Прозни искри

[Medea]

Ова го пишувам онака, без особена нијанса во секојдневните случувања. И знам, сериозен правец-глупостизам ми се заканува. Минути за себе. Кога чкрткаш не дозволуваш ништо да ти го помати разумот. И се е супер. Да, и ежињата излегуваат на полна Месечина, се дружат. А јас носам чорапи два броја поголеми, сонувам одејќи, па се плашам дека ми тесно во нив...Не е се во патот, има нешто и во тој што го оди тој пат... Нели...Престанувам со искрење.И сакам само да го кренам погледот а да не ми се закани некоја крива вилица, туку гулаб што ќе ме облета, и така, се е во круг, се е во круг, се е тесно...

 

[Crazy in Love]

Велеше дека ништо нема да ја спречи.Отсекогаш се држеше за она што го замислување и ретко правеше отстапки.
Сакаше да има ред и дисциплина.Но во нејзе гореше оган кој со во секоја можно прилика излегуваше на површина иако таа самата не го дозволуваше тоа.
Таква беше и во младоста,а и сега не е нешто различно.Се омажи,имаше деца и навидум совршен живот.Постојано им викаше на децата ако се извалкаат,и некако се обидуваше да им го наметне својот карактер ним.
Постојано ги пратеше,им забрануваше да прават одредени работи.
Децата пораснаа.Девојчето беше првенец на генерација што ја правеше многу горда.
Но,помалиот син,сакаше да ужива во животот.Не му беше животна амбиција да го помине и троши своето драгоцено време над книгата.
-Сакам да патувам,да го видам светот.
-Нема да видиш ти ништо.Има да седнеш и учиш како што сестра ти прави.
-Ама...
-Нема ама...Не сум те носела 9 месеци,за да ми патуваш тука.
Ги сакаше своите деца,но на свој начин.Не знаеше да ја изрази таа љубов.Изгледаше како да се држи на дистанца.
Момчето стана многу повлечено.Настојувањето нејзино постојано да седи над книга,правеше да го замрази образованието уште повеќе.А беше романтичар.Беше сонувач.Сакаше да постигне многу повеќе него читање глупави книги.
Дојде еден ден дома од училиште.
-И?Како помина?
-Лошо...
-Зашто?
-Па добив единица на тестот по физика...
-Молам?Па како не ти е срам?Идиоту еден?За ништо не те бива?Еднаш,барем еднаш да се метнеше на сестра ти која е вредна и направи да се гордеам со неа?Се срамам што имам таков безвреден и глуп син.
-Мамо...
-Тргни ми се од пред вид.
-Добро,ама ќе зажалиш.
-Јас жалам само за тоа што сум те родила.
-А јас жалам што имам таков себичен и егоистичен човек во моето семејство.Јас не те познавам,ти си туѓинец.
-Немој да зборуваш со такво тон со мене,млад господине.
-Одам во мојата соба.
Поминаа неколку часови,а мајката седеше на двоседот и нервозно пушеше цигара.Размислуваше и знаеше дека греши,дека не смее така да се донесува со нејзиното чедо,но сепак правила си се правила.Сепак сметаше дека претера и се реши да му се извини.Додека се качуваше по дрвените скали,ја слушна гласната музика која доаѓаше од неговата соба,што беше невообичаено затоа што он беше мирен и немаше обичај да лудува.
Стигна до неговата соба и се осети многу чудно.Немаше никогаш дотогаш такво одвратно чувство.
Ја отвори вратата влезе внатре и ја пречека најнепријатниот шок што можеше човек да го доживее.Нејзиното чедо лежеше на подот и чии раце беа облеани со крв.
Не можеше да се смири.Почна да и се тресат рацете,но и понатаму не покажуваше емоции.
Ја виде пораката на подот - Заминав јас на поубаво место.Мајко сигурен сум дека нема да ти недостигам и извини што ти создадов толку проблеми во животот.Те сака твојот син.
Една солза падна на белиот лист.Набрзина се избриша,се сврте излезе од собата и се симна доле да викне брза помош.

 

[CafeDelMar]

Застанав на мостот кој имаше ограда на која не се осмелуваше никој да застане.Незнаев за тоа,покасно разбрав.Застанав јас и го гледав само тоа широко простраснство полно со птици.Ги слушав како разговараат и се мислев како се разбираат тие која секоја различно зборува,секоја различна песна има да отпее за својот живот,а изгледаа толку сложни како да има само една птица која лета и само таа да зборува додека луѓето ја гледаат.Тој ден немаше никој или пак јас никој не видов дека ги гледа птиците додека јас ги гледав.Едно дете поцна да ми ја бутка ногата и повторуваше само “нацртај ми срна…нацртај ми срна…” Не го сфатив детето каде треба да му ја нацртам таа срна и зошто ми бара срна да му нацртам ама сфатив дека еден малечок човек,помалечок и од детето го однесе.Тоа бесе задачата на мојот никогаш незавршен ден-да нацртам срна.Од некаде земав лист и молив и цртав..цртав…луѓето одеа и се враќаа од работа,излегуваа исе враќаа во своите домови ,јас ја цртав срната на детето кое незнаев дали ке дојде по својот цртеж.Го закачив листот на мостот,знаејки дека еден ден ке се врати по него.Додека кренував од таму викаше некој по мене “па ова не е срна…па ова е риба”.Тој разочаран глас ме демнесе со месеци па и сеуште…зошто му нацртав на детето риба ,а не срна?

 

[**The Beauty**]

Кукло, пак си сама...
Секоја вечер сама легнуваш и стануваш сама?
Првото кафе го пиеш сама...

Еј, што се случува со тебе?

Па нели ти уживаше во самотијата и не сакаше никој да ти го краде твојот личен простор?
Старееш кукло, старееш..

 

[maja_malo]

ej kade iscezna??? kade zamina covekot sto me sakase?
Se sekavas li koga me cekase vo 7 satot na avtobuska,se sekavas li samo kolku se raduvase koga me vide..?
se sekavas li deka cel den setavme niz grad i ti na site tvoi prijateli im kazuvase so gordost deka sum tvoja devojka..? Se sekavas li koga setavme pokraj rekata i tivko mi sepotese deka me sakas?
Se sekavas li koga mi donese dorucek vo krevet i mi kaza deka si najsrekniot covek na svetot bidejki se budis kraj mene..?
Se sekavas li deka placese koga ti kazav deka zaminuvam..?
Se sekavas li deka te tesev deka toa ke bidat samo nekolku meseci...?
No sega koga se vrativ tebe te nema..
Kade icsezna covekot koj me sakase..?
sega ti si samo figura koja go nosi negoviot lik .
poveke ne me sakas..
poveke go nema onoj tvoj sjaj vo ocite..
Sega sekoja vecer zavrsuvas vo tuga pregratka..
Zarem i niv istoto im go sepotis..?
Kade zavrsija nasite sonisa..?Kade propadnaja nasite planovi..?
Koj e kriv sto ti se smena..?
Zarem jas pogresiv sto zaminav.?
No ti znaese uste od pocetokot deka jas moram da zaminam..sto se sluci so tebe kazi mi...
Zosto stana tolku surov ....?

 

[aquarius]

Знам дека си близу до мене,но не можам да те видам.
Знам дека ме чекаш,а не знаеш дали ќе дојдам.
Знам дека мислиш на мене,навечер кога легнуваш сам.
Знам дека ми требаш,а не знам како да те пронајдам.
Минав една вечност сама,следната ќе ја минеме заедно.
Дали знаеш дека постојам за тебе?
Љубов моја,кога ќе дојде денот на нашата средба?
Денот што ќе не промени двајцата,денот што ќе ни отвори пат до некои нови хоризонти,денот што ќе стави крај на осаменоста.........
Љубов моја,толку силно те очекувам.
Кога ќе заспиеш вечерва,ќе ти пратам дел од моите соништа,да те уверат дека некаде и некогаш ќе ме најдеш,
дека некаде и некогаш ќе ме љубиш,
дека некаде и некогаш ќе бидеме среќни заедно........
А кога сонот ќе надвладее со мене,ќе го преминам прагот на вечноста и таму ќе те најдам ЉУБОВ МОЈА!!!!!!!!!!!!!!

 

[Сатори]

~*~

~Сите патишта водат до тебе~

Молкум, со позната музика на кавал и шепот на самовили чекорам кон твоите широко отворени зеници.Се преплетувам во милозвучни тонови, се оставам сама себе пред нозете на кралот.
Слабо се служам со меморијата кога нозете паѓаат пред тебе а воздухот чинам почист е од порано и Сонцето посилно ме грее, зошто умирам секогаш кога те оставам и те љубам како што не знам да мразам.
Тивко, во тајна одаја, полудувам.
И телово оди кон тебе, како пчела на цвет, а душава те привлекува како љубовта соновите.
Сите патишта од првиот до последниот, изодени, сеуште не изградени, сите ме водат кон тебе.



*За мојата сродна-душа.
​

​

 

[Goddess of Chaos]

Среќна пред него, среќна со него, среќна до него, среќна во него.
Кога ја затворам вратата и продолжувам со мојата страна од животот, си дозволувам да постојам во темнината уште неколку мали слатки мигови.
Размислувам колку е порасната од лани, а уште мириса на истиот ветар.
И тогаш знам, колку и да ми даваат сега душо, најчистата чистина, помоќна и од искреноста на стебленце од тревка, си ми ја дал веќе ти.

 

[Fabullous_178]

Следи го срцето.Ке те однесе на неверојатни места.Ке ти приреди прекрасни настани.Ке те здроби.Ке те качи на врвот,и после ке те удри од земја.Ке те направи нестабилен.Ке направи да зажалиш што си жив.Постојано ке ги вади од некаде спомените кои толку многу сакаш да ги закопаш и никогаш да не излезат.Во глобала,следењето на срцето ке ти го уништи животот.
Но сепак,следи го.Никогаш нема да се каеш.

 

[Сатори]

~*~

~Убавината на осаменоста~
(и нејзината трагедија)

Мирис на топлина наутро, кога се буди потполно сама во креветот кој и припаѓа само нејзе, слатко заробена помеѓу чаршави, потполно своја.Насмевка која што може да го освои светот, а сепак, толку рамнодушна на се што ја опкружува, премногу фокусирана за да може да ги забележи погледите и луѓето, се што е живо и во интеракција е само пролазно, минлив афект кој што не заслужува внимание.
Скоро исплашена од тоа некој да не и ја земе слободата, да не и го побара просторот во кој што создава и се раѓа, затвореник на сопствените навики и правила.Совршено среќна во ќелијата.
Прекрасно воздивнување кога клучот ќе зачкрипи во катанецот и воздухот постојано ќе се троши до крајот на денот.
Убавина која е повеќе од опислива, толку магична, волшебна, навистина прекрасна ... осаменост.
Ноти на игривост помеѓу обичните и вообичаени сончеви зраци и нивната нова светлина, блаженствена амброзија додека сама го пуши цигарот и сама го вари чајот.
Толку замотана во својата самотија што е просто невозможно да се соблече толку убаво исплетен џемпер.
Омилено парче облека.
Темнина, ладен кревет и телефон во кој има премногу пораки од премногу различни личности, некоја разноликост која не нуди утеха, навистина на моменти мизерно, сама во креветот.
Без некој да ја стопли и бакне за добра ноќ, подобро што побрзо да заспие, утрото ќе се разбуди стоплена.
​

 

[Nemiseverue]

Рекапитулација

И сега, бидејќи се ова прозни искри, би требало да имам заклучок на овој долг текст. Еве го наравоучението. Старите се во право. Слушајте ги секој пат кога ќе ви се обратат да ви дадат совет. Можеби звучи смешно и неиздржано но во право се. Жените се итри изнудувачи. Велат, Господ да те чува од женска беља. Вечерва сум ЈАС доказ, за тоа како може девојка да си игра со вашиот живот како сака. Го тврдев тоа и порано, но немав докази. Денес е се` јасно. Чувајте се пријатели. Секој збор со резерва... бидејќи има љубов, но има и вампири. Како да знаете дали сте налетале на вистинската? Никако! Верувајте во бога и молете се, вашата девојка да ве сака како што понекогаш девојка знае...

 

[Сатори]

~*~

Одвај битни зборови и реченици ми се провлекуваат низ умот, мисли кои пловат без кормило, постојано истите прашања поставени на толку различни начини како тоа да ќе го смени одговорот, ќе ја преобликува реалноста која всушност и не е реалност ако не е дефинирана, ако прашањата сеуште си лебдат во воздухот.
Небитно, кога ќе се дефинираат работите се станува за нијанса полесно и делумно се има појасна смисла, не дека тоа ќе го тргне револтот или лутината од страниците, само ќе се судри како пајакот со штурецот во мрежата, навидум со среќата и топлината кои сигурно преовладуваат во последниот период.
Држава на благосостојба, тоа веројатно би ме направило операциона единица каде успевам да направам успешна симбиоза помеѓу емоциите и разумот.
Скоро невозможно, но сепак, да се зачини со ставови и принципи и да му се додаде некој каков таков морал, веројатно ќе излезе некое добро јадење кое ако не може да се служи за вечера, барем ќе може да помине како ручек.
Просто знае да биде динамично да се обидуваме да го следиме текот на мислите или пак било што да дефинираме, повторно, не дека тоа ќе ми помогне да престанам да размислувам на темата и на некоја персона која не знам зошто толку многу ми влијае врз животот кога ми е потполно небитна, или барем мислам дека ми е.
На крајот повторно се будам од идеите за да дојдам до заклучок дека сепак би било добро да живеам квалитетно и да престанам да мислам на персоната.
По ѓаволите, и овој пат излезе дека текстов е за него.

 

[Fabullous_178]

Дебата мегу потсвеста и совеста...

Нова епизода во неговиот живот.Можеби и нова серија.Се е сменето сега.И улогите,и актерите кои ги играат.Се е поинакво.Се надеваше на нешто подобро.Можеби на одмазда?Можеби сега тој би бил оној кој ке ја диктира играта?Него ке го чекаат?Ке бидат зависни од него?Ке им биде премногу потребен.Трагично.Го доби сето тоа.И...што прави сега?Ништо.Одново се осека идиотски.Па да,сега тој е оној кој повредува.Кој си оди,кој не доага кога треба,не пишува пораки,не одговара на повици...
-И зошто сето тоа?И на кого сето тоа,момче?
-На некој кој не го заслужува,секако.Секогаш е така.
-А зошто,зошто?Не го правиш тоа намерно,нели дете?
-Па не,никогаш не би го направил со намера да ја повредам.Премногу би ме болело така.Неможам.
-Иако,сепак го правиш...а зошто?
-Недостаток на волја,така го објаснувам тоа во мене.Така си го оправдувам,си ја чистам совеста,иако не ми е баш чиста.
-Па какво оправдување е тоа,недостаток на волја?Па сите нормални луге недостатокот на волја го сметаат за негативна особина,за нешто што човека го прави мрзлив,тромав,лигав,здодевен,дремлив...нечовек,некој кој веке воопшто не е достоен за животот кој му е даден да го живее.И како сега ти го оправдуваш твоето однесување со нешто такво?
-Па добро,не останувам само на недостатокот од волја,одам подалеку од неа.И тоа го оправдуавам со нешто.Ги гледам наназад настаните,и ги обвинувам нив за сето тоа.Ја обвинувам енергијата која ме донела доттаму за да не осекам никаква обврска кон никој,никаква волја,ништо...само дишам,бидејки морам,трошам кислород,малку вода,храна...и тоа е тоа.Другото го оставам на другите да го живеат.Комплетно сум пасивен,а имам оправдување во самиот себе зошто сум таков,и не ми е тешко поради тоа.
-Ох момче,нема да стигнеш далеку.Свесен ли си за тоа?Свесен ли си дека животот оди накај тебе,оди да те прегази,а ти не си спремен за борба?Дека се ова што го правиш сега,ке ти се врати трикратно?Дека ке дојде ден во кој никакво оправдување нема да ти послужи?Кога нема да можеш да живееш со самиот себеси кога ке погледнеш наназад и ке видиш што се си им направил на тие што те сакале,а најмногу на самиот себеси?
Живот на оправдувања,дете.Неможеш така.Немаш никаква корист од тоа.
-Проклет да си,зар мора од се да се има некаква корист?Зар неможе само да се одживее животот?Само да легнеш и да дозволиш да те носи ветерот каде и да сака?Кај и да е,само да леташ,тоа е доволно.Зошто толкава загриженост околу ова мало делче од сите наши инкарнации?Па ова се само 60-70 години.Ништо повеке.Има време.Има и други животи.Можеби во претходниот сум се трудел,сега одмарам.
-Ново оправдување момче.Ново оправдување за твојата мрзливост.Каде е твојата желба?Амбиција?
-Хаха,ако се секаваш,ја немав ни како мал.
-Ја немаше,но требаше да ја добиеш со тек на годините.Каде е?Зошто ја нема?Тоа не е нормално,дете мое.
-Па што е нормално воопшто,а?Што е тоа што го дефинираш како нормално,а што како ненормално?За мене е нормално ова.За тебе она.Сите сме поинакви.Она што не поврзува е некаков си збир од општествено прифатени правила и норми(ебена дефиниција од социологија),донесени од некој,на кој на почеток му биле само негови лични,ама му текнало да ги наметне и на другите,за да може така поубаво да владее со околината.Одново лична корист.Па се се врти околу тоа,стари.Јас сум само еден исклучок.Барем сакам да бидам.Така си го оправдувам моето постоење и мојата мрзливост.
-Ох момче....зошто,зошто?

п.с текстот е чиста имагинација и ништо повеке

 

[Сатори]

~*~

~Пајажината на животот~

Клементина е еден од оние чудни, прекрасни пајаци, толку сурово грда однадвор, а сепак морбидно привлечна и прекрасна.
Постојано разговарам со Клементина, дебатирам со неа за животот и сите негови пагани врувања, ставовите и идеите кои се плетат како нишки на осамени јасики, таа понекогаш ми вели дека премногу се заплеткувам во мрежата на туѓите животи.
Во право е, знам, но толку се слатки тие капки амброзија на краевите на усните кога бакнувам.
Се жалев дека нема чиста љубов, вистинска магија која ќе ми тече низ вените и ќе ме направи жива и волшебна, лажлива е и мрежата што се ткае без длабочина.
Клементина никогаш не ми порекна, напротив, ме натера да верувам, да ветам дека нема да заборавам која е убавината на илузијата што се создава и се вовлекува во мене кога љубам и сонувам.
Таа ми даде дури и четри нозе и четири раце само за да научам да плетам што подобро, и дизајнот на животот ми го нацрта за да знам каде треба да почнам, а каде да завршам.

Клементина, благодарам!
​

 

[La Española]

Ајде ѓаволи... Се вративте? Знам дека се вративте, од неодамна го претчувствувам вашето присуство... Дојдовте пак по мене? Знаев дека ќе дојдете, порано или подоцна, да ме вратите таму од каде што и бев, таму каде што ми е предодредено да бидам...
Толку од благословот фрлен над мене, толку од ангелите што изгледа се сожалија на мене гледајќи ме во целата таа мизерија па ме извлекоа за миг од „тоа“ место... Можеби и ги слушнаа оние мои молитви со крвави солзи на очите да почувствувам и јас нешто убаво, да влезам и јас барем на прагот на она што сите го нарекуваат рај...
Додека повеќето го живееа, јас можев само да го замислувам кога ќе затворам очи, да го пренесам во некој мој текст или песна, и само копнежливо да го посакувам, да верувам дека некој ден ќе го допрам... Го допрев... За момент,за миг... Сфатив колку само малку сум знаела за него, колку е само по прекрасно одошто замислував...
Но толку беше моето... Ајде ѓаволи, истече песочниот часовник, знам колку сакате да ме фрлите повторно „таму“ и да уживате во моите страдања, да ми нанесувате уште повеќе, да ме измачувате... Ви фалев нели? Ајде земајте ме,нема кај да бегам, проколната сум... Носете ме на тоа мрачно место, во тој постојан мрак, во таа празнина, во тоа студенило и постојана болка што лебди во воздухот... Фрлете ме на најдлабокото дно на подземјето... Тоа е мојот дом...
Убаво беше да се види сонцето, да се почувствува свежиот чист воздух, топлината на нечиј допир, да се видат боите на животот...
...Паѓам... Последен вдишан чист воздух... Рака посегната кон плавото небо... Збогум...