Прозни искри

[The`bItCh]

Аиииии пер.. ме наежи ебате. Ќе заплачев на крајот.

 

[ThA-BiTcH]

Еве нешо патетично и од мене.. од пред 2-3 години.. Андроник, се сеќаваш?! Леле.. срамотилаци.. ама имаше добар фидбек пред да читете, палома обавезно.. не е офчарон смешен само, море

(објавено беше на Багра)

Искра на сеќавање



Сте поминале ли покрај раскрсницата меѓу Партизанска и Рузвелтова? Место кое сите го знаат по колпортерите кои во секое време од денот се на работа... но и по многуте просјаци. Луѓе кои маката ги натерала да молат за корка леб.

Секое поминување покрај таа раскрсница ме натажува. Ме потсеќа на една судбина, една тажна судбина, судбината на малиот човек кој сите го знаеја како Саше.

Саше беше едно оние деца родени на улица. Беше од ромско семејство. Всушност и не се викаше Саше, но така го викаа. Целиот свој живот не го дозна роденото име.

Мајка му кога го родила го користела како средство за работа. Го терала бебето да плаче за да и се смилостиват минувачите. Така успевала да измоли по некоја монета за леб.

Како што растеше Саше, така сите почнаа да забележуваат дека беше поинаков од другите деца. Физички беше послаб; на 5 години сеуште изгледаше како бебе. Зборуваше забавено и понекогаш бесмислено. Немаше сомнеж: Саше имаше пречки во развојот. Беше ментално ретардиран.

Но тоа не го правеше помалку вреден од другите. Тој сеуште го имаше најнежниот поглед на светoв. Неговите крупни очи ѕиркаа како два костена од слабичкото лице. Неговата насмевка беше највеселото нешто што сум го видел.

Саше знаеше и да пее. Кога се собираше целото семејство навечер под дрвјата, сите се расплакуваа кога малиот славеј ќе ја запееше Едерлези.

Дојде времето кога сите негови врсници се запишуваа во училиште. Знаејќи го проблемот на своето дете, родителите на Саше рeшија да го институционализираат. Но, тие беа Роми и немаа воопшто средства и сите врати за нив беа затворени.

Немајќи друг избор, решија да го препуштат Саше сам на себе. Го оставија на раскрсницата на која просеа. Заминаа дома, а Саше не можеше да го најде патот. Следното утро семејството не се врати. Воопшто не се вратија, никогаш. Саше не можеше тоа да го разбере, мислеше дека така треба да биде.

Неколку дена по ред просеше сам, но не знаеше што да прави со парите. Спиеше покрај дрвјата. Беше прегладнет и исцрпен. Да не се најдеше еден милостив човек во близина, Саше немаше да преживее.

Тоа беше продавачот во книжарницата. Секој ден поминуваше покрај местото каде што Саше спиеше. Го гледаше детето препуштено само на себе. Отпрвин го игнорираше, но еден ден се сожали. Го зеде со себе. Му купи чоколадо. Никогаш Саше немаше пробано чоколадо. Иако отпрвин му се слоши, подоцна си побара уште едно. Не знаеше повеќе од две-три фрази на македонски, па комуницираше со мимики. Но беше впечатливо дека не е како другите деца. Сепак, тој беше мило и нежно дете, кое сакаше да си игра како и другите. Зема еден балон од книжарницата и го галеше. Го милуваше како да е нешто најсвето. Два часа не се оттргна од него. Од време на време му се насолзуваа очите, но потоа се смешкаше како ништо да не му е. Во себе страдаше, но не знаеше да тагува. Саше беше најведрото дете кое го имав видено.

Продавачот беше вчудоневиден кога го чу како пее. Одеднаш Саше ја запеа Едерлези, единствената песна што ја знаеше. Кога пееше не забавуваше со гласот. Воопшто не делуваше како ретардирано момче. Напротив, тоа беше милозвучно пеење. Пеење кое би омекнало и срце од камен, пеење кое би го пленило и најнамуртениот човек на светот.

Саше во себе имаше позитивна енергија. Имаше голема и добра душа. Наместо да бега од кучињата тој ги галеше; наместо да се срами од луѓето кои му даваа пари кога просеше, тој ги гушкаше силно и со многу љубов. Да, не ги разбираше работите, но имаше чиста и невина душа.

Попладнето за првпат се возеше во автомобил - продавачот го носеше дома. Како само го лепеше лицето на прозорот... Се радуваше на се што ќе видеше - автобусите, велосипедите, продавниците, семафорите. Едноставно ги сакаше работите такви како што се. Во неговото срце имаше повеќе љубов отколку во било кое друго.

Кога стасаа кај продавачот дома, Саше за првпат виде телевизија. Не можеше да престане да се смее. Му се смееше на телевизорот, и се смееше на тоалетната школка, му се смееше на огледалото.

Продавачот живееше сам. Не му пречеше привремениот гостин. Откако го избања и преоблече, му даде на Саше да јаде. Се шлапкаше во манџата и цело време се смееше. Приредуваше смешки на кои никој не би останал рамнодушен.

Следниот ден беше сабота. Затоа продавачот се реши да го одведе Саше на игралиштето да игра со другите деца. Некои беа поголеми од него, некои помали, но сите го прифатија. Сите се смееја кога тој главечки паѓаше од клацкалката. И тој се смееше со нив, и пак се качуваше.

И саботата помина во одлично расположение.

Во неделата продавачот се реши пак да го одведе Саше на игралиштето. Додека Саше играше со децата, продавачот замислено седеше на клупата. Разислуваше. Знаеше дека не може да го задржи детето. Така замислен на клупата седеше се додека не се стемни. Дури по некое време се освести дека е доцна и треба да оди дома. Го побара Саше но него го немаше...

Во меѓувреме две момчиња, значително поголеми од Саше дојдоа на игралиштето. Почнаа да го исмејуваат заради неговото однесување. Го навредуваа и задеваа. Додека продавашот седеше замислен на клупата, тие го беа одвлекле Саше далеку од игралиштето, позади некои гаражи. Тој не знаеше што се случува и непрестајно се смешкаше. Одеднаш, едното од момчињата го зграпчи, а другото го удри во лицето. Насмевката исчезна, а од очите почнаа да извираат солзи... Потоа момчињата го расоблекоа. Го легнаа така полугол на земја и непрестајно го клоцаа. Врисоците кои ги испушташе Саше како да не постоеја за луѓето од зградите. И кога веќе престана да пружа отпор, едното од момчињата започна да го силува. Ситното тело на Саше веќе беше изнемоштено. Не можеше ништо да направи. Кога едното момче заврши, на ред дојде другото. Цели два часа се менуваа. Саше веќе беше паднал во несвест. Вечерта двете момчиња неговото тело го фрлија во грмушките и со смеење и задоволни лица си отидоа дома.

По некое време, во најдоцните часови, улиците беа пусти. Само еден човек избезумено трчаше насекаде. Тоа беше продавачот кој го бараше Саше. Случајно го забележа во грмушката... од таа глетка се вџаши.

Парталавата облека го покриваше малото тело. Саше се тресеше. Неговото лице беше облеано во крв, но кога го виде продавачот собра сили да се насмевне. Продавачот со насолзени раце го зема во раце. Го погали по разбушавената коса и проба да го утеши. Тогаш, од немоќното грло се слушна мелодијата на Едерлези. Саше за последен пат пееше. Чиниш неговата песна сеуште се слуша...

Додека продавачот го носеше во раце, песната полека замираше. Саше испушташе здив. Кога продавачот стигна дома, го положи безживотното тело на Саше на подот, седна покрај него и заплака. Само тоа му преостануваше...

Кога поминувам покрај раскрсницата меѓу Партизанска и Рузвелтова ми се насолзуваат очите. Сега знаете зошто.

леле ме распака....колку е тажно:cry::cry::cry:
ОФЧАР, немам зборови ц ц ц ..... генијалец си нема што:je:

 

[StormAngel]

Да Бич, мораше цел текст да го цитираш?

 

[Офчар]

Да Бич, мораше цел текст да го цитираш?

И` се допаднало бе, не глеаш шо убав комплимент ми дала

Леј, одамна беше ова еј.. ти текиња бе? Литература!Дневни мудрости!

Времиња, М., времињаааа..

А мене уше ми е тужно коа си го препрочитувам

 

[Thief]

Еве нешто што веќе неколку години го носи епитетот „Скица”. Се чини ќе остане како такво за навек:



1.Зарем животот не е прост мозаик од различни собитија? Зарем јас не сум уште една мала незабележителна сотворена нишка на светот беседнички? Беседнички! Оти само речта ни остана за да ја докажеме човештината во беспоштедната борба меѓу нас, а против нас! Кој победува? Ако се бориш против себеси-мора и ти да победиш...Секако си победник, ама се` повеќе победува животното, иако сме луѓе! (Ама секако и ти мора да загубиш!)

2. „Целиот македонскиот гениј збран кај ’него‘” напиша: „По законот на местото, можеме да го сфатиме само животот, не смртта. Затоа е оправдана надежта и секоја оптимистичка илузија”. Ако се водиме според законите на битисувањето, нашите слабости ќе бидат поразени, ама во беспоштедната борба може да се изгубиме автентичните „ние”. (Според „професорската” Таблица Перваја, според Блаже Конески, според Џинот)

3.Друг дел од трошката на претходната генијалност беше се вознела мислиш од истиов: Бог ќе не казни ако го оправаме тоа што тој го оставил недоправено? Зарем не е целта да се стремиме кон идеалот, да поправаме, да му дотуриме световен малтер на божјото направено?! (Според јазолот, според Папочната врвца на Светов, според Венко Андоновски)

4.„Секој човек си го планира некако животот. Но кој знае кај згрешил,(...) кај му измрдала либелата?” Ако забележуваме кај измрдува либелата, ако свесно го гледаме бегањето од мерата, зарем ќе стоиме неми? Зарем нема високот подобро да го наместиме за да не ни оди, ами да ни иде благоста Негова, на животот кој го живееме, проживуваме или преживуваме?
(Според неименливиот животен Тунел, според Петре М. Андреевски)

5. „Тоа што се занимава со минатото,
што го допира она што во него е стварно,
тоа е негово прво изедначување со просечниот живот.”
Занимавајќи се со минатото-се занимаваме со просекот. Просекот на човечкиот живот од памтивека ја поседува истата маргина...Сме еволуирале ли?
Стоиме кип-кипосани, стоиме скамењени од чудење, смраморени, како неми, како неживи, а катиљ-битот го живееме се` уште - од преди па довека! Како сме го живеле тоа што мислиме дека е надживеано, проживеано, а секидневие ни е! Ние сме му сочинители, а остро го плукаме. ( Според сработениот страв, според Јован Павловски-Бутика)

6.„Оваа земја по која чекорам денес,
Оваа земја која ја буди ветер од мугра,
Оваа замја не е моја-не,
Оваа земја, простете, е туѓа!”
Чија е Земјата, а богами и земјата, ако не е човечка? Каде е националното родољубие, ако го нема човечкото вљубување во Земјата - родилка? Која ни е мајка - Земја, ако тоа не е светлоста, мудроста...! Загубени сме во универзумот ако не сме Земјини родољуби! (Според Земјата, според Никола Јонков Вапцаров)

7.„Погребна поворка.
Не прекинуваат пев
неколку дрозда”.
Значи, животот тече! А, додека тече, не ги почитува правилата на флуидот. Не е секаде неговиот пресек константа! Ту ќе надојде, ту ќе го снема! Не се движи по траекторијата! Нема стационарно одење и идење: материјата не се движи еднакво во едните исти точки! Физичкиот непочит е животен восклик на немањето бариери во досегот на „високите височини”. Човекот е чудно сотворение без мерак за покровот на светот...за „покровот од зборови!” (Според големата висина, според Петко Дабески.)

8.„Хоћу да живим животом човјека:
Хоћу да љубим, да трпим и страдам,
У својој вјери да се добру надам
Штоно ће доћи кф света ријека”

Лесно е да се каже дека човечкиот живот не е тоа без малку страдање... лесно е да се верува во спасението и задгробниот живот, ама дали е така и кога ќе го почувствувате тоа?!

 

[mary_jane]

Еве нешо патетично и од мене.. од пред 2-3 години.. Андроник, се сеќаваш?! Леле.. срамотилаци.. ама имаше добар фидбек пред да читете, палома обавезно.. не е офчарон смешен само, море

(објавено беше на Багра)

Искра на сеќавање



Сте поминале ли покрај раскрсницата меѓу Партизанска и Рузвелтова? Место кое сите го знаат по колпортерите кои во секое време од денот се на работа...

леееј...одамна не ме погодил некој текст вака...:icon_conf:cry:...БРАВО...

 

[Filip99]

[Bravo Katja Mnogu ubavo, prekrasno,ako ne si ja zavrsila ti se molam napisi uste,a ako si ja zavrsila napisi nesto drugo! Ti se molam!:se_ molam :se_ molam

Fala i na tebe Da Bitch:je: :je: :je: :je: :je:

Еве нешо патетично и од мене.. од пред 2-3 години.. Андроник, се сеќаваш?! Леле.. срамотилаци.. ама имаше добар фидбек пред да читете, палома обавезно.. не е офчарон смешен само, море

(објавено беше на Багра)

Искра на сеќавање



Сте поминале ли покрај раскрсницата меѓу Партизанска и Рузвелтова? Место кое сите го знаат по...

Toa e eden od naj taznite prozi! BBBBBBBBRRRRRRRAAAAAAAAVVVVVVOOOOOOO!

 

[The`bItCh]

[Bravo Katja Mnogu ubavo, prekrasno,ako ne si ja zavrsila ti se molam napisi uste,a ako si ja zavrsila napisi nesto drugo! Ti se molam!:se_ molam :se_ molam

А што тоа Филип?:icon_eek::raz:

 

[Петар-МКД]

У кревет лежам, мастика џвакам и у пичку матер колку те сакам.

*не е лично за никој*

 

[venera001]

Офчар,
Многу убав текст. Полн со емоции. Ме расплака и мене. Ме расплака и кога го читав на багра, ама пак ме натажи сеа....
А бе, ептен си екстремен - одиш од крајност во крајнoст! Прво не расплакуваш па драматизираш и на крај не засмеваш со извонреден хумор. Дете за се,а?

 

[Toreador]

Ova go napisav sega vo eden zdiv...

I am cursed by my own creations. Today, black is my color. I stand before you, Creator of Earth, ruler of Heaven, Lord of all things natural and unnatural, and I fall on my knees and shed tears before you. Help me, save me from the demons I created myself. They drag me back to the world I forged, the world that is consumed by technology of nightmares, progress of demise, construcion of sorrow, and power in death.

Ignorance is the eighth mortal sin. Ignorance not in knowledge, but ignorance in wisdom. ANd I lack wisdom and now I suffer beacuse of it. I hover above the gates of hell as the echos of millions of dammed souls scream my name and angels from behind me weep and reach for me. Power in death or Peace in life. Shall I be a ruthless power hungry monster or...a human? Heh, I have been drunk by the pools of power beyond any mans dreams for so long, that I have forgotten the peaceful self. I may be the one that deserves death, not the person that dared to show me love...

I have become a mockery of Humanity. An object seen as an oddity. Strip me from all of my emotions and let me become an object of humiliation. Destroy my body and soul so I may never again feel love.

I am no human...I am no symbol of purity and admiration. I am no more than a weeping child hidden in the dark corner of an alley in a city of sin I created myself.

Teach me of degradation and humility and stab me with a knife of damnation and save me from this wretched thing these mortals call love...

 

[Офчар]

Офчар,
Многу убав текст. Полн со емоции. Ме расплака и мене. Ме расплака и кога го читав на багра, ама пак ме натажи сеа....
А бе, ептен си екстремен - одиш од крајност во крајнoст! Прво не расплакуваш па драматизираш и на крај не засмеваш со извонреден хумор. Дете за се,а?

Талент бе

 

[Filip99]

Mnogu ste dobri i imate talent!

 

[Filip99]

А што тоа Филип?:icon_eek::raz:

toa e toa!

 

[ThA-BiTcH]

Еј мангупе, се сеќаваш ли на нашето прво танго, се сеќаваш ли на шамарот кој ми го удри, кога сакаше да ме бакнеш? Се сеќаваш ли кога фатени за рака трчавме по автобусот? Се сеќаваш ли на оној цвет кој ми го подари, имаше боја како твоите очи. Тој цвет падна во прашина, а ти не ми дозволи да го земам. Утредента ми донесе букет рози. Се сеќаваш ли кога поминавме покрај паркот, и јас посакав да те бакнам, а ти се тргна и ми рече "малечка не те сакам повеќе.Заљубен сум во друга.Мислам дека не би требало да бидеме заедно, и онака нема да ни успее". Ти го свртев грбот, и почнав да чекорам. Не знаев каде одам, што чувствувам, не знаев ништо. Продолжив да одам, и го проколнував секој момент кој ти го подарив на тебе. Одејќи, наидов на цвеќиња, беа истите како оној кој падна во прашината и остана таму. Скинав еден цвет, и почнав да го кинам и грицкам мислејќи дека тоа ќе ми помогне да ја снема онаа грутка која ја чуствував во грлото. По неколку секунди, осетив нечија рака на моето рамо. Знаев дека си ти. Само твојата рака можеше да биде толку топла. Кога се свртев, ти ми ги избриша солзите и ми рече "малечка, зарем би можел да сакам друга?". Бев пресреќна, чуствував како можам да го прегрнам целиот свет, и на цел глас да викнам дека те сакам најповеќе од се...
Еј мангупе, се сеќаваш ли на оној ден, кога дојдов кај тебе, а ти беше тажен и нерасположен? Кога те прашав што ти е, ти се насолзија очите, и ми кажа дека заминуваш во Шведска. Почнавме да плачеме, бевме премногу сиромашни на зборови, за да можеме да си кажеме во тој момент колку ни е тешко.
Еј мангупе, се сеќаваш ли на моето прво писмо до тебе? Ти напишав колку многу те сакам, и колку е тажен и осамен животот без тебе. Ти на тоа ми врати дека не се важни километрите измеѓу нас, дека ти ме чуваш во срцето, под кожата...
Мангупе, те чекав...долго време те чекав, и ти пишував. Кога сфатив дека нема надеж за нас ти пишав писмо, во кое ти пишав една јапонска порака "Да љубиш, е како песна да пееш. А не постои песна без крај". Да, сфатив дека е крај. Ние се сакавме со душата и телото, но кога не бевме еден до друг, залудно беше се. Долго време потоа ми праќаше писма, но не се осудував да ги отворам. Знаев дека ќе потклекнам повторно на твојата љубов. Љубов која не беше судена, но сепак беше вистинска и чиста.
Една вечер, стигна повторно писмо од тебе. Нешто ми велеше да го отворам, како некоја сила да ме влечеше кон него. Да, се осудив го отворив. Доживеав шок од содржината. "Малечка, на 12ти се враќам во Скопје, на 13ти ќе ти се јавам. Крени ми ти. Ми недостига твојот глас, повеќе од кога и да било. Малечка, кој вели дека не постои песна без крај?".
"Еј мангупе, не успеав да ти кажам колку бев среќна кога го читав писмото. Од возбуда не заспав цела вечер. Фантазирав за нашата повторна средба, за бакнежите кои ќе си ги размениме, размислував за букетот цвеќе кој ми го подари, за долгите прошетки, за нашите песни...еј мангупе, ми недостигаше многу. Ти зема дел од мене, со себе. Мангупе, остави празнина во мене, а не се врати да ја пополниш...мангупе, себичен си. Зашто не дојде? Зашто не го одржа своето ветување? Мангупе, ми требаш вечерва, ми требаш повеќе од кога и да било. Мангупе, ти не дојде по мене, но јас нема да дозволам ова да заврши тука. Пресилна е мојата љубов кон тебе, не се откажувам од тебе...ти си мојата љубов...дури и по смртта...засекогаш твоја..."
-Ова писмо е најдено до една девојка, која си ги исече вените. До неа е отворен весник на 13та страница, на која пишува: "авионот кој требаше да пристигне од Шведска, од главниот град Стокхлом, се сруши вчера во близина на Југословенската граница. Преживеани нема."
Во продолжение на писмото со крвави букви пишува:
"Да љубиш е како песна да пееш, а не постои песна без крај".