LOL... a бе јас книга напишав инспирирана меѓудругото и од оваа тема.
(тоа беше оној добриот и меланхоличен близнак,другиот и го истепа и нареди да и го тепаат дечко и едно 5-6 пати.Башка културно сум му кажал дека доживотно го видам ли на 50 метри од мене ќе јаде ќотек ко магаре.:wink
![Насмевка :) :)](/styles/default/xenforo/smilies/smile.png)
А добриот близнак вика вака:
Важно е да се воедначат движењата,да се тргне смирено и стамено,со поглед вперен во точката што останува зад тебе,со поглед втренчен во светлината што ослабува додека е движиш.
Водата е темна,знаеш дека е длабока,но смирен си,затоа што и ова е твој дом,затоа што од овде сите сме дошле.
Веслаш бавно.Веслаш воедначено.
Светлината ја нема,не во онаа точка со која што се поздрави.Водата е студена,ја чувствуваш на подот од чамецот,го чувствуваш нејзиниот здив на дланките.Веслаш во ист ритам,навлегуваш во темнината,ти се допаѓа звукот на веслата во водата.
Низ водата продира светлина,светло лилава и темно зелена светлина.
Стигнат си.
Исцрпен од емоции,претоварен од мисли,чиниш дека си во нечиј,туѓ,сон.Испразнет,а всушност во неможност да се изразиш.Она што го носиш те обврзува,но обврската во такви случаи ти е секогаш туѓа.Чекаш да се разбудиш,копнежливо но и трпеливо.Од другата страна на сонот свири клавир.
Песната ти е веќе во прстите.
Експериментирам со себе.Со мојот разум,со моето тело,со мојата душа.Експериментот е прилично опасен и тоа ме возбудува до крајни граници.Потоа,експериментирам со се околу мене.Веќе не е толку опасно,но возбудата доаѓа од сознанието дека една грешка во експериментот може да ме направи да се чувствувам како злосторник.