Кајгана психолог

[dobramuzika]

и не си само ти, туку барај работа и професионална ориентација,дружба со колегите и обновување бивши добри пријателства те враќаат лесно во колосек + некое денарче в рака..........не знам шо годиште си ама тоа е тоа

96та сум.

 

[Roy Fokker]

96та сум.

шо викаш,размисли дали е така кажаното ?? потруди се во животот,на никому не му е лесно..............

 

[Crnokosa.]

Не знаев каде да го сместам моево прашање, се надевам дека е за тука.
Во последно време сум постојано загрижена, не поминувам ни една минута онака безгрижно, да го пуштам мозоков на пасење што би се рекло.
Не е некој посебен страв, туку повеќе опсесивна загриженост. И мислам дека ако престанам да се грижам автоматски ќе ми се случи нешто лошо. Имав еден проблем кој едвај се реши пред неколку месеци, а јас иако знам дека се е во ред сега, продолжувам да мислам на тоа за случајно да не се повтори пак. Не можам да се смирам и да поминам еден ден без размислување за ова и креирање црни сценарија во глава.
Иако повеќе луѓе ме убедуваат дека се е во ред во врска со тоа, не ме смирува ништо.

Исто така и сум доста зафатена, и кога ќе решам да одморам од учење или работа, чувствувам грижа на совест дека сум "мрзлива" и дека треба што помалку време да поминувам во одмор. Како да сум зависник од обврските. Кога одмарам се чувствувам бескорисно и како да не ме фаќа место.
Се извинувам ако ви опишав хаотично. Совет?

 

[giveortake]

Би рекол ова дека е исповед иако и совет добронамерен не е на одмет. Нешто за мене:

Имам 32 години и не да се фалам, ама милион пати ми имаат кажано дека имам високо IQ и дека некако одавам впечаток на голема интелегенција. Арно се тоа ама ме мачи проблем. Едноставно, мислам премногу за се и сешто. Ја гледам површноста на денешните социјални односи, лажното сочуство кое се има кон мене и користољубивоста како и пријателствата од интерес. Не знам можеби сум идеалист непоправлив, ама ме иритира тоа.

Реално не можам да кажам дека сум имал добро детство. Не дека моите е малтретираа некако ама беа ладни кон мене и тоа многу. Не знам ова од каде дојде и зошто ама јас памтам дека татко ми ме загрнал само неколку пати додека бев дете. Секогаш беше отсутен на работа ваму таму а и тогаш кога беше дома некако беше ладен кон мене. Слично и со мајка ми макар да со нејзе полесно секогаш сум се разбирал. Згора на тоа, моето семејство беше прилично сиромашно и некогаш проблем беше да се донесе доволно храна на масата иако не памтам да сум гладувал или слично но во секој случај многу работи (одмори, патувања) ми беа драстично ускратени.

Социјално добро се држев додека не влегов во пубертет. Послем тоа бев толку различен од врсниците мои со моите nerdy интереси и хобија што ретко кој обрнуваше внимание на мене. Сепак не бев тотално изолиран и имав врски од другарска и романтична природа. Ќе речам пак дека сиромаштијата и овде си го правеше своето и со тоа пропуштав многу кои моите врсници можеа да го имаат и го имаа. Нормално ова ствараше и кавги дома и се повлекував и јас некогаш ама родителите не ги интересираше толку многу тоа. Јас не памтам татко ми да ме седнал дај кажи каков проблем имаш и сл. Ладен беше ептен кон се што ми се случуваше и арно и лошо.

Јас во меѓувреме завршив и факултет кој реално сам си го платив во најголем дел зошто моите немаа толку пари. Успевав едноставно борејќи се на секаков начин и реално немам големи замерки кон моите родители. Сепак сега доцна е за тоа и не можам ништо да сторам за тоа како се однесувале кон мене во детството.


Пред околу три години татко ми остана без работа и одеднаш јас бев одговорен и за неговото издржување како и тоа на мајка ми. Згора на тоа беше со поприлично лошо здравје и тоа да најде нова работа беше мисловна именка. Иако ова ме исплаши и тоа многу зошто и јас не заработував којзнае колку, секој денар го делев со нив и им помагав и уште им помагам колку можам.

Јас во тој период психолошки се укочив едноставно, станав апатичен, ме фати депресија. Долго време пробував да избегнам да одам на доктор зошто не сакав да се кљукам со анти депресиви и слично а градот во кој живеам е едно такво дувло на озборување и малоѓраѓанштина каде секој секого го знае или му е комшија на тој што го знае па само да се појавев во нервното одделение на болницата си викав дека ќе ме направат луд сите што ме знаат. :/


Иако пробував со разни начини да се отргнам од депресијата (теретана, пешачење и сл. ) ова немаше некој плод зошто чуствував дека што и да правам проблемите што ме тиштеа остануваат кога ќе си дојдам дома и пак се тука.

Се трупаше се полека и полека додека во почетокот на летото 2014 добив напад на неверојатна паника и анскиозност кој не му го посакувам на никој. Чуствував дека сум луд, тотално излезен од колосек и дека едноставно нема никогаш да бидам “нормален“ повеќе.

Таа ноќ ја поминав во пот и без сон мислеќи што понатаму. Утрото сепак собрав храброст и право кај матичниот. Кажав што се случи и веднаш добив рецепт за Асентра и Хелекс како и упат за на психијатар. Бев и таму и ми беше дијагностицирано мешано анксиозно-депресивно растројтсво иако психијатарот воопшто не се потруди да разговара подолго со мене туку веднаш ми препорача да продолжам со терапијата.

Лековите делуваа полека и за некои два до три месеци се вратив во нормала ама траговите останаа. Татко ми е добро, простено му е за се на некој начин а јас го враќам животот во нормала полека. Знам дека ова ќе биде борба и веројатно ќе треба цел живот да се борам да не зачекорам пак накај депресијата. I am fine with that.

 

[Iceman.]

Не знаев каде да го сместам моево прашање, се надевам дека е за тука.
Во последно време сум постојано загрижена, не поминувам ни една минута онака безгрижно, да го пуштам мозоков на пасење што би се рекло.
Не е некој посебен страв, туку повеќе опсесивна загриженост. И мислам дека ако престанам да се грижам автоматски ќе ми се случи нешто лошо. Имав еден проблем кој едвај се реши пред неколку месеци, а јас иако знам дека се е во ред сега, продолжувам да мислам на тоа за случајно да не се повтори пак. Не можам да се смирам и да поминам еден ден без размислување за ова и креирање црни сценарија во глава.
Иако повеќе луѓе ме убедуваат дека се е во ред во врска со тоа, не ме смирува ништо.

Исто така и сум доста зафатена, и кога ќе решам да одморам од учење или работа, чувствувам грижа на совест дека сум "мрзлива" и дека треба што помалку време да поминувам во одмор. Како да сум зависник од обврските. Кога одмарам се чувствувам бескорисно и како да не ме фаќа место.
Се извинувам ако ви опишав хаотично. Совет?

Poslem resavanjeto na problemot ostanuvaat navikite, i zavisno od problemot kolku trael i tie naviki koi si gi razvila vo tekot na resavanjeto ti ostanale, ne se naogas vo kriticna faza tuku si bila premnogu okupirana so problemot koj otkako se resil i si zaminal no navikite ti ostanale, mesto da mislis na neproduktivni raboti procitaj kniga, gledaj film, otidi na prosetka ili zapocni so nekoe hobi no sto i da zapocnuvas ke mora da se posvetis slicno kako sto si se posvetila na problemot, i ke vidis deka tie misli ke si zaminat.
A za toa sto si posvetena na rabotata e golema prednost i dokolku pauziras ili odmaras custvuvas vina na sovesta, gledaj da ostanes vo vakva sostojba mislam deka ke bides ili si mnogu uspesna, imas celi i golemi sonista tokmu zatoa custvuvas vina Koga ke pauziras obidi se da ne mislis na rabotata ednostavno zivej vo momentot.[DOUBLEPOST=1448383019][/DOUBLEPOST]

Би рекол ова дека е исповед иако и совет добронамерен не е на одмет. Нешто за мене:

Имам 32 години и не да се фалам, ама милион пати ми имаат кажано дека имам високо IQ и дека некако одавам впечаток на голема интелегенција. Арно се тоа ама ме мачи проблем. Едноставно, мислам премногу за се и сешто. Ја гледам површноста на денешните социјални односи, лажното сочуство кое се има кон мене и користољубивоста како и пријателствата од интерес. Не знам можеби сум идеалист непоправлив, ама ме иритира тоа.

Реално не можам да кажам дека сум имал добро детство. Не дека моите е малтретираа некако ама беа ладни кон мене и тоа многу. Не знам ова од каде дојде и зошто ама јас памтам дека татко ми ме загрнал само неколку пати додека бев дете. Секогаш беше отсутен на работа ваму таму а и тогаш кога беше дома некако беше ладен кон мене. Слично и со мајка ми макар да со нејзе полесно секогаш сум се разбирал. Згора на тоа, моето семејство беше прилично сиромашно и некогаш проблем беше да се донесе доволно храна на масата иако не памтам да сум гладувал или слично но во секој случај многу работи (одмори, патувања) ми беа драстично ускратени.

Социјално добро се држев додека не влегов во пубертет. Послем тоа бев толку различен од врсниците мои со моите nerdy интереси и хобија што ретко кој обрнуваше внимание на мене. Сепак не бев тотално изолиран и имав врски од другарска и романтична природа. Ќе речам пак дека сиромаштијата и овде си го правеше своето и со тоа пропуштав многу кои моите врсници можеа да го имаат и го имаа. Нормално ова ствараше и кавги дома и се повлекував и јас некогаш ама родителите не ги интересираше толку многу тоа. Јас не памтам татко ми да ме седнал дај кажи каков проблем имаш и сл. Ладен беше ептен кон се што ми се случуваше и арно и лошо.

Јас во меѓувреме завршив и факултет кој реално сам си го платив во најголем дел зошто моите немаа толку пари. Успевав едноставно борејќи се на секаков начин и реално немам големи замерки кон моите родители. Сепак сега доцна е за тоа и не можам ништо да сторам за тоа како се однесувале кон мене во детството.


Пред околу три години татко ми остана без работа и одеднаш јас бев одговорен и за неговото издржување како и тоа на мајка ми. Згора на тоа беше со поприлично лошо здравје и тоа да најде нова работа беше мисловна именка. Иако ова ме исплаши и тоа многу зошто и јас не заработував којзнае колку, секој денар го делев со нив и им помагав и уште им помагам колку можам.

Јас во тој период психолошки се укочив едноставно, станав апатичен, ме фати депресија. Долго време пробував да избегнам да одам на доктор зошто не сакав да се кљукам со анти депресиви и слично а градот во кој живеам е едно такво дувло на озборување и малоѓраѓанштина каде секој секого го знае или му е комшија на тој што го знае па само да се појавев во нервното одделение на болницата си викав дека ќе ме направат луд сите што ме знаат. :/


Иако пробував со разни начини да се отргнам од депресијата (теретана, пешачење и сл. ) ова немаше некој плод зошто чуствував дека што и да правам проблемите што ме тиштеа остануваат кога ќе си дојдам дома и пак се тука.

Се трупаше се полека и полека додека во почетокот на летото 2014 добив напад на неверојатна паника и анскиозност кој не му го посакувам на никој. Чуствував дека сум луд, тотално излезен од колосек и дека едноставно нема никогаш да бидам “нормален“ повеќе.

Таа ноќ ја поминав во пот и без сон мислеќи што понатаму. Утрото сепак собрав храброст и право кај матичниот. Кажав што се случи и веднаш добив рецепт за Асентра и Хелекс како и упат за на психијатар. Бев и таму и ми беше дијагностицирано мешано анксиозно-депресивно растројтсво иако психијатарот воопшто не се потруди да разговара подолго со мене туку веднаш ми препорача да продолжам со терапијата.

Лековите делуваа полека и за некои два до три месеци се вратив во нормала ама траговите останаа. Татко ми е добро, простено му е за се на некој начин а јас го враќам животот во нормала полека. Знам дека ова ќе биде борба и веројатно ќе треба цел живот да се борам да не зачекорам пак накај депресијата. I am fine with that.

Ke bidam kratok, ti si uspesna licnost si zavrsil fakultet se grizis za roditelite si minal niz mnogu problemi i si se izboril so niv. Mozebi nema da procitas nisto novo no premnogu posvetuvas vnimanie na rabotite so koi doagas vo dopir i gi analiziras i svakas deka se povrsni i taka navleguvas vo depresija te razocaruvaat takvite sostojbi i nivnata povrsnost, no toa e taka i mora da prodolzis napred, analiziraj gi rabotite koi ti se od znacenje i koi bi ti promenile nesto, a se drugo e gubenje na vreme i ti sozdavaat nervoza.

Mozebi ne si go dobival vnimanieto od roditelite koe e bitno osobeno vo ranata vozrast kako i vo podocneznite godini. Koga si bil tinejdzer toa e period kade sto sekoja osoba go minuva razlicno no ti si imal drustvo i ne si bil zatvoren.
No toa e minato vreme i treba da go ostavis zad sebe, treba samo da ucis od nego, ne dozvoluvaj radi nego da ja izgubis segasnosta.

Si se nasol vo takva sostojba roditelot ti ostanal bez rabota i si gi prevzel site obvrski, normalno e da imas panika i strav osobeno vo ova vreme vo koe ziveme kade sto ima golema neizvesnost.

Dololku ne uspees na nekoj nacin da se pomiris razgovaraj so roditelite, mozebi tie imale obvrski pa ne mozele da ti se posvetat, razgovaraj i najdi go odgovorot.

Imas 32 godini i zivotot e pred tebe mozes se sto sakas da napravis od tvoja strana se faktite i realiziraj go zivotot. Ostaj go minatoto, okolinata koja ogovara i se ismeva. Ne se sporeduvaj so drugite, gledaj si za sebe i pravi go ona sto te pravi sreken, da legnuvas pred spienje so custvo na ispolnetost, a da stanuvas so zelba za reliziranje na planovite.

Postavi si zivotni celi.
Prodolzi so teretanata no ovoj pat odi so zelba i strast a ne kolku radi reda, normalno e sto ne ti pomognala koga si bil vo depresija.
Koga ti e tesko pisuvaj gi mislite na hartija i potoa citaj gi, mozebi ke ti pomogne da se oslobodis od stresot kako razgovor sam so sebe.

 

[ThemMaplz]

Живеам во минатото.Нонстоп се потсетувам на добрите денови од минатото,убавите моменти што ги имам поминато with good people.Пред да заспијам нонстоп имам некоја носталгија,не само тогаш,туку секојдневно.Имам некоја носталгија,што ако би можел да го вратам времето би го врател 2 години поназад,и повторно да се случат истите работи.Си замислувам колку убаво би било if the old gang comes back together.Не само за ова,туку и за многу други работи ме фаќа носталгија,за старите симпатии etc etc.

 

[JohnnyBCool]

Живеам во минатото.Нонстоп се потсетувам на добрите денови од минатото,убавите моменти што ги имам поминато with good people.Пред да заспијам нонстоп имам некоја носталгија,не само тогаш,туку секојдневно.Имам некоја носталгија,што ако би можел да го вратам времето би го врател 2 години поназад,и повторно да се случат истите работи.Си замислувам колку убаво би било if the old gang comes back together.Не само за ова,туку и за многу други работи ме фаќа носталгија,за старите симпатии etc etc.

Е пријателе, ваљда овој ти е една од онија склопови на мислење куде што минато ти е увек боље него сегашност, и тој све се повтара и повтара с'с тек на време, стари другари, стари проводи, стари девојке и слично, а веруј дека за некое време ќе се сеќаш на овој што се сг дешава сс ист осеќај. Ваљда како људи имамо уградено такв осеќај (не сви ваљда, некои су едноставно среќни увек), ако ти нешто значи и ја сам мање више ист за такви работе, ама пробај да гледаш на тој што се сг дешава низ призму да тој како ќе га гледаш за некое време, само добри ствари ќе се запамтив, лоши ќе се забравив и ќе потонев у минато.

 

[Lifestarts_now!]

Тинејџерка сум. Не сум имала најсјаен пробив во социјалниот живот, меѓутоа сепак имам неколку најдобри пријатели. Можеби поради тоа што од никогаш не сум се чувствувала посебно сакана од луѓето околу мене не знам како да постапам во сегашноста. Не сум имала дечко досега, а одсекогаш сум сакала некој покрај мене и кога конечно се појавува некој прифатлив за тоа што има и сериозни намери, и сепак се појавуваат кај мене некои чувства кон него, разумот мој ги потиснува. Незнам што е проблемот како нешто во мене да не ми дозволува да сакам. Јасно ми е и мене дека е психички проблем дали поради определени случки во мојов живот што ми влијаеле на овој начин ама јасно ми е дека и да имам чувства кон некој како да се плашам и незнам што да правам и само бегам од нив, а исто така се јавува и мислата дека несакам личноста која има чувства за мене да знае за моите чувства кон него. Не знам како да си го протолкувам ова и навистина не се разбирам себеси, ако има некој мислење фала ви.

 

[zipperwow]

Имaм прoблем, a тoј прoблем е штo прoстo не мoжaм дa бидaм истрaен вo ништo.

Фaти-пушти ми е целиoт живoт и признaвaм, ми фaли сaмoкoнтрoлa и дисциплинa. Oдгoвoрoт нa мoетo прaшaње е oчигледен, нo нa кoј нaчин всушнoст мoжaм дa ги стекнaм тие дoблести?

Мислaм декa скoрo сите луѓе стрaдaaт oд oвoј прoблем денешнo време, биле свесни или не, aмa верувaм декa пoрaнo билo пoинaку. Не мoжaм дa гo зaмислaм прa-прaдедo ми кaкo прaшувa пo фoруми кaкo дa сoбере дисциплинa зa дa јa изoрa нивaтa. Тoгaш билo еднoстaвнo, мoрaл рaбoти зa дa не изглaдне.

Амa сегa е пoинaку, живееме живoт(секaкo, збoрувaм луѓе сличнo ситуирaни нa мене) сo сите кoмoдитети и земaме се здрaвo зa гoтoвo. Oд тукa мислaм декa прoизлегувa прoблемoт. Ни фaли некaкoв oгaн пoд нoзете.

Штo мислите, кoе би билo нaјдoбрoтo решение зa oвoј прoблем?

 

[moni_moja]

Имaм прoблем, a тoј прoблем е штo прoстo не мoжaм дa бидaм истрaен вo ништo.

Фaти-пушти ми е целиoт живoт и признaвaм, ми фaли сaмoкoнтрoлa и дисциплинa. Oдгoвoрoт нa мoетo прaшaње е oчигледен, нo нa кoј нaчин всушнoст мoжaм дa ги стекнaм тие дoблести?

Мислaм декa скoрo сите луѓе стрaдaaт oд oвoј прoблем денешнo време, биле свесни или не, aмa верувaм декa пoрaнo билo пoинaку. Не мoжaм дa гo зaмислaм прa-прaдедo ми кaкo прaшувa пo фoруми кaкo дa сoбере дисциплинa зa дa јa изoрa нивaтa. Тoгaш билo еднoстaвнo, мoрaл рaбoти зa дa не изглaдне.

Амa сегa е пoинaку, живееме живoт(секaкo, збoрувaм луѓе сличнo ситуирaни нa мене) сo сите кoмoдитети и земaме се здрaвo зa гoтoвo. Oд тукa мислaм декa прoизлегувa прoблемoт. Ни фaли некaкoв oгaн пoд нoзете.

Штo мислите, кoе би билo нaјдoбрoтo решение зa oвoј прoблем?

Имaм прoблем, a тoј прoблем е штo прoстo не мoжaм дa бидaм истрaен вo ништo.

Фaти-пушти ми е целиoт живoт и признaвaм, ми фaли сaмoкoнтрoлa и дисциплинa. Oдгoвoрoт нa мoетo прaшaње е oчигледен, нo нa кoј нaчин всушнoст мoжaм дa ги стекнaм тие дoблести?

Мислaм декa скoрo сите луѓе стрaдaaт oд oвoј прoблем денешнo време, биле свесни или не, aмa верувaм декa пoрaнo билo пoинaку. Не мoжaм дa гo зaмислaм прa-прaдедo ми кaкo прaшувa пo фoруми кaкo дa сoбере дисциплинa зa дa јa изoрa нивaтa. Тoгaш билo еднoстaвнo, мoрaл рaбoти зa дa не изглaдне.

Амa сегa е пoинaку, живееме живoт(секaкo, збoрувaм луѓе сличнo ситуирaни нa мене) сo сите кoмoдитети и земaме се здрaвo зa гoтoвo. Oд тукa мислaм декa прoизлегувa прoблемoт. Ни фaли некaкoв oгaн пoд нoзете.

Штo мислите, кoе би билo нaјдoбрoтo решение зa oвoј прoблем?

Да ги лоцираш проблемите си дошол до пола решение. Решението натаму е 20 денари. Тетратка и пенкало. На прва страна пишиш која ти е целта. И после водиш краток дневник секој ден што си сторил за да дојдиш до целта денес. И листа задачи за утре.

И во мојов случај по една година читаш колку си бил мрзлив.... си работел по еден саат на ден... Бог да чува....И имам 365 измислени причини за секој ден по една.

Е после ова го признаваш јавно за да ти е срам. Мислиш да не ми е срам? Остај ме мене оперирана сум јас...дневник помага поготово ако си freelancer или microstock ако работиш

 

[DeviAngel]

Е после ова го признаваш јавно за да ти е срам. Мислиш да не ми е срам? Остај ме мене оперирана сум јас...дневник помага поготово ако си freelancer или microstock ако работиш

Мене ни то поќе не ми помага

 

[moni_moja]

Мене ни то поќе не ми помага

тогаш следната работа што ќе ни помогне е леб со маргарин моментот... и синалко место кока кола [DOUBLEPOST=1452696440][/DOUBLEPOST]

Тинејџерка сум. Не сум имала најсјаен пробив во социјалниот живот, меѓутоа сепак имам неколку најдобри пријатели. Можеби поради тоа што од никогаш не сум се чувствувала посебно сакана од луѓето околу мене не знам како да постапам во сегашноста. Не сум имала дечко досега, а одсекогаш сум сакала некој покрај мене и кога конечно се појавува некој прифатлив за тоа што има и сериозни намери, и сепак се појавуваат кај мене некои чувства кон него, разумот мој ги потиснува. Незнам што е проблемот како нешто во мене да не ми дозволува да сакам. Јасно ми е и мене дека е психички проблем дали поради определени случки во мојов живот што ми влијаеле на овој начин ама јасно ми е дека и да имам чувства кон некој како да се плашам и незнам што да правам и само бегам од нив, а исто така се јавува и мислата дека несакам личноста која има чувства за мене да знае за моите чувства кон него. Не знам како да си го протолкувам ова и навистина не се разбирам себеси, ако има некој мислење фала ви.

Многу мислиш, симни си некоја серија на торент да не е трагична, купи си светкави нешта шноли и нешта што светкаат, најди некоја другарка прошетај, рано е за филозофии...

 

[Смрт за зони и пајак воз.]

Како се нарекува психолошката појава кога некој сам себе си се лаже, за да ја оправда својата нечиста совест
Ќе објаснам со пример

Жаната го убила сопственото дете. Тоа е утврдено и таа е осудена за дело чедоморство.
Меѓутоа таа не може да живее со сознанијето дека го убила сопственото дете и самата себе се залажува дека всушност не го убила туку и го украле детето или го изгубила или слично

 

[Artemisia Vulgaris]

Како се нарекува психолошката појава кога некој сам себе си се лаже, за да ја оправда својата нечиста совест
Ќе објаснам со пример

Жаната го убила сопственото дете. Тоа е утврдено и таа е осудена за дело чедоморство.
Меѓутоа таа не може да живее со сознанијето дека го убила сопственото дете и самата себе се залажува дека всушност не го убила туку и го украле детето или го изгубила или слично

Denial... Негирање ли ќе му дојде?

 

[Смрт за зони и пајак воз.]

Denial... Негирање ли ќе му дојде?

Интересно....
Но многу сложено да јас како лаик ги разберам сите овие работи
Но уште е по сложено ако некоја група, на пример „ политичка опција “ негира за свите злодела, Сега членовите на групата меѓусебно се залажуваат и меѓусебно охрабруваат за тоа и тоа и тврдат дека тоа што го сториле, всушност не е лошо туку е добро
На пример во времето на Хитлер се убиени огромен број Евреи, мажи, жени, деца.... Самото дело е повеќе од грозно. А некои современици тоа го оправдуваат, демек тоа е направено за корист на Германија.
Кај примерот на Хитлер е и нешто друго интересно
Масовното убивање на Евреите почнало дури 1942 година. Пред тоа имало прогон на Евреите - ги бркале од работа, им ги палеле дуќаните, планирале да ги иселат на Мадагаскар, им забранувале ова - она, но масовното убивање почнало дури од како војната добро се распламтела и убивањето станало вообичаено. И тоа е интересно прашање - зошто дури тогаш? Значи и околностите влијаат на појавата и обликот на негирење
Ви секој случај ти благодарам на информацијата.