ги прочитав првите 7-8 страни, доста интересна тема и интересни мислења... па сега, зошто сум сам и се каам за тоа? Главната причина е што сум бил многу пребирлив и сум одбил многу девојки кои ми се пуштале, затоа што не исполнувале некои мои ајде да ги речам каприци (околу физичкиот изглед, карактерот, материјалната состојба...) и се држев до тоа подобро да сум сам, отколку во врска која не ме прави среќен. Исто така како средношколец и студент, сум уживал во самотијата и попрво би преферирал вечерта да ја поминам сам дома да гледам некој филм, серија или утакмица, отколку ради реда да излезам со пријателите на пијачка, потоа да одам 1-2 часа во ноќен клуб, а и кога излегував, тоа беше исклучиво со одреден круг на луѓе... потоа се посветив на работата, можам да кажам дека сум прилично успешен во кариерата и тоа што го имам постигнато во овие 28 години...
но и покрај се, тек последниве година-две, ги гледам последиците од тој мој начин на живот и се чувствувам длабоко во себе многу празен.. како што е онаа народната, одозгора мазно, одоздола празно... Животот ми е сведен работа-дома, колегите и соработниците се доста постари од мене и 95% од муабетот ни е сведен само за работа, со оглед на тоа дека се фамилијарни луѓе нема многу дружби после работа, каде би ширел познанства и круг на пријатели... тие малку пријатели од детството или од средно, кои нели остануваат за цел живот или се оженети или веќе имаат долги и стабилни врски, па дружбата и со нив ми е сведена на минимум, на некое што би се рекло кафе од нога, не повеќе од 1 час на не знам колку време.. и се почести ми се моментите кога ми недостасува муабет и дружба со врсници... и во таа самотија која уживав пред 7,8, 10 години, сега ми се создава се повеќе депресија... доаѓа викенд а јас немам со кој да излезам, па потоа Нова Година, летување... сите пријатели се договараат да одат на зимување, летување некаде во парови, па јас останувам сам дома и внатрешната празнина пробувам да ја пополнам со разни материјални добра...