Demolition е ретка врста на хипстерско ѓубре. Си има кул моменти филмот, па Гиленхал глуми, како да не би? Најголемата причина што овој филм е ѓубре е што почна да игра на карта емоции, со самото тоа стана претенциозен и предвидлив, пред се поради тоа што режисерот сака да го постигне ко завршен печат без да ни го каже низ дијалог на ликовите, што го прави претенциозен на квадрат. Тоа е филм кој што почнува начнувајќи го концептот за тоа дека Гилехал е психо кој гази се пред себе и не ебе жива сила, па ниту жена му, а завршува со тоа дека Гиленхал длабоко под површината на успешен инвеститор е само обичен човек од крв и месо, со срце кое пати на чуден начин. Па тука е процесот на прифаќање на реалноста дека е мртва кој нормално е прикажан преку кршење/дробење како метафора на тоа што точно се случува во главата на главниот лик. Човечката страна на Гиленхал е прикажана и преку дружбата со малиот кој е геј и човекот е тотално сто посто фокусиран на нивната дружба, додека жена му му беше превазиџена ствар. Тоталното разоткривање на ликот кој требаше да биде ѕверка, а излезе дека жена му е таа која што го варала, додека он бил само воркохолик кој пропуштил многу работи кои се случувале околу него, а не ги приметил. Па тука беше тужната музика и сцените од Џулија и сфаќањето колку му значела. Патетично.