Зависи од која гледна точка гледаш. И зависи какво било раскинувањето.
Пред да се „фатам“ со едно дете, бевме другари. Откако се „фативме“, идевме што идевме, му раскинав од мн.глупа причина и се повредив и себеси, и него...но тоа е. Денес пак сме другари. Не блиски, ама сепак другари сме.
Слично ми се случи и со едно др.момче. Во основно мн. ми се свиѓаше...Тој знаеше. А бевме другари, во исто друштво. 2-3 пати се испокаравме за глупости и не зборевме со месеци. Кога по последната караница се смиривме, јас веќе го бев заборавила... станавме повторно мн.добри другари. И ден денес е така. Зборуваме на различни теми. Знам и која му се свиѓа, и се што му се случува и се, а притоа не чувствувам буквално ништо...рамнодушна сум.
Од др. гледна точка...не може... Барем не за некој што премн.си го сакал и премн. си бил приврзан кон него. Дури и да не сте биле о врска, љубовта самата по себе е доволно силна, дури и ако е еднострана. Бев другарка неколку години со едно дете што учеше со мене. Кога бевме на екскурзија ми се засвиѓа. Како што ми кажуваа сум му се свиѓала и јас ама од некои глупи причини и глупости, ништо не се случи, по моја вина. Од ден на ден љубовта спрема него се повеќе ми растеше. И цело време дур траеја сите овие процеси, ние бевме другари... Но само од една страна...зашто од др. страна постоеше љубов. Се случија мн. настани... Го заборавив... Ок не целосно,(учи до мене секој ден го гледам) ама го заборавив. Но сепак мислам дека никогаш повеќе нема да можам да го гледам со исти очи како што го гледав пред да ми се засвиѓа.
Така да мислам, дека во главно може да посои другарство-љубов-другарство, но само ако човек е упорен. И се разбира доколку е оддалечен од другиот подолго време. После тоа може се да се врати назад во нормала!