И јас порано почесто - обично кога ќе се вратам дома после школо и си замислував некоја професија и си ја глумев таа и си зборуев па и си го мењав гласот - крајно забегано, не? :wink:
и сеа си зборувам, ама не така цели филмови, туку например ме опфаќаат некои забегани мисли и знам да си речам гласно: Доста! или кога сум тажна обично сакам на глас да си кажам шо ми е - обично пред огледало, хихихи...а и кога плачам многу сакам да зборувам сама со себеси...
а по улица не - може само да искоментирам нешто а не цели монолози или па да почнам да си пеам...абе како и секој човек, ма да ми паѓа малку непријатно кога ќе ме забележи некој :icon_redf