Прозни искри

[Ann.]

Edna obicna osamenost

Mislis na nesto ednostavno zasto samo ednostavnite raboti te pravat srekna. Ne baras nisto od zivotot, samo ednostavna smisla, potreba da bides sakana, eden cekor poveke kon sebe. Koga na eden vrv ke se spojat ednostavnosta I nevozmoznosta, ne ostanuva nisto,osven edna obicna osamenost, praznina vo koja gi ostavas svoite misli. Sozdavas iluzija deka mozebi ke go ispolnis nekogas svojot zivot so rabotite koi nikogas nikoj ne moze da ti gi odzeme.Se postavuvas nad mene, ne sfakajki go prekrasnoto utro, ne sfakajki deka ti si ubavinata na monotonoto sekojdnevie. Navleguvas vo porite na zivotot, vo disnite patista na veterot koj pominuva niz moite oci I nad samiot uspeh se otklonuvas ne ostavajki da zdivot dopre do tvoite usni. I povtorno mislis samo na ednostavnosta zasto samo ednostavnite raboti te pravat srekna, ne baras nisto, ja dobivas nesrekata koja se sostoi od tebe. Mozebi zatoa srekata e daleku od ona sto go zasluzuvas….
Nemozejki da ja odigram do kraj igrata vo koja nekoj si poigruva so mojov zivot, ranite gi zalekuvam na ova parce od prostorov, kade gi izlevam moive zborovi.Zalekuvajki gi ranite, istrajno se ogleduvam vo sudbonosnoto ogledalo na mojov zivot. Onoj besramen smrtnik, koj koga I da se odrekuvas od nego, ti go servira zaboravot na tvojot revolt. Edinstven revolt pretvoren vo proekcija na ednostavna omraza koja gi truli mislite I gi zakopuva vo teskite kamenja na vremeto koe doaga. A pak slikite odzemeni od praznite race gi zakopuvam na dnoto od dusava, taka rasfrlani I nelogicni, no premnogu skapoceni spomeni za da gi otfrlam od sebe.
Racete se povtorno prazni, ocite obleani , za na krajot da mi ostane da go sakam ona sto go nemam, zasto poveke go nemam ona sto go sakam…

 

[Dark Angel]

Се надевам, дека нема да се налутиш, ако ја продолжам приказната...

Стоеше пред компјутерот, неколку секунди, трудејќи се да разбере, не смееше да покаже било какава емоција на лицето, не можеше да си го дозволи тој луксуз, веќе со години.Уште од како се реши дека треба да се претвори во тоа што е денес, совршен.
Како можат да си играат со него на овој суров начин, зарем тие ја имаат моќта, зарем тие од сите други.Како можат дури да помислат да уништат нешто толку совршено, неодоливно, прекрасно...и во тој момент тој сфати, нешто што не сакаше веќе долго време, тоа е вистинската причина за неговата деструкција.
Сега остануваше само тоа, како да се реши овој проблем...

Оставам на тебе, да ја продолжиш, ако сакаш...

KOga veke prodolzuvame....


Stana so laganiot cekor sto go sozdavase cela edna vecnost. Go ispi ona utrinsko kafe so malku mleko i ja izede svojata ovosna salata. Otide do banjata se istusira, se izbrici. Go oblece svojot omilen kostum. Kolku sarkasticno ubavo izgledase vo nego. Toj strasen misteriozen pogled.... Negovoto lice ne stareese, dodeka negovite usni lagano povtoruvaa "pogledni se, takvo sovrsenstvo....". Oddelen od celiot svet toj ziveese budno vo svoeto sovrsenstvo. Sekoj izmeren cekor, sekoja nepogresliva minuta, sekoe presmetano dvizenje, se...
Nikoj nikogas ne bi mozel nego da go ubie, toj e sovrseniot. Nikoj ne e posilen od sovrsenstvoto. Nikoj ne go znaese toa podobro od nego... samo edno povlekuvanje na metalnata ckripalka. Site tie potoa nemirno disea, potajno se plasea vo temnina, se streknuvaa vo sonot, no ne i toj. Toj bese sovrsen.

 

[Nemiseverue]

KOga veke prodolzuvame....


Stana so laganiot cekor sto go sozdavase cela edna vecnost. Go ispi ona utrinsko kafe so malku mleko i ja izede svojata ovosna salata. Otide do banjata se istusira, se izbrici. Go oblece svojot omilen kostum. Kolku sarkasticno ubavo izgledase vo nego. Toj strasen misteriozen pogled.... Negovoto lice ne stareese, dodeka negovite usni lagano povtoruvaa "pogledni se, takvo sovrsenstvo....". Oddelen od celiot svet toj ziveese budno vo svoeto sovrsenstvo. Sekoj izmeren cekor, sekoja nepogresliva minuta, sekoe presmetano dvizenje, se...
Nikoj nikogas ne bi mozel nego da go ubie, toj e sovrseniot. Nikoj ne e posilen od sovrsenstvoto. Nikoj ne go znaese toa podobro od nego... samo edno povlekuvanje na metalnata ckripalka. Site tie potoa nemirno disea, potajno se plasea vo temnina, se streknuvaa vo sonot, no ne i toj. Toj bese sovrsen.

Јас би продолжил ако е тоа во ред...
Тој беше совршен. Тој е идеален. Тој е Бог, Господ. Зошто треба тие да му пресудат нему кога може тој ним. И така беретата на колкот, малото back up пиштолче во чорапата на левата нога, големиот магнум на буренце и скратената двоцевка одат во колата. Сакото го смени со долг црн кожен мантил. Очила, ролексот кој не го користеше и актовка со шаржери. Црниот двосед мерцедес полета кон предградијата. За 5 минути крвишта на сите страни. Дваесетина бодигарди облеани во својата мака и 5 екс босови. Проблемот... решен, со насмевка излегуваше и се уверуваше себе дека навистина е совршен... додека не нагази на една безбол палка, падна по скалите и си го скрши вратот.

 

[simonce*]

slama sto gori!!!
Te molam daj mi baknez za kraj,pregratka za zbogum,zbor za dobar zivot bez tebe.Te molam daj mi nesto bilo sto !I potoa pobegni,patuvaj,sonuvaj nova ljubov,so mene nema idnina.Jas sum sebicna i te sakam samo za sebe.Odi si i nevrakaj se.Premnogu te sakam za da mozam da te gledam so druga,da te gledam kako tugi race te grabaat,kako tugi usni te ljubat.Te molam odi si od mene koga uctivo te zamoluvam.Ne teraj me da te kolnam,ne teraj me da te mrazam koga ti si mojot zivot.Ostavi me sama da umram,sama da izgoram,kako ovaa suva slama sto gori pred moive oci.Ti tolku mnogu me povredi sto ednostavno nema nisto drugo sto bi mozel da go storis za mene.Ostanuva samo sekavanje.Slika na koja sme jas i ti slika koja so vreme ke izbledi.Kazi mi dali nekogas ke se prisetis na mene ili vecno ke bidam zakopana vo tvoite spomen i od minatoto???Dali pepelta od ovaa slama sto gori,tebe nesto ke ti znaci??

 

[PaPucaR]

Malku ponastrana od poetskoto raskazuvanje...:MAKEDONIJA

Mi se cini deka dodeka ne bilo negovoto velicevstvo covekot na ovaa planeta, ne postoele nikakvi zla. A potoa od zloglasnata Pandorina kutija kako da pocnale da izletuvaat zla, nesreki, koi sto sakale po sekoja cena da i frlaat pesok vo ocite na istorijata. Zabranetata Pandorina kutija ja otvorila beskrajnata covecka ljubopitnost, a potoa coveckata svesna zloba od koja sto stradaat mnogu lu|e. Vo taaa, mitska, a sepak vistinska kutija, so vekovi nanazad bilo otelotvoreno zloto vrz plekite na edno nezastiteno pleme, na koe sto iljadapati dosega mu presuduvale so smrtna kazna, a toa se borelo i prezivealo. Kako sto veli eden potomok na ova zadkarpatsko pleme, toa e zlo , toa se maki sto gospogata bludnica vavilonska gi narekuva so moderni i zvucni zborovi: dijaspora, genocid, a jas najprosto so jazikot na moeto pleme ke gi narecam :prokletstvo.I ne se sramam sto toa pleme ne e evropsko, sto ne nosi vo sekoja doba cipkani rakavici, i sto ne e zatrueno od nekakvi burzoaski kurtoaznosti.
Nemam namera da bidam nitu politicar, nitu istoricar.Istorijata e edna , ama sekoj si ja kroi spored svojot terk. Da priznaam, Makedonec sum i nemam kompleks kako nekoi sto vecno zalat zatoa sto se vikaat Stojan ili Petre.Ja sakam svojata zemja, svojot narod, go pocituvam i go ce-nam so najgolem pietet, bezpredrasudno i bez omraza negovoto minato i slavna istorija, zasto izgleda samo mene, samo nam, Makedoncite toa ni preosta-nuva. ^ovek treba da bide ispolnet sam so sebe, no treba da slusne sto zboruvaat sosedite vo drugiot dvor.
Ziveam vo Makedonija ili pak vo ona sto ostanalo od Makedonija i tokmu zatoa silno go sa-kam i pocituvam toa sto ostanalo, bidejki toa e poslednoto. A taa zemja ziva i zedna za svoite lu|e ke bide sekogas majka, vecna majka, so vecna utroba, so vecna istorija i priznato dostoinstvo. Denes sosema se poinakvi rabotite.Nekogasnata bludnica vavivonska koja bezobrazno flertuvala so istorijata i zasekogas, trajno go osakatila ova pleme cii geni sekogas ke potsetuvaat na Makedonija, sega stanuva nova majka na Evropjanite.
Sakam da bidam Evropjanec, ne mi preci ako se oblekuvam po nekoja uvozna moda sto mene mi e dopa|a, ne mi preci da pisuvaam i latinica, bidejki sum vo golema prednost pred onie sto zaboravile na svoeto poteklo; ne mi preci i da zboruvam na angliski jazik i pokraj se da si ja zapeeam "Kales Angja". Ne treba da se zatvorame vo sebe si, do tamu kade do kade mirisa makedonskotto, bidejki ona sto bilo bilo, a nas ne ocekuvaat novi natprevari za koi sme zadocnile barem 40 god. Ne velam deka evropa e brzata ptica itrica, a deka nie sme kojotot, no sepak deneska na povidok e idninata a minatoto e nesto sto veke ne se menuva.I nee bitno teritorijal-noto obedinuvawe. Edinstvoto na duhot, tradicijata i kulturata se glavnite nasoki vo ovie moderni vremiwa koga site bezmalku ne se udavija vo branot demokratija.
Makedonija, dijaspora, svetot... Sekade ja ima Makedonija, nekade priznata, nekade klocnata, nekade svetla, a negde drlena vo mracni socijalisticki sobicki vo Bug-arija.Denes koga lu|eto se zaedno sekade, na site strain i ne e vazno kade covek se nao|a.Vazno e da ne zaboravi deka e covek, a potoa da ne zaboravi od kade mu e majcinoto mleko i najposle, ako veke cuvstvua nesto sto lici na povik od pradedovskata krv da moze da go kaze toa na majciniot jazik bez strav i prepreki.
Neblagodarno bi bilo koga Evropa se uste bi ja narekuvale bludnica i nesmasnica bidejki de-nes site svakaaat deka malcinstvoto e bogatstvo na mnozinstvoto.Se prasuvam sto li ja vlece drugarkami Dance da zivee vo Mak.koga nejzinite roditeli ziveat vo Germanija kade dobro i uspesno se broat za svojata egzistencija.Nekoj rekol deka covekot kogake ja napusti majcinata utroba e cista tabla, a potoa drugite ke mu gi napisat generaliite.Ednostavno zivotot znaci qubov,prijateli, cel uciliste i sekako Makedonec, zatoa ne e lesno da se napusti ona sto bilo.
Zatoa da ne zaboravime deka svetot e pole za kulturen natprevar me|u narodite, a ne bojno pole kade sekoj si frla od svoj domet.Bidejki sekoaj majka e edna majka, edinstvena i nezamenliva, a sekoaj misla e misla na covek ako e blagorodna i pravedna.​

 

[Сатори]

Јас би продолжил ако е тоа во ред...
Тој беше совршен. Тој е идеален. Тој е Бог, Господ. Зошто треба тие да му пресудат нему кога може тој ним. И така беретата на колкот, малото back up пиштолче во чорапата на левата нога, големиот магнум на буренце и скратената двоцевка одат во колата. Сакото го смени со долг црн кожен мантил. Очила, ролексот кој не го користеше и актовка со шаржери. Црниот двосед мерцедес полета кон предградијата. За 5 минути крвишта на сите страни. Дваесетина бодигарди облеани во својата мака и 5 екс босови. Проблемот... решен, со насмевка излегуваше и се уверуваше себе дека навистина е совршен... додека не нагази на една безбол палка, падна по скалите и си го скрши вратот.

Viktor...abe ne si fer, sega sto ke prodolzuvam jas???:nerv:

 

[doti4nata]

извадок од тоа што го пишувам последниов период...

Сакам само да ја гледам, да ја допирам. Нејзината совршена кожа... бела, мазна со посебен мирис кој опива, со нејзиниот мирис, мирисот на нејзиното тело. Замислувам како лежи, сосем гола, ме гледа со очите кои и светкаат од возбуда, кои ме обвиваат со топлина. Нејзиниот поглед го сонувам, го знам секое нејзино движење, можам да замислам се што ќе посакам. Лежи мирно и не се противи, нема срам, нема каење, не има само нас... каде сме? Зарем е важно?! Толку многу работи, толку многу работи сакам да и направам, но морам прво да ја почувстувам, морам да ја почувствувам секоја нејзина пора, нејзината топлина, да ги почувствувам нејзините гради кои одат горе долу поради длабокиот здив кој го зема секој пат кога ќе ја допрам. Тоа тело, како да е извајано, кој би можел да му најде маана. Сакам само да ја гледам, да ја галам со раката. Да и ги галам нозете и нежно да ги бакнувам, да и го галам стомакот и нежно да го бакнувам... Нејзините гради кои ми ја исполнуваат целата рака, да почувствувам колку се жешки. Зарем има нешто послатко од нејзините, од возбуда, стврднати брадавици, од собирањето на нејзиниот стомак секој пат кога ги бакнувам и лижам, кога уживам во нивниот вкус, кога уживам во нејзиниот вкус. Замислувам како ги галам, и покрај сета страст во мене немам сила да бидам груба, кога ја гледам нежноста владее со мене, таа владее со мене. Како моите раце да лебдат над нејзиното тело, а потоа срамежливо, со врвовите на прстите собирам храброст да и го допрам вратот, да шетам со прстите по нејзиното лице следејќи ги нејзините црти и врежувајќи го нејзиниот лик во моите мисли. Во тие моменти не постојам, тогаш сум дел од воздухот кој лежи врз неа, кој таа го зема и испушта со секој здив и немам избор, не можам да се противам на искушението, само ја бакнувам илјада пати, ги бакнувам тие очи, тој врат, ги бакнувам тие усни со вкус на лубеница и летам...мојот јазик полека се движи во нејзината уста чувствувајќи го нејзиниот, полека собирајќи ја целата убавина која ја кријат тие прекрасни усни и морници ми поминуваат кога нејзиниот влажен јазик го допира мојот, кога се испреплетуваат искажувајќи љубов со зборови кои само душата ги слуша, кои само срцето ги разбира. Ја замислувам како лежи под мене, можам да се заколнам дека нејзината рака е на мојот грб и го слушам нејзиното дишење. Копнеам да ја видам повторно зошто секој миг со неа е посебен,секој бакнеж е убивствен, секој пат како да е прв, секој пат како да е последен.

 

[MoRsk|_sKitnIK]

ti go napisaaa...4ove4e pa ti talent si imal..super e..smo taka..i drugive so gi por4itaf se super..i tka..pozdrav do the bitch super raboti4ki,imis napisano..smo napred luge

 

[doti4nata]

пак дел од тоа што го пишувам

Знаеш ли колку сила е потребно за да си заминам? Секој пат кога те оставам срцето престанува да ми чука и крвта ми запира, секој пат кога те оставам здивот ми застанува обидувајќи се да го задржи твојот мирис во моите сетила за да ми дава живот до нашата следна средба. Си го забележала ли мојот поглед пред да се свртам, пред да си одам од нашиот рај? Си забележала ли како жедно ја пијам љубовта од твоите очи? Знаеш ли дека пред да ти го свртам грбот трепнувам, така твојот лик го урамувам во моите мисли, а се што гледам е гледано низ стакло, стакло на кое витраж е твоето прекрасно лице. Што би те направило позадоволна, да си моја прва мисла кога ќе се разбудам или последна пред да заспијам? Што ако ти кажам дека ти си моја постојана мисла? Кога ќе изгрее сонцето и за сите почнува нов ден, за мене почнува нова тортура, тортура без тебе. Немам причина да се будам на сабајле, но имам една за да заспивам. Те сонувам, во сонот те допирам, лежиш до мене. Не правиме ништо, само се гледаме и сме среќни што постоиме, среќни што се сакаме. Се чувствувам како дете кое ја добило играчката која толку долго време ја посакувало и одеднаш му ја земале, одеднаш му поставиле рокови на користење. Зошто мора да бидеме крадци и да крадеме бедни два – три часа за да бидеме заедно. Па јас те љубам, па ти ме љубиш, нас ни припаѓа сето време на светот! Што да правам сега јас без тебе, што да правам кога знам дека и ти таму некаде очајуваш исто како што очајувам и јас. Што ќе ми е твоето срце кога моето е кај тебе, а ти си толку далеку? Толку многу песни, толку многу стихови и сите до еден како напишани за тебе, сите до еден како игли во мојата кожа секоја секунда ја исполнуваат со мојата осаменост и потреба да те имам крај себе. Студено ми е, болна сум, ми недостигаш. Потребна ми е твојата топлина, топлината на нашите тела кои горат од љубов и возбуда. Потребни ми се твоите усни да ме излечат, да ја смират мојата растреперена душа која копнее по твојот здив. Немам повеќе убави зборови, не се чувствувам убаво, се чувствувам како вино кое сака да биде испиено од твоите усни, како заборавено вино кое полека ветрее без ти да му дадеш капка љубов, капка страст и да ја исполниш чашата со нов живот. Ги трошам моите стихови, мојата проза тебе ти ја посветувам, а времето полека минува, полека ја убива и мојата инспирација, ја убива мојата сила да пишувам и да се потсеќам колку сум празна без тебе. Времето минува, јас умирам, мојот живот згаснува и ти секогаш точно на време успеваш да ме известиш дека доаѓаш...

 

[Fortune]

Има тема „Прозни искри” ако сакате да пишувате како што ќе ви текне.
Ја спојувам темава на SWEDEN со таа што ја спомнав.

 

[doti4nata]

- Зошто, кажи ми зошто! Зошто толку ту пречи? –
Не беше првпат да се расправаме за таа иста и веќе досадна тема. Како можев да и објаснам... Како можев да и покажам колку ме боли? Таа беше првата личност која што, покрај моето срце, го допрела и моето тело. Моите усни веќе го носеа мирисот на нејзините, а секој милиметар од мојата кожа беше прекриен од нејзините допири. Ја гледав замислено, гледав низ неа, низ ѕидот позади неа. Времето се враќаше и на креветот се губеше моето тело, се појави некоја друга, некоја што не бев јас. Ја допираше мојата љубов и со секој допир оставаше крвава трага.
- Зошто?! Дали некојаш ќе ми простиш што бев глупава, што имам минато?! –
Нејзиниот глас ме разбуди. Сега повторно постоевме ние, но крвавите траги на нејзината кожа останаа. Иако никој не ги забележуваше, јас ги гледав, знаев дека постојат! Ја допирав и наместо моите прсти да останат на неа, крвавите траги се пренесоа на моите прсти. Се чувствував валкано, таа беше валкана. Собирав сила да ја прекинам тишината која ни ги кршеше срцата и ја труеше нашата љубов. Таа беше побрза. Ја стави нејзината рака врз моето срце и рече...
- Тука постоела друга, тоа мене ме боли многу повеќе! –
Само човек без чувства не би го почувствувал тој раздор кој блескаше од нејзиниот поглед и кој ме запече како некој да изгасил цигара на моите гради.
- Во моите гради има место само за една... Неа ја исфрлив и сега таму си само ти! –
Со двете раце почнав да ја галам по нозете, стомакот, градите...
- А тука има толку многу отпечатоци, отпечатоци што не се мои, што не се бришат...-
Се мразев поради мојата себичност, се мразев зошто направив да се почувствува како курва, а таа беше најчистото суштество на светот и јас го знаев тоа.
- Твоето срце било скршено, не е цело и не може да сака како порано, а тие отпечатоци на мене ги бришеш со секој твој бакнеж, со секој твој допир...-
Го рече тоа тивко, како да ме молеше еднаш и засекогаш да заборавам се’ и да разберам дека ме сака само мене, дека за неа постојам само јас.
-Да, точно е... Беше скршено и ти го излечи. Сите парчиња од моето срце ги залепи со бакнежи – твоите бакнежи, со допири – твоите допири. Ти си насекаде во моето срце, ти го состави, ти си во него, ти си дел од него – ти си дел од мене! –
Повеќе немав сила да ја повредувам. Ја гледав и ја сакав. Ја гледав и ја мразев. Знаев дека никогаш нема да и простам за минатото. Знаев дека никогаш нема да си простам што ја уништувам сегашноста. Ја прегрнав и со сета енергија во моите раце ја припив до моето тело. Ја навали главата на моите гради додека и ја галев косата.
- Зошто срцето толку силно ти чука? -
- Затоа што те сака...-
„Зарем постојам јас без неа„ си помислив...

 

[Nemiseverue]

Зошто има периоди кога мислите ми се несредни? Зошто има периоди кога мислите ми се движат со илјада милји во секунда и ништо од тие мисли не можам да доловам дури ни со брзите прсти? Дали некогаш ви се случило се да ви помине од глава, но момент подоцна немате поим за што сте зборувале сам со себе? И зошто во тие моменти се чуствувате толку ниско и понижено и зошто единствената работа која можете во моментот да ја направите не е паметна? Дали во тие моменти одбирате помеѓу простите реченици или веце школката? Која е таа сила која не дозволува да си ги средите споствените идеи и ставови? Зошто во овој миг не можам да донесам одлука? Зошто ми е топло на вратот но ладно на нозете?
Не не, не се ова само смешни прашања веќе, тоа има преносно значење момче. Мислам дека би требало да престанеш да пишуваш глупави работи и да почнеш малку да читаш паметни! Така се станува човек впрочем, тоа треба да го знаеш! Никој не станал умен од гледање телвизија, тоа е уште една работа која теба да ја знаеш! Па затоа ајде сега ти запрашај се, дали си ти на вистинската фрекфенција, и стави го прстот на чело! Се надевам дека ја имаш моќта да сфатиш дека Господ е оној со моќ, кој не си ти, и тоа мораш да го изговориш!
Добро. Знам дека не можеш. Не можам ни јас. Ти си убеден дека си бог, јас сум убеден дека јас сум новиот спасител на новиот век. Мојата задача е тешка, но благородна. Твојата... твојата највеќе може да биде благодарна. Но сепак си ѕвезда. Една од оние безброј, кои светкаат на небото и не прават никаква разлика за нас тука. Биле и ќе бидат, но никого не му е грижа за нив...

 

[La Española]

СОН?! Дали беше само сон? Дали затоа ми е толку тешко да те оставам? Зошто, се што имавме, се што ни се случуваше, се што чувствував, се што доживеав беше како сон. Се беше премногу убаво, премногу нереално... премногу добро за да биде вистинито.
ДА! Тоа беше само сон, зошто реалноста не е и неможе да биде толку убава. Беше сон, а ние за момент се впуштивме во него и бевме искрени и она што сме, бевме... бевме среќни!
Сон! Беше тоа првпат јас да се впуштам во некој сон, да ја осетам неговата магија и совршенство... Премногу скапо го платив тој сон и... сеуште го плаќам!
Беше тоа прв допир со сонот, со лажната слобода и среќа кои ме опиа. Станав зависник од тој сон. Сонот престана, исчезна,замре, а јас толку се приврзав за него што замрев, згаснав... потонав и јас со него. Сонот повеќе го нема и нема да се врати, а јас?- Јас упорно го барам и се трудам да го вратам, повтроно да го почуваствувам...
Живеам со сеќавањата на тој сон и болката што повеќе го немам, што никогаш нема да може да се врати... повторно да сонувам. Го знам тоа. И повтроно, упорно се вртам околу веќе бледите сеќавања на тој сон, упорно се обидувам да го оживотворам, па макар и во моите сеќавања. А зошто?!
Можеби зошто ми беше прв, можеби зошто се плашам дека нема да се повтори, дека ќе ги нема веќе тие чуваства, таа среќа и убавина, задоволство, исполнетост... Сепак... сонот НЕ Е РЕАЛЕН! Сонот е лажен. Се тоа било една гоелма лага. Значи ја живеам во лага. Се плашам да кажам дека треба да се разбудам од сонот и да излезам од кулите во воздух. Можеби ќе почувствувам празнина, но не верувам дека ќе биде поголема од оваа што сега ја чувствувам.
Да се сруши сон е болно, но уште поболно е да живееш во неговите искршени делчиња.

fmmg

 

[La Española]

Да! Губитник сум! Губитник станав... Од најбунтовното и најборбеното суштество во светот, станав слабак, кукавица, губитник...
Ме уништија! Како паразити се налепија на мене и почнаа да шмукаат се од мене... Полека ми ја земаа насмевката, среќата, позитивноста,вербата, немирот, лудоста... И не сопреа се додека не ми го зедоа и она највредното во мене- вербата во љубовта.
И јас го дозволив тоа?!
Гледав како полека кинат дел по дел од мене и немоќно претав со заврзаните раце и нозе. Со толку јажиња бев заврзана, и сите ми нанесуваа толкава болка. А едно од нив најмногу ми ги стегаше зглобовите, и со секое поместување на рацете и нозете, со секоја борба за ослободување, ја чувствував болката... Болката што ме сепнуваше, што за момент ме будеше... будеше се во мене, болка што повторно ги отвараше моите стари рани и која како да ме опоменуваше: „ Не се обидувај да преташ! Биди мирна! Со секое движење само нова болка си создаваш!“
Отпрвин не се предавав, мрдав, се поместував, се борев... се борев за слобода, за подобро утре, за грам среќа, за еден светол ден... Дадов се од себе. Болката стануваше се поголема и поголема но јас не се предавав. Болката веќе стана и дел од мене, ја прифатив како таква- мислев дека вреди, вреди за се она убаво што ме чека после неа.
Но на крајот како да почнувам да се предавам, обидите за одврзување од тие јажиња се се помали и помали, силата повеќе како да ја нема. Повеќе и нема од каде да ја извадам, како да нема причина поради која да се борам...
Сите јажиња ме стегнаа одеднаш, најсилно. Едно од нив направи и трага, лузна врз мене. Се почувствував слабо, изнемоштено... болката беше пресилна!
Ќе имам ли сега сила за повторна борба? Ќе најдам ли причина? Ќе ги отфрлам ли некако тие јажиња? Ќе го искинам ли бесно тоа јаже што ме обележи за цел живот. Ќе бидам ли повторно истата? Слободна?...

 

[doti4nata]

Стана губитник, од најпозитивната личност на светот стана мрачна и затворена соба, исполнета само со слики од минатото, исполнета со спомени кои го заменуваа воздухот кој толку очајно и беше потребен. Се бореше за сите, имаше сила да го врати времето и да го сруши секој ѕид кој ја попречуваше среќата на оние што и значат...а каде е сега таа сила, каде е силата кога е потребна да ја извлече од нејзината проклета депресија. Дали навистина толку многу ја болеа јажињата околу нејзините раце и нозе или ја болеше тоа што сеуште не се нашол некој кој ќе ги скине, некој кој ќе и ја врати слободата, повторно. Луташе низ времето и просторот, луташе низ она што се случувало несвесна дека, сепак, таа е главниот лик во нејзината приказна, таа и никој друг...несвесна дека со отфрлањето на нејзиното значење, го отфрлаше и нејзиниот живот, дека со возвишувањето на некој друг, себеси се ставаше во сенка, сенка која и го замрзна срцето. Но јас знам што се случи потоа, знам што се случи со тагата, со солзите, знам и што се случи со насмевката...поминаа илјада години, сонцето безброј пати изгреа и зајде, толку многу дрвја расцветаа, цветови овенаа... Дојде некој нов, некој сосем непознат... таа веќе се беше откажала од животот и љубовта, а тој на нејзиното болно лице го виде последното жарче надеж. Не се обидуваше да ги одврзува тие јазови, да го расплеткува минатото кое толку ја повредуваше, тој со остар замав се' пресече, како и да не постоело. Ја прегрна, а жарот во нејзинитe очи веќе беше претворен во оган кој гореше вечно...оган во кој изгореа двајцата!