Загубата на близок секогаш има неколку фази. Прво е шок и неверување, плачеш ама механички, не осеќаш болка, мислиш дека се е само некој лош сон и кога ќе се вратиш дома тој или таа ќе се појават од некаде. Следната фаза е прифаќање. Сфаќаш дека нема да излезе од никаде, тогаш почнува болката, онаа што крши и срце и душа, патиш, плачеш, ама овој пат знаеш зошто. И тоа најмногу боли. Третата фаза трае цел живот. Тагување и болка... До смрт.
Два пати ги поминав овие фази со две мои блиски особи и знам како им е на сите. Богами, барем колективно се тагува ако не друго. За родителите... Да не пишувам.
Пишано е и пренапишано за ова, како се осеќаме, колку е тешко, кој е крив, а мене она што повеќе и од самата смрт ме боли е тоа што ќе се заборави се и ќе остане се исто.
До следна некоја несреќа.