Мака ми е што се лутиш за глупости,што морам да ти одам нон-стоп по ќеф,јбг посилно е од мене.Ми се пикна по кожа и што да правам...Те третирам како да си дел од кралската фамилија,колку и да не си свесна,или не сакаш да признаеш.Секогаш има некој пропуст,па потоа следува ново незадоволство;можеби за тебе не е ништо,ама за мене е премногу.Со секоја нова ситуација која не е проследена барем со една насмевка,мене срцето ми се кине на милион парчиња;Знаеш дека само ти можеш да го составиш,а не сакаш да признаеш...
Што треба да направам за да се вратат оние времиња,кога беше покрај мене затоа што сакаше,а не од обврска(барем мене таков впечаток ми оставаш).Зар морам секој твој збор да го влечам со клешти??!!!Премногу е!!Само ти ми остана,а сега и ти полека ме напушташ..
Знам дека неможам да те спречам,но дозволи ми барем да уживам во моментите поминати со тебе,знам дека ти е тешко да го направиш тоа,но помисли барем еднаш на мене,усреќи ме барем еднаш...