заев го прошири рамковниот, веќе не се задоволуваат само со исполнување на одредбите од рамковниот, туку сега појдовна точка е тиранската платформа, двојазичноста и сите други барања кои произлегуваат од истата, како и несразмерната политичка моќ доделена на дуи од страна на сдс која ги зголемува барањата на сите албански партии, па така сега како услов за коалицирање на секоја македонска партија ќе и се поставува доделување на најмалку толку министерски и директорски места колку што имаат сега албанските партии во владата, а секако во игра се и највисоките функции - кога веќе е избран Претседател на Собрание албанец, зошто да не се изгласа и Претседател на државата албанец, зошто да не се промени начинот на избор на Претседател, па така наместо да се гласа за Претседател, тој да се избира од страна на Собранието со што многу полесно би добиле и Претседател, кога веќе е извесно дека ќе има албанец премиер три месеци, зошто во иднина да нема премиер албанец со целосен мандат од 4 години, иако албанска партија не победила на изборите. Да не ги заборавиме и барањата за промена на државните симболи, затоа што нели не ја одразуваат вистинската состојба во државата, а вистинската состојба е дека албанците се 29% од населението, иако во тие 29% попишани се и оние кои живеат во странство и иако пописот е регуларен колку и изборот на џафери за Претседател на Собранието.
Ако од 2001 година со рамковниот договор Македонија беше фактички бинационална држава, сега веќе не е ни тоа. Мнозинскиот народ е исклучен од донесувањето на одлуки за сопствената судбина, за сопствениот идентитет, јазик и историја, не само што е исклучен од донесувањето одлуки, туку не е прашан ни за мислење. Видовме како се прифати францускиот предлог од владата во која главни се дуи, а сдс како верни потрчковци немаа право на збор и избор (поставена им е двојна забрана, од дуи и од странските "партнери", па така нема ни што многу да мислат дали треба или не да се прифати). Политичката моќ во најголем дел е во рацете на албанските партии и ситуацијата наликува на апартхејд. Полека Македонија станува трета албанска држава на Балканот, иако албанците се малцинство. Ова во комбинација со бугарските политики кон Македонија ја отвора вратата за нејзина поделба, само уште територијата ни остана (без суверенитет, со население без национален идентитет) и знаејќи ги шиптаpите и татарите ќе ја грабнат во прва прилика, а дали преодната форма ќе биде федерација, конфедерација или албански и бугарски кантони на одредени делови од територијата не е толку важно. Важно ќе се затвори македонското прашање и Албанија и Бугарија и Грција среќни и весели, тоа што не го постигнаа со војни и убивања ќе го постигнат со пари и политика и секако преку нашите предавници и изроди.
