Прозни искри

[Fortune]

Патување со себе си​

Кој ли може да го сопре она чудно создавање, собирање и наталожување на некој вид подготовка за нешто крајно? Што може да те предизвика толку многу, па ти да прекинеш да се надеваш дека некогаш ќе сакаш да застане големата стрелка и да не мрдне никогаш веќе? Отчукувањето кое почнало уште одамна, кое никој не почувствувал дека постои, зар може да ја испречи својата рака пред вистината? Дали би можел ти да се погледнеш во ситната капка која додека паѓала се замрзнала и не ја допрела земјата со својот првобитен вид? Е таа капка е она што ти го сакаш, таа е она што ти е потребно, таа може да ти ја исполни душичката до степен на презаситување. Обиди се да го најдеш во нејзе одразот на твоето стуткано лице од грч.

Песната ја слушаш, тивко си потпевнува некој глас кој веќе не сакаш да го слушаш и мислиш дека цел свет ги чувствува тоновите. Вриснуваш тивко во себе, криеш што сакала да ти каже, не сакаш да ти биде одземена пред да ти е предадена на црвено перниче свечено играта на ветрот кој ја гали косата додека лежи мирно на рамењата. Што може да ти се случи? Што?

И добро. Ќе се најдеш во некој лавиринт кој сам си го создаваш, кој е твоја креација, кој е твое дело, твое милениче, твој свет од кој не сакаш да излезеш и да излезе. Секогаш фрлаш трошки за да не го заборавиш патот за надвор, но никогаш не ти успева да ги испуштиш од рака трошките. Замисла имаш, имаш нешто што мислиш дека ќе те врати, ќе те остави да бидеш онаму, да дојдеш до точката скриена длабоко во твојата желба и пред да ја имаш.

Интересно е тоа што свесно стапнуваш на црната линија на почетокот на тунелот, ги знаеш ризиците и знаеш колку треба да ти е темно пред очите додека стигнеш до светлоста на која и е сеедно дали ќе ја погледнеш. И што ако направиш уште еден чекор? Ќе се најдеш сам, ќе навикнеш на таа глувотија и нема да сакаш да си одиш од таму. Е тогаш што ќе остане од ситната надеж за подигнување на убавото во душата, што ќе остане од создадената носталгична слика која чека да биде допрена со рака? Сеедно? За кого добиено, а за кого оставено? Полека ќе сфаќаш дека не може да се исклучува светлината која никогаш не ни била пуштена затоа што постоела отсекогаш за да потсетува што сме. Што добиваш во тунелот? Денови и денови себеизмачување додека се трудиш да го најдеш патот до светлината. Ќе ти се плеткаат нозете, ќе трчаш како обезглавен, ќе се судруваш со ѕидовите, ќе паѓаш, крвава пот ќе те облева затоа што ќе ти текне на топлината која си ја добивал, а сега ја немаш. Солзите ќе ги туркаш најдлабоко во душата за да не го чуеш ехото од сопствените воздишки и липање додека се трудиш да ја потсмириш душата, ќе сакаш да скриеш што не може да биде скриено, ќе посакуваш да дојде некој со фенерче и да ти помогне да се извлечеш од таа твоја зандана. Но, дали воопшто, дали барем светулка ќе пролета пред твоите очите и за миг ќе ти измами надеж дека има спас? Можеби. Не знам дали ќе дојде, не знам дали ќе продолжи да го бара оној кој не знае самата дека свесно навлегол во својот тунел, во тунел кој си го присвоил, си го направил скромно живеалиште, сопствен дом.

Исправи се конечно, излези од сопствената кожа, разголи го сопственото лице кое се обидува да светне во мракот, дај им слобода на мислите. Почни да разговараш со нејзината убост, со нејзиното сонливо лице кое го трие со рацете за да сфати дали сето тоа е сон или јаве. Обиди се да допреш до најдлабокиот извор на нејзиниот немир, асфалтирај го патот до нејзиниот вечен сон, испружи ја раката до сопствениот судир со реалното, прифати го солзливиот поглед и сети се на трепкањето на очите. Погледни ги трепките, на нив натежнале бистри капки како бисери, заматеното дозволи да стане најчист бран кој стоплува душа додека се движиш по брчките на загриженото чело.

Помогни, помогни си. Премини со рака преку челото, избриши ја сувата вода и почни да создаваш патеки по кои ќе зачекориш со испружени раце, по кои самиот ќе сакаш да забрзаш од, па да почнеш да трчаш и никогаш да не застанеш. Нема да се сопнеш, само храбро!

Јас? Повторно од страна посматрам, немам дозвола за повеќе. Останувам со поглед кој моли да прекине се, кој бара да биде изправено челото, да биде прекинат поројот, да е задоволена сласта од трпезата на животецот.

I feel blue.

 

[vardarce]

 

[Thief]

Еј , ова ми беше тема за писмена , ама мн. ми се свиѓаше затоа:

Тристан и Изолда

​

Тристан и Изолда е еден од најубавите романи кои што како тематика ја земале љубовта.Напишан е од Францускиот писател Џозеф Беидер.Романот претставува еден вид слободна реконструкција од романсата која што се одвивала во 12 век помеѓу Келтскиот херој Тристан и неговата љубена , Изолда.Допринесот на полето во кое се истражува за раните форми на средновековната романса е огромен.Се заснова врз француската поема која датира од 12 век , каде Тристан и Изолда се само карактери споени во трагична и неодолива приказна за љубовта , испреплетени во сопствената тажна судбина.
Британија е потоната во темното доба што завладеало по заминувањето на Римјаните.Додека Ирска од другата страна на морето заштитена , цвета во издигнувањето.Ирците , водени од моќниот и безмилосниот крал ги поразуваат Британците.Знаат дека за да може Ирска да продолжи да просперира , не смеат да дозволат племињата на копното на Британија да се обединат.
Тристан и Изолда , како млади и кревки личност , сеуште не допрени од реалниот живот се фрлени во трагедијата што се родени во кралски семејства.Тристан како син на лорд Херингтон при потпишувањето на Договорот на унификација го губи и семејството и замокот Танталеон во еден замав.Животот му го должи да стариот татков пријател , крал Марк.
Изолда пак на другиот крај од морето , во Данлус , ја губи мајка си , Ирската кралица , и е оставена на безчувствителниот татко кој на неа гледа само како на предмет за тргување , средство за постигнување на одредена цел или политички инструмент.
Тристан во Д‘ор веднаш ги покажува своите афинитети кон борбените вештини што ги наследил од својот татко , талентот за тактика и идеалите што ги научил кога сеуште бил во лулка , должност и чест.Вистински војник кој што поседува самодоверба , самоувереност , сила , мудрост и недостаток на чувства.
Изолда , расте покрај својата дадилка.Се претвара во интелегентна млада жена , скоро и софистицирана за тој временски период.Благородна и нежна дама , романтична и идеалист.Постојано копнее кон сопствен живот , кон можност за слобода и среќа. Нејзните мирни секојдневија се менуваат кога добива вест од татко си , дека наскоро треба да биде сопруга на еден од неговите најдобри команданти , Ворхолд.Тој е пратен во борба , а нејзината рака треба да го чека кога ќе се врати назад.
Тристан во меѓувреме крои планови за негово убиство , и за слобода од тиранијата што Ворхолд ја носи со себе.Оди во битка со своите луѓе , но паѓа под неговиот меч , иако Ворхолд ја плаќа пред него цената за сите измачувања и убиства.Со уверувањето на неговите соборци дека неговиот живот е завршен , го праќаат во пазувите на морето.Кога кралот Марк слуша за ова , тој е потиштен , целата нација плаче за смртта на големиот британски воин.
На другата страна го чека младата принцеза која што ќе му го спаси животот и ќе ги разбуди во него чувствата што се обидува да ги потисне.Нејзината убавина ќе го плени срцето и ќе ја возбудува крвта во вените.Сака се поврзано со неа.Таа паѓа во неговите прегратки како Бронија и со тоа ја запечатува нивната судбина засекогаш.
Тристан е обврзан да се врати назад во Британија.Неговото доаѓање го враќа народот во живот , му ја враќа вербата.Марк е пресреќен , но веднаш му доделува нова задача , да ја освои за него раката на принцезата Изолда и да престане војата помеѓу Ирска и Британија.Тој прифаќа , сепак неговото срце е во Ирска.На турнирот се поканети сите лордови и сите се борат , но Тристан ја носи дома победата и наградата.Се чувствува предаден и болен кога ќе го види лицето на принцезата.
Не може да го изневери Марк и одбива да избега со неа , па ја испорачува како што ветил.Од тој ден па натаму , во него гори оганот на љубомрата и бесот , а не знае на кого да биде бесен.Се плаши кога чувствува , ја губи и силата и умот.Изолда пак , се обидува да се прилагоди , се уверува дека е за општо добро , дека е за него подобро.Дека така треба да биде.
Но ниту тој може да се победи , ниту може таа.Нивната афера продолжува зад очите на другите.Тој жртвува се за неа , а таа се за него.Тристан за прв пат не се грижи за лојалноста кон кралот , а таа ја валка својата чест.За него таа е единствена и тој знае дека се што сакал пред таа да се појави е безначајно.Нивната тајна врска е откриена пред крунсувањето на Марк.Се соочуваат со смртна казна за предавство , но тој ги ослободува.Ирците ја користат можноста и напаѓаат , замокот е под опсада.
Сепак , Тристан , се чувствува како должник кон својот втор татко и се враќа во борбата каде умира , со името на Изолда на усните , неизневерувајќи ја должноста кон кралот , земјата и нацијата.
Љубовта е од Бога , игорирајќи ја само се пати повеќе од колку што може да се замисли.Изолда и Тристан се пример , дека не е возможно да се избега од неа и од судбината.Љубовта е неизбежна , таа има доволно моќ да те излечи или да те уништи.

Те молам кажи ми каде учиш и што оценка за оваа писмена доби?

 

[Нате]

Седам сама на брегот на Охридското езеро, оваа ноќ е топла. Тивкиот летен ветер ми ја мрси косата, а брановите удираат на брегот. Го чекам да се појави во топлата ноќ. Но никој не доаѓа накај мене, само некои обични минувачи кои талкааат некаде во ноќта. Месечината се огледува на површината на големата вода.
Слушам чекори кои се наближуваат. Само за момент го свртев погледот и пред мене го видов него. Црн дечко со прекрасна насмевка. Овој момент го овековечи тоа лето. Од наредното утро тој ме будеше со неговите прекрасни усни, а страстта секој ен се повеќе пламнуваше. Деновите минуваа брзо. Секој нареден ден беше поинтересен од претходниот.
Кога заврши летото помислив дека заедно со него заврши и љубовта. Но, напротив, таа се зголемуваше со будењето на секој нов ден. Во нас се роди непрекинлива љубов, љубов за не беа потребни зборови, затоа што нашите срца тивко шепотеа '' те сакам ''.
Сеуште ја чувствувам топлината од истите усни, од истите бекнежи и страст. Сеуште трае истата летна љубов, таа е тука во нас. Moјата голема љубов е секогаш тука за мене кога ми е потребна. Еден негов поглед го смирува моето срце , а бакнежот ме рави уште псреќна.
Многумина ни велеа '' летната љубов трае кратко " но оваа љубов трае многу повеќе . Успеавме да ги убедиме дека не се во право со безброј прекрасни мигови. Сега ја оставаме иднината да реши за нас , дали и понатаму ќе не сака.



се надевам дека во иднина ќе ги продолжам прозните искри

 

[najfraer]

Sta rechi ? Shta rechi na ovom praznom listu koji treba da prikupi sve moje emocije , svu moju energiju , svu moju ljubav ka jednoj savrshenoj zeni. Zeni devojci, carobnici I ljubavnici, zeni koja ne zna koliku moc ima nada mnom .

Setio sam se ispricacu Vam pricu o jednom cvetu .

Toga jutra, kako je to cudno kako svaka moja tuzna ljubavna prica pocinje sa ovom recenicom… dakle toga jutra osetio sam se tuzno I jadno, uplasheno I ponovo je preovladao osecaj da cu izgubiti sebe. A bio sam svoj samo kada sam verovao da ona postoji. Jedna celina , apsolutna sreca , jedan motiv njen osmeh I blaga rec mi je davao snage da pokusam da mislim da je ponovo sve moguce.

I kao sto to obicno biva postao sam komotan, prokleto musko u meni nije obracalo dovoljno paznje ka toj zeni. Nije bilo mojih blagih reci koje je prizeljkivala svakim danom, a moje reci su bile sve redje I redje.

Pitate me zasto ?

Ne znam , jednostavno sam se osetio voljenim I bilo mi je lepo, osetio sam da me neko voli onakvim kakvim jesam , nehajnim I chudnim , da osetio sam da me je neko voleo. Kilometri su nas delili , ma kao da je ceo svet bio protiv nas … a ja sam zaboravio da dajem u jednom momentu , jednostavno sam zaboravio. A ona je bila tako krhka I mlada, zeljna samo moje ljubavi nichega vishe , spremna da ide I na kraj sveta samo zbog nas , a ja sam je razocharao … uvukavshi se ponovo polako u moj svet gde polako tonem bez njene ljubavi. Predugo je proslo vremena dok nisam osetio ljubav ponovo sa njom , mozda je I to razlog ali glupo je da se pravdam .Pogresio sam nisam je dovoljno pazio I ona je pochela da vene. I ona onako uvenuta nije mogla vishe blistati , niti davati mojim ochima tu lepotu I toplotu … ne nije ona bila losha niti sebichna , bila je samo jedancvet na jednoj samo nashoj planeti koji nisam znao da cuvam. Bio sam uplashen za moju ljubav I moj cvet , uzasnut da njega vishe neche biti kraj mene svakoga dana, da osecam njenu lepotu. A on je bio tako nezan , tako zeljan mene a ja to nisam primechivao. Mogu rechi da zazlim , ali ni hiljade rechi ne mogu ispraviti I utoliti zedj moga cveta kojeg sam polako pochinjao da ubijam . Opet ponovo , prokleti ja I moj ponos … moje gluposti … Zao mi je cvete moj nadam se da ces ovo nekada chuti … moj glas koji odzvanja vasionom I polako se pretvara u rosu koja ce ti dati zivot da ponovo procvetash I budesh lepa , lepsha nego ikada. Zato hiljadama puta govorim zao mi je … I svaki novi izgovoreni put je jachi I jachi… Iz dubine moje dushe svaka moja rech je nada da ce se pretvoriti rech u rosu , rosa u ljubav koju smo nekada imali…

[FONT=&quot]A mozda sam pogreshio rechi … mozda je bilo dovoljno rechi samo VOLIM TE.[/FONT]

 

[Setsuko]

Извадок "Крај реката Педра седев и плачев"


Едно момче и една девојка лудо се вљубиле еден во друг. И тие решиле да направат веридба. Верениците секогаш си даруваат подароци. Но, момчето било сиромашно. Негово единствено богатство било еден часовник што го наследил од својот дедо. Мислејќи на убавите коси на својата сакана, тоа решило да го продаде часовникот и да и подари убав сребрен чешел. Од своја страна, ни девојката немала со што да го плати подарокот за својот вереник. Пошла кај најбогатиот трговец во градот и му ја продала својата коса. Со добиените пари таа купила златен синџир за часовникот на својот сакан.
Кога се најдоа, на денот на веридбата, таа му подарила синџир за часовник кој беше продаден, а тој чешел за косите кои беа отсечени.

 

[Сатори]

Те молам кажи ми каде учиш и што оценка за оваа писмена доби?

Учам во гимназија во Велес и 5 добив.

 

[Сатори]

17.4.2006

17.4.2006

Кога ќе ти кажам дека те сакам!
​

Јас, девојката што секогаш се шали, сега сум тука во овој темен улаз на бестрашноста.Велат храброст е, зарем се претварам во вљубена будала, љубов моја?За тебе и сонцето е мала светлина и песната на славејот е мала мелодија.Се што сакам е да те допрам, само тој луксус не можам да го имам, нешто што порано го земав здраво за готово.17-ти е!Можеби е време да ти кажам дека те сакам. Но зошто???
Зарем тоа нешто ќе смени?Зарем ќе има некоја одвај забележлива промена во тоа срце од камен?Ти би велел силно и самоуверено дека јас го направив тоа срце камен и дека не можам да барам нешто да се смени сега кога го најдов клучот на вистината.
Мрази ме, мрази ме, мрази ме!Можеби ќе те почувствувам на тој начин.СТОЈ, ЗАПРИ, ПРЕКРАТИ ЈА ОВАА ИЛУЗИЈА!
Лага обвиена во фикција.ТИ СИ ЛАЖГА, ТИ СИ САМО УШТЕ ЕДНА...ти си виновна за се!
Секоја моја вена се сече од спомените.Зошто те чувствувам, зошто?
Боже, убиј ја оваа желба, претвориме во пепел, само немој да ме оставиш да ја чувствувам неговата болка.ГО НЕМА ПОВЕЌЕ СОНОТ И НИШТО ПОВЕЌЕ НЕ МИ Е СВЕТО!
Шумот се губи во ноќта, а гласот повеќе не е глас.Да умрам или да живеам?Чиј е овој прстен што го носам на својата рака, не е твој!
Можеби и јас ќе се претворам во уште една девојка најдена далеку а сепак блиску до твојата душа.
И да горам и да се заледам, ти остануваш тој, тој што го чувам како СОН!​

 

[Dark Angel]

Mesto za mladite pisateli!

Ej luge navistina ima dobri poeti na forumov. Vo temata sto ja otvoril Misticen procitav eden kup prekrasni pesni. Ajde sega da ve vidam sto umeete so prozata.
Se sto vi lezi na srce pisete go tuka. I bez sramenje ve molam.
ZAEDNO SME POSILNI

 

[Сатори]

Вистинското писмо

Ej luge navistina ima dobri poeti na forumov. Vo temata sto ja otvoril Misticen procitav eden kup prekrasni pesni. Ajde sega da ve vidam sto umeete so prozata.
Se sto vi lezi na srce pisete go tuka. I bez sramenje ve molam.
ZAEDNO SME POSILNI

Ова е само за тебе да знаеш, поради тебе го пишувам, инаку знаеш за кого е напишано...т.е. на кого е посветено...

Вистинското писмо
​

...Јас сакам да бидам нечија мајка, жена, сакам некому да припаѓам, а тоа ме уништува во целост, воопшто не се совпаѓа со мојата личност, и тогаш се сеќавам дека јас не сум јас воопшто, дека јас сум само една изгубена девојка без идеали кога стојам пред тебе, грешна, виновна за твојата болка , вечно изгубена светлина се чита од твоите очи, и знам дека јас сум виновна и тоа ми го пара срцето и се што ќе кажам е само уште една лага повеќе, само уште еден неостварен сон.И наскоро морам да се разбудам затоа што само јас тонам во оваа слика без бои, јас морам да ставам маска и да продолжам да газам, да постигнувам, да бидам она што некој друг рекол, само уште една кучка облечена во црно...​

 

[Сатори]

Вечерта кога наполнив 16

26.05.2006

Ми кажа дека ме сакал, дека сум била единствена...
Му кажав дека е готово со ____ и дека сега тој е на ред...
Ми кажа дека не ми верува, дека јас секогаш ќе бидам заљубена во ___, дека овие работи веќе ги слушнал...
Ме праша што сум видела во _____?Како можам да го сакам?
Ми кажа дека го мраи, дека не може да поднесе да ме гледа мене покрај него...
Му кажав дека не можеме да бидеме пријатели, ниту јас можам, ниту може тој...
Одби да го прифати тоа...
Му кажав се, освен дека го сакам...Го бакнав за последен пат и ние ја завршивме нашата сказна!
Тој е тажен, јас сум тажна, но приказната заврши!!!

Колку е тешко двајца да се сакаат а да не се заедно!​

 

[Green eye]

26.05.2006

Ми кажа дека ме сакал, дека сум била единствена...
Му кажав дека е готово со ____ и дека сега тој е на ред...
Ми кажа дека не ми верува, дека јас секогаш ќе бидам заљубена во ___, дека овие работи веќе ги слушнал...
Ме праша што сум видела во _____?Како можам да го сакам?
Ми кажа дека го мраи, дека не може да поднесе да ме гледа мене покрај него...
Му кажав дека не можеме да бидеме пријатели, ниту јас можам, ниту може тој...
Одби да го прифати тоа...
Му кажав се, освен дека го сакам...Го бакнав за последен пат и ние ја завршивме нашата сказна!
Тој е тажен, јас сум тажна, но приказната заврши!!!

Колку е тешко двајца да се сакаат а да не се заедно!​

zosto postojano se navrakas na nekoj raboti sto te bolat. prepusti i se na denesnata sreka i zavoravi na vcerasnata nesreka. inaku so da ti kazam za napisanovo :bravo::bravo:

 

[Green eye]

nesto so nemozam da mu go dadam vistinskot nasov

Zosto e bas taka?

Koga samo bi mozela da te isutiram i da te natepam! E duri togas bi si go ispraznila celiot gnev, dusata ke mi bide kako na dete, bez nitu edna griza. Ili... Kogo zalazuvam?! Mozevi bi te iznatepala, mozebi i bi si go isturila gnevot, no posle toa ke placam kako magarica. Za sekoj udar so sum ti go zadala, ke se pojavat luzni na moeto srce. Za sekoe tvoe TE SAKAM kaj mene od ocite na obravot sloza ke se prolee, a od venite kapka krv. Ke si gi kubam kosite i sekoja kletve ke si ja stavam. Ke baram od Gospod, vo koj nikogas ne sum veruvala, da me kazni za moeto zlodelo, a tebe da ti gi prosti site grevoi. Ke te baram do mene i ke gi pozeluvam povtorno tvoite baknezi i pregratki, isto kako da ne se slucilo nisto. Ke gi zaboravam site pcovki i zakani so sum gi kazala za tebe. Kako i sekogas moite prijalteli ke se smeeat sto povtorno te posakuvam, a pred toa sum vikala deka veke ne mi tebas i deka ne sakam da te vidam. Ama mene toa ne mi smeta, tuku ke se smeam, bidejki od toa znam deka jas ne mozam bez tebe. Ti si mi vozduh i zemja. I povtorno im se vratam na solzite koga ke pomislam na site spomeni. Ke se setam na site baknezi i ludi raboti. Prvo nesto ke mi dojde na um nasot prv baknez, koga mi ja promasi ustata od vozbuda. Posle toa ke se setam na nasata prva pregratka koja i dvajcata ja dadovme tolku sramezlivo, plasejki se od... Ni jas ne znam od sto, ama znam deka i dvajcata custvuvame strav. Eeeeeeee, samo kolku razgovori sme pominale sto ni pomognale da sozreeme uste poveke. Nikogas nema da go zaboravam naseto nezaboravno drugarstvo, i vremeto koga gi krivme vistinskite custva eden od drug, plasejki se od reakcijata. No najveke me povreduva spomenot na tvoite vozdiski. Sekoja vecer gi slusam i se naogam vo toa vreme, vo toj svet, nasiot svet. Solzite sega mene me mijat kako kapkite od tvoeto telo sto pagaa od pregolema vozbuda. Ne cistea od site baknezi sto bea skieni od tugite oci. No seto toa ke pomine, ke go skrijam tamu nekade dlaboko vo mene. Nema da sedam doma i da se zalam samata sebesi, ke ispadnam. Moite verni druagrki ke najdat nacin kako da me raspolozat. I da za toa ne se lazam. Zar bi imalo nesto povozbudlivo od lulanje na lulaskite vo skeit parkot . Vrakaneto na najranite sekavanja me osvezi i totalno zaboraviv na sekakvi grizi. Posle "napornoto" lulanje legnavme na klupite za da gi posmatravme zvezdite. Toa custvo od sekogas mi bilo mnogu ubavo, uste na vremeto koga tatko mi imase dovolno slobodno vreme, a dedo mi bese ziv. No zosto na neboto mi se odcrtuva tvojot lik? Ne... Ne smeam da mislam na toa! Dali jas toa gi slusam tvoite cekori? A ne, toa bile samo lisjata na drvata. Zosto postojano tvojot miriz na kozata mi e pod mojot nos? Dali prasinata mi go nosi od kaj tebe? Ne, premnogu si daleku. Kolku samo posakuvam veterot da bese tvojata raka! Ama jas povtorno mislam na tebe!! Moram da si gi trgnam milsite od tamu. Slusaj, pa toa e Vardar kako tece. Zar e mozno?! Kako negoviot shum da go povikuva tvoeto ime?! Ne, pocnuvam da spoulavum. Nema nadez za mene, kolku i da se trudam ne mozam da te izvadam od mojata glava. No zosto? Zosto bas mora da bide taka?

​

Koga samo bi mozel da go procitas​

 

[Сатори]

Просто кажи му

Zosto e bas taka?

Koga samo bi mozela da te isutiram i da te natepam! E duri togas bi si go ispraznila celiot gnev, dusata ke mi bide kako na dete, bez nitu edna griza. Ili... Kogo zalazuvam?! Mozevi bi te iznatepala, mozebi i bi si go isturila gnevot, no posle toa ke placam kako magarica. Za sekoj udar so sum ti go zadala, ke se pojavat luzni na moeto srce. Za sekoe tvoe TE SAKAM kaj mene od ocite na obravot sloza ke se prolee, a od venite kapka krv. Ke si gi kubam kosite i sekoja kletve ke si ja stavam. Ke baram od Gospod, vo koj nikogas ne sum veruvala, da me kazni za moeto zlodelo, a tebe da ti gi prosti site grevoi. Ke te baram do mene i ke gi pozeluvam povtorno tvoite baknezi i pregratki, isto kako da ne se slucilo nisto. Ke gi zaboravam site pcovki i zakani so sum gi kazala za tebe. Kako i sekogas moite prijalteli ke se smeeat sto povtorno te posakuvam, a pred toa sum vikala deka veke ne mi tebas i deka ne sakam da te vidam. Ama mene toa ne mi smeta, tuku ke se smeam, bidejki od toa znam deka jas ne mozam bez tebe. Ti si mi vozduh i zemja. I povtorno im se vratam na solzite koga ke pomislam na site spomeni. Ke se setam na site baknezi i ludi raboti. Prvo nesto ke mi dojde na um nasot prv baknez, koga mi ja promasi ustata od vozbuda. Posle toa ke se setam na nasata prva pregratka koja i dvajcata ja dadovme tolku sramezlivo, plasejki se od... Ni jas ne znam od sto, ama znam deka i dvajcata custvuvame strav. Eeeeeeee, samo kolku razgovori sme pominale sto ni pomognale da sozreeme uste poveke. Nikogas nema da go zaboravam naseto nezaboravno drugarstvo, i vremeto koga gi krivme vistinskite custva eden od drug, plasejki se od reakcijata. No najveke me povreduva spomenot na tvoite vozdiski. Sekoja vecer gi slusam i se naogam vo toa vreme, vo toj svet, nasiot svet. Solzite sega mene me mijat kako kapkite od tvoeto telo sto pagaa od pregolema vozbuda. Ne cistea od site baknezi sto bea skieni od tugite oci. No seto toa ke pomine, ke go skrijam tamu nekade dlaboko vo mene. Nema da sedam doma i da se zalam samata sebesi, ke ispadnam. Moite verni druagrki ke najdat nacin kako da me raspolozat. I da za toa ne se lazam. Zar bi imalo nesto povozbudlivo od lulanje na lulaskite vo skeit parkot . Vrakaneto na najranite sekavanja me osvezi i totalno zaboraviv na sekakvi grizi. Posle "napornoto" lulanje legnavme na klupite za da gi posmatravme zvezdite. Toa custvo od sekogas mi bilo mnogu ubavo, uste na vremeto koga tatko mi imase dovolno slobodno vreme, a dedo mi bese ziv. No zosto na neboto mi se odcrtuva tvojot lik? Ne... Ne smeam da mislam na toa! Dali jas toa gi slusam tvoite cekori? A ne, toa bile samo lisjata na drvata. Zosto postojano tvojot miriz na kozata mi e pod mojot nos? Dali prasinata mi go nosi od kaj tebe? Ne, premnogu si daleku. Kolku samo posakuvam veterot da bese tvojata raka! Ama jas povtorno mislam na tebe!! Moram da si gi trgnam milsite od tamu. Slusaj, pa toa e Vardar kako tece. Zar e mozno?! Kako negoviot shum da go povikuva tvoeto ime?! Ne, pocnuvam da spoulavum. Nema nadez za mene, kolku i da se trudam ne mozam da te izvadam od mojata glava. No zosto? Zosto bas mora da bide taka?

​

​

Koga samo bi mozel da go procitas​

​

А зошто едноставно не му дадеш да прочита, а мене, мене ми дојдоа солзи од текстов:icon_frow, но сепак е за !

 

[Green eye]

А зошто едноставно не му дадеш да прочита, а мене, мене ми дојдоа солзи од текстов:icon_frow, но сепак е за !

srcko moja zosto solzi??? ja ne sakav toa da go postignam. jas sakv da se iskazam so mi lezi momentalno na dusa i dr da svatat deka moze da se saka iskrajno i da ne popustaat koga se skarani. da im sluzi kako inspiracija. a za da mu go kazam ova ili pak da mu go pokazam toa ne, ne saksm povtorno da se razocarm koga nema da go svati