The Dark Knight Rises (2012)
Режија: Кристофер Нолан
Улоги: Кристијан Бејл, Том Харди, Гери Олдман, Мајкл Кејн, Ен Хатавеј, Мерион Котилард, Морган Фриман, Гери Олдман и Џозеф Гордон Левит.
Ја знаете приказната, нема што понатака да се пишува околу тоа, веќе двајца пред мене пишаа.
Како прво, филмот е одлична комбинација на дел од стриповите за Бетмен (особено Knightfall) во кои Бетмен за прв пат се среќава со Бејн (
bane O.E. bana "killer, slayer, murderer; the devil," from P.Gmc. *banon, cognate with *banja- "wound" (cf. O.Fris. bona "murderer," O.N. bani, O.H.G. bana "murder," O.E. benn "wound," Goth. banja "stroke, wound"), from PIE root *gwhen- "to strike, kill, wound" (cf. Avestan banta "ill"). Modern sense of "that which causes ruin or woe" is from 1570s.) и каде овој му го прекршува рбетот, по што Бетмен (Брус Вејн) долго време не се опоравува и мрачниот The Dark Knight Returns.
Она што ме фасцинираше, и заради што сметам дека не е доволно само да се каже дека „филмот вреди да се гледа“, е движењето на приказната, кое само по себе претставува една целина си претходните два филма. Дотолку повеќе што овој дел во себе содржи и додатни секвенци кои и тоа како придодаваат кон содржината на филмот. На моменти, навидум, изгледаат досадно и излишно, но од друга страна, без нив, филмот би бил само едно празно акционо клише. На овој начин, како што е преставено во филмот, само се добива дифузност на приказната (на прв поглед), што во суштина ќе биде намерно прикажување на немирот, како олицетворение на неконтролираните емоции на гледачот.
Оттука, токму тие секвенци, како да се вклопуваат, не само кон приказната за играта на „судбините“ на Брус Вејн, Бејн и Талија ал Гул (Миранда Тејт), туку и за судбините на луѓето околу нив и воопшто. Имено, се чини дека како да главната идеја на самиот филм е токму онаа почетна мудрост што го започна Batman Begins, а и судбината на Брус Вејн - она татковото (на Томас Вејн) "Bruce, why do we fall? So that we could learn to pick ourselves up!". Е оваа реченица константно и суптилно се провлекува низ целиот The Dark Knight Rises. Нолан тоа успешно го прави преку оние позадински извици на толпата „Basara Basara, deshi deshi, basara basara!“ (Издигни се - Качи се, Крени се) што како некое „зомбирано ехо“ одекнуваат во момент кога ќе се појави секвенца од толпа луѓе, или од Самиот Бејн.
Интересно е кога ќе се појави Бејн, за прв пат делува некако статично како лик, за наместо да се очекува одредена динамика, од него не се добива ништо друго, освен оној примордијален безпричински непредвидлив СТРАВ и ТЕРОР! Дури на моменти како да опсипува и заведува со тоа чувство, па оттука не за џабе и најсилен екотот на извиците во моментите кога Бејн е во потполн „сјај“. Како да сакал Нолан намерно да го впушти гледачот во соочување со горкоста на теророт, па потсвесно „го припрема за дуел“.
Така, генерално земено, The Dark Knight Rises во суштина е филм за играта на причината и последицата од падот и подемот, но оној примордијалниот - човечки (индивидуален) и општествен, односно дека падот и подемот се една циклична движечка сила на она што претставува индивидуално и генерално и дека стравот и теророт се круцијален елемент што ги дефинира и обликува. Она што е важно е што индивидуално т.е. генерално ќе се научи од тој двојствен однос. Ако односот остане само на чисто механичко повторување на паѓање и станување, тогаш истиот е осуден на пропаст од самиот старт. Но ако чинителот се соочи со горката вистина прекриена заради сопствената или наметнатата изопачена вистина - лага (Харви Дент), која предизвикува страв и терор, нештата можат да бидат и „плодотворни“.
Она што исто така ме импресионира е крајот на филмот. Добив впечаток како да Нолан намерно го направил така „среќен“, затоа што вака навидум изгледаше happy, но во суштина беше онака шупливо и несигурно среќен.
Океј да не должам многу, тоа е тоа. Не велам дека вреди да се гледа, тоа е некако клише.
Велам - Гледајте го филмот затоа што од секој ебан аспект заслужува да се гледа и да се разговара за истиот.
поздрав
Се на се досаден филм . И 3Д ефектите не беа нешто којзнае што, само некои делови беа во 3Д . Мое мислење ... позз 
, и крајот, штета што останатиот дел од филмот не е на тоа ниво, поприлично досаден и не мислам да го гледам уште еднаш за ралика од TDK кој го глеав едно 3-4 пати...би рекол TDK>BB>TDKR. 
