Со игра која се состои спушти на Богдановиќ нешто сам да направи,ако тоа не успее нека ја дркаат топката Симон и Шариќ не може повеќе. Екипа со ротација од 7 играчи не може повеќе.
Единствено што ме нервира е односот на екипата кон Хезоња. Попрво ќе умрат од колку да му подадат топка дур им иде,а кога ќе закочи сите на него чекаат.
Пораз што ни најмалку не боли. Момциве ми беше уживање да ги гледам затоа што реално секоја утакмица на ОИ за нив беше поклон. Самиото тоа што се најдоа тука е равно на мало чудо и без разлика кој и да беше од другата страна ќе беше малце премногу да се пројде понатаму. Малце е незгодно што се тоа Србите и ќе мора малце тролање да се истрпи,ама што е тоа е.
Добра работа е што со пласманот малце се направи интерес за кошарката во Хрватска и малце да се направи некако победнички менталитет (на страна утакмицава, сите до сега победи од квалификациите наваму беа тесни) и да се гради екипа за 2020 и 2024. Тоа е главната цел, да се искористат генерациите од 94 до 2000 и да им се направи некаква подлога.
Кошарката во Хрватска е дојдена на дно. На ЕП на домашен терен полупразна сала, на репрзентацијата сите и испооткажаа,а Аца не е ни тренер. ВД е како директор на Цибона дојде бесплатно да не биде екипата без тренер. Така да овакво нешто е навистина добредојдено. За медали и останато има време.
Богдановиќ, Хезоња, Шариќ, Зубац, Жижиќ, Бендер, Шаманиќ, Калајжиќ, Араповиќ, Славица, Мазалин, Бајо, Планиниќ, Јанковиќ итн... се се тоа играчи 94 годиште и помлади. Со помош на ветерани како Богдановиќ, Планиниќ и Бабиќ (89-91 годиште) ако се развијат правилно може да се цели и на златни медали.