошка од невидливата сила која ја чувствуваше,бараше прошка што не им веруваше на своите чувства туку што дозволи нејзиниот ум да носи одлуки со кои ни телото не сакаше да се согласи,но беше посилно од нејзе.....
Последната солза и се стркала по лицето и почна повторно тивко да липта,овој пат по соништат кои знеше дека ќе ги загуби,по желбите кои набрзо ќе избледат..знаеше дека на таа приказна,на тој дел од нејзиниот живот е крај.

Стана,ги исклучи песните,го стави во посебна папка и го запика некаде во компјутерот каде што нема да и текне да пребарува.
Беше дефинитивно крај на се.

 

[new_yorker]

бела една рака замавнува- гест свртување околу.
Каде си ти? Која си ти?
таа со својата бледа тврда коса- слема.
тој, црн со наметка прекриен.
тивок натпревар во зборови над стрмна карпа...
среде собата оди наоколу и се смее. Постои една точка каде што ти управуваш, едно место надвор од н и е.
Каде што се стои тивко - вртоглавица, страшна желба што изчезнува.
Која си ти? Што си ти? Ти без лице што извикуваш, викаш ти.
Тој ја крена раката пред погледот нејзин и се предаде - се сврте на столот но наоколу имаше премногу зборови - свативме ние!

 

[Medea]

[FONT=&quot]Божествена младост...Како сладок нектар, на прсти ја чувствувам и ми излегува низ телото како сенка на ѕид и се лепи за секој спомен закачен на витрината, ги гали плишаните мечиња, кукличките со смешни имиња и мали конвексни носиња...Ги бранува листовите на секоја книга со мудрости и посвети од училишниот одбор, мама, некое другарче...Патува низ дрвјата надвор, на липите им дава мирис на чистина и прегратка која стопува секаква болка...Ги гали клупите, да седнат на неа заљубени и да бришат први солзи...Говорам со тело, отпуштам еден [/FONT]мал грам од себе и го давам на природата да го трансформира во свое дело, да ми даде прерана реинкарнација, форма на било каков момент, само да можам да се видам одозгора како мојата енергија патува низ градот, низ аурата на младите капки роса наутро што бесрамно водат љубов со сонцето, да го дишам асфалтот на Скопје во 4 наутро, да влегувам со мал неспокој во туѓите спални соби, да ги свиленкам и завлекувам мирисите со себе, да не заборавам како е да си жив, драг некому и потребен многу понекогаш...
Растекувам...Пловам низ сечиј глас, менувам канделабри што треперат, ги собирам птиците на покривите, им носам прв плач на бебињата кога сакаат да излезат од матката, го будам малото семче да никне и утре да стане убав цвет...Сакам да сум дел од циклусот, дел од овдешноста, да ја скршам младоста на милион делови и секој од нив да ја бара својата суштина... Одам да сонувам решително. И да чувам неколку вида мириси на себе кои ми даваат спокој и друштво овој пат.

 

[џимеј]

Рејмонд е врвот на сите човечки очекувања. Се претворив во него. Аудиториумот кој беше со бројка од десет нули доаѓаше на коловозот. Бев сигурен дека сакам да го почувствувам затоа што покрај таква галама ми требаше нешто за да се смирам. Јас можам да сфатам дека сите брзаме некаде, ама овој хаос е ненадминлив.
Фацки како фацки сите измрштени и грди. Сите испиени и без живот. Сите до еден! И ги мразам и се чувствувам и јас грдо.
За две до три минути се менуваат настаните и заплетот, кулминацијата и расплетот се поминати.
Сега сум Лестат. Како да пријдам на странец? Камењата што се тркалаат ме чукнаа и мене на удолнината.
Те молам, дозволи да се претставам. Јас сум човек со вкус.
Тврдината е под опсада од сите можни страни. Уште да ја пробиеме портата со огромната машина која доаѓа.
За да можам да уживам во крајот, јас се претворам во Донот.
Колку имаше до сега на број?
Јас незнаев како да реплицирам.
Пет....
Донаторот трчаше оддалеку кога ме здогледа што правам. Јас добив силен удар кога изговорив.
Пет илјади...

 

[BliND]

Следи ги нивните стапки , одмерени , претпоставени.
Тој , гордоста го држеше далеку од срцето а пријателството го ставаше пред љубовта.
Таа , после сите негирања солзи и разочарувања , го чуваше длабоко во своето срце.
Ништо неможеше да ја оспори таа психофизичка афекција која ја чувствуваа еден кон друг , но ништо не правеа. Зошто ? Не ме прашувајте мене ,јас сум само наратор . Наратор на сплетот на настани кој го проживеаа двете единки створени еден за друг .
Сплетот најверојатно беше агонијата која се чувствуваше поради кулминацијата доживеана на првиот нивни допир .
Да , се издигнаа на врвот со првиот нивни допир , одењето нагоре беше излишено од својата суштина , падот беше есенцијален. Дејствијата кој се случуваа што толку долго ги држеа разделено еден од друг беа производ на самата мизерија . Личностите кој ги држеа оддалечени беа ликови кој го претставуваа лицето на љубомората, лицето на лицемерството . Но дали дождот ,метафората на негативниот контекст на карактерите кој ги опкружуваа , врз нивните лица беше со цел да ги скрие нивните лица во облаците , или пак дождот беше потребен за да го открие цутањето на новиот цвет и да не доведе до фактот дека сонцето сепак , ќе изгрее !
Да , сонцето сепак изгреа , ги прати своите зраци на листовите на цветот кој што процвета далеку , во планината , праќајќи ги овие лица кон бескрајноста . Дождот ги натера да се скријат далеку од светот , да се скријат во љубовта, да земат здив и да не ја оспоруваат вечноста пред нив ...

Почетокот на нешто прекрасно ....

 

[Сатори]

Ги чувствувам сите ширум отворени очи, додека моите знам уште долго време нема да се отворат, нема да гледаат, нема рацете да создаваат, нема гласот да ми се претвори во мелодија и повторно ќе бидам она што го презирам, ќе дишам онака како што не смеам.
Зарем воопшто е важно?
Навистина мислам дека не е, се е приказна натопена во памук, се е илузија за поголемо светло и нема квалитет туку само разгранет квантитет, кој што вреди помалку и од лушпа на орев.
Свесна сум за масивното програмирање, несвесна сум за сопствениот прекопиран систем, верувам во моите илузии, ги презирам туѓите реални соништа, зошто ги немам.Ништо не е битно додека пробувам различни вистини, а ниту една од нив го нема вистинскиот вкус, нека се проклети различните диференцијации.
Изморена сум да бидам изморена од нешто што вистински не постои, замислени непријатели и пријатели, како детенце без топка, како бранови без море.
Како ангел без крилја, како демон со бела кожа.
Најдобро ќе биде да се откажам од себеси пред да си умрам на раце.

Want to be rich and I want lots of money
I don´t care about clever I don´t care about funny
I want loads of clothes and fuckloads of diamonds
I heard people die while they are trying to find them

I´ll take my clothes off and it will be shameless
‘Cuz everyone knows that´s how you get famous
I´ll look at the sun and I´ll look in the mirror
I´m on the right track yeah I´m on to a winner

[Chorus]
I don´t know what´s right and what´s real anymore
I don´t know how I´m meant to feel anymore
When we think it will all become clear
‘Cuz I´m being taken over by The Fear

Life’s about film stars and less about mothers
it´s all about fast cars and passing each other
But it doesn´t matter cause I´m packing plastic
and that´s what makes my life so fucking fantastic

And I am a weapon of massive consumption
and it´s not my fault it´s how I´m program to function
I´ll look at the sun and I´ll look in the mirror
I´m on the right track yeah I´m on to a winner

[Chorus]
I don´t know what´s right and what´s real anymore
I don´t know how I´m meant to feel anymore
When we think it will all become clear
‘Cuz I´m being taken over by The Fear

[Bridge]
Forget about guns and forget ammunition
Cause I´m killing them all on my own little mission
Now I´m not a saint but I´m not a sinner
Now everything is cool as long as I´m getting thinner

[Chorus]
I don´t know what´s right and what´s real anymore
I don´t know how I´m meant to feel anymore
When we think it will all become clear
‘Cause I´m being taken over by fear

 

[џимеј]

Под влијание на незаборавниот Миракл, бев приморан да го испланирам крајот на почетокот. Бум, како една печурка нарасната, која се шири и шири додека не ме фати мене како бегам.
Несекојдневното ми стана престиж. Да се натпреварувам сега меѓу четири ѕида? Немам никаква добивка, ќе се натпреварувам само со самиот себеси. Мојата "добра" вила влезе низ прозорецот, колку само да прикажам дека некој се обидел да ме посети. Ама на влезната врата сестрите не пуштаат никого, стопати сум влегувал во конфликт поради тоа што мојот најнов дом нема чергиче пред вратата.
Добро е што секое утро доаѓаат да проветрат. Воздухот веќе е неподнослив. Како моите мисли да се чувствуваат во него!? Звучам патетично како водење дневник.
Во оваа соба можам да напишам и енциклопедија, имам време да се потсетам на милион зборови и да направам речник. Можам да ја испишам Хитлеровата борба. Отсечени од светот луѓето живеат во својата затворена собичка. Колку патетично,а? Ќошето е овде...чекај, не...ќе се преместам во другото, кај ова веќе го извалкав ѕидот од патетичност.
Мојава соба е еднакво иста како и останатите. Ама мојата е под надзор на вишата сила. Се сеќавам понекогаш доаѓаа разно разни фацки само за да се пофалат дека биле кај мене, да речат - гледајте, направивме добро дело. Го посетивме болесникот. Некогаш ќе се бувнеа моите фамилијарни главички и ќе ми донесеа пет банани. Ама никогаш, во ниеден момент не почувствував сожалување. Ајде, нафрлете ми се со вашите комплименти, кренете го моето его кое е одамна смачкано. Јас сум паднат од десетти кат. Што сакаш да направиш сега за да ме вратиш во нормалата, да ме вратиш на истата еднонасочна рамна улица? Ништо, драг мој пријателе.
Овде мојата соба е моето срце. Овде можам да бидам се' што ќе посакам. Во овој момент сум Демарко и ги лажам сите и се лажам себеси. Кажи ми дека сум циничен. Се фалам со работите кои сум ги постигнал. Ама овде не значат ништо, овде само влегуваш и си тоа што сакаш да бидеш.
Овој почеток на новиот деклариран како чудесен живот нема крај. Да ја употребам предшколската емо фаза - има почеток без крај? Бла...бла... Кој почеток нема крај, драги мои? Овој почеток колку ми е убав што просто и не сакам да си заминам од синџирите на изгнасениот кревет. Ама тоа се случи, ете...баш денес. Напросто кажано, се наоѓав на погорниот спрат. Некој го довикуваше моето име. Едно од моите имиња. Веќе си го заборавив сопственото.
Операцијата е завршена!
Ах, фала ти. Го сакам овој момент сега подеднакво колку што го мразам. Сеуште посакував да сум во шок собата. Метафорично - тоа е шок фазата на животот. Има еден таканаречен вакуум простор меѓу минатото, сегашноста и иднината. Кога го преминав минатото дојдов овде. Ми беше убаво, сите сестри и дежурни лекари се грижеа за мене. Кога си отидов им се заблагодарив, а сега не им одам со кафе. Не сакам пак да влезам низ тие врати каде што баби и дедовци лелекаат на секои пет секунди, каде што во четири часот после полноќ се будев од криците на новите странки. Секогаш ќе се шеткав од соба до соба и ќе им посакував топло добредојде на новите.
Ама Операцијата заврши. Сега иако се плашам од сонцето надвор, одам пак да проживеам и да вдишам воздух. Вакуумот е зезната работа. Се враќам пак меѓу квази искрени личности, меѓу проценувачите на злато и испиените на лик несреќни цицачи. Се враќам повторно меѓу стегите на студената улица. Овој пат не е еднонасочна, двонасочна е. Ама џабе е, навика ми е да одам еднонасочно.
Овде доаѓам до заклучокот.
Иднината е подеднакво зезната како и минатото.
Можеби утре повторно ќе сум разрушената Герника.

 

[girlll]

Го чувствувам трепетот на срцето на врвовите на дланките..
Се чувствувам дури и премногу моќно на врвот на Монт Еверест гледајќи пред себе пустина, црнила, смрт.. Изгубена битка и рана дочекана со насмевка.. Излез од вечни патења и порази.
А јас над сето тоа како скитник.. Туѓинец во светот.
Солза што не дава да капне и да се пролее по образот, плашејќи се да не биде избришана затоа што ја нарушува таа пустина со своето постоење..
Горчината ми ја одзема и моќта..
Ме сплотува со останатите изгубени битија..
Бисти паднати под својата сопствена сенка..
Изиграни од сопствениот ум, поразени сами од себе..
Се наоѓам во истиот гроб со сите останати..
Сепак не гледам мрак.. Не ми го јадат телото црви.. Не скапувам полека..
Гледам светлина, огномети..
А мртва сум.
Но не гледам. Не сакам да видам дека сум поразена заедно со сите останати..
Несакам да се соочам со тоа што го знам..
Умот е пред се.. Живеам затоа што тој живее..
Тој не ми дозволува да се осетам убиено..
Не дозволува да потонам во песокот на животот.. Не дозволува да стигнам до најситното ѓубре на крајот и да се распаднам заедно со него..
Но не дозволува ни да постојам..
Ми ја дава моќта да се осетам повеќе од секој смртник што минал на тлото на земјата.. Како воздух што струи околу секоја умртвена жед..
А од друга страна.. Ме убива вплодувајќи го мојот дух во туѓи тела..
Секогаш е различно.. Секогаш сум во кафез од змиски заби опкружена со лажни насмевки.. Но никогаш не ги гледам истите очи во одразот во матната вода што тече покрај кејот..
И не сакам да сум над сите..
Не сакам да сум скитник и туѓинец во светот..
Не го сакам Монт Еверест..
Сакам само да научам да постојам..
А ќе научам само кога ќе дознаам вистински која сум во светот.. Која молекула од атомот.. Кога ќе научам зошто сум тука..
Кажи ми те молам.. Зашто е црвена крвта што струи низ вениве?