Почеток на крајот на кризата во Грција (шутирање пенали!)

[karan]

Браво Грција, алал да им е ги бива за се

Грција избегна национален банкрот

Честитки за здравиот смисол за хумор.

Само што Грција само привидно избегна банкрот. Таа е реално одамна банкротирана. Тоа што никогаш грчкиот банкрот нема да се официјализира е поради паневропските интереси, а не заради нив.

На Грција ќе и требаат децении да излезе од финансиската криза - под услови да работат и многу, многу да штедат. Имајќи во предвид колку се работливи и штедливи јас би очекувал после 20-30 години повторно да бидат главни "ѕверки".

Во меѓувреме ќе животарат. Очекувањата се дека после отпишувањата на долгот и при спроведување на тешките рестриктивни услови наметнати од кредиторите тој после 10 години ќе падне на 110-120 %. Приближно со толку почнаа пред 3 години. Кај стасаа - видовме. Е сега прашање е дали во меѓувреме (после 10 години) ЕУ ќе биде повторно толку дарежлива или ќе изгради механизми при што неодговорните земји сами ќе си го сносат товарот а интервенциите ќе се однесуваат на индиректни начини за спас на евро валутата.

Иако навистина, за нормална држава ова би било навистина добар почеток, кога се работи за Грција имајќи ја во предвид стагнацијата на економијата и бизнис секторот не сум оптимист. Платите и понатаму ќе се намалуваат, пензиите и понатаму ќе паѓаат, продавањето на компании и имоти ќе продолжат.. Вака или така ќе го кркаат, прашањето беше дали да биде одеднаш и болно или полека ама долготрајно. Се одлучија на реденки.. Нека им е со среќа.

Ова за Грција. За еврозоната пак се отвораат илјадници дилеми и прашања.
Еве какви:

These vague plans won’t save Europe

EDITOR’S LETTER
ALLISTER HEATH
FORGET about all the nonsense, the acronyms, the double-speak and the details of last night’s communiqués from Europe’s leaders. The reality is this. A country that has too much debt and cannot repay it by raising taxes or selling assets faces three choices: it can default; try and inflate or depreciate the debt away by debasing its currency; or get another country to pick up the bill. Cutting out the verbiage and obfuscation, all three of these options were discussed in some form at yesterday’s near-useless summit.

Option one is often best in the medium-term for countries – but triggers massive pain in the short-term for national economies (Argentina’s society and middle class almost collapsed after its 2002 default, before bouncing back) as well as those who lent them the money (banks, insurers and pension funds) or who insured the debt. A large enough uncontrolled default could affect the entire world.


The good news is that a managed write-off of Greek debt is on the agenda; the bad news is that it may not be big enough to prevent another Greek bankruptcy in a couple of years’ time. Yesterday’s meeting was vague about this. EU officials said that negotiations on bank haircuts on Greek debt may not be concluded by the weekend. There is a general – but faulty – consensus that the process must be passed off as voluntary not to become a “credit event” which would then trigger credit default swaps (CDS) having to paid out (but what, then, is the point of CDSs? It is a disgrace that people are being robbed of the insurance they have purchased).

They also want to “ringfence” Greece by claiming that it is the only country that will see write-offs. What is really needed is maximum Greek haircuts and maximum “private sector” contributions; a managed default in all but name.

Some Eurozone financial institutions had no choice but to load up on Greek debt for regulatory reasons and one should feel sorry for them; but others chose to do so. Such is life; there must be no more socialised losses and privatised gains. Many institutions will have to raise more capital to compensate for the write-offs (€106bn in total, the European Banking Authority says) – but the idea that everybody should have 9 per cent Core Tier I capital by June 2012 is dangerous as it could lead to a credit crunch and reduced lending, rather than safer banks.

Option two is not possible for individual Eurozone countries as their debt is, in effect, denominated in a foreign currency they do not control. But trying to use the ECB to monetise national debt is equivalent to doing this. Pushed to the extreme, it can trigger hyperinflation – or, more likely in the current environment, excess liquidity which ends up blowing new bubbles in asset markets. The ECB has an exposure of €590bn to the PIIGS nations, up from €444bn only 4 months ago.

Option three is what the bailout fund – which will now be leveraged to just €1 trillion, possibly with the help of Chinese money – would achieve. Again, it is not quite clear what is being planned here, the potential role of the IMF, the structure of the mooted special purpose investment vehicle or how the leveraged fund would be turned into an insurance scheme for Italian debt. It is amusing that the EU is now embarking on the sort of financial engineering and off-balance sheet structures it loudly blamed from the crisis of 2008.

Yet even if emerging nations are willing to put their money into such a dodgy venture, Germany and other EU member states would still pick up some of the tab. It’s not quite another Versailles Treaty, where Germany was saddled with reparations for years, but it could still eventually become that way. The stark truth is that the debt will not go away: it would just be spread around the global economy. This is a recipe for disaster – moving sub-prime mortgages around the system did not reduce or abolish their risk. Risky assets are correlated.

Even if the bailout fund can be leveraged to €1 trillion, there will not be enough resources to fully backstop Italy and Spain. Open Europe has the numbers: Italy will have to borrow between €825bn and €907bn over the next three years, depending on budget policies. Spain will have to borrow between €500bn and €602bn. A 1 percentage point increase in yields would boost Italy’s interest payments €43bn over the next five years. Some money from the leveraged-up bailout fund will also be needed for other countries – and then there will also be other expenditures, such as on recapitalising some banks. The sums are massive. Yesterday’s “agreement” is barely a draft blueprint and is largely devoid of numbers and detail. But even taken at face value, this is not a plan that will save the Eurozone.
http://www.cityam.com/news-and-analysis/allister-heath/these-vague-plans-won-t-save-europe

 

[garmin]

Браво Грција, алал да им е ги бива за се

Грција избегна национален банкрот

гејците ги бивало за се? грешка си, нив ги бива само за ПРОСЕЊЕ и трошење на туѓи пари! се надевам дека ќе им скисне еден убав ден на сите останати од еу и ќе ја потопат трага да не остане од гејлада!!

 

[Realen.]

гејците ги бивало за се? грешка си, нив ги бива само за ПРОСЕЊЕ и трошење на туѓи пари! се надевам дека ќе им скисне еден убав ден на сите останати од еу и ќе ја потопат трага да не остане од гејлада!!

хехехе колку те жалам бе дете..

 

[аллександар]

неможам да се изначудам на одлукава на ЕУ... да и се простат 100 милиони евра на грчка... алооо од каде се дојдени тие пари бе? да не ги дал некој на поклон па да се простуваат? тие пари се собрани од народот кој е во ЕУ пред се од ддв кое народот го плаќа и работава искочу буквално дека народот на европа го плаќа долгот на грција. хех. па дај бе и ние да се задолжиме немора да бидат 100 милиони ете 10 нека се доволно се. е сеа гледате за што се бориме да влеземе во европска унија? покрај сите оние „благи и добра“ од европската унија ке мора да ги јадеме и гомната кои некои ги серат а други упорно се прават будали дека не им смрди под нос.

 

[Misirkov]

Ова за Грција. За еврозоната пак се отвораат илјадници дилеми и прашања.

Многу е комплицирана темава. Прво, иако политичарите се расфрлаат со проценти, а медиумите некритички ги повторуваат, воопшто не се знае колку од долгот им простуваат.

Второ, договорот е на доброволна основа. Ако поголем број инвеститори се предомисли, договорот автоматски паѓа во вода, а тоа автоматски значи банкрот на Грција.

Трето, се уште не се знае дали Италија (која е под страшен внатрешен притисок), Шпанија и останатите држави нема дабараат сличен третман.

Четврто, финансискиот механизам лии фондови треба да пораснат на 1.4 трилиони евра, зависи од кредитниот рејтинг а Германијаи Франција, но на Франција и паѓа рејтингот заради долговите и дефицитот.

And as always with the grandly presented European rescue plans, the devil with the latest one is in the details. Despite Thursday’s exuberance, many investors expressed caution as to how the plan would hold up in the coming days and weeks.

For one thing, while the agreement by banks to write down 50 percent of Greek debt was welcomed, the deal’s success is conditioned on investors’ agreeing to take such a large loss. If a large number of investors refuse to accept such a loss, then the plan loses its voluntary status and would thus become a default — creating more unease and panic in the markets.

Moreover, private investors are not obliged to take the write-down, and two big holders of Greek debt, the International Monetary Fund and the European Central Bank, are not granting debt relief. So it is not clear how much of Greece’s overall sovereign debt of 340 billion euros ($480 billion) is going to be forgiven.

And it remains to be seen whether the debt relief for Greece will prompt other countries — Spain, Italy, Portugal or Ireland — to seek similar treatment.

Investors have also questioned whether the answer to the euro zone’s debt crisis is taking on even more debt.

The main bailout fund, the European Financial Stability Facility, relies on the sterling credit of Germany and France for its borrowing power. Euro zone leaders have promised to use the fund to both provide insurance for investors looking to buy risky Italian and Spanish bonds and to increase its borrowing capacity to as high as 1 trillion euros.

But it has been criticized as being too small and cumbersome and too reliant on France, which may well see its AAA rating taken down a notch because of its own debt and deficit problems. Such a move would hurt the vehicle’s ability to issue bonds and attract capital from investors.

It also remains unclear if Europe, as it has promised to do, would be able to entice Asian and Middle East investors to put money into vehicles that would be linked to the bailout fund.

Europe’s 106 billion euro answer for its bank problem may also raise more questions than it answers. In contrast to bank rescue plans in the United States and Britain, European governments are not injecting funds directly into the banks. Instead they are asking that banks significantly raise their capital level, to 9 percent by next year.

But for banks that have been weakened from their exposure to dubious European debt, raising money from private investors will be difficult — especially as many of the likely sovereign fund candidates are the ones that suffered deep losses from investing in troubled American banks in 2007 and 2008.

All in all, despite the relief that an immediate crisis over Greece’s debt had been averted, it seemed clear that the continent’s tightly woven economic and financial systems remained fraught with risk.
The yield on Italy’s 10-year bond, which recently hit a high of 6 percent on concern over the country’s debt and commitment to fiscal reform, remained uncomfortably high at 5.8 percent. And the interest rates for Spanish and French bonds narrowed only slightly as well, reflecting a broader skepticism that this plan will provide a magic cure for Europe’s debt problems.

http://www.nytimes.com/2011/10/28/business/global/in-rally-over-euro-deal-relief-mixed-with-wariness.html?_r=1

 

[@cool@]

http://news.xin.msn.com/en/business/article.aspx?cp-documentid=5461720
--- надополнето: Oct 28, 2011 5:41 PM ---
i ova http://money.msn.com/business-news/article.aspx?feed=AP&date=20111028&id=14451179

 

[zaajvarspremen]

Браво Грција, алал да им е ги бива за се

Браво за ЕУ,најде решение за кризата во Грција,сега уште нашата криза со името да ја решиме и да влеземе во ЕУ и НАТО за подобро на сите нејзини граѓани..

Стварно алал да им е, посебно за паради како ги бива Де фрли некоја фотка да видиме како се „зближени со народот„
А за решението за кризата секоја чест, ене ги Саркози и Меркел се чудат како нив први не им текнало да си прогласат банкроти кај нив и да си ги решат своите кризи. Аферим бе грци, цареви сте

 

[Misirkov]

Велат дека со одлуката за простување на долгот, односно ставањето на грчките државни финансии под контрола на ЕУ, грчкиот пензиски фонд е преполовен завчера, односно изгубиле 16.6 милијарди евра.

http://www.sueddeutsche.de/politik/griechische-reaktionen-auf-euro-gipfel-wuerdelos-in-europas-protektorat-1.1174888

.

 

[Славјански]

Кога ќе размислиш подлабоко оваа помош е меч со две оштрици.

Грција се потешко ќе доаѓа до ефтини пари, а француските и германските банки се спасени во голем дел од оваа криза, ги испраа рацете.

Грција има системска грешка, таа грешка не се корегира со 100 милијарди евра помош, затоа што грешката остана а останаа уште 250 милијарди долг.

Во тој долг, Грците сега се сами. Грција ја нема таа моќ да го врати и тој долг, односно ќе го врати крваво, преку грбот на народот, со поскапи задолжувања.

Тоа ќе биде криза со несогледливи последици по Грција, ако самата Грција не се реформира од внатре на секаков план, економски, политички, етнички, културен итн.

И да биде пример како не треба да се работи со една држава. Сите ние влегуваме во тој филм на партиска држава, каде поединците се богатат а по некоја трошка останува за народот. Разберете дека богаството на единката ќе изгори ако народот е гладен и гневен.

 

[gerard]

Грциве колку и да го јадат подебелиот крај од стапот во било кој случај, мора да се признае дека буквално ја држат за јајца цела европа на чело со германија и франција.

(Илузија е дека банките отпишале пола долг, долгот беше неодржлив и ништо немаше да добијат. банките бараат барем пола. банкрот е реален фактор и пресметан ризик. Банка никогаш не простува, пробува да ти земе колку може).

Ах само да го дочекам денот ко ќе почнат да доаѓаат грци во Македонија да берат тутун, јаготки, праски. да работат по шанкови во Охрид.
Ефтини гркињи за 30 евра.
Амди Бајрам да го купи Веро.

Ништо друго не ме интересира освен нашиот интерес!

Што би рекол Мисирков (Крсте Петков де.. ), Македонија си има свои интереси, различни од српските, бугарските и грчките. Среќен сум со било кое решение, се додека Македонија има интерес од тоа. Дури и целиот долг да и го отпишат и бакшиш уште толку да добие, ако е во наш интерес - ОК.

ништо друго не ме интересира. не сочуствувам со ниеден единствен грк, европеец, африканец. само наш интерес

 

[zaajvarspremen]

Кога ќе размислиш подлабоко оваа помош е меч со две оштрици.

Секако дека оваа „помош„ не е помош, а во остатокот од твојот пост (и во другите) е фино објаснето и зошто.
Дури не е потребно ни некое длабоко размислување зошто е тоа така. Да беше ова добро решение (за примателот на „помошта„) ќе се применуваше секојдневно и од секого - од поединци, фирми.
Само „realni„ може да го фалат потегот на Грција како ја „решила„ кризата

 

[Misirkov]

Секако дека оваа „помош„ не е помош, а во остатокот од твојот пост (и во другите) е фино објаснето и зошто.

Еден од играчите на пазарот уште поубаво ја објаснува ситуацијата. Многу јак текст. Човеков вели преку договорот, ЕУ всушност ја влоши ситуацијата, а финансиските пазари тоа го потврдуваат:

Why the latest eurozone bail-out is destined to fail within weeks

As someone who works in financial services, I follow the markets – in the West, across Asia and the entire world – closer than most. Since the Bear Stearns collapse in March 2008, through the demise of Lehman Brothers and its ghastly aftermath, much of my professional life has been dominated by the angry flashing of those little lights on a Bloomberg screen.

In recent years, the violent gyrations on financial markets have been deeply discomforting, causing angst among market professionals, like me – but that is the least significant aspect. For those little lights represent, of course, the ebbs and flows of cash which, in turn, determines the fate of real businesses. It is at the sharp end of employment and livelihoods, dispossessed homes and broken families that the human impact of financial turbulence is most keenly felt.

So, yes, I want such turbulence, which will never be fully-eradicated, nor should it be in a free-market system, to now lessen to more manageable levels. Yet the responses of our politicians to recent financial troubles – hiding behind complexity and kicking the can down the road – have not only failed to temper the volatility, but have actually made it much worse.

Last week's eurozone "agreement", for all the related fanfare, was a case in point. Far from making the situation clearer, allowing investors to make considered assessments, this latest announcement made Western Europe's grotesque debt crisis even more acute, sowing further infectious spores of confusion.

The deal itself, unveiled dramatically in the early hours of Thursday, was met with the now obligatory "relief rally". The FTSE All-World equity index soared 4.1pc, helped by signs of renewed US economic growth. European bank shares spiked no less than 12pc on Thursday, as traders recognised, for all the official obfuscation, the latest dollop of government largesse.

By late Thursday, though, and certainly on Friday, the warning signs were there. Global bond markets, by character more sober and smarter than the excitable equity guys, were voting against the deal. This is alarming. For it is only by selling more bonds that the eurozone's deeply indebted governments can roll-over their enormous liabilities and keep the show on the road.

Some say Western governments shouldn't "accept" what the market says. "Who do these trading people think they are," I hear from the lips of the educated but financially-illiterate political elite. Let's be clear – if global bond markets stop lending to a number of large Western economies, we are in the realms of unpaid state wages and pensions, transport chaos and closures of schools and hospitals – sparking the prospect of serious civil unrest. Forgive my intemperate tone, but these are the dangers we face. And I'm afraid the only rational response to Thursday's announcement is that the probability of such undesirable outcomes has just been increased.

European leaders have reached an "agreement", we were told, with the private holders of Greek debt, who now accept a 50pc write-down on their stakes. This is predicated on an additional €120bn (£105bn) cash-injection by EU member states and the IMF. By paying bond-holders less, and making other savings, the hope is that Greece can cut its sovereign debt from 150pc of GDP to 120pc in the next few years.

This deal was presented as a "victory" by the eurocrats. After all, back in July those nasty private creditors agreed only to a 21pc "haircut" on their Greek debt. The deal is "voluntary", though, nothing having been decided except the "50pc haircut" headline. In reality, by bargaining hard over coupons and maturities – how much the bonds will pay annually, and for how long – those who so unwisely lent money to Greece (eager to reap high yields, while always expecting a bail-out) will get a much sweeter deal. This is the discussion that will take place, behind closed doors, during the coming months. But that sweeter deal will need to be paid for with yet more sovereign borrowing, by some eurozone government or other, plus further sack-loads of taxpayers' cash.

It is telling that Greek bond-holders themselves were on Friday reassuring their investors that the reduction in the net present value of their stakes, compared with the "21pc haircut" deal, "will not be overly onerous". In addition, the July agreement, while also "voluntary", included a 90pc creditors' participation. Thursday's variant cited no such number.

So, the centre-piece of last week's "package" is far less decisive than meets the eye. It was, in fact, singularly indecisive. The hope that Greece will clean-up its balance sheet autonomously now relies even more on a privatization programme that is already laughably behind schedule. So the moral hazard will go on, making it tougher still for the governments of Portugal, Ireland and the other eurozone "peripheries" to sell to their electorates the virtues of fiscal responsibility. These are not clever-clever academic points. I'm pointing-out, quite simply, what the bond markets will have noticed.

Having said all that, the prospect of "haircuts", however half-hearted, now looms over eurozone sovereign bond-holders, not least fragile European banks. So Thursday's announcement also stressed that the €440bn (£386bn) euro European Financial Stability Facility would be "levered", allowing it to borrow to make it bigger. This is supposed to allow the eurocrats to raise cash without having to trouble national parliaments, given that they're likely to refuse.

The question of who will lend to the EFSF, on whose collateral, and who will ultimately repay the loans, was barely addressed last week. Such tricky questions will apparently be answered at the next European summit in December. Meanwhile, the fundamental disagreement between France and Germany regarding who should take the biggest losses – eurozone governments or private creditors – remains unresolved. Since Thursday's announcement, though, Germany's powerful constitutional court has issued an injunction requiring the country's full Parliament to approve any EFSF bond-buying.

What is needed, urgently, is a clean, transparent Greek default – allowing this flailing semi-developed economy to leave the eurozone, re-establish a weaker drachma and regain its self-respect. Portugal should leave too, its membership of the same currency bloc as Germany is as absurd, and self-defeating, as that of Greece. There would be further market turmoil, yes, but a few more months of volatility, leading to an ultimately more stable outcome, is surely better than the current situation where the entire world is living in fear of a massive "euroquake".

The eurocrats, of course, lack the guts to trim back monetary union to a more manageable size. Too much face would be lost. So "euroquake" fears, once viewed as outlandish, are gaining pace. Despite Thursday's deal, and all the reassurances of a "durable solution", the Italian government on Friday paid 6.06pc for 10-year money, up from just 5.86pc a month ago and a euro-era high. Such borrowing costs are disastrous, given that Rome must roll-over €300bn of its €1,900bn debt in 2012 alone. A default by Italy, the eurozone's third-biggest economy, and the eighth-largest on earth, would make Lehman look like a picnic.

The eurozone must be consolidated. World leaders should similarly force European banks to disclose their losses, we all take the hit and then we move on. Instead, we are served-up, in ever more complex variants, the same "extend and pretend" non-solutions. It gives me no pleasure to write this, but I give this deal two weeks.

http://www.telegraph.co.uk/finance/comment/liamhalligan/8857518/Why-the-latest-eurozone-bail-out-is-destined-to-fail-within-weeks.html#disqus_thread

.

 

[Darklady]

Ситуацијата во Грција ќе се подобри по отпишувањето на 50% од долгот, на сметка на приватните поседувачи на обврзници. (Да не се залажуваме дека ова преструктуирање е доброволно. Никој доброволно не губи половина од парите). Сепак, Грција ќе остане заглавена со опасно висок должнички товар. Новиот договор ќе и го намали долгот на 120% од БДП-то, до крајот на декадата.На крајот, овој историски договор најверојатно ќе биде фрлен во кантата за ѓубре на историјата, како и сите други историски договори. Значи истиот круг ќе продолжи да се врти. Веројатно уште на почетокот на следната година повторно ќе зборуваме за нов голем договор. Претпоставувам дека може да биде и полошо

 

[Katunec]

Ситуацијата во Грција ќе се подобри по отпишувањето на 50% од долгот, на сметка на приватните поседувачи на обврзници. (Да не се залажуваме дека ова преструктуирање е доброволно. Никој доброволно не губи половина од парите). Сепак, Грција ќе остане заглавена со опасно висок должнички товар. Новиот договор ќе и го намали долгот на 120% од БДП-то, до крајот на декадата.На крајот, овој историски договор најверојатно ќе биде фрлен во кантата за ѓубре на историјата, како и сите други историски договори. Значи истиот круг ќе продолжи да се врти. Веројатно уште на почетокот на следната година повторно ќе зборуваме за нов голем договор. Претпоставувам дека може да биде и полошо

Дoлговите се само една последица на системски недовршените решенија. Тие би постоеле со или без ЕУ. Впрочем и други земји имаат долгови само на подруги основи (на пример долговите на земјите од БРИК се пензиско-инвалидски, здравствени и за други видови на осигурување). Поентата тука е дека ЕУ е системски заглибена, а Грција е оној запчаник кој ја кочи и онака неефикасната машина, кој пак има неколку такви слаби запчаници.

Основното прашање тука е кој на кого му должи, колку и како?? Во таа грмушка лежи зајакот, бидејќи сите се испреплетени како црева, а Грција најмногу. Во голем дел долговите на една земја истовремено се плус во салдото на некоја друга земја.

Едан дел во нерамнотежата и фиктивните разлики може да ја снема преку измислување на разни деривати и начини на книжење и изнудување - како што имаме прилика да видиме последниве неколку години. Но што со оној другиот дел, кој него ќе го апсорбира?? Моментално чекаат 150 милијарди евра од ММФ и и се молат на Кина да ја пополни дупката. Како понатаму, ќе видат кога ќе дојде времето. Ама на сите им е веќе јасно е дека играат на дебела шашма.

 

[TITTANIK]

Еве ги податоците за 2010

GDP (official exchange rate):

$305.4 billion (2010 est.)
Budget:

revenues: $118.5 billion
expenditures: $150.6 billion (2010 est.)
Budget surplus (+) or deficit (-):

-10.5% of GDP (2010 est.)
Public debt:

142.8% of GDP (2010 est.)

Taxes and other revenues:

38.8% of GDP (2010 est.)

За 2011 од Грција се бараше да го намали буџетскиот дефицит на 7,6% од БДП што не успеаа да го направат и според грчки извори,на кои прашање е колку може да им се верува, тој ќе изнесува 8,6%.Значи тоа е најоптимистичката варијанта..
Бројките кажуваат се,мислам дека нема потреба од било какви објаснувања.
Од нив се гледа дека безболен излез од ова нема,па незнам колку да им простат од долгот.

Кога на горниве бројки ќе се додаде и менталитетот на јужните ни соседи и начинот на кој они ја доживуваат должничката криза која им се случува,може слободно да се заклучи дека излез од ова нема..Ќе банкнотираат