Прозни искри
- Креатор на темата The`bItCh
- Време на започнување
Toreador
Spectacular Apocalypse
- Член од
- 24 јуни 2005
- Мислења
- 3.374
- Поени од реакции
- 48
I want to hold you in my arms,
I want to undress you bit by bit,
I want to seal you cherry red lips with mine,
I want to fell the lust rushing through your blood,
I want to lay ou softly on the bed,
I want to spread you arms so you can reach for the stars,
I want to take you on a ride,
I want to run my hands through your slender figure,
I want to admire the beaty that is your body,
I want to fill your soul with my essence of life,
I want to say I love you.
Mi tekna neso ovaka da pisnam nesto. Slabo e, ama jebi ga sega samo so go napisav :lol: :lol:
I want to undress you bit by bit,
I want to seal you cherry red lips with mine,
I want to fell the lust rushing through your blood,
I want to lay ou softly on the bed,
I want to spread you arms so you can reach for the stars,
I want to take you on a ride,
I want to run my hands through your slender figure,
I want to admire the beaty that is your body,
I want to fill your soul with my essence of life,
I want to say I love you.
Mi tekna neso ovaka da pisnam nesto. Slabo e, ama jebi ga sega samo so go napisav :lol: :lol:
StormAngel
Stormology
- Член од
- 22 јануари 2005
- Мислења
- 5.059
- Поени од реакции
- 244
Многу повеќе треба за да земеш храброст да пишуваш него ли одкога ќе почнеш да пишуваш да се прашуваш како се тоа испаднало.
Де густибус нон диспутантум!
Де густибус нон диспутантум!
- Член од
- 20 септември 2005
- Мислења
- 38
- Поени од реакции
- 0
The`bItCh напиша:Благодарам
ќ vo red e so tekstot no ne kako nekoe prozno resenie tuku samo kako nekoj vid ispovest kon drugar ,so sto se navleguva od onaa skriena intimnost, vo patetika koja mu ja odzema ubavinata na tekstot :wink:
Немој да бидеш толку самокритична. Текстот е добар и е на вистинското место. Насловот е „Прозни искри“, а мене баш ми се допаѓа сјајот на твојата искричка. :wink:Angela напиша:Ne ni ochekuvam da ova gore napishanoto ima nekoja ili se zdobie so nekoja literaturna vrednost, ednostavno taka se chuvstvuvav, taka napishav i go podeliv so Vas. Ako sum ja pogreshila rubrikata togash gi molam adminite neka go prefrlat tamu kade shto mu e mestoto, mozhe i vo korpa
ps: blagodaram shto sepak nekoj go prochital
- Член од
- 20 септември 2005
- Мислења
- 38
- Поени од реакции
- 0
jas se slozuvam so mislenjeto na tif,ne treba da velicame nikogo tolku mnogu zatoa sto napisal slikovito intimno pismo,toa se steknuva ,vprocem ako ovoj tekst se razgleduva od aspekt,,zensko pismo,,vo red i se slozuvam deka toa e zensko pismo koe mnogu se razlikuva od maskoto,a toa znaci sodrzina od cuvstva emocii koi dopiraat do patetika,a koja e togas ubavinata?
ThA-BiTcH
~*~Blonde Bitch With a Brain~*~
- Член од
- 23 септември 2005
- Мислења
- 4.338
- Поени од реакции
- 62
Чекоревме по патеката на животот како најјаки, најподготвени да се бориме против целиот свет.Она што го чувствувавме еден за друг, нашите чувства, ни даваа сила да продолжиме понатаму.Го делевме секое добро и лошо. заедно поминавме мигови на среќа и тага, нанаспани ноќи, лутајќи до зори.Ноќите ми ги исполнуваше со страст, успивајќи ме со твоите нежни бакнежи.Прекрасно е чуството кога се будам во твоите прегратки.Таа хемија што не врзува ме направи само твоја, и ничија друга.Стана сопственик на секое мое чувство, нежност, мисла...
Заслепена од страст и љубов, не знаев дека стоиме на ивицата, на крајот.Зошто ја снема љубовта во твоите очи?Твојата недоверба ја уништи сета љубов во тебе, и те отру со гнев и омраза, не турна од височините на љубовта, не надвладеа и скрши.Се се сруши одеднаш!Станав црна точка во твојот живот и товар кој се трудиш да го уништиш.Чекорам пред тебе како сенка, гледајќи како времето те менува на лошо, а јас немоќна да го поправам сето тоа.Ме боли ова чувство во градиве и љубов која не можеше да ја почувствуваш.Залуден беше трудот, докажувајќи ти ја мојата искрена љубов. Зарем оваа тага и потреба да те видам, допрам, почувствувам на кожава не се доказ дека ми требаш? Зарем оваа болка по тебе, не е доказ дека те сакам?
Зарем овој нечуен плач на моето срце, не е доказ дека си единствен за мене? Ми недостигаш!...ечи тоа во мене низ празнината и кршот на мојата душа.Ги поминувам најболните моменти во мојот живот, ноќи во несоница и немири во душав, те нема, тешко ми е....
Секојдневно се повеќе и повеќе полудувам, те барам, ми требаш, а тебе те нема...
И, еве измина уште еден осамен и тажен ден, часовите бавно минуваат, а од тебе ни глас, ни трага...те нема.Ноќ е и веќе ги пушта првите ѕвезди од своите скриени одаи, да ја започнат својата игра низ темното небо. Се е толку мирно и тивко, го слушам само црцорот на штурците, како целиот свет да потонал во длабочините на соништата.Сама сум во мислите за тебе, а во мојата душа се е срушено.Нема повеќе надеж за нас, време е да продолжам без тебе и да те заборавам.Ти си само минато од мојот живот, спомените ме враќаат до тебе...
Тешко ми е!Се борам со самотијата, со тагата и со оваа неизлечлива болест - депресијата.Те замислувам покрај себе како некогаш, кога бегавме од реалноста и се криевме од сите други за да бидеме сами и да уживаме во секој миг заедно.Те чувствувам иако те нема, ти си во сите пори на моево тело, низ моите вени сеуште течеш...Времето немилосно поминува, не се враќа, остануваме само јас и ти во мојата фантазија, прегазени од судбината.Наскоро се ќе стане ладно и далечно, а љубовта мирно ќе затаи. Ќе исчезнат сите страсти и чувства. Од нив ќе нема ни трага. Допирите ќе испарат од мојата кожа, а бакежите ќе станат заборав.Минатото ќе чекори како сенка низ животот, додека иднината е толку далечна, недофатлива и невозможна. Останува само онаа лузна на срцето, трага на усните и бледо сеќавање...
Заслепена од страст и љубов, не знаев дека стоиме на ивицата, на крајот.Зошто ја снема љубовта во твоите очи?Твојата недоверба ја уништи сета љубов во тебе, и те отру со гнев и омраза, не турна од височините на љубовта, не надвладеа и скрши.Се се сруши одеднаш!Станав црна точка во твојот живот и товар кој се трудиш да го уништиш.Чекорам пред тебе како сенка, гледајќи како времето те менува на лошо, а јас немоќна да го поправам сето тоа.Ме боли ова чувство во градиве и љубов која не можеше да ја почувствуваш.Залуден беше трудот, докажувајќи ти ја мојата искрена љубов. Зарем оваа тага и потреба да те видам, допрам, почувствувам на кожава не се доказ дека ми требаш? Зарем оваа болка по тебе, не е доказ дека те сакам?
Зарем овој нечуен плач на моето срце, не е доказ дека си единствен за мене? Ми недостигаш!...ечи тоа во мене низ празнината и кршот на мојата душа.Ги поминувам најболните моменти во мојот живот, ноќи во несоница и немири во душав, те нема, тешко ми е....
Секојдневно се повеќе и повеќе полудувам, те барам, ми требаш, а тебе те нема...
И, еве измина уште еден осамен и тажен ден, часовите бавно минуваат, а од тебе ни глас, ни трага...те нема.Ноќ е и веќе ги пушта првите ѕвезди од своите скриени одаи, да ја започнат својата игра низ темното небо. Се е толку мирно и тивко, го слушам само црцорот на штурците, како целиот свет да потонал во длабочините на соништата.Сама сум во мислите за тебе, а во мојата душа се е срушено.Нема повеќе надеж за нас, време е да продолжам без тебе и да те заборавам.Ти си само минато од мојот живот, спомените ме враќаат до тебе...
Тешко ми е!Се борам со самотијата, со тагата и со оваа неизлечлива болест - депресијата.Те замислувам покрај себе како некогаш, кога бегавме од реалноста и се криевме од сите други за да бидеме сами и да уживаме во секој миг заедно.Те чувствувам иако те нема, ти си во сите пори на моево тело, низ моите вени сеуште течеш...Времето немилосно поминува, не се враќа, остануваме само јас и ти во мојата фантазија, прегазени од судбината.Наскоро се ќе стане ладно и далечно, а љубовта мирно ќе затаи. Ќе исчезнат сите страсти и чувства. Од нив ќе нема ни трага. Допирите ќе испарат од мојата кожа, а бакежите ќе станат заборав.Минатото ќе чекори како сенка низ животот, додека иднината е толку далечна, недофатлива и невозможна. Останува само онаа лузна на срцето, трага на усните и бледо сеќавање...
Goddess of Chaos
Nixe Nox
- Член од
- 16 август 2005
- Мислења
- 6.250
- Поени од реакции
- 229
Уште еден натпревар
Мачно се издигна како да не сакаше да го започне тој пекол знаејќи што следува. Гласот беше толку кревок но сигурен во својата цел. Затоа што точно знаеше што мисли и каде зборовите што и ги упатува ќе ја боцнат. Не сакаше да го повишува тонот не сакаше да ја убедува не сакаше да ја повреди. Но nе знаеше дека таа веќе станала отпорна на неговите црнила.
Не знаеше ни нешто од ништото. А ништото беше самата таа.
Сјај. Сјаеше со некаква морбидност а сепак придаваше весела атмосфера. Се смееше а плачеше.
Секогаш беше толку чиста и искрена. Секогаш провидна белина излегуваше од нејзе и му ги кажуваше сите нејзини мисли се разбира обвиткани со таа проѕирна пајажина. Претставуваше светла искра во неговиот темен ќош. Ама таа веќе ја отфрли онаа светлина што всушност никогаш и не ја претставувала.
Лицемерноста е добра работа, ако ја развиваш правилно. Таа тоа добро го направи. Откако ја отфрли таа црвена панделка врзана околу нејзиното срце спречувајќи ги сите соништа за совршеност од распаѓање, ги фрли чувствата во тој негов темен ќош. Од панделка стана обрач што ги стега стравовите и покорувањата, a од црвена стана црна. Но сепак и помогна. За да ги распарчи,за да ги уништи. За да го изгори во осамен но официјален пламен она што го сметаше за невистинско од себе.
Го гледаше со тивок пламен во очите. Се обидуваше да му ги заледи мислите со својот ироничен поглед. Во тој поглед ги имаше сите темни нијанси на нејзината млада душа што толку неискусна се предала на возвишени мисли и перцепции. А истиот тој тој поглед рушеше ѕидови и бариери насекаде во туѓите плачови но се сепна пред оваа цврста карпа.
Но тој ne запра! Силата во неговиот глас уште повеќе се возвиши и тој не падна во искушението да се изреволтира од нејзината дрскост! Зборовите бодеа се наоколу и само дополнително ја опишуваа напнатоста. Која сега се претвори во разбрануван дожд од мисли што ни двајцата не знаеја што означуваат но прераното пораснување ги натерало да ги научат.
Мислите беа пресилни и распламтени и мораа да добијат достоен одговор.
А таа се растрепери,како и секогаш. Доби прилив на изживеана патетика што не сакаше да ја сподели со светот затоа што тоа всушност беше нејзиното вистинско јас. И пред нејзе повторно имаше само едно бледо бедно лице испиено од претерана ДОБРИНА. Најверојатно и лицемерност. Зема длабок здив и трепна сакајќи што побрзо да почне. Мислејќи дека откако ќе заврши ќе може да ја почне одново својата потрага по душевно задоволство во ова сивило.
Додека беше мала често помислуваше дека ова е само тест, дека ова не е тоа што таа е преодредена да биде. Кога ќе се случеше нешто лошо ги затвораше очите и помислуваше ”Ајде нека заврши ова. Сакам да ја почнам одново вистинската шанса”. И сеуште ова ја следеше и оставаше траги по ѕидовите на просторот во кој што нивното поле за вербални напади се претворило во душевен натпревар.
Полека, целиот отров излезе од нејзе и се истури врз него. И не беше којзнае што. Немаше бес и омраза, тоа беа само чувства на малечко невино девојченце чија душа својата оригиналност ја креирала во несовршена но здрава и насмеана средина. И што може таа душа да постигне.
Мислите, карактеристиките, чувствата, се што им припаѓаше лебдеше во собата борејќи се. А тој личен натпревар помеѓу нив ја исцрпи реалноста и ја претвори во идилично опишана незрела приказна. Таа одеднаш сфати дека не може да се бори против него. Нејзината упорност се спротистави со неговата желба за убедување на другите дека е БЕЗНАЧАЕН. Од една страна тој уживаше да ја тера да ги подобри своите можности, а од друга претставуваше избледена патетика. Беше нејзиниот духовен учител кој што не ја научи она што највеќе сакаше да го постигне - совршенството. Нејзе животот не ја разочара, туку таа чувствуваше дека го разочара него.
Дозволуваше да и влезат во светот за да и го подобрат, затоа што се чувствуваше беспомошна без него. Ние сите живееме во ист свет, а таа живееше во својата креативност. И се изгуби во неа.
Сеуште возбудено го гледаше и ја испушташе огнената пареа од очите. Но притоа зборуваше, го објаснуваше она што сите го знаеја и докажуваше дека знае, дека разбира што треба да направи и може да го постигне тоа, само што не може да си ги определи можностите! Тоа според нејзе беше мошне важно. Тој ја прекинуваше, ја тераше да се отвори, да ги испружи своите мисли во водата и да ги прочисти. А водата всушност ги удави и ги однесе со својот тек. Сега беше без надежи, без грижи, без ставови.
СЕ РАСПРСНА.
Мачно се издигна како да не сакаше да го започне тој пекол знаејќи што следува. Гласот беше толку кревок но сигурен во својата цел. Затоа што точно знаеше што мисли и каде зборовите што и ги упатува ќе ја боцнат. Не сакаше да го повишува тонот не сакаше да ја убедува не сакаше да ја повреди. Но nе знаеше дека таа веќе станала отпорна на неговите црнила.
Не знаеше ни нешто од ништото. А ништото беше самата таа.
Сјај. Сјаеше со некаква морбидност а сепак придаваше весела атмосфера. Се смееше а плачеше.
Секогаш беше толку чиста и искрена. Секогаш провидна белина излегуваше од нејзе и му ги кажуваше сите нејзини мисли се разбира обвиткани со таа проѕирна пајажина. Претставуваше светла искра во неговиот темен ќош. Ама таа веќе ја отфрли онаа светлина што всушност никогаш и не ја претставувала.
Лицемерноста е добра работа, ако ја развиваш правилно. Таа тоа добро го направи. Откако ја отфрли таа црвена панделка врзана околу нејзиното срце спречувајќи ги сите соништа за совршеност од распаѓање, ги фрли чувствата во тој негов темен ќош. Од панделка стана обрач што ги стега стравовите и покорувањата, a од црвена стана црна. Но сепак и помогна. За да ги распарчи,за да ги уништи. За да го изгори во осамен но официјален пламен она што го сметаше за невистинско од себе.
Го гледаше со тивок пламен во очите. Се обидуваше да му ги заледи мислите со својот ироничен поглед. Во тој поглед ги имаше сите темни нијанси на нејзината млада душа што толку неискусна се предала на возвишени мисли и перцепции. А истиот тој тој поглед рушеше ѕидови и бариери насекаде во туѓите плачови но се сепна пред оваа цврста карпа.
Но тој ne запра! Силата во неговиот глас уште повеќе се возвиши и тој не падна во искушението да се изреволтира од нејзината дрскост! Зборовите бодеа се наоколу и само дополнително ја опишуваа напнатоста. Која сега се претвори во разбрануван дожд од мисли што ни двајцата не знаеја што означуваат но прераното пораснување ги натерало да ги научат.
Мислите беа пресилни и распламтени и мораа да добијат достоен одговор.
А таа се растрепери,како и секогаш. Доби прилив на изживеана патетика што не сакаше да ја сподели со светот затоа што тоа всушност беше нејзиното вистинско јас. И пред нејзе повторно имаше само едно бледо бедно лице испиено од претерана ДОБРИНА. Најверојатно и лицемерност. Зема длабок здив и трепна сакајќи што побрзо да почне. Мислејќи дека откако ќе заврши ќе може да ја почне одново својата потрага по душевно задоволство во ова сивило.
Додека беше мала често помислуваше дека ова е само тест, дека ова не е тоа што таа е преодредена да биде. Кога ќе се случеше нешто лошо ги затвораше очите и помислуваше ”Ајде нека заврши ова. Сакам да ја почнам одново вистинската шанса”. И сеуште ова ја следеше и оставаше траги по ѕидовите на просторот во кој што нивното поле за вербални напади се претворило во душевен натпревар.
Полека, целиот отров излезе од нејзе и се истури врз него. И не беше којзнае што. Немаше бес и омраза, тоа беа само чувства на малечко невино девојченце чија душа својата оригиналност ја креирала во несовршена но здрава и насмеана средина. И што може таа душа да постигне.
Мислите, карактеристиките, чувствата, се што им припаѓаше лебдеше во собата борејќи се. А тој личен натпревар помеѓу нив ја исцрпи реалноста и ја претвори во идилично опишана незрела приказна. Таа одеднаш сфати дека не може да се бори против него. Нејзината упорност се спротистави со неговата желба за убедување на другите дека е БЕЗНАЧАЕН. Од една страна тој уживаше да ја тера да ги подобри своите можности, а од друга претставуваше избледена патетика. Беше нејзиниот духовен учител кој што не ја научи она што највеќе сакаше да го постигне - совршенството. Нејзе животот не ја разочара, туку таа чувствуваше дека го разочара него.
Дозволуваше да и влезат во светот за да и го подобрат, затоа што се чувствуваше беспомошна без него. Ние сите живееме во ист свет, а таа живееше во својата креативност. И се изгуби во неа.
Сеуште возбудено го гледаше и ја испушташе огнената пареа од очите. Но притоа зборуваше, го објаснуваше она што сите го знаеја и докажуваше дека знае, дека разбира што треба да направи и може да го постигне тоа, само што не може да си ги определи можностите! Тоа според нејзе беше мошне важно. Тој ја прекинуваше, ја тераше да се отвори, да ги испружи своите мисли во водата и да ги прочисти. А водата всушност ги удави и ги однесе со својот тек. Сега беше без надежи, без грижи, без ставови.
СЕ РАСПРСНА.
ThA-BiTcH
~*~Blonde Bitch With a Brain~*~
- Член од
- 23 септември 2005
- Мислења
- 4.338
- Поени од реакции
- 62
Patuvam sama.
Patuvam vo vecnosta.
Patuvam vo beskrajnata tishina.
Patuvam niz lavirintot od zivotot,so bezbroj vrati na denesnicata.
Patuvam sama so mojata nadez.
Patuvam vo sonot sto go sonuvam.
Patuvam na kriljata od veterot.
Patuvam so mislata na tvojata nasmevka.
Patuvam vo mislite moi.
Patuvam do tebe da stignam,
na ovoj pat so pocetok na krajot,
i so kraj na pocetokot.
A tamu,
skrieni vo dalecinite na nezaboravot, dlaboko vo dusata,
vrezani vo srceto.
Ostaveni na milost i nemilost,
od vremeto sto pominuva,
stojat pesnite moi.
Pesnite od ljubovta moja inspirirani,
pesni so ljubov napisani,
na prijatelstvoto posveteni.
Iskreni prijatelski cuvstva,
na list hartija pretoceni,
samo za tebe vecen prijatelu moj.
Patuvam vo vecnosta.
Patuvam vo beskrajnata tishina.
Patuvam niz lavirintot od zivotot,so bezbroj vrati na denesnicata.
Patuvam sama so mojata nadez.
Patuvam vo sonot sto go sonuvam.
Patuvam na kriljata od veterot.
Patuvam so mislata na tvojata nasmevka.
Patuvam vo mislite moi.
Patuvam do tebe da stignam,
na ovoj pat so pocetok na krajot,
i so kraj na pocetokot.
A tamu,
skrieni vo dalecinite na nezaboravot, dlaboko vo dusata,
vrezani vo srceto.
Ostaveni na milost i nemilost,
od vremeto sto pominuva,
stojat pesnite moi.
Pesnite od ljubovta moja inspirirani,
pesni so ljubov napisani,
na prijatelstvoto posveteni.
Iskreni prijatelski cuvstva,
na list hartija pretoceni,
samo za tebe vecen prijatelu moj.