- Член од
- 6 април 2013
- Мислења
- 357
- Поени од реакции
- 302
Имам 16 години, се осеќам премногу down. Причината: девојка... Ако ви ја раскажувам цела приказна ќе се заборавите од читање до утре и ќе ме пцуете, накратко јас првен зафркнав работа пред 2 години тогаш бевме месец дена заедно и реков дека не можам да ја гледам повеќе од пријателка и се скаравме тоа ни беше првата врска.. После имаше некои смирувања ама пак имаше глупости многу кратко траеја, јас бев идиот оти стварно не знаев тогаш да распознавам чувства... пред 1 година пак почнавме некое време да пишувавме излеговме еднаш само онака ради криза за лапање ништо посебно и она после тоа фати дечко одеа 3 месеци, во исто време контактиравме онака другарски ама ја и признав дека премногу ја имам засакано и тука станува заплетот... Дечково се сомневаше дека има она нешто со мене и и рече да бира помеѓу мене и него она го одбра него. По некое време пак ми пиша и излеговме 2 пати и реков не може вака одбери си или биди со него или со мене... Му се скара него и одевме 2 недели се додека не ми рече: Не можам да го заборавам премногу го сакам... Истата вечер за рака излезена со него беше.. Ме скрши на пола и пак се трудев да се средам и таман помина месец дена ми праќа слика на инстаграм: I think I will miss you forever, like the stars miss the sun.
И покрај сите гомнарии што ми ги направи отидов и реков имаш последна шанса искористи ја убаво.. Се си беше супер месец дена и повеќе, и последнава недела почна да се понаша ладно... Муабет онака колку ради реда, упорно ја прашував што е работава има ли некој проблем и ми викаше не не се е во ред, ништо нема се е таман... Се напнав сам затоа што кога некој наеднаш се сменува знаеш дека не е у ред нешто и на крај пред некој ден и реков кажи ми во што е проблемов, почна со муабет како се и било досадно незнам што досаден и бил животот и реков шо е со мене работава ме сакаш ли уште? Одговорот на типката беше незнам, јас оладив мислам дека поубаво е да прекинеме. И по незнам кој пат јас останав со таквото во раце (извинете на изразов). Денеска требаше да правиме 2 месеци. И по незнам кој пат се осеќам исто, се ми е во ред кога сум со луѓе и друштво ама кога сум сам, а често е така бидеејќи моите се на работа, сестра ми на факултет... Едноставно онака од себе ќе ми дојде некоја мисла и се трудам да заборавам да избришам и знам дека ми успева колку толку ама не можам да се помирам дека сам упорно се трудев да верувам во нешто што немаше да успее. Бев свесен и пак истата грешка ја направив, а и криво ми е бидеејќи правев некои работи што никоаш не сум ги правел со други девојки (не стасавме до главното ама имаше многу жестоки ситуации...) Сум имал многу грди периоди дури и накај депресија, едноставно без желба за ништо сум бил..Сега незнам што чуствувам, поминаа само 2 дена, повеќе ја мразам, едноставно се каам за тоа што го направив, дозволив да си го излади максимално со мене, се осеќам ко да имам синдром на ниска вредност... Морав да се исповедам, а немам баш кому па морав тука...
И покрај сите гомнарии што ми ги направи отидов и реков имаш последна шанса искористи ја убаво.. Се си беше супер месец дена и повеќе, и последнава недела почна да се понаша ладно... Муабет онака колку ради реда, упорно ја прашував што е работава има ли некој проблем и ми викаше не не се е во ред, ништо нема се е таман... Се напнав сам затоа што кога некој наеднаш се сменува знаеш дека не е у ред нешто и на крај пред некој ден и реков кажи ми во што е проблемов, почна со муабет како се и било досадно незнам што досаден и бил животот и реков шо е со мене работава ме сакаш ли уште? Одговорот на типката беше незнам, јас оладив мислам дека поубаво е да прекинеме. И по незнам кој пат јас останав со таквото во раце (извинете на изразов). Денеска требаше да правиме 2 месеци. И по незнам кој пат се осеќам исто, се ми е во ред кога сум со луѓе и друштво ама кога сум сам, а често е така бидеејќи моите се на работа, сестра ми на факултет... Едноставно онака од себе ќе ми дојде некоја мисла и се трудам да заборавам да избришам и знам дека ми успева колку толку ама не можам да се помирам дека сам упорно се трудев да верувам во нешто што немаше да успее. Бев свесен и пак истата грешка ја направив, а и криво ми е бидеејќи правев некои работи што никоаш не сум ги правел со други девојки (не стасавме до главното ама имаше многу жестоки ситуации...) Сум имал многу грди периоди дури и накај депресија, едноставно без желба за ништо сум бил..Сега незнам што чуствувам, поминаа само 2 дена, повеќе ја мразам, едноставно се каам за тоа што го направив, дозволив да си го излади максимално со мене, се осеќам ко да имам синдром на ниска вредност... Морав да се исповедам, а немам баш кому па морав тука...
