Ова беше момент на инспирација, напишано пред некој ден, со намера да го постирам овде, па го зачував.
Патот е одамна одбран, се чека егзекуцијата.
Можеби круцијално грешев, сè што мислев дека е, всушност не е, или не постои нешто што е или не е, релативизам во сè.
Белата светлина, зелената самовила, изгледа тука е причината.
Одамна е решено, можеби и премногу одолговлекував. Дали ме чека нов почеток, или тотална темнина? Дали е тоа истата состојба слична на сон, или сосема различно искуство, дали може да се каже дека воопшто е искуство? Дали способноста сè да рационализирам до безвредност се стремев да ја постигнам, или тоа беше еволутивно вродено во мене? Дали има нешто по поминувањето на границите, или тука ќе го разберам концептот за непостоење?
Слушам звуци во далечината, ехото на камион во 7 сабајле не може ништо да го замени, освен неговата оригинална репликација.
Бело студенило, црни птици во далечината. Во состојба сум да продолжам до бесконечност, но знаеме дека нема бесконечност, постои само крајот, кој ќе дојде порано или подоцна.
Мислам дека сега ја сфаќам инспирацијата за нивниот труд. Треба само да се пронајде вистинската муза. Не бев ни свесен дека тоа беше последната голтка, последната од мој аспект, ах дали има нешто што не се покорува на релативноста. Мислев дека каменот во мене е непобедлив, но изгледа згрешив, да малечка, мислам на тебе, иако не сум сигурен дека ја перцепираш мојата мисла.
Дали ќе бидам запаметен или набрзо заборавен, се запрашувам и дали воопшто се грижам за тоа, или тотално ми недостасува емптатија, која никогаш не верував дека ја поседувам. Можеби несвесно решив сето тоа да го потиснам во мене, до ниво на исчезнување.
На момент ми избега мислата, не мислев дека го имам ова во мене, се трезнам со безбојната течност, се надевам дека ќе успее. Се обидувам студенилото да ми навлезе во крвта, ја гледам празнината, се додека ми гледаат очиве, но веќе е ден.
Момент на потполна јасност. Јас ова го разбирам, не ни очекувам друг да го разбере.
Ја гледам рефлексијата на изгрејсонцето, црвена точка во периферијата. Можеби ова е знак за да завршам, иако не верувам во знаци.
Не постојат граници, самите си ги поставуваме.
Сепак беше доволно, иако знам дека може да продолжам.
Мило што си повторно тука :back: макар што се изгубиле податоците од последните 5 дена 
